متن آهنگ خنیاگر تاریکی از عارف

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

[ورس یک]

منو کشونده به مکانی

که دوده و جای این طفلکا نی

بگو موسی مینوشت توو تورات چیا

اگه رد میشد از کوچه اوراقچیا

همین بغل شروع کردن

زمین زدنِ زر ورق و نمونده آبرویی

یه دختر جزامی آکاردئون (ساز) زد

انگاری بوده ساحرو این

بغل یکی گفت قرار ما این نبود و رفت آسمون با هرویین

تا رفت بالا جزامی گفت

مادر بابا مساوی شد

آسمون و زمین بودنشو گذاشت رو پام آکاردئونِ دوزاریشو

و جلو من رقصید رقصید چه اسید

دیوارای کوچه ها پرید

یه‌ کوچه ی سر سبز که ما بودیم خونه ‌آخری

مانتوتو بردار با کت و شلوار

عکس چهارنفره خونوادمی

منو تو ملیکا با میکائیل

یه زندگی بورژوا آمریکایی

حسابی لذت ببرید رفقای کوچه اوراقچی توو فکر باباییم

چقدر گرون عوض بکنه

میباره خون ازت

منم با شناختی ک دارم ازش

میدونم که زیاد شده موندنم

لاله از دور معصوم

به سمت صندلی من ‌روون

عارف از بودن سوخت

قاصدک فوت کرد و اون

مقابل من با دامن بلند

افتاد رو‌ صندلیمو شاهرگشو زد

تا برگشتم سرجای اولم دیدم

با آکاردئونش اخر کوچه ـَس اوراقچیا!

[اوترو]

-بله؟

-بله؟

-بله؟

+میشه پردرو بکشی کنار؟

-بله؟

+میشه پردرو بکشی کنار؟

-بله؟

+پردرو پس بزن بابا

لاله میشه پردرو بکشی کنار