بازی آنلاین
آپلود عکس
29-11-2011، 12:12
(آخرین ویرایش در این ارسال: 19-02-2012، 17:06، توسط در جستجوی حقیقت.)
امروزه با یک دید ساده در بین جوانان جامعه می توان به موضوع پر طرفدار و محبوب آنان پی برد یعنی عشق
عشق از دیر باز موضوعی بوده است که فکر انسان را به خود وا می داشته است اما با توجه به عبور دوران ها و گذر زمان و پیچیده تر شدن تعریف های ارائه شده از مفاهیم مختلف می توان گفت که تقریبا هیچ تعریف دقیقی از عشق موجود نیست
اما جوانان آشنا با این موضوع گاها از عبارتهایی چون " دل بستگی" "دوست داشتن خیلی زیاد" و "فداکاری برای معشوق تا پای جان" برای تعریف عشق استفاده می کنند اما باید دید عشق از نظر سیاسی چه معنایی می تواند داشته باشد
قبل از پرداختن به این موضوع باید دید سایست چیست و چه تاثیری بر عشق و بالعکس می تواند داشته باشد؟ در پاسخ می توان گفت سیاست مجموعه ای از روشهاست که با استفاده از آن می توان کارها را بهتر پیش برد چه تاثیر آن بر تمامی جامعه باشد چه تاثیرش تنها در زندگی شخصی باشد
آنچه که اکثر سیاستمداران درباره عشق گفته اند این بوده است که عشق چیزی است که دست و پای انسان ر ا می بندد و از این رو چیز خوبی نیست اما گفته امام علی (ع) می تواند سخن قابل توجهی در این باره باشد:"عشق نخستین کاری که می کند چشم و عقل عاشق را از او سلب می کند" خب کسی که چشم و عقل یا حتی "چشم عقل" نداشته باشد عملکرد او در جامعه چگونه خواهد بود؟
دکتر علی شریعتی:"جامعه ای که اعضای آن سیاسی باشند هیچ حاکمی نمی تواند بر آنان ظلم روا دارد" وی در ادامه با نقد سخنان خویش تا آن جا پای می گذارد که می گوید از این رو حاکمان همواره تلاش کرده اند تا اعضای جامعه را از سیاست به دور نگاه دارند تا جایی که آنان هیچ بویی از سیاست نبرده باشند و اگر چنین جامعه ای به وجود آید حکومت حاکمان تضمین می گردد چرا که دست حاکمان در انجام هر کاری باز خواهد بود
دکتر شریعتی در ادامه مثالی ارائه می دهد از حکومت خلفای راشدین و بنی امیه و بنی العباس: در زمان خلفای راشدین بنابر آموزه های پیامبر اسلام افراد جامعه افرادی سیاسی بودند و در هر کاری که خلیفه قصد انجامش را داشت در مساجد جمع می شدند و موضوع را نقد می کرده و منتظر عملکرد خلیفه می نشستند و در صورت عملکرد بد خلیف بلافاصله اعتراضات بالا می گرفت.این روند در دوران بنی امیه به شدت تخریب شد و مردم از سیاست به کنار رانده شدند اما تاثیرات آن هنوز باقی بود و به همین خاطر بنی امیه بیشتر از خلفایی راشدین حکومت کردند اما حاکمان بنی عباس که از این قضیه آگاهی کامل داشتند بر سرعت خنثی کردن سیاست در مردم افزودند و به همین خاطر شاهد آن هستیم که بنی عباس بیش از 500 سال حکومت کردند ولی حکومت بنی امیه به 120 سال نرسید
اما مسئله ای که موجود است آن است که مردم در آن زمان از آگاهی و پختگی کامل برخوردار نبودند و با گذشت زمان بر پختگی و آگاهی مردم افزوده شد و سیاستمداران به این فکر افتادند که مشغله هایی برای مردم پیدا کنند تا آنان به جای سیاست با آن موضوعات مشغول شوند.نخست علوم مختلف مورد استفاده قرار گرفت ولی با گذشت زمان این نتیجه نمایان شد که فردی که از علم بیشتری برخوردار باشد نسبت به چیز های دیگری نیز مشکوک می گردد و همچنین همه به پژوهش درباره علم علاقه مند نیستند و باید به فکر موردی دیگر شد
موضوعات و قضایای شخصی که به یک نفر محدود می شوند مورد بررسی قرار گرفت و تایید شد.در دوره ای که این موضوع مورد آزمایش قرار می گرفت نخست شاهد رواج تفکر صوفی گری و رواج ایدئولوژی دوری جستن و رها کردن مردم و سیر انفس هستیم به طوری که افرادی حتی به ظاهر چنین نشان می دهند که آنچه مردم و حاکمان انجام می دهند برایشان مهم نیست و فقط آنچه که مهم است رضایت خداست هر چند که در آیات قرآن با این موضوع مخالفت شده است
پس از به قدرت رسیدن صوفیان در حکومت صفوی و نمایش نتیجه خطرناک بودن این ایدئولوژی نیز یک موضوع دیگر که تقریبا هم زمان و اندکی پیش از صوفی گری در میان تعدادی از افراد جامعه رواج یافته بود مسئله عشق بود.عشق همان موضوعی است که هیچ کس با آن کاری ندارد و عاشق و معشوق نیز تنها به فکر رسیدن به هم اند و طبیعتا هیچ نوع خطری برای جامعه و سیاست ندارد از این رو شاهد حمایت های شدیدی از آن توسط حکومتها هستیم هر چند که گاها این موضوع نیز مورد بی مهری قرار گرفته است.سروده شدن مثنوی هایی چون "لیلی و مجنون" "ویس و رامین" "مجنون و لیلی" (به تقلید از لیلی و مجنون)"شیرین و فرهاد" و غزل هایی در این زمینه گواهی بر این موضوع است
در واقع عشق موجود يك موضوع ايجاد شده صرفا براي مشغول كردن فكر جوانان است كه البته با توجه به سياست هاي چند صد ساله اين اتفاق افتاده است
با توجه به گفته های بالا چنین به نظر می رسد که عشق نیز یک موضوع سیاسی می باشد ولی سیاست ها ریشه هایی چند صد ساله دارند و آنچه که امروز در جامعه شاهد آن هستیم نه تاثیر سیاستهای امروز بلکه تاثیر شرایط و سیاستهای چند صد سال پیش تاکنون می باشد
با توجه به تحقیقات و مشاهدات در این زمینه نشان می دهد که عشق امروزی رواج یافته در میان جوانان نه دوست داشتن یک شخص بلکه عشق ورزیدن و رثا گفتن برای یک موجود خیالی محدود به دوست داشتن می باشد موجودی که واقعیت ندارد و آنچه که در ذهن جوانان ماست این را نشان می دهد که معمولا آنان شخصی را در ذهن خود دارند که به پای آن و بالعکس حاضر به فدا کردن جان خود می باشد و دیگر ابعاد اجتماعی او نادیده گرفته شده است التبته با توجه به رواج شدید این مقوله در جامعه به هیچ وجه نمی توان بر علیه جو حاکم فعالیت نمود چرا که عکس العمل شدید این گونه افراد را در پی خواهد داشت
البته بلوغ زود رس نوجوانان و در عوض بالا تر رفتن سن ازدواج به دلیل سخت تر شدن فراهم آوردن نیاز های اولیه زندگی در جامعه امروزی مسئله ای است که به این موضوع با شکلی واقعی دامن می زند و فراق ها و سختی های عشق را به واقعیت مبدل می نماید هر چند که بیشتر این سختی ها ساخته و پرداخته همان اذهان است
عشق از دیر باز موضوعی بوده است که فکر انسان را به خود وا می داشته است اما با توجه به عبور دوران ها و گذر زمان و پیچیده تر شدن تعریف های ارائه شده از مفاهیم مختلف می توان گفت که تقریبا هیچ تعریف دقیقی از عشق موجود نیست
اما جوانان آشنا با این موضوع گاها از عبارتهایی چون " دل بستگی" "دوست داشتن خیلی زیاد" و "فداکاری برای معشوق تا پای جان" برای تعریف عشق استفاده می کنند اما باید دید عشق از نظر سیاسی چه معنایی می تواند داشته باشد
قبل از پرداختن به این موضوع باید دید سایست چیست و چه تاثیری بر عشق و بالعکس می تواند داشته باشد؟ در پاسخ می توان گفت سیاست مجموعه ای از روشهاست که با استفاده از آن می توان کارها را بهتر پیش برد چه تاثیر آن بر تمامی جامعه باشد چه تاثیرش تنها در زندگی شخصی باشد
آنچه که اکثر سیاستمداران درباره عشق گفته اند این بوده است که عشق چیزی است که دست و پای انسان ر ا می بندد و از این رو چیز خوبی نیست اما گفته امام علی (ع) می تواند سخن قابل توجهی در این باره باشد:"عشق نخستین کاری که می کند چشم و عقل عاشق را از او سلب می کند" خب کسی که چشم و عقل یا حتی "چشم عقل" نداشته باشد عملکرد او در جامعه چگونه خواهد بود؟
دکتر علی شریعتی:"جامعه ای که اعضای آن سیاسی باشند هیچ حاکمی نمی تواند بر آنان ظلم روا دارد" وی در ادامه با نقد سخنان خویش تا آن جا پای می گذارد که می گوید از این رو حاکمان همواره تلاش کرده اند تا اعضای جامعه را از سیاست به دور نگاه دارند تا جایی که آنان هیچ بویی از سیاست نبرده باشند و اگر چنین جامعه ای به وجود آید حکومت حاکمان تضمین می گردد چرا که دست حاکمان در انجام هر کاری باز خواهد بود
دکتر شریعتی در ادامه مثالی ارائه می دهد از حکومت خلفای راشدین و بنی امیه و بنی العباس: در زمان خلفای راشدین بنابر آموزه های پیامبر اسلام افراد جامعه افرادی سیاسی بودند و در هر کاری که خلیفه قصد انجامش را داشت در مساجد جمع می شدند و موضوع را نقد می کرده و منتظر عملکرد خلیفه می نشستند و در صورت عملکرد بد خلیف بلافاصله اعتراضات بالا می گرفت.این روند در دوران بنی امیه به شدت تخریب شد و مردم از سیاست به کنار رانده شدند اما تاثیرات آن هنوز باقی بود و به همین خاطر بنی امیه بیشتر از خلفایی راشدین حکومت کردند اما حاکمان بنی عباس که از این قضیه آگاهی کامل داشتند بر سرعت خنثی کردن سیاست در مردم افزودند و به همین خاطر شاهد آن هستیم که بنی عباس بیش از 500 سال حکومت کردند ولی حکومت بنی امیه به 120 سال نرسید
اما مسئله ای که موجود است آن است که مردم در آن زمان از آگاهی و پختگی کامل برخوردار نبودند و با گذشت زمان بر پختگی و آگاهی مردم افزوده شد و سیاستمداران به این فکر افتادند که مشغله هایی برای مردم پیدا کنند تا آنان به جای سیاست با آن موضوعات مشغول شوند.نخست علوم مختلف مورد استفاده قرار گرفت ولی با گذشت زمان این نتیجه نمایان شد که فردی که از علم بیشتری برخوردار باشد نسبت به چیز های دیگری نیز مشکوک می گردد و همچنین همه به پژوهش درباره علم علاقه مند نیستند و باید به فکر موردی دیگر شد
موضوعات و قضایای شخصی که به یک نفر محدود می شوند مورد بررسی قرار گرفت و تایید شد.در دوره ای که این موضوع مورد آزمایش قرار می گرفت نخست شاهد رواج تفکر صوفی گری و رواج ایدئولوژی دوری جستن و رها کردن مردم و سیر انفس هستیم به طوری که افرادی حتی به ظاهر چنین نشان می دهند که آنچه مردم و حاکمان انجام می دهند برایشان مهم نیست و فقط آنچه که مهم است رضایت خداست هر چند که در آیات قرآن با این موضوع مخالفت شده است
پس از به قدرت رسیدن صوفیان در حکومت صفوی و نمایش نتیجه خطرناک بودن این ایدئولوژی نیز یک موضوع دیگر که تقریبا هم زمان و اندکی پیش از صوفی گری در میان تعدادی از افراد جامعه رواج یافته بود مسئله عشق بود.عشق همان موضوعی است که هیچ کس با آن کاری ندارد و عاشق و معشوق نیز تنها به فکر رسیدن به هم اند و طبیعتا هیچ نوع خطری برای جامعه و سیاست ندارد از این رو شاهد حمایت های شدیدی از آن توسط حکومتها هستیم هر چند که گاها این موضوع نیز مورد بی مهری قرار گرفته است.سروده شدن مثنوی هایی چون "لیلی و مجنون" "ویس و رامین" "مجنون و لیلی" (به تقلید از لیلی و مجنون)"شیرین و فرهاد" و غزل هایی در این زمینه گواهی بر این موضوع است
در واقع عشق موجود يك موضوع ايجاد شده صرفا براي مشغول كردن فكر جوانان است كه البته با توجه به سياست هاي چند صد ساله اين اتفاق افتاده است
با توجه به گفته های بالا چنین به نظر می رسد که عشق نیز یک موضوع سیاسی می باشد ولی سیاست ها ریشه هایی چند صد ساله دارند و آنچه که امروز در جامعه شاهد آن هستیم نه تاثیر سیاستهای امروز بلکه تاثیر شرایط و سیاستهای چند صد سال پیش تاکنون می باشد
با توجه به تحقیقات و مشاهدات در این زمینه نشان می دهد که عشق امروزی رواج یافته در میان جوانان نه دوست داشتن یک شخص بلکه عشق ورزیدن و رثا گفتن برای یک موجود خیالی محدود به دوست داشتن می باشد موجودی که واقعیت ندارد و آنچه که در ذهن جوانان ماست این را نشان می دهد که معمولا آنان شخصی را در ذهن خود دارند که به پای آن و بالعکس حاضر به فدا کردن جان خود می باشد و دیگر ابعاد اجتماعی او نادیده گرفته شده است التبته با توجه به رواج شدید این مقوله در جامعه به هیچ وجه نمی توان بر علیه جو حاکم فعالیت نمود چرا که عکس العمل شدید این گونه افراد را در پی خواهد داشت
البته بلوغ زود رس نوجوانان و در عوض بالا تر رفتن سن ازدواج به دلیل سخت تر شدن فراهم آوردن نیاز های اولیه زندگی در جامعه امروزی مسئله ای است که به این موضوع با شکلی واقعی دامن می زند و فراق ها و سختی های عشق را به واقعیت مبدل می نماید هر چند که بیشتر این سختی ها ساخته و پرداخته همان اذهان است
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
