اخطار‌های زیر رخ داد:
Warning [2] count(): Parameter must be an array or an object that implements Countable - Line: 865 - File: showthread.php PHP 7.4.33 (Linux)
File Line Function
/showthread.php 865 errorHandler->error




 


امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

رمان دو موتور سوار قسمت 16

#1
ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ.ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺷﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻮﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺫﯾﺘﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺴﺘﻤﺸﺎﻥ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺳﻮﺯﻧﺶ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺳﻮﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻡ.ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ.ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﺟﻠﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﻭ ﺷﺎﻝ ﻣﺸﮑﯽ.ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺰﻧﻢ.ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻣﺮﺍ ﯾﺎﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ.ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ ﺳﻮﻫﺎﻥ ﺭﻭﺣﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ:- ﺻﻨﻢ؟...ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮﯼ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟ﭼﺮﺍ ﺳﺮﻣﺘﻮ ... ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺧﻮﻥ ﻣﯿﺎﺩ!ﺑﺬﺍﺭ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺖ...ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﯾﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ؛ﭘﺪﺭﻡ...ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻫﻠﺶ ﺩﺍﺩﻡ.ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ.ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ.ﭘﺮﺷﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﻫﻨﮕﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﺮﻡ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﯾﻢ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻭﻡ.ﺻﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻣﻨﺪﺍﺩ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﺩﺷﺎﻥ ﮐﻨﻢ.ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﺁﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺯﺭﺩﯼ ﺩﺳﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﻧﯽ ﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.- ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺧﺘﺮﻡ؟ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ؟ﺯﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺩﺭﺑﯿﺎﯾﺪ:- ﻧﻪ...ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﺪ.- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻡ؟- ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ...ﻓﻘﻂ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﺪ.ﺑﺎ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﯼ ﺗﻬﻮﻉ ﺁﻭﺭﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:ﮐﺠﺎ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﻡ؟!ﺁﺑﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯿﺶ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿﻊ ﺳﺮﺵ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻢ...ﺍﻭﻥ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ...ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ ﭘﺎﻣﻮ ﺗﻮﺵ ﺑﺬﺍﺭﻡ...ﻋﻤﻮ ﻭ ﻋﻤﻪ؟!...ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ...ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻡ ﭘﺎﺗﻮﻕ...ﻓﮑﺮﯼ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺟﺮﻗﻪ ﺯﺩ.ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﻗﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﺭﺱ؟ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ‌ﺧﺮﻩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ.ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿﻌﻢ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻡ.ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻝ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﯿﺒﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﻮﻝ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﺯﻧﮓ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﺷﺶ (ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺳﯿﺰﺩﻩ) ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ.ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ:- ﺑﻠﻪ؟ﻧﻔﺲ ﻟﺮﺯﺍﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﯾﻔﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺻﻨﻢ؟ﺧﻮﺑﯽ؟ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ...ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ‌.ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ.ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﺍﻡ ﮐﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻧﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻢ.ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﻒ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.ﺁﻫﻨﮓ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺶ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﺭﻭﯼ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮﺩ.ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺧﻔﻪ ﺍﺵ ﮐﻨﻢ...ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻻ‌ﯼ ﺩﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ.ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺯﻭ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺤﮑﻤﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﻢ.ﯾﮏ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻻ‌ ﺗﻨﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺩﻭﺭ ﺯﺍﻧﻮ ﻫﺎﯾﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﻡ ﮐﺮﺩ.ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺶ ﭼﻨﮓ ﺯﺩﻡ.ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﻡ.ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ.ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺭﺳﯿﺪ:- ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟...ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻮﻧﯿﻪ...ﻟﺒﺎﺳﺎﺷﻢ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯼ ﺍﯼ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ:- ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﺁﺗﺮﯾﻨﻮ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺧﻮﺩﺗﻢ ﺗﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺎ.- ﺍﻣﺎ...- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ.ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺵ.ﺣﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻧﺸﺪ.ﺩﺳﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﻧﺸﺴﺖ.ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﻊ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺴﺒﯿﺪﻡ.- ﺑﺒﺮﺵ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺁﺗﺮﯾﻦ.ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﺸﯿﺪﻡ.ﻣﮑﺚ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ.ﺩﺳﺘﯽ ﺁﺳﺘﯿﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺯﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﺟﺎﯼ ﭼﯿﻪ...ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ.ﺳﻮﺯﻧﻮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺯﺧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻩ.ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﺯﺩﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﺩﺳﺘﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩ.- ﺍﻻ‌ﻥ ﻧﯿﮑﺎﻧﻮ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎﺩ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻪ ﺑﺮﻩ ﺣﻤﻮﻡ ﯾﺎ ﺑﺬﺍﺭﯾﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻪ؟ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﻓﺮﺍﺯ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ:- ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻪ. 
ﺑﺎ ﺣﺲ ﺧﻨﮑﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ.ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ؛ﻣﺎﻣﺎﻥ،ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ،ﻓﺮﺍﺯ.. .ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭﺕ ﮐﺮﺩﻡ.ﺗﺐ ﺩﺍﺷﺘﯽ...ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺧﯿﺲ ﺑﺬﺍﺭﻡ ﺭﻭ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺖ.ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺗﻮﺍﻥ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ...ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ،ﻧﻪ،ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ...ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﯿﻢ...ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ:- ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯼ ﺑﯿﺎ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﯼ ﺣﻤﻮﻡ.ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺁﻫﻨﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﺎﻭﺭﺩ.ﺍﺻﻼ‌ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ.ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﺴﺖ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪﻡ.ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﭼﮑﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺯﺧﻤﻢ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﭼﻄﻮﺭﯼ ﺩﻟﺖ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺳﻮﺯﻧﻮ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﮑﺸﯽ...ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ:- ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺱ؟ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﺩﻟﻢ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ.ﺷﻮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺯﯾﺎﺩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻮﺩ.ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺪﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ...ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﺒﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﻮﺩﻩ...ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﮐﺮﺩﻩ...ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ؟ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ؟ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﺒﺎ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ؟ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺷﺪﻥ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ...ﺳﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺵ ﻫﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ.ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ:"ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺍﻻ‌ﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ"ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ.ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ؟!ﻋﺸﻘﺶ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻋﺸﻮﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩ؟!ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺮﯾﺾ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ؟ﻧﯿﮑﺎﻥ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺸﺎﺩ (ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻮﺩ) ﺗﻨﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ.ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﮐﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮﯾﻢ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ.ﺩﻭ ﺑﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﺵ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺧﻨﮏ ﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﮐﺮﺩ.ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻨﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪﻡ...ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺱ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﮔﺸﺎﺩﻩ!ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ ﺯﺩﻡ.ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﯿﺶ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﭼﻄﻮﺭﯼ؟...ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻩ!ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮﺯﻧﺸﮕﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺮﻭ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﺮﺕ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﺍﺯ ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﮐﻪ!ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﻩ ﺩﺳﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﺪ ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻦ...ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺟﺎ ﺳﯿﺐ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻢ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ...ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﺪ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﻢ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﯿﺪ...ﭼﺶ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺍﺷﻢ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﭘﻘﯽ ﺯﺩ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ:- ﻭﻗﺖ ﮔﯿﺮ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺁﺭﻣﺎﻥ؟!ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪﻡ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﺩﻫﻨﺖ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯼ ﮔﻔﺖ:- ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﺪ؟!ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﻓﺮﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ.ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﯾﻢ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻼ‌ﯾﻤﺖ ﮔﻔﺖ:- ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺯﺩﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ؟...ﭘﺪﺭﺕ ﺩﻧﺒﺎﻟﺘﻪ.ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﻣﺎ ﻧﺬﺍﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎﺩ...ﭼﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ...ﻧﻪ؟ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ...ﺍﻭ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﮔﻔﺖ:- ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻭﺩﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ. 
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

پیام‌های داخل این موضوع
رمان دو موتور سوار قسمت 16 - _leιтo_ - 23-08-2020، 4:14

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  رمان راغب | به قلبم بانوی نقابدار (زمان آنلاین دز حال تایپ)
Heart رمان خیانت به عشق (غم انگیز گریه دار هیجانی)
Rainbow یه رمان خیلی قشنگ.نخونی نصف عمرت فناست
  رمان عشق من ، عشق تو (عاشقانه ، معرکه) به قلم: خودم
  رمان عاشقانه ( کراش من توی دانشگاه یه دختر ترسناکه) به قلم خودم. پارت پایانی.
  رمان عاشقشم؟
  رمان تلخ و شیرین
  رمان فوق‌العاده ترسناک «فرزند ابلیس» | نوشته‌ی خودم
Heart رمان[انتقام شیرین]
  رمان تمنا برای نفس کشیدن

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان