با من قدم بزن( رمان عاشقانه ، گریه دار) به قلم: خودم

[khanomekhone]

من رمان خیلی می خونم تقریبا هر کتاب و رمانی که گیرم بیا می خونم اینو گفتن بخاطر این که بدونی خیلی بی اطلاع نیستم
اول می خواستم بگم از این جهت که داستانت آدمو مشتاق شنیدن بقیه ماجرا می کنه خوبه و این خصوصیت خوبی هست بعدش چند تا سوال داشتم
چرا توی داستانت از اسم های غیر متعارف استفاده کردی ؟تقریبا همه اسم ها این جورین اگه اسم های قابل لمس تر می ذاشتی بهتر نبود می تونستی از اسم های اصیل ایرانی رایج تر استفاده کنی
نمی دونم برای ادامه نقش مادر را می خوای چکار کنی چه طور با وضعیت مالی خوب مادر خانواده یکی از بچه هاشو می بخشه و اون یکی رو رها می کنه و در عوض همیشه این پدر خونه است که محکوم می شه و بده
دیگه این که سعی کن انسجام داستانت رو از دست ندی و واقعیت های زندگی روزانه جامعه و دخترها رو هم در نظر بگیری ما می بینیم که یه جای داستان نوشیکا می ره خونه آدرین می مونه به عنوان یه دوست و در اتاقش باز هست و یه جای دیگه توی خونه خودش در اتاق رو بخاطر آرتیمان که حالا عشقش هست قفل می کنه و می گه من یه دخترم و اون یه پسر.
البته ببخش قصد من اصلا زیر سوال بردن داستانت یا شخصیت هاشون نیست فقط خوبه که به انتقاد ها هم توجه کنی
در ضمن اینو بگم که قلم خوب و نگارش خوبی داری بجز بعضی توضیح های کشدار راجع به لباس و...
امیدوارم موفق باشی و کارهای بهتر و موفقیت بیشتری رو شاهد باشیم