آشنایی با کشتی مدرن و رادارگریز Sea Shadow, سایه مخوف آبها

[τοxικ]

شناور Sea Shadow ملفب به IX ۵۲۹ به عنوان یک برنامه تحقیقاتی و مشترک در میان سازمان پروژه های تحقیقات دفاعی پیشرفته (DARPA), نیروی دریایی ایالات متحده و شاخه موشکی و صنایع هوافضای کمپانی Lockheed Martin میباشد که در اواسط سال ۱۹۸۰ میلادی آغاز گردید.

 

هدف اصلی این پروژه کشف تکنولوژی های جدید جهت بکارگیری در شناورهای سطحی اعم از کنترل کشتی, سازه, راهکارهای اتوماسیون جهت کاهش نیروی انسانی و نگهداری دریایی بود.
مرحله ساخت شناور SEA SHADOW در اواسط سال 1980 میلادی و توسط کمپانی Lockheed Martin در بارج کشتی سازی Hughes Mining و موسوم به HMB-1 در شهر Redwood City ایالات کالیفرنیا آغاز گردید. طول این شناور معادل 160 فوت و عرض آن معادل 70 فوت و ظرفیت جایجایی آن معادل 560 تن میباشد. همچنین حداکثر سرعت پیمایش عادی این شناور حدود 13 گره دریایی میباشد که توسط 2 عدد موتور دیزل الکتریکی با مکانیزم پروانه ای تامین میگردد. همچنین این کشتی توانایی مقابله و حرکت در طوفان های دریایی با درجه Sea State 5 (بسیار شدید و خشن) را دارا میباشد. جهت ساخت این شناور حدود 50 میلیون دلار هزینه صرف گردیده است و مجموع هزینه های تحقیقاتی این برنامه در طول 10 سال, حدود 195 میلیون دلار هزینه در بر داشته است.
 
 

 
 
در تاریخ 11 April سال 1993 میلادی, شاخه موشکی و هوافضای کمپانی Lockheed Martin به همراه نیروی دریایی ایالات متحده اقدام به اولین آزمایش Sea Shadow در دریاچه Southern California نمودند و در این زمان, شناور مذکور برای اولین بار توسط عموم مردم دیده شد. تا پیش از آن, کلیه آزمایشات Sea Shadow در طول شب انجام شده بود و این شناور پیش از آغاز روز به بارج Hughes Mining بازگشته بود.
 
 

 
 
بارج (Hughes Mining (HMB-1 در طول مدت انجام آزمایشات, در واقع نقش حوضچه ساخت و همچنین تامین کننده قطعات یدکی و سوخت مورد نیاز Sea Shadow را ایفا مینمود. در ماه March سال 1994 میلادی, نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا و کمپانی Lockheed Martin شناور Sea Shadow را جهت انجام آزمایشات عملیات گروهی, به دریاچه Southern California منتقل نمودند. این آزمایشات ضمن پوشش کلیه اهداف پیشین, قصد داشت بر روی ویژگی های هماهنگی عملیات دریایی در میان Sea Shadow و سایر شناورهای نیروی دریایی بپردازد.
 
 

HMB-1

 

در پاییز سال 1994 میلادی, شناور Sea Shadow برای اولین بار به عنوان یک نمونه اولیه (Prototype) در جهت استفاده از سامانه های رزمی پیشرفته انتخاب گردید. این نمونه با اقتباس از نتایج آزمایشات اولیه شناور Sea Shadow آماده گردید. این نمونه از تجهیزات پیشرفته ای همچون: رادار های فعال, حسگرهای Passive و تجهیزات ارتباط تاکتیکی و نظامی Link 11 و 16 بهره میبرد. در مختصات آزمایشات اولیه بر روی این نمونه, تاکید گردیده بود تجهیزات Link 11 تنها در جهت دریافت اطلاعات مورد استفاده قرار گیرند. سایر اطلاعات مرجع, همچون: نقشه ها و مسیرهای پرواز هواپیماهای تجاری بصورت پیش فرض بر روی تجهیزات نمونه Prototype ذخیره گردید. بر روی این نمونه مجموعا" 2 نوع سامانه رزمی نصب گردید که عبارت بودند از: سامانه خودکار تشخیص هویت نظامی (Automated Combat Identification System و یا همان ACIDS) و راهنمای اقدامات تاکتیکی (Tactical Action Advisor و یا همان TAA).
 
 

 
 
ACIDS به عنوان یک سیستم کمکی در جهت تصمیم گیری در شناسایی خودکار وسایل پرنده و دریایی با استفاده از حسگرها و اطلاعات تعریف شده توسط اوپراتورهای تاکتیکی تلقی میگردید. همچنین سامانه TAA به عنوان یک ابزار کمکی در جهت کمک به تصمیم گیری های افسر اقدامات تاکتیکی (Tactical Action Officer) و یا فرمانده جنگی (Warfare Commander) در شناسایی موقعیت های خطرناک و راهکارهای تهدید کشتی توسط حسگرها و تسلیحات دشمن در شرایط عادی تلقی میگردد. اصلی ترین ارزش سامانه های ACIDS و TAA در بهره گیری از 2 زیر ساخت مختلف و غیر هم نوع میباشد, اما این 2 سامانه در شرایط رزمی توانایی استفاده و بهره گیری هم زمان از حسگرهای فعال را دارا میباشند. انجام آزمایشات مختلف سامانه های ACIDS و TAA بر روی Sea Shadow توسط سازمان پروژه های تحقیقات دفاعی پیشرفته (DARPA), در واقع بخشی از برنامه انجام "آزمایشات توزیع شده با عملکرد بالا" و موسوم به پروژه HiPer-D بود.
 
 

 
 
پس از پایان آزمایشات, کشتی Sea Shadow به همراه بارج Hughes Mining به شهر San Diego منتقل گردیدند و در سکوی شماره 32 اسکله نیروی دریایی لنگر انداختند. در اواخر سال 1994 میلادی, شناور Sea Shadow یکبار دیگر مورد بازسازی و ایجاد وضعیت (آماده عملیات) قرار گرفت و پس از آن به خانه خود در ایستگاه دریایی San Diego منتقل گردید. در اواخر سال 1999 میلادی, نیروی دریایی ایالات متحده در جهت انجام آزمایشات با مضمون طراحی و ایجاد نسل جدید کشتی های آینده, یکبار دیگر Sea Shadow را فعال نمود. مهندسان تعمیر و نگهداری دفتر نمایندگی کمپانی Lockheed Martin در شهر San Diego , بطور دقیق عملیات بازسازی و مقاوم سازی Sea Shadow جهت استقرار در دریا را توسط 2 کمپانی National Steel و Shipbuilding مدیریت مینمودند. این بازسازی بطور کامل در داخل حوضچه های خشک انجام شد. پس از فعال سازی مجدد, خدمه Sea Shadow آن را از اسکله San Diego به ایستگاه Alameda و متعلق به نیروی هوایی در شهر Oakland ایالت کالیفرنیا منتقل نمودند. شناور Sea Shadow پس از کاهش خطرات و پشت سر گذاشتن مراحل تولید انبوه, میتواند به عنوان بستر کشتی های نسل جدید ایالات متحده و در غالب برنامه DD-21 (پروژه طراحی ناوشکن های قرن 21) قرار گیرد.
 
 

 
 

Platform جدید این اجازه را به نیروی دریایی ایالات متحده میدهد تا با استفاده از آن, بتواند به بررسی و تحقیق عملی پیرامون شرایط حقیقی در دریا بپردازد که این موضوع نیز در کنار برخی تعاریف DD-21 همچون: اطلاعات پیشرفته و فناوری اتوماسیون در کنار کاهش سطح مقطع راداری و استقامت کشتی از جمله مهمترین اهداف پروژه میباشند. در تاریخ 18 March سال 1999 میلادی, شناور Sea Shadow جهت انجام عملیات نبرد آزمایشی و تحت حمایت فرماندهی ناوگان سوم دریایی ایالات متحده و مرکز انجام نبردهای دریایی Maritime , به خلیج سن فرانسیسکو منتقل گردید. آزمایشگاه تکنولوژی های پیشرفته کمپانی Lockheed Martin تا پیش از بازنشستگی Sea Shadow در 22 August سال 2006 میلادی, وظیفه نگهداری این شناور را برای دفتر برنامه ریزی و فرماندهی رزمی نیروی دریایی ایالات متحده بر عهده داشت.
 
 

 
نهایتا" کشتی Sea Shadow به همراه بارج Hughes Mining جهت نگهداری به موزه خلیج Suisun منتقل شدند. با اینحال نیروی دریایی آمریکا مقررات بسیار سختگیرانه ای جهت نگهداری از این کشتی ها وضع نموده بود که گویا موزه مذکور اخیرا" آنها را نادیده گرفته است و به گفته نیروی دریایی ایالات متحده, هم اکنون سطح نگهداری از این 2 کشتی بسیار ضعیف میباشد و این موضوع در خصوص بارج HMB-1 نمود بیشتری دارد و همچنین با ادامه این شرایط ممکن است شناور Sea Shadow در آینده به یک وسیله مستهلک تبدیل گردد.
 
 

 
 
در طراحی بدنه شناور Sea Shadow از روش SWATH (مخفف عبارت: Small Waterplane Area Twin Hull) و یا همان سطح تماس کم و همراه با 2 نگهدارنده طولی استفاده گردیده است. هریک از نگهدارنده های طولی مذکور, در داخل آب نقش تثبیت کننده موقعیت کشتی, نگهدارنده پروانه های موتور و همچنین Hydrofoil تعادلی جهت کنترل چرخش و سمت کشتی را بر عهده دارند. بخش فوقانی کشتی توسط 2 عدد بازوی نگهدارنده منحنی (Angle Strut) با قابلیت انعطاف, به بخش تحتانی متصل شده است. بهره گیری از طراحی SWATH موجب غلبه بر طوفان های شدید دریایی با درجه وخامت Sea State 6 (بسیار سهمگین و دارای امواج خروشان به ارتفاع حداقل 5.5 متر) میگردد. طراحی خاص سازه فوقانی Sea Shadow موجب شده است تا برخی تحلیلگران و صاحب نظران نظامی آن را به دژ محافط فوقانی شناور CSS Virginia که در جریان جنگ داخلی آمریکا در حد فاصل سال های 1861 الی 1865 مورد استفاده قرار گرفت, تشبیه نمایند.
 
 

CSS Virginia

 

در داخل کابین خدمه Sea Shadow میتوان 12 عدد تختخواب تاشو به همراه یک دستگاه مایکروفر و یک عدد یخچال فریزر کوچک و یک میز غذاخوری یافت نمود! وجود این قبیل تجهیزات به هیچ عنوان در طول انجام ماموریت ها ضرورتی نداشته است ولی با اینحال اقلام مذکور در سامانه ثبت شناورهای دریایی ایالات متحده و به عنوان بخشی از تجهیزات آنها ثبت گردیده اند! در ساخت فیلم سینمایی Tomorrow Never Dies از مجموعه فیلم های مهیج James Bond مامور مخفی بریتانیا (007) از طراحی Sea Shadow به عنوان کشتی رادار گریز وی, الهام گرفته شده است.
 

وضعیت فعلی این شناور

 

در تاریخ 18 June سال 2011 میلادی, نیروی دریایی ایالات متحده به دلیل مسائل امنیتی و همچنین عدم یافتن پیمانکار دارای صلاحیت جهت بازیابی و نگهداری از Sea Shadow تصمیم گرفت آن را از بین ببرد و بخش های حساس را نیز مورد بازیافت قرار دهد. اما با اینحال شناور Sea Shadow از ماه June سال جاری همچنان در داخل بارج HMB-1 واقع در موزه خلیج Suisun آرمیده است.