با من قدم بزن( رمان عاشقانه ، گریه دار) به قلم: خودم

[ըoφsիīkα]

وای وای وای  تو رو خدا ببخشید منو به خدا تقصیر من نبود ، نتونستم براتون بذارم ، آخه خواهرم مریض شده بود ، از صبح تا حالا بیمارستان بودیم ، ولی برای اینکه جبران کنم غیر از قسمت های جمعه و شنبه یه قسمت دیگه هم می زارم ، واقعا ببخشید.
خدا و دیگر هیچ...

---

ساعتنه بود که از خواب بیدار شدم ، سریع یه شلوار لی با یه بلوز خوشکل قرمز پوشیدم و از پله ها پایین رفتم ، دلم داشت ضعف می رفت ، سریع دویدم سمت میز نهارخوری که با دیدن اونا پشت میز سرعتم کم شد ، پگاهان و آدرین و آرتیمان ، وای چه صحنه ی بدیه ، رفتم جلو و سلام کردم:

-       
سلام.

آدرین-سلام ، صبحت بخیر.

-       
صبح توهم بخیر.

پگاهان-
سلام.

-       
سلام ، خوشحال شدم.

-       
منم از دیدن دوبارتخوشحالم.

آرتیمان-
سلام.

انقدرآروم گفت که به زور شنیدم چی میگه ، کلا بهش محل نذاشتم و صبحانه خوردم ، امروز کلاسم ندارم جیم شم زودتر برم از اینجا ، کلا نسبت به این دختره حس بدی دارم ، دست خودمم نیست ، خودم بهش میگم تنفر ، همه رفتیم تو پذیرایی ، یکم که گذشت آدرین بلند شد و گفت:

-       
خوب دیگه بریم پگاهان.

ایندهن بگم چی شده ی من یهو باز شد و تند گفت: کجا؟

-       
پگاهان رو برسونم خونشون.

-       
آها.

پگاهان-بریم ، خدافظ نوشیکا جان ، می بینمت ، حالا.

-       
به امید دیدار ، خداحافظ.

-       
خدافظ

رفتن، آرتیمان رفت تو اتاقش منم نشستم پای تلویزیون ، حواسم به فیلم از بوسه تا عشق بود که آدرین اومد ، نشست کنارم:

-       
سلام.

-       
چه سلامی؟ دیشب تا حالا کجابودی؟ هان؟ نمی دونی من چقدر نگران شدم.

-       
من که گفتم بهت بگن نگراننشی.

-       
خوب اونا بگن تو نباید خودتیه خبر بدی؟

-       
هرچی زنگ زدم نمی گرفت ، اسام اسم نمی رسید بهت ، مجبور شدم ، وگرنه من بدون خبر تو که جایی نمیرم ، بعدشم من دیشب برگشتم ولی شما خواب بودی.

-       
کجا بودی حالا؟

-       
مهمونی.

-       
هوم؟

-       
یکی از فامیلامون دعوت کردهبود.

-       
آرتیمانم اونجا بود؟

-       
آره ، به زور راضی شد بیاد، زودم پاشد رفت ، اولین بار بود که اومد تو جمع ، بهت امیدوار شدم نوشیکا.

-       
آدرین اونجا مشروب خوردین؟

-       
نه ، ما نمی خوریم ، مگهآرتیمان مست بود دیشب؟ من حواسم بهش بود.

-       
نه بابا همین طوری سوالکردم.

پس اونبوی الکل چی بود؟ ببینید دوتا احتمال وجود داره ، یکی اینکه من الکی توهم زده باشم ، یکی اینکه آرتیمان یواشکی مشروب خورده باشه که البته به اولی احتمال بیشتری میدم ، چون من اصولا فیلم زیاد میبینم ، تحت تاثیر چنار قرار گرفتم ، وقتی عصبانی میشه قلپ قلپ مشروب می خوره.

---

بهآدرین گفتم:

-       
نمیری شرکت؟

-       
نه امروز نمیرم.

-       
پگاهانم مهمونی بود؟

-       
چرا می پرسی؟

-       
بود؟

-       
آره...

-       
دیشبم اومد اینجا؟

-       
نوشیکا ما باهم عقد نکردیمهنوز.

-       
چرا به من میگی اینو؟

-       
خواستم بدونی.

-       
من می دونم ، تو رو میشناسم ، البته شاید اندازه پگاهان نشناسمت...

-       
انقدر رو اعصاب من رژه نرو.

-       
خودت بهم یاد دادی.

-       
این کاراتم دوست دارم.

-       
فکر نمی کنی خیلی لوس میشم؟

-       
خوب بشی.

-       
آدرین ، خیلی اخلاقات رودوست دارم.

لبخندزد ، نهار خوردیم و دوباره نشستیم حرف زدیم ، آدرین گفت:

-       
خوش گذشت دیشب؟

-       
آره خیلی ، جات خالی بود.

-       
پس چرا نگفتی بیام؟

-       
چون نمیای.

-       
از کجا می دونی؟

-       
حدس زدم ، بعدشم شما خودتبا خانواده مهمونی بودی.

-       
اگه تو میگفتی میومدم.

-       
بریم بیرون.

-       
چی؟

-       
همین الان بریم بیرون.

-       
الان نه ، فردا جمعس بریمکوه.

-       
با کیا؟

-       
با دوستامون.

-       
منم می تونم دوستامو بیارم؟

-       
خوب معلومه.

-       
آرتیمانم میاد؟

-       
اگه تو بخوای.

-       
چرا نخوام؟

-       
هرطور راحتی.

-       
به خواهرت و پگاهانم میگی؟

-       
به خواهرم آره.

-       
به پگاهان چرا نمیگی؟

-       
نوشیکا.

-       
باشه باشه ، شوخی کردم.

رفتمبالا و یه کوله پشتی آماده کردم برا فردا صبح ، به کسایی که می خواستم خبر دادم ، بعدشم سریع شام خوردم ، تا صبح به زور مشت و لگد بیدار نشم ، می خواستم بخوابم  یاد آرتیمان افتادم ، حرکاتشو گذاشتم به حسابمریض بودنش ، رفتم در اتاقش و در زدم ، بدون اجازه وارد شدم ، کلا من اینو تو همین یه حالت دیدم ، نشسته بود رو تختش ، گیتارشم کنارش بود ، بهش گفتم:

-       
سلام.

-       
سلام.

-       
اومدم که بهت یه چیزی روبگم.

-       
گوش میدم.

-       
تو رو خدا نده.

-       
چی؟

-       
خواستم بگم فردا داریممیریم کوه ، تو هم میای.

-       
من نمیام.

-       
تو میای چون من می خوام.

-       
باز شروع نکن.

-       
اصلا حوصله دعوا کردنباهاتو ندارم ، ولی بهتره بیای ، خیلی خوش می گذره.

-       
من نمیام.

-       
صبح میام صدات می کنم.

از دربیرون رفتم ، می تونم قسم بخورم اونشب بهترین خواب عمرم رو کردم.

---

صبحبا صدای مزخرف گوشیم از خواب بلند شدم ، چون ذوق کوه داشتم خواب یادم رفت ، سریع رفتم دستشویی ، بعدش هم نشستم آرایش کردم ، ریمل و خط چشم ، کرم برنزه و ضد آفتاب ، رژگونه و رژلب قرمز ، شلوار لی مشکی لوله تفنگی ، مانتوی قرمز و شال مشکی ، کفش های کتونی قرمز و مشکی پوشیدم ، یه چرخ جلوی آینه زدم و بعد هم دل کندم ، کوله پشتیم رو به دوش انداختم و به سمت اتاق آرتیمان رفتم ، در زدم ، جواب نداد ، دوباره در زدم ، بازم جواب نداد ، درو باز کردم ، دیدم هیشکی تو اتاق نیست ، سریع از پله ها پایین رفتم ، دیدم آدرین و آرتیمان و آرتونیس و سامان و سارینا جلوی درن ، آدرین گفت:

-       
بالاخره اومدی؟

-       
سلام ، من خیلی وقته حاضرم.

-       
پس بریم دیگه.

بعداز سلام و این جور چیزا ، سوار ماشین هامون شدیم ، نمی دونستم آرتیمان ماکسیما داره ، خوب به من چه هرچی که داره. آدرین اومد سمت ماشینم و گفت:

-       
نوشیکا دوستات چند نفرن؟

-       
شش تا.

-       
بگو ماشین نیارن تو ماشینهای خودمون جا میشن.

-       
شما چند نفرین؟

-       
دوستای منم چهار نفرن توماشین خودم جا میشن.

-       
آرتیمان ناراحت نمیشه؟

-       
نه.

-       
باشه بهشون میگم.

زنگزدم به بچه ها و گفتم داریم راه میوفتیم ، بعدشم گفتم ماشین نیارن ، آدرین رفت دنبال دوستاش ، آرتونیس و سامانم رفتن دنبال آدرین ، آرتیمان هم دنبال ماشین من اومد تا دوستام رو سوار کنه ، اول رفتم دم خونه ی نها و سوارش کردم ، بعدش هم رفتم دنبال چیستا ، بعدش هم دنبال ناهید ، ماشینم که پر شد ، رفتم دم خونه امیرعلی ، سوار ماشین آرتیمان شد ، بعد هم ستایش و آرشام رو سوار کرد ، دوتایی رفتیم سر قرار ، یعنی جایی که قرار بود آدرین اینا رو ببینیم ، دوستام رو به هم معرفی کردم ، ناهید یکی از بچه های دبیرستانم بود ، یکم که پایین کوه تو اون تاریکی قدم زدیم ، اونا هم رسیدن ، ماشین آدرین پر بود ، دوتا دختر ، دوتا پسر ، این دخترا کین این سوار کرده؟ دافا رو نگاه ، پیاده شدن ، اول آدرین منو به اونها و اونها رو به من معرفی کرد ، هیلدا ، مهدی ، رضا ، سمین ، اون هیلدائه خوب بود ولی سمین داغون بود قیافش ، فهمیدم که هیلدا و مهدی زن و شوهرن ، من هم دوستام رو به همه معرفی کردم ، بعدش شانزده نفری از کوه بالا رفتیم ، تا به بالای کوه رسیدیم هوا هم روشن شد ، صبحانه خوردیم ، خیلی خوش گذشت بهمون 

---

آرشامگیتار آورده بود ، کلا هرکی اطراف منه هنرمنده ، همه هم فقط بلدن گیتار بزنن ، یه چندتا ساز با کلاسم بلد نیستن ، شروع کرد به خوندن:

دل دیوونم از تو ، تنهانشونم از تو

یه عکس یادگاری ، که خودتمنداری

شده رفیق شب هام ، وقتی کهخیلی تنهام

می گیرمش رو به روم ، بازممیشی آرزوم

وقتی تو رو ندارم ، وقتی کهبی قرارم

چشامو باز می بندم ، شایدبیای کنارم

دل دیوونم از تو ، تنهانشونم از تو

یه عکس یادگاری ، که خودتمنداری

شده رفیق شب هام ، وقتی کهخیلی تنهام

می گیرمش رو به روم ، بازممیشی آرزوم

دارهبارون می باره ، اما چه فایده داره

وقتی تورو ندارم ، که بشینیکنارم

چشامو باز می بندم ، بهگریه هام می خندم

تورو صدا می زنم ، شایدبیای دیدنم

یه عکس یادگاری ، شده رفیقشب هام

می گیرمش رو به روم ، وقتیکه خیلی تنهام

چشامو باز می بندم ، بهگریه هام می خندم

رفیق خستگی هام ، باز به تودل می بندم

همهدست زدیم ، یهو زد به سرم ، فکرم رو بلند گفتم:

-       
آرتیمان تو برامون بخون.

آدرین-
نوشیکا...

-       
نه آدرین ، می خوام آرتیمانبخونه صداش خیلی قشنگه. می خونی؟

یهوهمه ی دوستای پایه ی من ، عشقام ، با هم داد زدن:

-       
آرتیمان ، آرتیمان ،آرتیمان.

هیاسمش رو صدا زدن ، آرتیمان با خشم به من نگاه کرد ، بعد هم بلند شد ، گیتار رو گرفت و نشست رو به روی من ، اول چشماش رو بست ، آهنگ رو شروع کرد و شروع به خوندن کرد:

ازاین تصمیم بیهوده ، چه چیزی قسمتم بوده

نگوبا من از این خواستن که حسرت همدمم بوده

چیمی فهمی از این گریه ، چی خوندی از نگاه من

نبودیتو پناه من ، نبودی تکیه گاه من

تواین تصمیم بیهوده ، نشو تکرار دلشوره

اگهحتی نگاه تو ، منو می خواد و مجبوره

فراموشمشده روزی ، که بودم به تو وابسته

تویحرفام غم دنیاس ، چقدر دلگیرم و خسته

توخواهش می کنی اما ، نمی تونم که برگردم

مناز دست رفتم و انگار ، نمی بینی پر از دردم

کجایگریه های من ، رسیدی تو به داد من

نبودیتو پناه من ، نبودی تو به یاد من

نبودیتو پناه من ، نبودیی تکیه گاه من

ازاین تصمیم بیهوده ، چه چیزی قسمتم بوده

نگوبا من از این خواستن که حسرت همدمم بوده

چیمی فهمی از این گریه ، چی خوندی از نگاه من

نبودیتو پناه من ، نبودی تکیه گاه من

چشماشرو آروم باز کرد ، به چشم های من نگاه کرد ، شاید هیچ کس معنی شعرش رو نفهمید اما من درکش کردم ، نمی دونم چرا اما درکش کردم ، آفرین آرتیمان منم همین رو می خواستم ، که فراموشش کنی ، که اونو از یاد ببری ، تا بفهمی که بهش وابسته نیستی ، که بفهمی ارزش خودتو و زندگیت خیلی بیشتر از یه دختره ، همه دست می زدند ، اما من نمی تونستم دست بزنم ، فقط داشتم به چشم های آرتیمان نگاه می کنم ، احساس می کنم هیچ غمی تو چشماش وجود نداره ، البته اگه درست فکر کرده باشم ، یه لبخند زدم ، شروع کردم به دست زدن ، اونم یه لبخند کوچک زد ، اولین بار بود که از این پسره بدم نیومد ، سوار تله کابین شدیم ، من و نها و امیر علی و ناهید تو یه تله کابین ، آدرین و آرتونیس و سامان و سارینا تو یه تله کابین ، چیستا و آرشام و ستایش و آرتیمان تو یه تله و هیلدا و مهدی و رضا و سمین هم تو یه تله کابین نشستن ، خیلی خوش گذشت بهم ، بالاخره بعد از نهار برگشتیم ، ما رفتیم خونه.

---

امروزحوا پرواز داره ، خیلی ناراحتم واقعا ، خوب دوستمه ها ، من و نها و امیرعلی رفتیم فرودگاه ، بعد از کلی گشتن حوا و بهاره رو پیدا کردیم ، امیرعلی دوید به سمت حوا و گفت:

-       
حوا ، نرو ، تورو خدا نرو ،برگرد باهم باشیم.

-       
امیرعلی... دیر اومدی ، مندارم میرم.

-       
حوا نشکن دلمو ، بمون باهمازدواج کنیم ، برگرد خونتون ، خودتو بدبخت نکن.

-       
من بدبخت نمیشم امیرعلی ،اگه الانم دارم میرم تو یه مملکت غریب به خاطر توئه ، تو باعث شدی ، هیچ وقت نمی بخشمت.

-       
بذار جبران کنم.

-       
امیرعلی بس کن ، حوصلتوندارم ، خدافظ بچه ها.

نها-خدافظ حوا ، همیشه با ما در تماس باش باشه؟

حوا-
حتما.

-       
مراقب خودت باش. رسیدیاونجا به نهال بگو به ما زنگ بزنه.

-       
باشه. از همتون ممنونم.مرسی نها ، مرسی نوشیکا ، مرسی بهاره.

بهاره-مراقب خودت باش.

تکتکمون رو بغل کرد ، وقتی داشت میرفت ، رو به امیر علی کرد و گفت:

-       
خدافظ.

-       
امیدوارم خوش بخت شی.

-       
تو هم همین طور.

-       
حوا ولی بدون که من واقعاعاشقتم.

-       
می دونم ولی نمی تونم بمونم، خدافظ.

-       
خدافظ.

همهگریه می کردیم ، بالاخره حوا رفت ، بمیرم واسه امیرعلی ، نتونستم براش کاری بکنم ، کل راه رو گریه کرد ، شب به خونه ی آدرین رفتم و خوابیدم.

سههفته گذشت ، بابا داره برا خونم وسایل می بره ، خونه ام رو نزدیک خونه ی خودش گرفته ، دو هفته دیگه میرم خونه ی خودم ، آرتیمان خیلی خوب شده ، واقعا اون دختره رو فراموش کرده ، دارم به هدفم نزدیک میشم ، فقط یه چیزی رو می خوام اونم صحبت با دریائه ، به هیچ وجه حاضر نمیشه به من شماره دریا رو بده ، روز جمعه اس ، ساعت نه صبح ، با آدرین نشسته بودیم و حرف می زدیم ، آدرین گفت:

-       
نوشیکا تو یه معجزه ای ، تومعرکه ای ، زندگیمونو تغییر دادی ، می بینی چقدر آرتیمان خوب شده؟ میبینی حالش رو؟

-       
آره اما اون شماره دریا روبه من نمیده.

-       
شماره ی دریا رو؟

-       
خیلی دوست دارم باهاش حرفبزنم.

-       
من شمارش رو دارم.

-       
واقعا؟

-       
دروغ که نمیگم.

-       
آدرین یه ماهه من دنبال اینشمارم بعد تو داشتی؟

-       
من که نمی دونستم تو شمارشرو می خوای.

-       
بهم بده ، همین الان.

شمارهرو داد  ، تصمیم گرفتم همین الان بهش زنگبزنم ، شمارش رو گرفتم ، بعد از شش تا بوق جواب داد ، یه صدای آروم تو گوشم پیچید:

-       
بفرمایید؟

-       
خانم دریا امیدی؟

-       
شما؟

-       
می تونم ببینمتون؟

-       
شما؟

-       
منو نمی شناسی ولی قول میدمکه وقتت رو نگیرم ، خواهش می کنم ، واقعا به دیدنت نیاز دارم.

-       
لطفا دیگه تماس نگیرید.

-       
من مزاحم نیستم ، خواهش میکنم.

-       
چرا باید به حرفتون گوشبدم؟

-       
لطفا.

-       
باشه ، کجا؟

-       
هرجا تو بگی.

-       
برای من فرقی نداره.

-       
آدرس یه کافی شاپ رو براتاس ام اس میکنم ، ساعت یک ، خواهش می کنم بیا.

-       
خداحافظ.

-       
خدافظ.

قطعکرد ، سریع آدرس رو براش اس کردم ، ساعت دوازده و نیم شد ، نهار خوردم ، بعد هم حاضر شدم ، کیفم رو برداشتم ، از پله ها پایین رفتم و از آدرین خدافظی کردم ، پنج دقیقه به یک رسیدم به کافی شاپ ، دختر جوون تنهایی رو ندیدم ، برا همین رو یه میز نشستم ، گارسون به سمتم اومد:

-       
چی میل دارین؟

-       
منتظر کسی ام ، صبر می کنم.

رفت

---

چنددقیقه گذشت ، یه دختر جوون از در کافی شاپ وارد شد ، شلوار لی مشکی ، یه مانتوی گل گلی قرمز خیلی قشنگ که پایینش پوف داشت و کوتاه بود با شال قرمز ، دقیقا شبیه تو عکسش بود اما خیلی چهرش شکسته بود ، براش دست تکون دادم به سمتم اومد:

-       
من با شما قرار داشتم؟

-       
مرسی که اومدی.

-       
خواهش می کنم ، ولی زودباید برم.

-       
بشین لطفا.

بیشتربهش دقیق شدم ، وای این دیگه چه قیافه ی داغونیه؟ چه شکسته اس ، چقدر چشاش کوچولوئه ، معلومه از بس گریه کرده این شکلی شده ، زیر چشاش پف کرده بود ، نشست ، دوباره گارسون اومد سمتممون تا سفارش بگیره ، گفت چی میل دارین؟ به دریا نگاه کردم ، گفت:

-       
لطفا یه قهوه ی تلخ.

-       
منم همینطور.

نوشیکاتو قهوه ی تلخ دوست داری زر می زنی؟ هردو ساکت بودیم ، نمی دونستم چجوری شروع کنم ، سفارش رو آوردن ، به من گفت:

-       
برای چی می خواستین با منحرف بزنید؟

-       
من نوشیکام.

-       
من رو می شناسید درسته؟

-       
خیلی کم... من دوستآرتیمانم.

-       
آرتیمان؟

-       
می شناسیش؟

-       
چه... یعنی... با... با منچیکار داری؟

-       
نه نه ، فقط می خوام ازتچندتا سوال بپرسم.

-       
لطفا سریع تر.

-       
می دونستی که آرتیمان بعداز جواب تو افسردگی گرفت؟

-       
اون بخاطر میشا اونجوری شد.

-       
اما نشد ، بخاطر رفتن تواون شکلی شد ، من دیدم برای عکس تو آهنگ می خوند.

-       
خیلی ناراحتش کردم؟ خیلیافسرده شده؟

-       
کمکش کردم که فراموشت کنه ،اما فقط می خوام یه چیزی رو بدونم ، چرا جوابت منفی بود؟ چرا شکستیش؟ اونکه از ته قلبش دوست داشت.

-       
آرتیمان رو دوست داری؟

-       
چی؟

-       
پرسیدم دوسش داری؟

-       
نه... اشتباه فکر می کنی ،من کمکش کردم ، من روانشناسشم.

-       
من عاشق بودم اون موقع ،عاشق یه پسر واقعا خوب ، عاشق یکی به اسم پارسا ، آرتیمانم می شناستش ، رئیسم بود ، اولش... نمی دونم شایدم از اولش دوسش داشتم ، خیلی دیوانه وار عاشقش بودم ، حس اونم همین طور بود ، اما من نمی دونستم ، فکر می کردم من و آرتیمان دوستیم ، هیچ وقت نمی فهمیدم ممکنه عاشقم بشه ، من قلب آرتیمان رو شکستم اما صد برابر بدترش سر خودم اومد ، به خاطر، از رو احساس تصمیم گرفتنم عشقم رو از دست دادم ، یه حرف الکی زدم و الان پشیمونم ، می دونی چی شد؟ پارسا رو یه مدت ندیدم وقتی دیدم زن داشت ، اون قلب منو شکست بلایی هزار برابر بدتر از آرتیمان سر من اومده ، قیافم رو می بینی؟ به خاطر تنهایی های اون موقمه ، اما بعدا فهمیدم دروغ گفته بهم ، الان خوشبختم با عشقم ، من گناهکار نبودم که آرتیمان عاشقم شد ، بودم؟ حالا تو به سوالم جواب میدی؟ آرتیمان رو دوست داری؟

-       
نمی دونم... من می خوامکمکش کنم ، خیلی موفق شدم تا الان اما ، خیلی راجبت قبل از این بد فکر می کردم.

-       
نظرت عوض شد؟

-       
آره.

-       
بابت قهوه ممنون.

بلندشد و رفت ،  من هم پول رو پرداخت کردم وبلند شدم تا برگردم. سوالش خیلی منو درگیر کرد ، چه ربطی داره آخه؟ یعنی چی دوسش داری؟ مگه باید داشته باشم؟ ازش خدافظی کردم ، به خونه رفتم. تمام راه رو فکر کردم بعد به نتیجه رسیدم که سوال چرتی پرسیده.

ماه هاگذشتن ، پنج ماه گذشته ، رفتم خونه ی خودم اما در عرض دوماه متوجه سختی های تنهایی شدم ، همون هایی که آدرین می گفت و من نمی فهمیدم ، برا همین رفتم خونه ی خودمون و فقط بعضی وقت ها به خونه ی خودم سر می زدم ، واقعا دلم برای خونه ی خودمون تنگ شده بود ، بابا هم ازم معذرت خواهی کرد اما رابطه ی ما مثل قبل بود ، آرتیمان خوبه خوب شده ، خیلی خوب شده ، خیلی خشکه ولی با هم میریم بیرون ، با دوستامون ، خیلی خوش می گذره ، در کنارش حس آرامش دارم ، نمی دونم علتش چیه اما این من بودم که باعث بهبودیش شدم ، من بودم که باعث تغییرش شدم ، اون به من مدیونه ، من باعث شدم اون دختر رو فراموش کنه ، من باعث شدم مرگ میشا رو فراموش کنه ، مرگ مادرش رو فراموش کنه ، این من بودم که... اِ نوشیکا شعورش رو دراوردیا ، هی من بودم ، من بودم ، خودت خواستی ، تو خونه ی خودم تنهای تنهام ، چقدر حوصله ام سر رفتم ، میگم نظرتون چیه برم پیش آدرین؟ 

---

سریعآماده شدم بدون خبر راه افتادم رفتم خونشون ، در زدم ، سپیده در رو باز کرد ، رفتم بالا ، به سپیده سلام کردم و سراغ آدرین رو پرسیدم گفت میاد خونه ، رفتم طبقه بالا ، آخه یادش بخیر من اینجا می خوابیدم ، ولی از اتاق میشا دل کندم و به اتاق آرتیمان رفتم ، در زدم و وارد شدم ، رو تخت نشسته بود ، رفتم جلو:

-       
سلام.

-       
سلام.

-       
خوبی؟

-       
آره.

-       
آدرین کجاس؟

-       
خبر ندارم.

-       
باشه ، من میرم پایین.

-       
سر شام می بینمت.

-       
فعلا.

بیرونرفتم ، به طبقه ی پایین رفتم ، نشستم جلوی تلویزیون ، یک ساعت گذشت ، صدای خوردن محکم در اومد ، ترسیدم ، به سمت در خونه رفتم ، دیدم آدرینه ، خیلی عصبانی بود ، چشماش قرمز بود ، هروقت عصبانی میشد ، اینطوری میشد ، با ترس گفتم:

-       
چی شده آدرین؟

-       
تمام شد.

-       
چی؟ چی تمام شد؟

-       
از پگاهان جدا شدم ، دیگهنامزد نیستیم.

خیلیخوشحال شدم ولی به روی خودم نیاوردم ، گفتم:

-       
الان ناراحتی؟

-       
چرا این سوال رو می پرسی؟

-       
از قیافت مشخصه ناراحتی ،تو پگاهان رو دوست داری ، درسته؟

-       
نه نه نه ، خیلی وقت پیشبهم گفتی ، گفتم نه.

-       
خیل خوب باشه ، من اشتباهفکر کردم ، ببخشید.

رفتتو اتاقش ، عجب شبی شد امشب ، اَه بد من میگم بدشانسم ، همه میگن نــه. خدارو شکر وقت شام رسید ، نشستم سر میز ، آرتیمان هم اومد اما آدرین نیومد ، رفتم دم در اتاقش و در زدم ، جواب نداد ، رفتم تو ، پایین تختش نشسته بود و فکر می کرد ، گفتم:

-       
آدرین خوبی؟

-       
آره.

-       
می تونم یه سوال بپرسم؟

-       
اوهوم.

-       
چطوری جدا شدین؟

-       
مثل همیشه دعوامون شد...

-       
سر چی؟

-       
هرچی...

-       
سر من ، درسته؟

-       
نوشیکا این اصلا مهم نیست ،دعوامون شد ، گفت من خسته شدم ، منم گفتم پس بیا همه چیزو تمام کنیم ، اونم قبول کرد.

-       
دلم براش می سوزه ، من باعثاینا شدم ، تو به خاطر من مجبور شدی ، خودت نمی خواستی...

-       
نوشیکا ، دیگه تمام شد.

-       
بابات میدونه؟

-       
آره.

-       
شام می خوری؟

-       
نه گشنم نیست ، می خوابم.

-       
پس خدافظ ، دیگه نمی بینمت.

-       
شب نمی مونی؟

-       
نه میرم پیش بابام ، خدافظ.

-       
خدافظ.

رفتمپایین رو به روی آرتیمان نشستم ، گفت:

-       
نیومد؟

-       
نه ، گفت می خوابه.

-       
از پگاهان جدا شد؟

-       
آره.

-       
واسه ی چی؟

-       
هان؟

-       
تو نمی دونی برای چی ، برایکی از هم جدا شدن؟

-       
من از کجا بدونم؟

-       
هیچی ، بخور.

کلاتو سکوت غذا خوردیم ، بعدشم من خدافظی کردم و رفتم ، من به یه نتیجه ای رسیدم ، چشمای این پسره خیلی قشنگه ، رنگ چشای دختر حاجی صادقیه ، راستی خیلی وقته ندیدمشون ، حاجی از دوستای بابام بود ، سه تا دختر داشت ، عسل بیشتر از همه سنش به من نزدیک بود ، رفتم خونه ، بعد از سلام کردن به بابا ، رفتم تو اتاقم و خوابیدم.

واااااااایچقدر من مسافرت دوست دارم ، یک هفته مونده تا عید ، قراره دو روز زودتر بریم که سال تحویل اونجا باشیم ، داریم میریم رامسر ، با آدرین و آرتیمان و هیلدا و مهدی و آرشام و ستایش و چیستا و امیرعلی و سپهر و ناهید ، خیلی خوش می گذره من می دونم. خیلی دوست داشتم بقیه هم میومدن ولی همه با خانواده هاشون بودن ، آرتونیس هم با فامیل شوهرش می خواست بره ، من از بابام اجازه گرفتم و بعد هم چمدانم رو بستم ، قرار شد ، امیرعلی و آرتیمان و آرشام و مهدی ماشین بیارن ، ما بشینیم تو ماشینای اونا