رمان درحسرت نگاهت به قلم= خودم

[.anita.14]

صبح با صدای زنگ گوشی مزخرفم بیدار شدم دلم میخواست یه کم بخوابم ولی خواب تعطیل بود باید می رفتم  دانشگاه

در کمدم رو باز کردم و پالتو دیروزی رو در اوردم و با  جین زغالی  پوشیدم  و با یه مقنعه مشکی و چکمه ی مشکی پاشنه دار تیپم رو تکمیل کردم

 دسته ای از موهام رو از زیر مقنعه بیرون ریختم

و رفتم سراغ آرایش کمی کرم پودر زدم و  مژه های بلندم رو با ریمل صفا دادم یه رژ گونه ی گلبهی و یه رژ صورتی زدم و رفتم پایین

 کسی نبود حتما مامان باز دوباره پیاده رفته بود خرید

منم از این فرصت استفاده کردم و سوییچ ماشین رو برداشتم  و رفتم تو پارکینگ  و سوار ماشین شدم .

با ترافیکی که تو خیابان های تهران بود حدود یک ساعت بعد رسیدم دانشگاه .ماشین رو پارک کردم و وارد دانشگاه شدم داشتم از پله های ورودی دانشگاه بالا میرفتم که با صدای افشین یکی

از همکلاسیام   که  من رو صدا زد سر جا متوقف شدم .
 
افشین :خانم رادمنش ؟؟؟؟؟

برگشتم و نگاهش کردم بازم مثل همیشه خوشتیپ بود .

 کت مشکی چرمی  پوشیده بود که خیلی بهش می اومد  و چند تار از موهای مشکی خوش حالتش رو توی موهاش ریخته بود .  قبل از اینکه بفهمه دارم دیدش میزنم به خودم اومدم و گفتم :

-بله اقای جهانگیری کاری داشتید ؟

افشین :ببخشید که وقتتون رو می گیرم جزوه های دیروز  همراهتون هست ؟؟؟؟

-بله چطور ؟؟؟

افشین :خواستم اگه میشه به من قرض بدید قول میدم تا دو روز دیگه بهتون پس بدم.

در کیفم رو باز کردم و جزوه ها رو که تو کاور گذاشته بودم در اوردم گفتم: بفرمایید

دیدم خیره شده به من و پلک نمیزنه باز صداش کردم که نفهمید .جزوه ها رو جلوی صورتش تکون دادم و صداش زدم که به خودش اومد وجزوه ها رو از دستم  گرفت و سرش رو پایین انداخت و زیر لب

تشکری کرد . برگشتم و ازش دور شدم . چرا اون من و این جوری نگاه می کرد ؟؟؟ با بی قیدی شونم و بالا انداختم و وارد کلاس شدم .