رمان نیما

[_leιтo_]

خیلی قشنگه بقیشو چند روز بعد میزاری؟

مرسی عزیزم...هررو یه چند قسمتی میزارم

---

ﺍﺯ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮﻥ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ .. ﻭﻗﺘﯽ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺭﻓﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻧﯽ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﭼﯿﻪ؟
ﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﺩﻡ ﺑﺰﺭﮔﺎ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ﻧﯿﻤﺎﯾﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻫﻠﻨﺪ ﻣﯿﺎﺩ ... ﺍﻭﻥ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﻬﻨﺎﺯﻡ ﻣﺮﺩﻩ ... ﺍﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺳﮑﺘﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﺭﻭ ﺯﺩﻩ .. ﺍﺧﻪ ﻣﯿﮕﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ...
_ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻣﺮﺩﻩ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ؟ﻧﻤﯿﻮﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ؟ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﻤﯿﺰﺩﻩ؟
_ﻧﻪ... ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻣﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ .. ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺧﺎﺭﺝ ... ﻫﺮ ﺑﺎﺭﻡ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺰﺩ ﮐﯿﻮﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﺍ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺎﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩ ... ... ﻧﻤﯿﺪﻧﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻭ ﭼﯽ ﮐﺎﺭﺵ ﮐﻨﯿﻢ ..
ﯾﻬﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎﻧﯽ ﻣﻮﺫﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭﻣﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﻦ ﻭ ﯾﻪ ﭼﺮﺥ ﺩﻭﺭ ﻣﻦ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻭﯾﯿﺪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ..
_ﺑﺎﺑﺎ ﺳﯿﺎﻭﺵ.. ﺑﺎﺑﺎ.. ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺪﺍﺵ ﮐﺮﺩﻡ ... 
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﮔﻔﺖ:
_ﭼﯿﻪ ﻣﺎﻧﯽ ؟ ﭼﯿﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ؟
ﻣﺎﻧﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮐﺸﯿﺪ ﺍﻭﺭﺩ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻧﯿﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﻤﯿﻔﻤﻪ...
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺎﻧﯽ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ : ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﺸﻢ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺗﻮ ؟
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﯾﮑﺘﺎﯼ ﺍﺑﺮﻭﺷﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻻ‌ ﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﻧﮕﺎﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩ... ﻋﯿﻦ ﻫﻤﻮﻧﻤﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺍﺯﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻘﺶ ﻋﺸﻘﺸﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﭼﺮﺥ ﺩﻭﺭﻡ ﺯﺩ ... ﯾﻬﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﮑﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ... ﺻﻮﺭﺗﻤﻮ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻭ ﺍﻭﻧﺒﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﺭﻩ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ .. 
ﺭﯾﺶ ﻭ ﺳﯿﺒﯿﻞ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ ...ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﺗﻢ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .. ﻟﺒﺎﺗﻢ ﻗﻠﺒﻪ ﺍﯾﻪ .. 
ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪﯼ ﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﯿﻤﺎ ...
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻋﻘﺐ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺩﻭﺗﺎﺗﻮﻥ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺷﺪﯾﻦ ..ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﺪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﭼﺸﻢ ﻋﺴﻠﯽ ﺭﻭ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺯﻥ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﺍﺑﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻌﺪﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺖ ﮐﻪ ﺧﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ...
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻬﻨﺎﺯﻭ ﻓﻘﻂ ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯿﻢ ﺩﯾﺪ .. ﺯﯾﺎﺩ ﺻﻮﺭﺗﺸﻮ ﯾﺎﺩﺵ ﻧﯿﺴﺖ .. ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﻟﻨﺰ ﺍﺑﯽ ﺑﺰﺍﺭﯼ ﻭ ﯾﻪ ﮐﻼ‌ﻩ ﮔﯿﺲ ﺑﻠﻮﻧﺪ .. ﻫﻤﯿﻦ .. ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﺗﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺣﺪﯼ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ...
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﻡ ﮐﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺯﻡ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﯽ؟
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺩﺳﺘﺎﻣﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﺭﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ .. .
ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮﺗﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﻢ .. ﺣﺎﻻ‌ﻡ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺯﻧﺘﻮ ..ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻌﺪﻡ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﻘﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﻢ ﻫﺎﻥ؟
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻧﻤﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯﺕ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ ...ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ...ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ..
ﺍﮔﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﺑﻼ‌ﯾﯽ ﺳﺮﺵ ﻣﯿﺎﺩ .. ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺩ ﯾﻪ ﭘﯿﺮ ﺯﻥ ﺍﺧﺮ ﻋﻤﺮﯼ ﺩﻕ ﻣﺮﮒ ﺑﺸﻪ ...
ﻣﺮﺩﺩ ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﻣﺎ... ﺍﺧﻪ ﺍﮔﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﯽ؟ 
ﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻤﻮ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﻣﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻔﻬﻤﻪ .. ﻧﻤﯿﺰﺍﺭﯾﻢ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻧﯿﻤﺎﯾﯽ ...
 
ﻭﺳﺎﯾﻠﻤﻮﻧﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻤﻮ ﺩﺭ ﻭﯾﻼ‌ ﺭﻭ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﯾﻢ... ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﯿﻢ .
ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﮐﺎﺭﺗﯽ ﺩﺍﺩ ﺩﺳﺘﻤﻮﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻦ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﻣﻄﺐ ﻣﻨﻪ ﺍﮔﻪ ﯾﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ .. ﻓﺮﻧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﻭﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﮔﻔﺖ: ﻧﮑﻨﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯿﺪﺍ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ...
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺳﺮﯼ ﺗﮑﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﺩﺭﺳﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺪﺭﺗﻮﻥ...
ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﯼ ﺩﻩ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ .. ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻭ ﻣﺎﻧﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻫﻨﮓ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﺵ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪﻧﺪ.
ﻣﻨﻢ ﯾﮑﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﮑﺮﺍﯼ ﺍﻟﮑﯽ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺑﺎﺯ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺗﻘﺪﯾﺮﻣﻮﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭﻧﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪﻥ...