رمان دنیای سیاه من

[myblacksky]

(آریا)

نگاهی به دختره انداختم و گفتم:باید رئیستون رو ببینم و باهاش حرف بزنم.وگرنه به هیچ عنوان همکاری نمی کنم.

بدون اینکه عکس العمل خاصی نشون بده گفت:اوکی.

زیادی خونسرد و زرنگ بود.بلند شد و گفت:خبرش رو بهتون میدم.

سری تکون دادم.بیرون رفت.این پرونده خیلی برام مهم بود.اگه می تونستم این پرونده رو حل کنم ترفیع می گرفتم و سرهنگ می شدم.ولی می دونم که به این راحتی ها نیست.بهترین سرگرد ها توی این گروه اومدن و بدون هیچی برگشتن.

(پانیذ)

روبروم نشست و گفت:طوری که شنیدم 30 سالشه و اسمش آرتام تهرانیه چند سالی هست که شرکت داره،ولی توی کار خلاف هم هست.هیچ خانواده ای نداره فقط یه خاله داره که اونم فرانسست.

سری تکون دادم و گفتم:فعلا باید به فکر یه راه حل باشیم.اون نباید من رو ببینه.

فنجون قهوش رو دستش گرفت و گفت:این رو که میدونم‌.ولی قبل از اینکه فکر این باشی بهتره یه فکری به حال پویان و پریا بکنی‌.پریا خیلی کله شقه ممکنه هزار تا بلا سرش بیارن.

روم رو به سمت عکس پدربزرگم کردم و گفتم:کاشکی هیچوقت این باند درست نمیشد‌.کاشکی پدربزرگم قبل از اینکه من رو جانشین این همه تشکیلات بکنه فکر می کرد.

مریم-حالا که شده.باید باهاش کنار بیای.حداقل سعی کنی از زندگیت لذت ببری و مواظب اطرافیانت باشی.

پوزخندی زدم و گفتم:مواظب اطرافیانم؟من کی رو دارم؟توی این دنیا من هیچکس رو ندارم.از زندگیم لذت ببرم؟دقیقا از چی؟دختری که از بچگی اسلحه دستش بدن معلومه تکلیفش چیه.

مریم-فعلا بیخیال میخوای چیکار کنی؟

با فکری که به ذهنم خطور کرد گفتم:زنگ بزن بهش و بگو فردا بیان.یه فکری توی سرم دارم.

چشم هاش رو ریز کرد و مشکوک نگاهم کرد.

-چیه؟

مریم-از وقتی که میگی یه فکری توی سرم دارم به شدت می ترسم.