رمان گونه ی نوازش سایه | نویسنده mahsa.ksz | خودم( خیلی قشنگه بیا تو )

[m@hsa14]

تا بتونم چشمام باز کنم اما تلاشم بی ثمر بود حس میکردم وزنه به پلک هام آویزونه و هر چه بیشتر تلاش میکردم کمتر نتیجه میگیرم.نتیجه به دست اومده فقط سردرد شدید و تیر کشیدن شقیقه هام بود. ولی باز هم از رو نرفتم و تلاش کردم انگار که پلکام به هم دوخته شده بودن در حد یه میلی متر بیشتر باز نشد و سریع افتادن روی هم.
صدا های اطرافم رو تشخیص میدادم:
آخعیی خودش همیشه ميگه از مامان و بابات متنفر اما نگاه. چطوری افتاده رو تخت...

هی نگاه کن پلکان تکون خورد. دکتر دکتر...
و صدا هی از دور ميشد.
صدا قدمی فردی رو میشنیدم
دکتر :علایم حیاطیش رو چک کن پرستار
پرستار: سطح هوشیاریش انگار بالا رفته!
عسل:یعنی داره به هوش میاد؟
سرم در حال ترکیدن بود دوست داشتم دستم رو بیارم بالا و بذارم روی سرم.دقیقا فرق سرم خیلی حس درد و عذاب داشتم نه تنها سرم بلکه همه بدنم درد میکرد. اما وقتی قدرت باز کردن دو تا پلک سبک رو نداشتم چطور باید انتظار داشته باشم که دستم تکون بخوره؟