رمان دنیای سیاه من

[myblacksky]

(پانیذ)

وقتی بابام دست اون دختره رو می گرفت فقط آتیش می گرفتم.نگاه حسرت بار پریا و نگاه پر از نفرت پویان باعث می شد که غمگین بشم.وقتی به این فکر می کنم که این دختر از وقتی به دنیا اومد باعث شد که پریا و پویان بی پدر و بی مادر باشن دلم می خواست بکشمش.ولی نقشه ها برای این دختر داشتم.

-شام حاضره.

با شنیدن صدای لیلا خدمتکار اصلی بلند شدیم و به سمت میز رفتیم.خودم از پویان و پریا خواسته بودم که اونا هم بیان.بالای میز نشستم.نگاهی به دختره کردم و سرم رو پایین انداختم.چشم هام رو بستم و صورت پسری جلوی چشم هام شکل گرفت پسری که بی نهایت شبیه من بود.از تصمیمی که می خواستم بگیرم مطمئن شدم.

-این دختره با من میاد باید جایی بریم.

تا خواستم بلند بشم بابام گفت:حق نداری ببریش.

پوزخندی زدم و به چشم هاش نگاه کردم و گفتم:از کی تو تصمیم می گیری؟اینجا منم که تصمیم می گیرم.هی تو بلند شو بریم.

(آریا)

نگاهی به عکس دخترش انداختم.واقعا زیبا بود.موهای قهوه ای بلند و چشم های قهوه ای که وقتی توی نور خورشید قرار می گرفت عسلی می شد.لبای تقریبا برجسته و بینی کوچیکش ازش یه صورت بی نقص ساخته بود.

سعید-مواظب باش آریا.خواهش می کنم که مواظب باش.تو نباید عاشق هیچکسی توی اون باند بشی.یادت باشه که باید این عملیات رو به پایان برسونی.

سری تکون دادم و با جدیت گفتم:نگران نباش من عاشق هیچکس نمیشم.

لبخندی زد و گفت:میدونی که مثل داداشمی و می خوام که خوشبخت بشی پس خیلی مواظب باش تو نباید به هیچکس توی اون باند وابسته بشی.

خندیدم و گفتم:من رو دست کم گرفتی داداش؟من آریام.

(پانیذ)

آروم می روندم.از ترس مچاله شده بود.

پوزخندی زدم و گفتم:دختری 8 ساله بودم.نمی دونستم باید چیکار کنم.گریه های شبونه مادرم عذابم می داد.دوتا برادر داشتم و یه خواهر.همیشه می گفتم کاشکی یه روزی مادرم از گریه های شبونه اش خلاص بشه و حداقل شاد باشه.ولی میدونی چی شد؟مادرم خودکشی کرد.صحنه ای که خودش رو دار زد هنوز یادمه.پویان و پریای شش ساله فقط گریه می کردن.جلوی چشم هاشون رو گرفتم ولی خودم خشک شده بودم.لبخند زد و با لبخندش صندلی زیرش هم با پاهاش انداخت و تموم شد.همون موقع صدای گریه یه بچه در اومد.بچه ی بابام به دنیا اومد.اسمش رو گذاشتن پریسا.

پوزخندی زدم و گوشه خیابون نگه داشتم.نگاهی به صورت خیس از اشکش انداختم و گفتم:از اولم نحس بودی.با قدم نحست باعث شدی من و خواهرام و برادرم هم بی پدر بشیم و هم بی مادر.

شونه هاش رو گرفتم و محکم تکون دادم و داد زدم:چی می فهمی وقتی که از هشت سالگی مجبور باشی برای خواهرا و برادرت مادری کنی و هم پدری؟چی می فهمی از اینکه بچگی نکردم و تو خوشحال بودی؟لعنت بهت.لعنت به روزی که به دنیا اومدی.

با صدای بلند گریه می کرد و من فقط احساس خشم داشتم.برام مهم نبود که بچست منم بچه بودم.منم هشت ساله بودم که محبور شدم اتقدر عذاب بکشم.

-از این به بعد حق دیدن مادرت رو نداری.انگار مادرت خوب نتونسته تربیتت کنه.از این به بعد من تربیتت می کنم.

هیچی نگفت.فقط شدت گریش بیشتر شد.

سخنی از نویسنده:دوستان عزیز این اولین رمان من هست و واقعا دوست دارم که نظراتتون رو بدونم پس لطفا نظر بدین.پارت بعدی رو که می زارم یکمی داستان تغییر می کنه ولی حتما نظراتتون رو بزارید ممنون میشم.