می دانم اینجایی نیکی فیروزکوهی

[._NeGiX_.]

تو را به خاطرات نمی­سپارم.
همواره بوده­ای.
همیشه هستی.
این کوچه خلوت خاکی یعنی تو.
درختهای کهنسال این خیابان یعنی تو.
شبهای پرستاره و بی­ستاره یعنی تو.
با صدای تو آمیخته است صدای بوق ماشینها،
صدای ظرف شستن مادرم،
صدای درب­هایی که بسته می­شوند،
پنجره­هایی که باز می­شوند،
صدای مرم کوچه و بازار.
تو از گلوی دنیا با من حرف می­زنی.
تو از هر گوشه این شهر مرا می­خوانی.
غروب که می­شود روی همان نیمکت همیشگی،
زیر همان درخت پیر کنارم می­نشینی
و با صدای سه­تار پیرمرد دوره­گرد نجوا می­کنب:
من خاطره نیستم،
همواره بوده­ام.
همیشه در کنارت هستم.
(نیکی فیروزکوهی)