رمان دنیای سیاه من

[myblacksky]

(پانیذ)

بالاخره پنج شنبه ای که انتظارش رو داشتم رسید.شالم رو سرم کردم و بعد از برداشتن سوییچ ماشین پایین رفتم.پریسا وایساده بود.

-برو کفش هام رو بیار.

چشمی گفت و کفش های مشکی پاشنه بلندم رو اورد.سریع پوشیدمشون.

پریسا-خانم؟

نگاهش کردم.

پریسا-میشه یکم برم پیش بابام؟

لبخندی زدم و گفتم:نه تا وقتی که مهمون هامون هستن میری داخل اتاق و بیرون نمیای.

بدون توجه به چهره غمگینش قدم هام رو تند تر کردم‌.قرار نبود امشب من خونه باشم.سوار پورشه قرمزم شدم.با دیدن ماشینشون لبخندی زدم و پیاده شدم‌.پرهام هم پیاده شد.ماشین رو پارک کرد.یکی دیگه هم باهاش پیاده شد.حدس زدم که سعید باشه.

آرتام-به به پانیذ خانوم.

مثل لحن خودش گفتم:به به آرتام آقا.

لبخندی زد و گفت:جایی می رید؟

پوزخندی زدم و گفتم:فکر نکنم رفت و آمدم به رفیق بابام ربطی داشته باشه.

مثل خودم پوزخندی زد و گفت:شاید دلتون نمی خواد با ما زیر یه سقف باشید.

نزدیکش شدم و آروم طوری که کسی نشنوه گفتم:از فال گوش ها خوشم نمیاد.

اخم کرد که سریع گفتم:وای یادم رفت شما که اصلا چیزی نشنیدید.

خندیدم و سوار ماشین شدم.

(آریا)

با حرص نگاهی به ماشینش که از حیاط خارج شد انداختم و گفتم:دختره ی احمق.

سعید-خیلی خوب جواب میده ها.

یکی محکم زدم توی سرش و راه افتادم سمت خونه.پشت سرم تند تند اومد.

سعید-وای دلم برای نارین تنگ شده.

بیخیال گفتم:اگه جونت براش مهمه اصلا سمتش نرو.

اخم کرد.در ورودی رو برام باز کرد و داخل رفتیم.پویا روی کاناپه نشسته بود.دست دادیم و نشستیم.

پویا-راستش خبر خونتون رو که سوخت شنیدم.خیلی متاسف شدم.

-از کجا فهمیدید؟

با نگاهش واقعا حس کردم که یه احمقم.

پویا-شنیدم که فعلا خونه ای ندارید و اون یکی خونتون خیلی دور از اینجاست و تصمیم گرفتم که اینجا بمونید.

دهنم رو باز کردم که بگم نه ولی زودتر از من گفت:حوصله تعارف رو ندارم.بگید وسایلتون رو بیارن اینجا.اتاق ها از قبل آماده شده.فردا هم در مورد کار حرف می زنیم.

بلند شد و بدون توجه به من که خشک شده بودم و سعید متعجب از پله ها بالا رفت.

سعید-این دیگه کیه؟

-پدر اون دختره پرروئه دیگه.

(پانیذ)

با دیدن شماره بابام جواب دادم:بگو.

بابا-کار رو انجام دادم.

-امیدوارم حرف اضافه نزده باشی.

بابا-نترس هیچ حرف اضافه ای نزدم.

پوزخندی زدم و با تمسخر گفتم:از تو بترسم؟تو مگه چیزی هم داری که بخوام بترسم؟

بابا-اگه چند سال پیش بود یادت می نداختم من کیم.

خندیدم و گفتم:بهت نمیاد آدمی باشی که فکر کنی وضعیت چندسال پیشت برمیگرده.

بابا-زمین گرده.مواظب باش یه موقع ورق برنگرده.

با صدای بلندتری خندیدم و گفتم:تا من نخوام ورق برنمیگرده.دلت رو خوش نکن.