با من قدم بزن( رمان عاشقانه ، گریه دار) به قلم: خودم

[ըoφsիīkα]

عزیزم زحمت کشیدی ولی رمانت  خیلی  مسخره است  به نظر من ارزش وقت گذاشتن نداره

ممنون که رمانم رو خوندی و خیلی ممنونم از نظر و انتقادت عزیزم ، خودم ازتون خواستم که رمانم رو بخونید و هر نظری که در موردش داشتید بهم بدید خیلی ممنونم منم به سوال و انتقاد های همتون جواب میدم و به تو دوست عزیزم هم باید بگم که شاید قلمم توی این رمانم یه مقدار ضعیف بوده البته چون شما خوشت نیومد به هرحال هر رمانی طرفدار ها و منتقدان خودش رو داره ، خوب من یه نویسنده رمان نویس هستم امیدوارم که از نه تا رمان دیگم که در آینده می زارم خوشت بیاد.
با تشکر

---

خیلییییییییییییی خوبه 
من که واسه رمان تو عضو شدم 
معتادش شدم تورو خدا زود تر بزار بقیشوووو

خیلی ازت ممنونم که رمانم رو خوندی و خیلی ممنون که قلمم ارزش داشتن طرفدارهایی مثل شما رو داشت ، چشم تند تند براتون می زارم.
دوست دارم

---

خوب خوب خوب
اینم یه قسمت دیگه از رمانم ، دوستون دارم و امیدوارم که از این قسمت هم خوشتون بیاد

باورم نیست که تو رفتی ، گل دل نازک بارون

باورم نیست تو نباشی ، همدم من گل گلدون

چجوری طاقت بیارم ، شبای دلواپسی رو

تو ندیدی سوختنم رو ، تب تند بی کسیم رو

خدا می دونه که رفتـــن ،آخرین جزای من بود

روز بارونیه چشمااااا ،شبای عذای من بود

خط فاصله عزیزم ، تو نذار بین تو و من

نگو از قصه ی بارون ، نگو از رفتن و رفتن

باورم نیست که تو رفتی ، گل دل نازک بارون

باورم نیست تو نباشی ، همدم من گل گلدون

چجوری طاقت بیارم ، شبای دلواپسی رو

تو ندیدی سوختنم رو ، تب تند بی کسیم رو

چه صدای قشنگی داره... چه غمی... چه عشقی ، دریا چی کار کردی با این پسر؟ ندیدی چقدر دوست داره؟ چرا اذیتش کردی؟ نوشیکا؟ تو چرا انقدر ناراحت شدی واسش؟ به خاطر دردش ، درد دل عاشقش ، عشق... آخه تو چیزی از این کلمه می فهمی؟ شرط می بندم که هیچی نمی فهمی ، یه نگا به چشمات بنداز... داری گریه می کنی دختر ، واسه کی؟ واسه چی؟ چت شد تو یهو؟ آرایشت رو که به هم ریختی ، دیگه می خوای چه دسته گلی آب بدی امشب؟ خوندنش قطع شد ولی هنوز گیتار می زد ، رو به آدرین گفتم:

-       
من میرم تو ، بذار باهاشتنها باشم ، تو برو پایین.

-       
مطمئنی؟

-       
اوهوم. برو پایین.

-       
اگه اتفاقی افتاد صدام بزن.

-       
باشه.

آدرین با دودلی رفت پایین ،یه تقه به در زدم و بدون اجازه دادن اون رفتم تو ، من یه روان شناسم ، باید به زندگی برگردونمش ، نوشیکا موفق باشی. متوجه وارد شدنم نشد ، رو تخت نشسته بود ، یه قاب عکس هم بغلش بود ، عکس یه دخترس از دور اگه اشتباه نکنم ، داره اشک می ریزه ، گیتار زدنش تمام شد ، نمی دونم خواسته بود یا ناخواسته ، ولی یهویی براش دست زدم ، تازه متوجه من شد ، چشمای اشکیش رو پاک کرد ، با ترس نگام می کرد ، با صدای خیلی آرومی که البته من به سختی شنیدم ، زمزمه کرد:

-       
میشا؟

-       
صدات خیلی قشنگه ، بینظیره.

-       
نه... نه تعریف نکن ازصدام.

-       
آرتیمان؟

-       
میشا... تو میشایی؟

-       
میشا نیستم... یعنی انقدربه میشا شباهت دارم؟

هیچی نگفت ، فقط زل زده بودبه من ، به تختش نزدیک شدم ، لبه ی تخت مثله خودش نشستم ، چه اتاق ترسناکی داره ، آدم توش احساس مرگ می کنه ، همه چی سیاهه ، سیاهِ سیاه ، حتی یه رنگ دیگه هم کنارش نیست. قاب عکس بغلش رو برداشتم ، چه ناز ، چه دختر خوشکلیه... البته همه چیش معمولیه اما چشماش... عکس یه دختر بود... موهای طلایی داشت ، روشن بود رنگ موهاش ، موهاش یه دونه موج داشت فقط ، تا روی شونه هاش بود ، یه شال سفید رو دوشش بود ، مانتوی قرمز پوشیده بود ، پشتش یه فضای سبز بود مثله پارک ، وایستاده بود ، از کمر به بالا تو عکس مشخص بودش ، به روی دوربین خندیده بود ، یه لبخند کوچک بدون اینکه دندان هاش معلوم باشه ، لب های باریک و متوسط که صورتی بودن ، پوست صاف و سفید ، ابرو های قهوه ای و... چشمای آبی ، چشماش خیلی خوش رنگه... چشمای آبیش آدم رو یاد دریا می ندازه... دریا؟ یعنی این دریائه؟ دوباره به قاب نگاه کردم ، قاب؟ قاب کجاست؟ توهم زدم انقدر تعریف کردم؟ اِ این کی قاب رو از دستم گرفت؟

-       
به اون قاب عکس دست نزن.

-       
این عکس دریائه؟

صدای دادش رو شنیدم:

-       
گمشو بیرون.

-       
با میشا هم اینطوری حرف میزدی؟

-       
میشا؟ تو میشا نیستی ، منمدیگه اون آرتیمان نیستم ، برو بیرون.

-       
حتی نمی خوای بدونی که منکیم؟

-       
برو بیرون.

-       
داد نزن... گوش کن ، ببینچی میگم.

-       
کی هستی؟

-       
اسمم نوشیکائه...

-       
منو از کجا می شناسی؟

-       
من دوست آدرینم... دوستتوهم می تونم باشم ، بذار یکم صحبت کنیم.

-       
مگه اینجا آمریکائه؟ چرااومدی پیش من؟ من دوست نمی خوام ، پرسیدم با من چیکار داری؟

-       
کدوم سوالتو جواب بدم؟ توسوال منو جواب ندادی... این عکس دریائه؟

-       
دریا رو از کجا می شناسی؟

-       
فکر می کردم از دخترا متنفرباشی...

-       
هستم ، از همشون بدم میاد ،از همه دخترا بیزارم ، از توهم بیزارم.

-       
ولی تو عکس دریا رو کنارخودت گذاشتی... که چی؟

-       
که خودم رو عذاب بدم... کهبا دیدن کسی که زندگیم رو خراب کرد بیشتر از دخترا متنفر شم.

-       
دروغ میگی ، تو هنوز دریارو دوست داری...

-       
میشه ساکت شی؟

-       
چرا زندگیت رو خراب کرد؟اگه از دخترا متنفری نباید اونا رو در حدی که بخوان زندگیت رو خراب کنن بدونی.

-       
به خودم مربوطه چه فکری میکنم.

-       
اما همه مثل همدیگهنیستند...

-       
همشون مثله همن ، چه اونکهغریبه بود ، چه اون یکی که خواهرم بود.

-       
اما دریا حق انتخاب داشت...

-       
میشه انقدر راجبش حرف نزنی؟

-       
دوست داری راجب خواهرت حرفبزنی؟

-       
تو خیلی شبیه میشائی ،شباهتتون اذیتم می کنه...

-       
از میشا هم... متنفری؟

-       
متنفرم.

-       
اون خواهرت بود.

-       
اگه خواهرم بود به حرفم گوشمیداد.

-       
اما دریا چه اشتباهی کردهبود؟

-       
انقدر راجبش حرف نزن...

-       
پس می خوای کلا از دستشخلاص شی؟

قبل از اینکه چیزی بگه ،قاب عکس رو از دستاش قاپیدم ، عکس رو سریع از قاب عکس بیرون آوردم و پاره کردم ، قطعه قطعه اش کردم ، به تیکه های خیلی ریز طوری که اصلا نشه دوباره چسبش زد ، نمی دونم چرا این کارو کردم... شاید بخاطر اینکه عذاب نکشه ، به تو چه که اون عذاب بکشه یا نه؟ با مداوای اون من به خواستم می رسم. موفق باشی... وایییییییی چه صدای گوش خراشی

-       
چی کار کردی؟

-       
داد نززززن.

-       
برو بیرون دیوانه ، بروبیرون وگرنه به زور بیرونت می کنم.

-       
نمی رم بیرون.

-       
می خوای بمونی تو اتاق...من میرم بیرون.

-       
تو هم باید بمونی...

-       
پس می خوای با من تو یهاتاق باشی؟

-       
هان؟

رفت سمت در ، یا خدا ، چراهمچین می کنه؟ درو قفل کرد ، مثلا باید بترسم؟ وااااییییییی ، ترسیدم ، تورو خدا درو قفل نکن ، واییییییی. کوفت دختره روانی خود درگیر ، از حرف های خودم خندم گرفت و لبخند زدم ، کلید رو تو جیبش گذاشت و اومد سمتم ، درست رو به روم ایستاد ، چند میلی متر فاصله داشتیم ، حس بدی نداشتم ، یه سری نفس های سرد به صورتم خورد:

-       
هنوزم می خوای با من تو یهاتاق باشی؟

-       
معلومه ، اومدم که پیش توباشم... تا باهم حرف بزنیم.

یهو پرتم کرد به یه سمت ،استخوان هام شکست ، بیشعور ، چقدر بد هولم داد ، پرت شدم رو زمین:

-       
دیوانه... روانی...بیشعور... این چه کاری بود دیگه؟ خورد کردی استخوان هامو.

-       
هرزه عوضی...

چی گفت؟ این چی گفت؟ به مناین حرف رو زد؟ هیچ وقت تحمل شنیدن همچین حرفایی رو از کسی ندارم ، از جام بلند شدم ، انگار دردم از بین رفت ، رو به روش ایستادم ، با همون فاصله ای که خودش چند ثانیه قبل ایستاده بود ، تو چشمام نگاه کرد ، خیلی غیر منتظره بود اما یهو زدم تو گوشش ، بعد هم تو دهنش ، فقط نگام کرد ، کثافت ، این حرفش خیلی گرون تمام شد برام ، هرچی که باشه ، نباید همچین اجازه ای به خودش بده ، چرا همچین فکری کرد؟ شاید... شاید... آها فهمیدم این اشتباه منظورم رو متوجه شد ، همون طوری که رو به روش ایستاده بودم گفتم: دیگه هیچ وقت این حرف رو نزن.

-       
به... چه حقی این کارا روکردی؟

-       
به همون حقی که تو دهنت روباز کردی و همه ی کثافت هارو بیرون ریختی.

-       
درست صحبت کن.

-       
مگه تو کردی؟

-       
گمشو... بیرون.

-       
خیلی داری توهین می کنی ،حد خودتو بدون.

-       
به  تو ربطی نداره چی کار می کنم ، دختره ی آویزون، گفتم برو بیرون.

-       
اگه این تو زندانیم نکردهبودی ، زودتر می رفتم. داد زدم: درو باز کن.

-       
مشکل داری؟

-       
گفتم باز کن درو ، تو مریضی، روانی ای ، مشکل داری ، مثله دیوونه ها صبح تا شب گیتار میزنی ، چرت و پرت می خونی ، تو داری با یه قاب عکس زندگی می کنی ، تو خودت مشکل داری نه من.

همون طور که من فک می زدماون درو باز کرد اما مبهوت به من نگاه می کرد ، صداش رو شنیدم:

-       
خیل خوب ، برو بیرون.

به سمت در رفتم ، جلوی در وایستادهبود ، تو صورتش نگاه کردم و گفتم:

-       
مغزت هم خیلی کوچیکه ، درستمثل دنیات ، خیلی عجیبه آدمایی مثل تو ، حتی توی همچین کره و دنیای بزرگی ، احساس دلتنگی دارن ، می دونی چرا؟ چون اونا یه دنیای کوچولو دارن ، اونقدر کوچیک که دیده نمیشه.