با من قدم بزن( رمان عاشقانه ، گریه دار) به قلم: خودم

[ըoφsիīkα]

ادامه رمان:

-       
منظورت چیه تو؟ چرا یهوجوگیر میشی؟ گفتم که من از اون دخترا نیستم.

-       
نه منم از اون پسرا نیستم ،قصد سوءاستفاده ازت رو ندارم چون نیازی بهش ندارم ، ولی یهو احساس کردم چشات آشناس ، می خوام یکم بشناسمت ، میشه؟

-       
نمیشه.

-       
فقط بذار بیشتر ببینمت.

-       
تو فکر کردی من مثه ایندخترای هرجایی توی خیابانام؟ تو اصلا منو می شناسی؟ می خوای منو ببینی؟ هه.

-       
من فقط ازت یه چیز خواستم.

-       
لطفا بزنید کنار.

-       
نوشیکا...

-       
خوشم نمیاد اینطوری صدامکنی.

-       
گوش کن یه لحظه ، تو و چشاتمنو یاد کسی انداختین که برام خیلی مهم بود ولی زود از دستش دادم ، نمی خوام تورم بدم ، بذار یکم همو بشناسیم . تو منو یاد میشای عزیزم انداختی.

-       
میشا؟

-       
آره میشا ، مهم ترین کسی کهبرام دلیل زندگی بود ، تو شبیه اونی ، همون چشای وحشی با همون رنگ ، همون لبخند محکم ، همون بینی کوچولو و خوش فرم ، همون قیافه ی مظلوم و دوست داشتنی... یهو گریش گرفت ، دلم سوخت.

-       
نامزدت بود؟

-       
نه ، خواهرم بود دلیل بودنمبود ، تنها کسم بود.

-       
مرد؟

-       
کشتنش ،  به خاطر یه حماقت و اعتماد الکی.

-       
انقدر دوسش داشتی که براشجونتو بدی؟

-       
معلومه ، واقعا از ته قلبمدوسش داشتم ، باور کن حاضر بودم بمیرم ولی اون بهش آسیبی نرسه ، می خوام بدونم اخلاقتم مثه اونه یانه.

-       
منم عزیز ترین کسم رو ازدست دادم.

-       
کیو؟

-       
مادرم رو ، کسی که تنها همراهمبود ولی باید با هرچیزی کنار اومد.

-       
اونم مرده؟

فکر کردن بهش هم آزارم میداد ، زمزمه وار گفتم: نمی دونم...

-       
خدایا تمام حرفات و حرکاتت، حتی این امیدت شبیه میشائه ، نوشیکا... بذار ببینمت.

-       
نمیشه تو چرا انقدر رویاییفکر می کنی؟

-       
یکم فکر کن و حرف بزن ، یکممنو بشناش ، میشه؟

-       
نه نه ، نمیشه ، نمیشه.

-       
نوشیکا اینجوری جواب نده گفتماول فکر کن.

-       
لطفا نگه دار.

-       
نوشیکا.

نوشیکا... حالم بد شد ، تاامروز کسی باهام اینطوری حرف نزده بود ، یعنی انقدر واضح ، چطور می تونست با یه رهگذر اینجوری صحبت کنه؟ نه این پسره داره دست می ندازتم ، می خواد اذیتم کنه ، داره چرت و پرت میگه چرا اصلا اصرار نمی کنم پیاده شم؟ چرا مثه همیشه کولی بازی در نمیارم؟ با صداش به خودم اومدم:

-       
نوشیکا من دنبال یه فرصت میگشتم و خدا با وجود تو الان تو ماشینم اونو بهم داد ، البته فکر کنم ، می دونی چرا چون می خوام خودم رو امتحان کنم ، چون می خوام ببینم اگه یه میشای دیگه داشته باشم می تونم ازش به خوبی مواظبت کنم یا نه ، چون می خوام چیزایی رو که به اون ندادم یه یکی مثل اون بدم ، وقتی تو رو دیدم متوجه شباهت عجیبت با میشا شدم ، فقط بذار اخلاقت رو متوجه شم ، ببینم مثه اونی یا نه ، تو هم همین طور یکم منو بشناس ، نمی خوام بیشتر از این خواهش کنم ، فقط دارم بهت می گم تمام فکرای بدو راجب من از کلت بریز دور و به امید من برای موفقیت تو امتحانم فکر کن ، البته اگه شادیِ یه غریبه برات مهمه.

-       
مهم نیست.

سکوت کرد ، لال شد ، چطورتونستم؟ چرا بهش اینو گفتم؟ اون انقدر صادقانه باهام حرف زد ، خیلی قشنگ راجب خواهرش گفت ، متوجه شدم راست میگه ، از بغضش و اون دو قطره اشکی که از چشاش چکید ، از صدای همراه غمش ، از چشاش آدمی بودم که با یه نگاه تو چشم هر کسی به وجودش پی می بردم ، با اینکه احتمال زیادی به حقیقت بودن حرفاش می دادم ، ولی بازم دلش رو شکوندم ، مدتی می شد که انقدر بی رحم شده بودم ، یه مدتی بود که هیچ چیز و هیچ کس برام مهم نبودن. یه فکری تو سرم افتاد ، یعنی می شد؟ باید بشناسمش نباید الان بهش بگم ، باید اول تو امتحانای من قبول شه ، آروم شدم ، یه لبخند زدم و دوباره لب گشودم:

-       
گفتی خواهرت برات خیلی مهمبود؟

-       
خیلی...

-       
شاید بتونم جاشو پر کنم.

-       
یعنی می تونم میشا رو تویتو ببینم؟

-       
من که نمی تونم ظاهر سازیکنم ، فقط می تونم خودم باشم.

-       
خودت باش ، باشه؟ از آدمایدو رو متنفرم ، همشون عین همدیگن.

-       
باشه.

-       
یعنی قبول کردی؟

-       
فعلا نه ، ولی شاید منم یهکمک هایی از تو بخوام ، اگه تونستم بهت کمک کنم باید جوابشو با کمک به من بدی ، هرکاری که باشه ، قول میدی؟

-       
معلومه.

-       
ببین آقا پسر من دخترینیستم که با کسی دوست شم و از این کارای مزخرف بکنم اما ببین من احساس کردم آدم بدی نیستی ، منم به کمک یکی نیاز دارم اما هنوز نمی دونم اون شخص می تونی تو باشی یا نه...

-       
چه کمکی؟

-       
هنوز نمی شناسمت ، تو هممنو نمی شناسی ، درسته؟ تو همینو می خواستی؟

-       
درسته ، می خوام بشناسمت.

یه لبخند کج روی صورتم ظاهرشد ، یکم باهاش حرف زدم ، آدرین شخصیت جالبی داشت ، بهش آدرسو دادم اونم منو پیش چیستا پیاده کرد ، با چیستا گشتیم و براش موضوع رو گفتم ، فکرم رو هم بهش گفتم ، اونم مثه من فکر می کرد ، گفت باید خوب بشناسمش بعد بهش نظرم رو بگم.

---

شش ماه گذشت ، آدرین رو بهطور کامل شناختم ، یه کوچولو ازش خوشم اومد ولی کاری که می خواستم انجام بدم برام مهم تر بود. با شناخت بیشتر آدرین متوجه شدم یه پسر مغرور و یه دنده اس ، خیلی حرص درار بود ولی دائم بهم می گفت انگار من همزاد میشام ، حیف که مرده بود وگرنه خیلی دوست داشتم همزادم رو ببینم ، آخه آدرین یه جوری راجب شباهت من و میشا حرف می زد که خودم هم باورم شده بود میشام ، آدرین منو به چشم خواهرش نمی دید ، اینو متوجه میشدم ، خودمم نمی دونستم رابطه ما دوتا چجوریه ، دوتا دوست ساده؟ دوست دختر دوست پسر؟ خواهر برادر؟ یا دوتا غریبه؟ همیشه وقتی با بچه ها دور هم جمع میشدیم ، به آدرین هم می گفتم تا بیاد ، یا بعضی وقتا براش غذا می بردم ، فهمیدم بی جنبه نیست ، از هیچ کمکی بهش دریغ نمی کردم تا ازم خوشحال باشه ، مهربون بود اما جدی ، خیلی قبولم داشت ، بعضی وقتا یهو غیرتی میشد ولی بعضی وقتا هم یعنی بیشتر وقتا سرد و خشک بود با من فقط حرف می زد ، انگار برای رفع ناراحتی هاش بهم مراجعه می کرد ، منم خوب درکش می کردم ، یه بار منو برد سر قبر میشا ، خودش نشست بالا سرش و گریه کرد ، منم فقط از دور براش فاتحه خوندم ، حتی سنگ قبرش هم نگاه نکردم ، چون همیشه از سنگ قبر و مرده و این جور چیزا می ترسم ، امروز باید نقشه آخرم رو اجرا کنم ، تا به امروز از همه جهت امتحانش کردم اگه از این یکی امتحانم موفق بیرون میاد بهش خواستم رو می گم ، دیگه وقتشه.

جلوی آینه دوباره به خودمنگاه انداختم ، مانتوی سفید تا رونم بود ، شلوار لوله تفنگی مشکی ، شال مشکی ، کفش پاشنه بلند مشکی و کیف مشکی ، وقتی یه تیپی می زدم همیشه دوست داشتم دو رنگ باشه ، دوست داشتم یه رنگ بیشتر باشه و اون یکی رنگ فقط تو یه قسمت از لباسام باشه ، مثل همین الان که فقط مانتوم سفیده و بقیه چیزا مشکی. بوی عطرم همه رو مست می کرد. تو آینه یه لبخند به خودم زدم ، به ساعت مچی دسته طلایی ام نگاه کردم ، ساعت هفت بود ، سریع از اتاق بیرون رفتم و اطاق کار بابا رو در پیش گرفتم ، در زدم و طبق معمول بدون اینکه اجازه ی پدر را بشنوم وارد شدم ، بابا داشت یه سری چیز میز می نوشت ، هر وقت بابا رو مشغول کار تو خونه می دیدم حالم از زندگیم بهم می خورد.

بابا- سلام بابا کجا داریمیری به سلامتی؟

-       
میرم بیرون بابا با بچه هاقرار داریم.

-       
این بچه ها خونه زندگیندارن که هی تو رو با خودشون میبرن؟

-       
نه که من دارم.

به سمت در برگشتم و گفتم:خدافظ ، تا دوازده بر می گردم.

-       
نوشیکا...

خودمم نمی دونستم چرا ازبابا اجازه میگیرم ، من که آخر کار خودم رو می کنم ، چرا دیگه ازش می پرسم؟ خوب احترامه دیگه خره. نمی دونم چرا ولی یه دقیقه درست مثه روزای اول از دست بابام اعصبانی شدم ، برگشتم سمتش و با پرخاش گفتم:

-       
بابا میشه منو همون اتریساصدا کنید؟ مگه نمی دونید مادرم این اسم رو بیشتر دوست داره ، باز دارید به کاراتون ادامه میدین؟ پوزخند زدم و گفتم: خودش رو که نتونستید برام نگه دارید ، بذارید فکر کنم الان دیگه یکم به نظرش احترام گذاشته میشه.

-       
اتریسا...

-       
خدافظ...

سری از روی تاسف تکان داد ومن به سمت در رفتم ، داشتم تو اینه ی جلوی در خونه خودم رو نگاه می کردم که گوشیم زنگ خورد ، نها بود ، جواب دادم:

-       
سلاااااااااااااااام ، چهخبرا؟

-       
سلام نوشی خوبی؟

-       
خوفم ، چه خبلا خوستل خانم؟

-       
خبر سلامتی ، راستی تو میدونی حوا...

-       
حوا چی؟

-       
بذار حرف بزنم...

-       
بگو بگو.

-       
چی کاره ای؟

از خونه زدم بیرون و پلههای فاصله بین خونه و حیاط رو طی کردم ، همان طور که پله هارو دوتا یکی پایین می رفتم ، گفتم:

-       
با آدرین بیرونم ، چی طور؟

-       
می خواستم بیای حضوری بهتبگم.

-       
اتفاق بدی افتاده؟

-       
تقریباً...

-       
چی شده نها؟

-       
میشه قرارتو کنسل کنی؟

-       
چیزیش شده حوا؟

-       
نه نه...

-       
میشه تلفنی بگی؟

-       
آره ، میشه...

مخم اکبند قفل کرد ، یعنیحوا؟ دختره ی بیچاره ، می دونستم کار دستش میده ، کلا اینا از ریشه مشکل داشتن ، مگه اون می تونه با این وضعیتش تن به کاری که ازش خواستن بده؟ نها میگه زورش کردن ، دختره ی بیچاره ، از خونه بیرون رفته بودم و داشتم همون جور برا خودم قدم میزدم که یه پورشه سفید جلوم ایست کرد ، حوصله فحش دادن بهش رو هم نداشتم ، خواستم رامو بکشم از یه ور دیگه برم که صداش درومد:

-       
سوار نمیشی؟

سرم رو بلند کردم ، آدرینبود ، خندم گرفت ولی خودمو نباختم و گفتم:

-       
از این طرفا؟ راه گم کردی؟باز می خوای بری تجریش؟

-       
اون موقع برا تجریش سوارتکردم ، ولی الان اومدم دنبال خودت نوشیکای من.

-       
پس تا پشیمون نشدم ، دعوتمکن.

-       
افتخار می دی؟

-       
البته.

سوار شدم ، راه رو بی حرفطی کرد ، خودشم نمی دونست کجا بره ، فقط دور می زد ، گوشیم رو برداشتم و به چیستا اس ام اس دادم ، با دادن اوکی بهم فهموند که اس ام اس رسیده ، خودم سکوت رو شکستم:

-       
راستی آدرین برو خونه توببینم.

-       
خونمو؟

-       
اوهوممم ، من خونه ی تو روندیدم.

-       
فکر می کنی لازم باشه؟

-       
لازم نیست؟

-       
نه.

انقدر نه رو محکم گفت که ترسیدم، ماهی آدرین ، یه دونه ای خوراک نقشه های منی ولی هنوز زوده بذار یکم دیگه جنبه تو بسنجم ، دوباره به حرف اومدم:

-       
چرا؟

-       
چون نیازی نیست.

-       
از نظر من هست.

-       
اون نظر توئه.

-       
آدرین...

-       
مرگ.

-       
آدرین؟

تا به امروز اینجوری باهامحرف نزده بود ، چرا اینطوری کرد؟ صداش درومد.

-       
ببخشید.

-       
همیشه اول یکی رو ناراحت میکنی بعد عذرخواهی؟

-       
فقط کسایی رو که دوست دارم.

-       
بیچاره میشا...

قسم می خورم این پسر جنه ،با چشمای قرمزش یه طوری نگام کرد کپ کردم ، یعنی لال شدم ، سنگ کوب کردم به خدا ، چرا این رنگی شد چشاش یهو؟

-       
ولی من می خوام خونتوببینم.

-       
نوشیکا چه اصراریه؟

-       
تو چرا نمی ذاری؟

-       
چون نمی خوام با تو ، تو یهخونه تنها باشم.

-       
نمی تونی خودتو کنترل کنی؟

-       
نه که تو تحفه ای...

-       
آدرین چقدر بد حرف می زنی.بی مزه.

-       
با حرفات انتظار دارینوازشت کنم؟

-       
نه.

-       
من اگه بخوام تا صد سالم میتونم با تو ، تو یه خونه باشم و کاری نکنم ، اما فکر نکنم در حد خانواده و شعور خودت باشه که بیای خونه ی یه پسر...

جمله ای که به ذهنم اومد روبا صدای بلند گفتم:

-       
عاشقتم.

آدرین هنگ کرد ، خودمم یهویخ زدم ، تازه فهمیدم چی گفتم ، سریع گفتم:

-       
چیزه... آدرین من شوخی کردم، می خواستم جنبه ی تو رو بسنجم...

-       
میشه دیگه از این کارانکنی؟

-       
ببخشید ، میشه بریم یهرستوران؟

-       
حتما.

به چیستا اس دادم همه چیآرومه ، داریم میریم رستوران. جلوی رستوران پیاده شدیم ، رفتیم داخل ، پشت میز نشستیم ، بعد از سفارش غذا و چیده شدن اون توسط گارسون ، تصمیم گرفتم حرفم رو بهش بزنم ، خیلی آروم و شمرده شروع کردم:

-       
آدرین؟

-       
بله؟

-       
تو میشارو خیلی دوست داشتی؟

-       
خیلیییی ، چطور؟

-       
قبول داری که با وجود منزندگیت تغییر کرد؟

-       
صد در صد...

-       
قبول داری که به من مدیونی؟

-       
چی می خوای بگی؟

-       
قبول داری؟

-       
آره...قبول دارم.

-       
آدرین... یادته اون روزهاول نمی خواستم قبول کنم ، بعد یهو قبول کردم؟

-       
یادمه.

-       
آدرین ، یادته قول دادیهرچی من می گم قبول کنی؟ هر چی...

-       
نوشیکا میشه خواسته ات روبگی؟

-       
با من ازدواج کن.

آدرین دهنشو بست ، لال شد.یعنی هیچی نگفت انگار تو خلصه ی شوک دست و پا می زد ، هنگ کرده بود ، مثه روز اول من ، با تعجب نگام کرد ، شونه بالا انداختم با صدای گرفته ای گفت:

-       
وقتی گفتم هرکاری ، منظورمهر کاری نبود...

-       
یعنی جا زدی؟

-       
تو می فهمی چی داری میگی؟

-       
می فهمم... آدرین منظورمازدواج واقعی نبود ، من می خوام فقط اسمت روم باشه...

-       
چرا؟

-       
می خوام ازدواج کنم ، خستهشدم ، نمی خوام با خواستگار هام ازدواج کنم ، می خوام فقط اسم یکی روم باشه ، نمی خوام باهم مثه زن و شوهر واقعی برخورد کنیم.

-       
خوب چرا می خوای ازدواج کنیپس؟

-       
چون می خوام راحت شم ، ازشر بابام ، می خوام زود تر از پیشش برم ، چون نمی خوام دیگه تو اون خونه ی پر از خاطره زندگی کنم ، چون هرروز مادرم میاد جلوی چشمم ، می خوام اسم یکی غیر از بابام روم باشه ، چون مردم راجبم هزارتا فکر می کنن ، به خدا حتی نمی خوام باهات تو یه خونه زندگی کنم...

-       
نوشیکا من نامزد دارم.

هههههههههنگ کردم ، مخمآکبند تعطیل شد ، پس چرا نگفته بود ، مطمئن بودم آدرین دروغ نمیگه ، مطمئن بودم. ولی... آخه باید می گفت...

-       
چرا تا الان نگفته بودی؟

-       
نمی دونم...

-       
نمی دونی؟

-       
نه.

-       
پس چرا با من بیرون میومدی؟تلفنی حرف می زدی؟ تو می دونستی من از اون دخترا نیستم پس چرا اعتمادم رو جلب کردی؟ چرا الان میگی نامزد دارم؟

-       
نمی دونستم اینطوری میشه ،وابستشم ، دوسش ندارم ولی بهش عادت کردم ، 
به همه چیزش ، می خواستم تو رو داشته باشم به هر قیمتی... یادته گفتم اسمترو چند بار از زبون یه نفر شنیدم؟

-       
یادمه.

-       
اون یه نفر میشا بود ، تومیشا بودی... تو برای من میشائی ، دنیامی ولی نمی خوام اینطوری خرابش کنی...

-       
میشا؟دارم گنگ میشم ،منظورت چیه؟

-       
نمی خوام با ازدواج با توتمام دنیام عوض شه.

-       
چرا باید دنیات عوض شه؟

-       
من لیاقت ندارم که بهترینهارو داشته باش...

-       
اسم... نامزدت چیه؟

-       
پگاهان.

-       
میشه باهاش حرف بزنم؟

-       
نمیشه.

-       
چرا؟ آدرین من تنها شخصقابل اعتمادم توئی ، چرا داری خرابش می کنی؟ به خدا به شما دوتا کاری ندارم ، تعهدم می دم ولی... به پگاهان هم می گم ، نذار دیگه هیچ وقت نتونم به کسی اعتماد کنم.

-       
ناراحتش می کنی ، اون قبولنمیکنه ، تو برای من میشائی...

-       
من خواهرتم؟ آره من خواهرتمآدرین؟ تو منو خواهرت می بینی؟

-       
نمی دونم.

-       
هی نگو نمی دونم ، نمی دونم، نمی بینی ، منو خواهرت نمی بینی...

-       
نوشیکا...

-       
هیچی نگو ، باشه همین جوریمی مونم ، فقط حرفم رو گوش کن.

-       
تو فکر کن نامزد منی ، بعدیکی بیاد بهت بگه می خوام با نامزدت ازدواج کنم ، چه حالی میشی؟ اصلا امکان نداره...

-       
دوسش نداری؟

-       
ندارم.

-       
خوبه که قاطع جواب میدی...اون چی؟

-       
اون؟ نمی دونم ، اون دوسمداره.

-       
این زندگی ، زندگی نمیشه.

-       
نوشیکا تو برام آشنایی ، یهعزیزی ، چرا داری همه چیرو خراب می کنی؟

-       
تو آدم بدقولی هستی...

از سر میز بلند شدم ، چیفکر می کردم ، چی شد ، آدرین هم بلند شد ، به سرعت برق از رستوران خارج شدم ، آدرین پشتم بود ، صورت حساب رو داد و دنبالم دوید ، با دادش ساکن باقی موندم. اسمم رو صدا کرد ، تعجب کردم ، داد زد:

-       
آتریسا...

برگشتم ، چشمام اشکی بود ،خوش به حال پگاهان ، آدرین زبون باز کرد:

-       
یه چیزایی رو باید بهتبگم...