اخطار‌های زیر رخ داد:
Warning [2] count(): Parameter must be an array or an object that implements Countable - Line: 865 - File: showthread.php PHP 7.4.33 (Linux)
File Line Function
/showthread.php 865 errorHandler->error




 


امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

رمان دو موتور سوار قسمت 19

#1
ﻧﺰﺩﯾﮏ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺑﯿﺪﻡ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﻭﻧﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻡ....ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ....ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ...ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻼ‌ﯾﻤﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﺧﺐ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺷﺪﻩ؟- ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ.- ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺑﮕﻮ.ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﮐﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ؟!ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ...ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﺵ ﮐﻨﻢ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺮﻭﺩ...- ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯿﺎﺩ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮﺏ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﮑﺮﺩﻩ...ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺫﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ...ﺑﻬﺶ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ...ﮐﺘﮑﺶ ﻣﯽ ﺯﺩ...ﺍﻭﺍﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻪ...ﭼﺮﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻓﻘﻂ....ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﯾﻪ ﺯﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻋﺸﻮﻩ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﻣﯿﺮﻩ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﺷﻮ ﺳﺮ ﺍﻭﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﻪ ﻣﺪﺕ ﺷﺒﺎ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ....ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﻭ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻩ...ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻻ‌ﻏﺮ ﺗﺮ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ ﺯﺩ...ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ...ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭﻧﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﯾﻢ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻋﻮﺍﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ...ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ...ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﻖ ﻣﺎﻣﺎﻧﻮ ﺑﮕﯿﺮﻡ...ﻫﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮﺭﻩ...ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﺒﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺁﺭﻭﻣﺸﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ...ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭﻟﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ...ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﺶ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﻣﯽ ﺯﺩ...ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﺍﺵ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻦ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻭﻥ ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻌﺮﺷﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻨﺎ ﺍﺯ ﺩﯾﺒﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ...ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﻣﺴﺒﺐ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯿﺎﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻪ...ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺍﻭﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺍﻭﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﮔﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ...ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺩﻋﻮﺍ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ...ﮐﻪ ﭘﺪﺭﻣﻮﻥ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺑﺒﯿﻨﻪ....ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺑﺪﻡ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺫﺭﻩ ﺣﺲ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻪ...ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺑﯿﺪﻡ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪﻧﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.- ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ...ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎﺵ ﻣﺎﻣﺎﻧﻮ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﯽ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﺯﻡ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ...ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻣﻪ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻩ...ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﺑﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺒﺎ ﺑﺮﺩ...ﻣﻨﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺁﻭﯾﺰﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ...ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭﺵ ﺷﺮﺑﺖ ﻭﺍﺳﺶ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﺷﺮﺑﺘﻮ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﺭﻭ ﻣﺎﻧﺘﻮﺵ...ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺎﻻ‌...ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﺩﻭﯾﺪ....ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﻭ ﺩﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ...ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺭﺳﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﺩﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻫﻠﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎﺩ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﺕ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ...ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺍﻭﻧﻮ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﻫﻠﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ...ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ...ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎﺵ ﺭﻭ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﯿﺮﻭﻧﺶ ﮐﺮﺩ...ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻻ‌ ﺧﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻮﺩﻩ...ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﯼ ﮔﻔﺘﻢ:-ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮ ﮐﺸﺘﻪ...ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎﻣﻮﻧﻪ...ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﺪﻭﻧﻪ ﭼﻪ ﺁﺷﻐﺎﻟﯿﻪ...ﺣﺎﻟﻢ ﺍﺯﺵ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻩ!ﺻﺪﺍﯾﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﻻ‌ﺗﺮ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ.- ﺍﻭﻥ ﯾﻪ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ ﻧﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺳﯽ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻤﯿﺮﻩ...ﺍﺯﺵ ﻣﺘﻨﻔﺮﻡ!ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺗﮑﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺮﺕ ﺷﺪﻧﺪ.ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ؛ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﻫﺎ ﺩﻭﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ...ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺷﻢ...ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﺸﻤﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ‌ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ؟!ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ:- ﻭﻟﻢ ﮐﻦ.ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺴﺖ.ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻢ....ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ...  
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ.ﺑﯿﺎ ﺗﻮﯼ ﺿﻌﯿﻔﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺷﻨﯿﺪﻣﺶ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ.ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ...ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.- ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ...ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ...ﻭﻟﯽ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﮐﯿﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺻﻨﻢ....- ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﺑﺬﺍﺭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯽ...ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻧﻤﯿﺸﻪ...ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻧﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺭﯾﺰﺵ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮﺩ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻡ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ.ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺩ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﯽ.ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ ﺑﺎﺷﻪ؟ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.*****ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﺁﺵ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﺭﺳﺘﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻼ‌ﻗﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﻫﻢ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭﻟﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺭﻓﺘﻢ.ﻫﻮﺍﯼ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩ.ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺸﺎﻥ ﺷﺪﻡ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻣﺮﺩ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮﺩ...ﺻﺪ ﺩﺭﺻﺪ.ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ.ﻣﺜﻼ‌ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﯾﺎ ﻣﺜﻼ‌ ﺩﯾﺒﺎ....ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﺮﺩ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ...ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﯾﮏ ﺗﻘﺼﯿﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺗﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ...ﺧﯿﻠﯽ.ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ.ﺣﺮﮐﺖ ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺷﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ.ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ.ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎﺩ ﺷﻨﻞ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺷﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ!ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻡ،ﭼﺮﺧﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺷﮑﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺯﺩﻡ.ﺻﺪﺍﯼ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻥ ﻧﻔﺴﺶ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻓﺮﺍﺯ؟!ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ.ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:- ﭼﯿﺰﯾﺖ ﺷﺪ؟!....ﻭﺍﯼ!ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺯﺩﻩ!ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺧﺪﺍ ﻧﺼﯿﺐ ﺩﺯﺩﻡ ﻧﮑﻨﺘﺶ.ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:- ﭼﯽ؟!ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻫﯿﭽﯽ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻋﺎﺷﻖ.ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ.- ﺟﺪﯼ ﻧﻤﯿﮕﯽ! ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﭼﺮﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪﯼ ﻣﯿﮕﻢ.ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻮﺍﺱ ﭘﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ؟- ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮﺩ...ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮﺩ...ﺍﺣﺘﻤﻼ‌ ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺁﺵ ﺑﺨﺮﻡ ﺩﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮﻕ ﺯﺩﻧﺪ.ﺑﻪ ﺁﻫﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺵ ﺭﺷﺘﻪ؟ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﺶ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﭼﺎﻝ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ.ﺑﺎ ﺣﻮﺍﺱ ﭘﺮﺗﯽ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ؟- ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎﺩﻭ ﻭ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﺍ ﺭﻭ ﺑﯿﺎﺭﻩ ﻭﺍﺳﻢ ﺁﺵ ﺭﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﭘﺨﺖ...ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺁﺷﺎﺵ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ.- ﺧﺐ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ؟ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮐﻤﯽ ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ:- ﻫﻤﯿﻨﺠﻮﺭﯼ.ﺁﺷﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ؟- ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ.ﺑﯿﺎ ﺗﻮ.ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻬﺖ ﯾﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ.ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎﺩ ﯾﮑﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭﻣﺪﯼ ﻧﻪ؟ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺁﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ...ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﯾﮕﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ....ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ.- ﻣﺘﻨﻔﺮﯼ ﯾﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ؟- ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺩﺍﺭﻩ؟ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﻩ.ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﯽ،ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﯽ...ﻧﻔﺮﺕ ﺁﺩﻣﻮ ﮐﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ،ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻣﺪﺕ ﺭﻓﻊ ﻣﯿﺸﻪ...ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮﻡ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻤﻮﻧﯽ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺫﯾﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ...ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ.ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ؟! 
- ﻣﯿﮕﻤﺎ...ﺑﻮﺵ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﺎﺵ ﻣﺰﻩ ﺍﺷﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﻪ...ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟- ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮔﯿﺲ ﻭ ﮔﯿﺲ ﮐﺸﯽ ﺩﯾﺸﺐ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺁﺧﺮﺷﻢ ﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯽ ﺑﻮﺩﻩ...ﺁﺭﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﮐﺪﻭﻡ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺩﯾﺸﺒﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ...ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺍﺯﺵ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﯾﮕﻪ.- ﻣﯿﮕﻢ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺑﯿﺎﻥ؟ﺳﺮﯾﻊ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺧﺪﺍ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﻣﯿﺨﻮﺭﻩ!ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺎﻡ ﻧﻤﯿﮕﯿﻢ.ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺩﻗﯿﻘﺎ.ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ.ﺑﺎﺑﺎﺕ ﮐﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻩ؟- ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯿﺎﺩ...ﻣﺜﻼ‌ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻪ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎﺩ...- ﺧﺐ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟- ﻧﻪ.ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ.- ﭘﯿﺶ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﻓﺘﯽ؟ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺁﺵ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﺎﻧﺪ.ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮﺩ.ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯼ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺭﯾﺶ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻭﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻟﯽ ﺁﺑﺘﯿﻦ...ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ....ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ....ﮐﺎﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﺠﺎﺳﺖ.ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ ﺭﻓﺘﻢ.ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺘﻦ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻨﻢ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩ.ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﻧﮕﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﻮﺩ!ﺁﺷﯽ ﮐﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ...ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:ﭘﺎ ﻗﺪﻣﺶ ﺧﻮﺑﻪ!ﻭ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ.ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﻢ ﻭ ﯾﮏ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﻢ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ (!) ﺁﺵ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﯾﻢ ﺭﻓﺖ.ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻓﺖ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻡ...ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎﺭﻡ- ﺻﻨﻢ ﺟﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﻭ ﺩﯾﮕﻪ...ﺑﺎ ﺩﻭﺩﻟﯽ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ...ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ...ﺍﺻﻼ‌ ﭼﺮﺍ ﺁﺭﻣﺎﻧﻮ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﯽ؟ﭼﺮﺍ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻧﻪ؟ﻓﺮﺍﺯﻡ ﻫﺴﺖ...ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﻔﯿﻬﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺍﻭﻻ‌ ﺍﯾﻨﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻮﺟﻮﻭﻧﻦ...ﺁﺭﻣﺎﻧﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﮔﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻭﺳﻂ ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍ....ﺍﺯ ﺗﺸﺒﯿﻬﺶ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ.-ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺁﺏ ﭘﺎﮐﯽ ﺭﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺭﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ....ﻓﺮﺍﺯﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﮕﻠﯿﺶ ﻫﻮﺵ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﯾﻨﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﻩ...ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ.ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ...- ﺑﻪ ﻋﻼ‌ﻭﻩ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﮑﻨﯽ.ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻮ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺎ ﺩﺭﺱ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎﺷﻮﻧﻢ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﺍﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻭﻥ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎ ﺭﻭ ﺣﻞ ﮐﻨﻦ.ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮﺍﻻ‌ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﺣﻞ ﮐﻨﯽ.ﻻ‌ﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﯽ ﯾﺎ ﺩﺭﺱ ﺑﺪﯼ.ﺑﺎﺷﻪ؟ﯾﻪ ﮐﻼ‌ﺳﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﻭﺩ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﻪ!ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺑﺎﺷﻪ...ﺑﺎﺷﻪ...ﻓﻘﻂ ﺁﺩﺭﺱ ﺑﺪﻩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺁﺩﺭﺱ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ.ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺳﺮ ﮐﻼ‌ﺳﺶ ﺑﺮﻭﻡ.ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﻢ ﮔﺸﺘﻢ.ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﺁﺑﯽ ﮐﺎﺭﺑﻨﯽ،ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﺁﺑﯽ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﻣﻘﺘﻌﻪ ﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺳﺮﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﻮﻟﻪ ﯼ ﻣﺸﮑﯿﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﻓﺮﻭ ﺑﺒﺮﻡ ﻭﻟﯽ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ...ﺧﺐ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺷﺖ؟ﺍﺯ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻧﮑﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺑﺒﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎﯼ ﻫﻔﺪﻩ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ.ﺳﻮﯾﯿﭻ ﮐﻮﭘﻪ ﺟﻨﺴﯿﺲ ﻣﺸﮑﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ،ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺷﺪﻡ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺍﻡ،ﺍﯾﻦ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ!ﺍﻭﻟﺶ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻗﻠﻘﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ.ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ،ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺣﺲ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﯾﮏ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﻣﺎ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ...ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ 15 ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ 18 ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ.ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ!ﻟﺒﺨﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻢ.ﻧﺎﻇﻢ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻟﺸﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻭ "ﻣﺎﺩﺭﯼ" ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮﻭﯾﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﺳﻼ‌ﻡ ﻋﺰﯾﺰﻡ.ﺍﻭﻣﺪﯼ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ؟ﺍﻻ‌ﻥ ﻭﺳﻂ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ!ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺳﻼ‌ﻡ.ﻣﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ ﻧﯿﻮﻣﺪﻡ.ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﻭﻣﺪﻡ.ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭ ﻣﺸﮑﻮﮐﺎﻧﻪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﺩ.- ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﯾﺪ؟-ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺸﻮﻥ ﻫﺴﺘﻢ.ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﺷﻮﻥ ﺑﯿﺎﻡ.ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻡ.ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ.ﻣﻤﻨﻮﻥ ﺯﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺯﻧﮓ ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﮐﻼ‌ﺱ ﺩﺍﺷﺖ،ﺭﯾﺎﺿﯽ،ﮐﻼ‌ﺱ 115.ﺯﻧﮓ ﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﺳﻮﻡ ﻫﺎ،ﻓﯿﺰﯾﮏ،ﮐﻼ‌ﺱ 111.ﺯﻧﮓ ﺳﻮﻡ ﺑﺎ ﺩﻭﻡ ﻫﺎ،ﺭﯾﺎﺿﯽ،ﮐﻼ‌ﺱ 107.ﻭ ﺯﻧﮓ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺎ ﺍﻭﻝ ﻫﺎ،ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺩﺭ ﮐﻼ‌ﺱ 101.ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎﻇﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﺹ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺼﻨﻌﯽ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﻤﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﻡ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ.ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻼ‌ﺱ 115 ﺑﺮﺳﻢ،ﮔﻮﺷﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮﺍﺭﻡ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻡ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺘﻢ:- ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﻼ‌ﺱ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﻪ؟!ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ ﻓﯿﺰﯾﮏ ﻭ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻢ ﭘﺮﯼ!ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺍﺵ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻫﻢ ﺣﺮﺻﻢ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮﺩ.- ﭘﺮﯼ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺗﻮ ﺣﻠﻖ ﻓﺮﺍﺯ!ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﮐﻼ‌ﺱ ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ!ﺩﻡ ﺩﺭ ﮐﻼ‌ﺱ 115 ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ:-ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﮐﻼ‌ﺱ ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻮ ﺳﺮﺕ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!ﺁﺧﻪ ﭘﺮﻫﺎﻡ ...ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﻮﻧﯿﻔﺮﻡ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.- ﻣﻦ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﻬﺖ ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﭘﺮﻫﺎﻡ.ﺭﻭﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻡ.ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺳﻢ ﻣﻌﻠﻤﺸﺎﻥ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺍﺳﺖ؟!ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ!ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:- ﺳﻼ‌ﻡ.ﺗﻮ ﭘﯿﺸﯽ؟ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ.- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎﻡ ﺗﻮ؟ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﺎﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﺱ!ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ.ﺍﺧﻤﺶ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻓﺖ.ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻼ‌ﺱ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﻫﺮ ﮐﺲ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻋﺪﻩ ﯼ ﮐﻤﯽ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ.ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻣﯿﺰ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﯿﺪﻧﺪ ﻭ ....ﮐﻼ‌ ﮐﻼ‌ﺱ ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ ﺑﻮﺩ!ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﯾﻨﻪ ﯼ ﮐﻼ‌ﺱ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ:- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﺳﺮ ﺟﺎﺗﻮﻥ ﻣﻌﻠﻤﻤﻮﻥ ﺍﻭﻣﺪ!ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ:- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺕ ﺍﮔﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﻫﯿﮑﻞ ﻭ ﻗﺪ ﻭ ﺑﺎﻻ‌ ﺑﯿﺎﺩ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻤﺶ؟!ﻣﺎﺷﺎﻻ‌ ﻣﺜﺎ ﻧﺮﺩﺑﻮﻥ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ...ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ...ﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺯﺩ.ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ.ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﮔﻮﺭﺗﻮﻧﻮ ﮐﻨﺪﯾﺪ.ﺁﻗﺎﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻤﯿﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪﻥ.ﺍﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯿﻦ ﻭ ﺑﻌﺪﻡ ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻦ...ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺬﺑﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺳﺶ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻥ؟! 
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

پیام‌های داخل این موضوع
رمان دو موتور سوار قسمت 19 - _leιтo_ - 23-08-2020، 4:20

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  رمان راغب | به قلبم بانوی نقابدار (زمان آنلاین دز حال تایپ)
Heart رمان خیانت به عشق (غم انگیز گریه دار هیجانی)
Rainbow یه رمان خیلی قشنگ.نخونی نصف عمرت فناست
  رمان عشق من ، عشق تو (عاشقانه ، معرکه) به قلم: خودم
  رمان عاشقانه ( کراش من توی دانشگاه یه دختر ترسناکه) به قلم خودم. پارت پایانی.
  رمان عاشقشم؟
  رمان تلخ و شیرین
  رمان فوق‌العاده ترسناک «فرزند ابلیس» | نوشته‌ی خودم
Heart رمان[انتقام شیرین]
  رمان تمنا برای نفس کشیدن

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان