رمان من یه پسرم

[ایسان پویا*****]

بی توجه به فریاد های مهیار،مانی و بابا به سمت اتاقم دویدم و در رو قفل کردم...یقه مانتوم رو با حرص کشیدم...طوری که همه دگمه هاش کندن...شالم رو در آوردم و روی تختم ولو شدم...دلم می خواست زار بزنم...اما صدایی توی ذهنم پی چید:
-گریه نکن...مرد که گریه نمی کنه....
بغضم با صدای بدی ترکید...سرم رو زیر بالشم پنهون کردم و اشک ریختم...حرف های دکتر توی گوشم زنگ میزد:
***
-از این اتفاقا می افته...یعنی اون طوری نیست که بگم شما نفر اول هستی یا یه اتفاق عجیب و غیر ممکن افتاده...
به سختی گفتم:
-از کی اینطوری شدم؟
نگاهی به برگه آزمایش انداخت و گفت:
-درصد پروژسترون خونت خیلی کمه...کمتر از 3 درصده...این یعنی 6-7 ماهی میشه...
با شک گفتم:
-یعنی من 6-7 ماهه پسرم؟آخه چطور ممکنه؟نمی تونم باور کنم...
از جاش بلند شد و دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت:
-باید با خودت کنار بیای...جنس غالب تو مذکره...هرچی زودتر برای عمل آماده بشی،بهتره...
مکثی کرد و ادامه داد:
-پسرم...
***
نمی دونستم چه طوری خوابم برده بود...گوشیم رو با بی حالی برداشتم و دگمهANSWERرو زدم:
-بله؟
هلیا-ماهان...کجایی تو؟حالت خوبه؟چه کار کردی؟واسه چی خونوادت اینقدر نگرانن؟ماهان...الو....
با بی حوصلگی گفتم:
-اعصاب ندارم هلی...دست از سرم بردار...
هلیا-همه این حالتو از چشم من می بینن...بی معرفت،حداقل بگو چته؟
داد زدم:
-خوب نیستم...دلم می خواد بمیرم...ب...می...رم...
هلیا هم به تقلید از من داد زد:
-خب بگو چه مرگته دختر...
دختر...هه...با عصبانیت گفتم:
-ولم کن...
و گوشیم رو به دیوار کوبوندم...هزار تیکه شد...زمزمه کردم:
-خدایا...آخه واسه چی؟حالا من چه کار کنم؟
دوباره اشک هام از گوشه چشمم راه گرفتن...نمی دونستم چقدر گذشته بود که با صدای کوبیده شدن در،به خودم اومدم...صدای هلیا بود:
-ماهان...در رو باز کن....به خدا اگه در رو باز نکنی...
نذاشتم حرفش تموم بشه و در رو باز کردم.با تعجب نگام کرد و بی هوا خودش رو توی آغوشم انداخت و با گریه گفت:
-چه بلایی سر خودت آوردی دختر؟نمی گی از نگرانی می میرم و زنده می شم؟
از خودم جداش کردم و بی تفاوت،از پله ها پایین اومدم...همه در سکوت توی فکر بودن .اولین کسی که متوجه حضورم شد،بهار بود...با خوشحالی داد زد:
-ماهان...
همه به سرعت نگام کردن..من اما،در سکوت روی اولین مبل نشستم...هلیا هم کنارم نشست و دست سردمو توی دست لرزونش گرفت...لبهامو تر کردم و گفتم:
-یه اتفاق بدی افتاده...نه...یه اتفاق خیلی بد افتاده...
مانی با نگرانی گفت:
-کجا بودی ماهان؟
-پیش دکتر
مامان-یا ابوالفضل...چی شده ماهان؟حالت خوبه؟تو که منو...
بابا توی حرفش پرید و گفت:
-د...بذار حرفشو بزنه یاسمن...
و رو به من گفت:
-بگو "دخترم"...
مانی با بی میلی به مبل تکیه داد و چشم به دهن من دوخت.هلیا با نگرانی دستم رو می فشرد.اشک توی چشم هام جمع شد...به سختی گفتم:
-دکتر گفت من یه پسرم...
و داد زدم:
-من دیگه دختر نیستم...6-7ماهه که نیستم...
دستم رو از دست هلیا بیرون کشیدم و صورتم رو پوشوندم و با هق هق گفتم:
-شما دیگه دختر ندارین...من یه پسرم...پسر...
و از جام بلند شدم و به سمت اتاقم رفتم که با فریاد مهیار،سر جام خشکم زد:
-این چرت و پرتا چیه تحویل ما می دی؟یعنی چی این حرفا؟
با خشم گفتم:
-خفه شو مهیار که اصلا حوصله ات رو ندارم...
بابا-با هر دو تونم.....بشینین سر جاتون....
برگشتم و دوباره کنار هلیا نشستم.اما هلیا به طرز محسوسی خودش رو عقب کشید....پوزخندی زدم و چیزی نگفتم...
بابا-چه طور متوجه شدی؟
در حالی که سعی می کردم لرزش صدام رو کنترل کنم،گفتم:
-قرار بود از طرف مدرسه،بریم آزمایشگاه...آزمایش هورمون بدیم....جواب من،منو یه پسر معرفی کرد...
مهیار توی حرفم پرید و گفت:
-شاید اشتباه شده باشه...
بی توجه،ادامه دادم:
-خانم سیری بهم گفت دوباره آزمایش بدم...گفت اشتباه شده...دوباره آزمایش دادم...جوابش مثل قبل بود...بردمش پیش دکتر...تائید کرد و گفت که با عمل کردن هم نمی تونم دختر بمونم...جنس غالبم مذکره.....
و چشم هام رو بستم...
با صدای گرفته ای گفتم:
-بیا تو...
مهیار در رو باز کرد و وارد اتاقم شد.همونجا وایساد و با تعجب بهم خیره شد...سرمو پایین انداختم و گفتم:
-چی می خوای؟
مهیار-هلیا خیلی ناراحت بود...کار درستی باهاش نکردی...حداقل یه خدافظی می کردی باهاش..
-تو چی می فهمی مهیار؟من دارم می میرم...کاش واقعا می مردم...
مهیار به سمتم اومد و کنارم نشست.اشک هام دوباره راه گرفته بودن.مهیار به آرومی دستش رو روی گونه ام کشید و گفت:
-گریه نکن ماهان...تو رو خدا...
با هق هق گفتم:
-نمی تونم...نمی تونم...آخه واسه چی اینطوری شد؟
مهیار سرم رو توی آغوشش گرفت و نوازش کرد.کمی آرومتر شده بودم ولی هنوز اشک می ریختم...
-حالا چی می شه؟من می ترسم مهیار...
خنده ی محزونی کرد و گفت:
-تا حالا اینطوری ندیده بودمت...شبیه بچه ها شدی...!
سرم رو بلند کردم و نگاش کردم.چشماش خیس بود.لبخندی زدم و گفتم:
-خیلی دوستت دارم داداش بزرگه...
مهیار-منم همینطور...
بلند شدم و گفتم:
-دیگه نمی تونم توی خونه بمونم...می رم یه هوایی بخورم...
مهیار هم بلند شد و گفت:
-باشه..مواظب خودت باش...
.
.
.
ماشینو خاموش کردم و ازش پیاده شدم.گوشیم رو روی حالت پرواز گذاشتم و بی هدف راه افتادم...به خانواده هایی که بی خیال می خندیدن نگاه کردم...منم مثل اونا بودم...حتی شادتر از اونا...ولی الان...
آهی کشیدم و فکر کردم:
-کاش می شد زمانو به عقب برگردونم...
بین درختا،جایی که اصلا توی دید نبود،نشستمو زانو هام رو توی بغلم گرفتم.صدای آب آرومم می کرد ولی دلم می خواست آهنگ گوش بدم...از فکرم گذشت:
-کاش گیتارم رو آورده بودم...
آهنگ" من به جای تو" ی رضا شیری رو گذاشتم و باهاش زمزمه کردم:
-شکسته ام ولی تکیه گاه توام/ببین بی کس اما پناه توام/یه عمره که از غصه و غم پرم/به جای تو بازم شکست می خورم/همون وقت که از زندگی خسته ای/برات باز نشد هر در بسته ای/می خوام توی نقش تو بازی کنم/به هر سختی تقدیر رو راضی کنم...
گریه ام گرفته بود...حتی با اینهمه اشک ریختن هم آروم نمی شدم...سرم درد می کرد و چشم هام می سوخت...دلم یه نفر رو می خواست که با حرف هاش آرومم کنه...کاش هلیا این جا بود...دوباره آهی کشیدم و به نقطه نا معلومی خیره شدم...
.
.
.
با صدای فریاد مانی از جام پریدم:
-ماااهااان....بیا این در لعنتی رو باز کن...
از تخت پایین اومدم و قفل در رو باز کردم.مانی با دیدنم توی صورتش زد و گفت:
-خدا مرگم بده...تو چرا اینطوری شدی؟
-توروخدا مانی...دست از سرم بردار...
مامان-یعنی چی؟جون تو تنت نمونده...بیا...باید یه چیزی بخوری...
-سیرم...نمی تونم بخورم...
مامان-من این حرف ها سرم نمی شه...زود بیا پایین...غذات سرد می شه...
با بغض گفتم:
-چرا راحتم نمی ذاری مانی؟
در حالی که اشک توی چشم هاش جمع شده بود،گفت:
-راحتت بذارم که از گرسنگی بمیری؟کاری از دست ما بر نمیاد...اما نمی تونیم ذره ذره آب شدن تو رو ببینیم...حال همه بده...همه ناراحتن...برای تو سخته برای ما سخت تر...تو فقط خودتو می بینی من و حمید بچه مونو...مهیار... مهیار... خواهرشو... تو قل اونی... میدونی ناراحتی تو چقدر روی اون تاثیر داره؟بس کن ماهان... بس کن...
و زد زیر گریه...طاقت دیدن اشک هاشو نداشتم...توی آغوشم گرفتمش و گفتم:
-گریه نکن مانی جونم....گریه نکن عزیزم... باشه.. باشه.. هر چی تو بگی.. میام...
مانی در حالی که یه لبخند زورکی رو لبش بود،نگام کرد و گفت:
-خیلی دوستت دارم..هر جور که باشی...
دست مانی رو گرفتم و با همدیگه رفتیم پایین...همه سر میز نشسته بودن و داشتن با غذاشون بازی می کردن.انقدر توی فکر بودن که متوجه ورود ما نشدن.کنار مهیار نشستم و گفتم:
-سلام...
بابا-سلام عزیز دلم...حالت خوبه؟
-بله بابا جونم...خوب خوبم...
ولی اصلا خوب نبودم...سرم درد می کرد و بی حال بودم...اما مانی با حرف هاش روشنم کرده بود...وجدانم اجازه نمی داد اونا رو هم نگران کنم...وای خدا...این چه بلایی بود سرم آوردی؟
با صدای مانی از فکر بیرون اومدم:
-دوست نداری ماهان؟چرا نمی خوری؟
-چرا چرا..خیلی هم دوست دارم...
و قاشق رو به دهنم نزدیک کردم...انگار معده ام بسته شده بود...دلم هیچی نمی خواست.خودم هم باورم نمی شد ...اون ماهانی که من می شناختم،با اینی که بودم،هیچ شباهتی نداشت...
.
.
.
دکتر نگاهی به برگه و نگاهی به ما انداخت.همگی استرس داشتیم...
وای خدا...چی می شه الان بگه این جواب درسته و بقیه اشتباه بوده...چی می شه دوباره به من بگه دخترم...خدا...1000تا صلوات نذر می کنم دختر باشم!خدا جونم ...روی منو ننداز زمین دیگه....
دکتر-آقای امین،نگرانی و ناراحتیتون رو درک می کنم...اما اتفاقیه که افتاده و شما نمی تونید عوضش کنین...هر چقدر هم که وقت رو تلف کنید،خود ماهان اذیت می شه...شاید به روش نیاره،اما زندگی کردن اینطوری سخته و هر چی بگذره بدتر هم می شه...
آهی کشیدم و فکر کردم:
-خدایا...10000تا صلوات نذر می کنم الان از خواب بپرم...جان هلیا دو در نمی کنم و همه شو می فرستم....هر چی هم قبلا نذر کردم و از زیرش در رفتم می فرستم...خدایا...
با صدای لرزون پدرم،به خودم اومدم:
-حالا باید چه کار کنیم؟
دکتر-ما همگی واسه عمل جراحی آماده ایم...هر وقت که ماهان هم آماده بود به امید خدا جراحیش می کنیم...بعد از عمل می فهمه چه کار درستی کرده...
نه...مثل اینکه جدی جدی دارن منو پسر می کنن....خدایا..با همه آره با من بدبختم آره؟!..بابا من بی جنبه ام...
همگی بلند شدیم.دکتر رو به من گفت:
-من منتظر تماست می مونم...ولی یادت باشه هر چی زودتر آماده بشی بهتره...هر وقت هم اراده کنی اتاق عمل آماده است...
-باشه...بعلا باید فکر کنم...
دکتر-فکر کن...ولی سریع تر..
-باشه...مرسی ...با اجازه...
اصلا حوصله خونه رفتنو نداشتم...انگار مهیار هم متوجه شد چون گفت:
-می شه من و ماهان بعدا بیایم؟
بابا نگاه مشکوکی بهمون انداخت و گفت:
-باشه..ولی مواظب همدیگه باشین....
دستم رو توی جیب سویشرتم فرو کردم و کنار مهیار راه افتادم....
مهیار-خوبی ماهان؟
-نه..داغونم مهیار...نمی دونم چکار کنم...
مهیار-خداییش خیلی سخته...
-این روزا کی تموم میشه؟
مهیار دستش رو دور کمرم حلقه کرد و منو به خودش فشرد و گفت:
-تموم می شه..به شرطی که تو زود تر تصمیمت رو بگیری...
-آخه چطور؟چطوری قبول کنم پسر بشم؟من نمی تونم...نمی تونم مهیار...من اگه عمل کنم،زندگیم زیر و رو می شه و من اینو نمی خوام...
مهیار-ولی این طوری هم عذاب می کشی...یکم فکر کن..نه دختری نه پسر...یه جورایی می مونی بین دو راهی...
آهی کشیدم و گفتم:
-می دونم...اما به این راحتی ها هم نیست که...
مهیار-ولی از عذابی هم که الان می کشی کم تره...
روی نیمکت نشستم و گفتم:
-اعصابم به هم ریخته...
مهیار-دو دقیقه بمون همین جا،زود میام...
-کجا؟
مهیار-اومدم می فهمی...
با بی حوصلگی به نیمکت تکیه دادم و سعی کردم با نفس های عمیقم،کمی از اضطراب درونم رو کم کنم...حسابی به هم ریخته بودم..توی این یه هفته،قد همه سال های عمرم سختی کشیده بودم و گریه کرده بودم...توی فکر هام غرق بودم که با صدای مهیار به خودم اومدم:
-کجایی جاجی؟
-ا..توئی؟...کی اومدی؟
مهیار-یه یه ساعتی می شه...
-درد...اصلا حوصله لوده بازی هاتو ندارما..می زنم لت و پارت می کنم...
مهیار-اتفاقا یه چیزی آوردم سر حالت می کنه...
با تعجب نگاش کردم که از توی جیب کاپشنش یه بسته سیگار در آورد....
-مهیار..توهم؟باورم نمی شه..
مهیار-کوووفت...آروم باش...یکی ندونه فکر می کنه سر بریده دیدی تو جیب من...
-تو...تو سیگار می کشی؟
مهیار-بعضی اوقات آره...
-و الانم همون بعضی اوقاته؟
مهیار-ای گفتی...دقیقا...
و یکی از سیگار ها رو دستم داد...با لودگی گفتم:
-معتاد نشیم حالا...
مهیار پقی زد زیر خنده و گفت:
-دیدی...نکشیده سر حالت آورد...
بی توجه گفتم:
-ولی این یکی از فواید پسر بودنه ها...آزادی...هر کاری دلت بخواد انجام می دی هیچکی هیچی بهت نمی گه...نه؟
مهیار-نمی خوای که الان بحث دفاع از حقوق زنان راه بندازی؟!!
-نه...
و ساکت شدم...فکر کردم:
-دیگه دلیلی واسه این کارا وجود نداره....دیگه آبجی کوچیکه نیست که باهات درباره حقوق پایمال شده زنا بحث کنه...الان داداش کوچیکه کنارت نشسته که هر چی بگی اون هیچی نمی گه...
دوباره چشم هام پر از اشک شد...زمزمه کردم:
-آخه من چقد بدبختم خدا...؟
مهیار در حالی که پکی به سیگارش می زد گفت:
-تو که دوباره دستگاه آبغوره ات راه افتاد...دختر که بودی کمتر اشکاتو می دیدما...
چنان نگاهش کردم که سرشو پایین انداخت و چیزی نگفت...
به سیگار توی دستم خیره شدم...دفعه اولی نبود که سیگار می کشیدم ولی هیچ کششی نسبت بهش نداشتم...فندکی رو که مهیار جلوم دراز کرده بود رو گرفتم و روشنش کردم...پک عمیقی به سیگار زدم و دودش رو توی ریه ام حبس کردم..از عذاب دادن خودم لذت می بردم..من این جسم رو دوست نداشتم...یه حسی بهم می گفت:
-بذار از بین بره...بره به درک..این جسم لعنتی داره تورو از هر چی که دوست داری جدا می کنه...بذار از بین بره...
با ضربه محکمی که به پشتم خورد،به سرفه افتادم
مهیار-تو چته؟هنگ کردی یهو؟
-دلم می خواد بمیرم...ولم کن...
مهیار-با این دفعه می شه صدو هفتاد و چهارمین باری که دارم این جمله رو ازت می شنوم..بس کن ماهان..چقدر می ری رو اعصاب من آخه...بی شعور نفهم،به فکر خودت نیستی به فکر من بدبخت باش که جسمم به جسم تو وصله..بفهم نفهم...
از حرصی که می خورد خنده ام گرفت...
-خیلی دوستت دارم داداش بزرگه...!

مانتو و شالم(!)رو پوشیدم و بعد از برداشتن سوئیچم از اتاقم بیرون اومدم....دیگه حوصله سر خوردن روی نرده ها رو هم نداشتم...
مانی و بهار داشتن تلویزیون نگاه می کردن.مانی با دیدنم گفت:
-کجا می ری ماهان؟
-می رم هلیا رو ببینم...
مامان-تصمیمت رو گرفتی؟
-آره...می خوام باهاش حرف بزنم..
مانی لبخندی زد و گفت:
-موفق باشی...
به آرومی از خونه خارج شدم.دلم برای هلیا تنگ شده بود.دیگه مدرسه هم نمی رفتم...می رفتم چی می گفتم؟!!خانم سیری اصلا تعجب نکرد...اون از اول می دونسته جواب آزمایش اولیم هم درسته...ولی بقیه چرا...تنها موضوعی که از مدرسه اذیتم می کنه،اینه که وجود من کنار هلیا،مانع می شد تا بچه ها به خاطر رابطه مون بهش تیکه بندازن...حالا که من پسرم،دیگه بدتر...بیچاره هلی...!
نمی دونستم برای دیدنم میاد یانه،اما دلمو به دریا زدم.کنار پارک،ماشینو نگه داشتم و شمارشو گرفتم...خدا کنه حداقل جوابمو بده...
هلیا-سلام
-سلام هلی...چطوری؟
هلیا-میسی...خوفم...تو چطولی؟
از این طرز حرف زدنش،دلشوره ام کم تر شد...
-منم خوبم...می خوام ببینمت هلی...
مکثی کرد و گفت:
-کی...کجا...
-الان...پشت خونتون...
هلیا-ا...الان اونجایی؟وایسا اومدم....
و قطع کرد...از این کارش،لبخند روی لبام اومد.هلیا همون هلیا بود.منم همون ماهان بودم.پس دوستی ما هنوزم پابرجا بود.از ماشین پیاده شدم و به سمت یکی از نیمکت ها رفتم.چند دقیقه بعد،هلیا رو دیدم.بی هوا از جام بلند شدم.هلیا لبخندی زد و به راه رفتنش سرعت داد.منم لبخند عمیقی زدم و بهش خیره شدم.زیبا براش کم بود.فوق العاده شده بود.یه شلوار لی تنگ،با مانتوی کرم و شال مشکی پوشیده بود.دستش رو به سمتم دراز کرد و گفت:
-سلام...دیر که نیومدم؟
دستش رو فشردم و گفتم:
-نه...مثل همیشه،به موقع اومدی..بشین...
کنارم نشست.
-از مدرسه چه خبر؟
پوفی کرد و گفت:
-وااای...نمی دونی چه خبره...هیچکس باورش نمی شه...همه فکر میکنن داریم شوخی می کنیم...ولی نمی دونی چقدر جات خالیه...اصلا دیگه بهم خوش نمی گذره....
-دعا کن توی یه دانشگاه با هم قبول بشیم...
آهی کشید و گفت:
-امیدوارم..تو چه کار می کنی؟
-فعلا که هیچی....
اشاره ای به مانتو و شالم کردم و ادامه دادم:
-الان که ظاهرم دختره...دارم واسه عمل حاضر می شم...
هلیا خواست چیزی بگه،اما حرفش رو خورد.
-چی می خواستی بگی؟
هلیا-هیچی..
-ا..اذیتم نکن..بگو چی می خواستی بگی دیگه...
هلیا-اگه...اگه تو عمل کنی...دیگه...دیگه...دوست من....نیستی؟...یعنی دیگه پیشم نمیای؟
به طرفش چرخیدم و گفتم:
-این چه حرفیه که میزنی هلی؟معلومه که نه...
سرش پایین بود...دستم رو زیر چونه اش گذاشتم و مجبورش کردم نگام کنه...داشت گریه می کرد.بی هوا بغلش کردم و گفتم:
-دیووونه..واسه چی گریه می کنی؟مگه می شه من از تو جدا بشم هلی؟...هان...؟یکم فکر کن...من که اینهمه تو رو دوست دارم...هلیا...جان ماهان گریه نکن دیگه...
دماغشو بالا کشید و گفت:
-قول بده ولم نمی کنی...
-قول می دم...
ازم جدا شد و توی چشم هام نگاه کرد.صورتش قرمز شده بود و دماغش باد کرده بود.
با خنده گفتم:
-ببین خله چه بلایی سر خودش آورده..!
هلیا-ماهان...می شه عمل نکنی؟
-یعنی همین شکلی بمونم؟بمونم تو دوراهی؟نه پسر باشم نه دختر؟
هلیا-آره...
-خیلی سخته هلی...دارم دیونه می شم...اصلا نمی دونم واسه چی...بیچاره مهیار رو هم مجبورش کردن بره آزمایش بده...چون دو قلوئیم..
خندیدم و ادام دادم:
-فکر کن...مهیار..با اون ابهتش،دختر بشه....!
هلیا پقی زد زیر خنده و گفت:
-اونوقت اون می شه ماهان...تو میشی مهیار...!
اخمی کردم و گفتم:
-به من می خوره عین اون پسره خل و چل باشم؟
دستی به صورتم کشید و گفت:
-آره...فقط یه ذره ریش و پشم کم داری...راستی،ریشم در میاری؟!!
سرم رو بالا گرفتم و چونه امو نشونش دادم و گفتم:
-آره...نگاه کن...
هلیا-با این وضع ،بهتره زود تر عمل کنی...وگرنه می شی پسر دختر نما!
-درد...بریم یه چیزی بخوریم؟
هلیا-بریم...
دستش رو گرفتم و با هم به طرف ماشینم رفتیم...
هلیا-راستی،از ترانه چه خبر؟
-واسه چی؟
هلیا-هیچی...
-د..بنال دیگه...یا از اول نگو،یا تا تهش بگو...
هلیا-آخه خیلی ابراز دل تنگی می کرد!
-واسه من؟
-پ ن پ من!
خندیدم و در رو براش باز کردم و خودم هم سوار شدم.
-از روزی که نیومدم مدرسه،همش بهم می زنگه...
هلیا-دختر خوبیه،فقط یه کوچولو روی تو غیرتیه!
-ناخوشی...دختر مردمو مسخره نکن...
هلیا-واقعیت رو گفتم
-دیگه باهاش دعوا نکردی؟
هلیا-نه..اصلا بهش محل نمی ذارم...فقط رابطه ام با شقایق خوبه...
-سلام بهش برسون...بگو دلم برا چل بازی هاش تنگ شده!
هلیا-اتفاقا شقایق هم،همینو گفت!
-خوش به حالتون...داره بهتون حسودیم می شه...به گذشته خودم..
هلیا-ولی تو هم می تونی خوش بگذرونی
-ببخشید با کی اون وقت؟حتما با اون دوستی خل و چل مهیار...؟!!
هلیا خنده ای کرد و گفت:
-نمی دونم والله!
***
توی آینه به خودم و اندام دخترونه ام نگاه کردم...اشک توی چشم هام جمع شد...باورم نمی شد تا چند ساعت دیگه ،چیزی از دختر بودن تو وجودم نمی مونه...نگاهی به موهام انداختم.برای اولین بار،دلم می خواست موهام بلند بود و می بافتمشون...آه عمیقی کشیدم و نگاهمو از آینه گرفتم.با بی حوصلگی لباس هامو در آوردم و لباسای گشاد بیمارستان رو پوشیدم.آماده بودم...آماده آماده...واسه پا گذاشتن توی دنیای عجیب و غریب پسرا....!بدون برداشتن شالم،در اتاق رو باز کردم.مانی و مهیار و بابا،پشت در بودن که با دیدن من،از جاشون بلند شدن.تو نگاه همشون حسی شبیه دلسوزی رو می دیدم.مانی با یه لبخند ملایم گفت:
-آماده ای دخ...ماهان؟
بی خیال گفتم:
-بله...پسرتون آماده است....
مهیار منو توی آغوشش گرفت و گفت:
-بذار واسه آخرین بار ،حداقل ماهان خانمو بغل کنم...
با اومدن دکتر،ازش جدا شدم و گفتم:
-من حاضرم دکتر...بریم؟
لبخندی زد و گفت:
-باشه...همه تو اتاق عمل منتظرن...
لبخندی به بقیه زدم با کلی استرس دنبال دکتر راه افتادم...
***
دستش رو فشردم و گفتم:
-ماهانم...خوشوقتم...
لبخندی زد و گفتت:
-سعیدم...
مهیار-خب دیگه...پیش به سوی کوه
کوله مو روی شونه ام جابجا کردم و کنار مهیار راه افتادم.
مهیار-خوبی ماهان؟
-آره...واسه چی؟
مهیار-تو خودتی...دوست نداشتی با ما بیای؟
-نه...حالا اینا نمی گن این داداش مهیار،از کدم گوری،یهو پیدا شد؟
مهیار-نه بابا...این مغز نخودیا،اصلا بلد نیستن فکر کنن...!
آهی کشیدم و گفتم:
-خدا کنه...
عینک دودیم رو روی صورتم جابجا کردم و به متظره زیبای روبروم چشم دوختم....چقدر دلم می خواست الان با هلیا و دوست های خودم اینجا بودم...ولی حیف که نمی شد...داشتم خاطراتمو مرور می کردم که با صدای"آخ"ظریفی،به خودم اومدم.دختر مو بور سفیدی،کنارم روی زمین افتاده بود...با شرمندگی گفتم:
-من...واقعا متاسفم...
دختر خواست چیزی بگه که دوستش با عصبانیت گفت:
-همینن؟...متاسفم..یه ذره حواستو جمع کن آقا...
اومدم حرفی بزنم که دختر گفت:
-صبا...ساکت...کمکم می کنی بلند شم؟
بی توجه به پسر بودنم(!)دستم رو زیر بازوی دختر انداختم و بلندش کردم و گفتم:
-باز هم ازت معذرت می خوام...من اصلا حواسم نبود و واقعا شرمنده ام...
دختر با عصبانیت خودشو ازم جدا کرد و فریاد زد:
-یعنی چی این کارا؟شما خجالت نمی کشی که...
مهیار در حالی که دست منو می کشید،گفت:
-این داداش من تازه از لندن برگشته...واسه همین این چیزا رو نمی دونه...شما به بزرگی خودت ببخش..
و بدون اینکه منتظر حرفی از طرف دخترا بمونه،راه افتادو منو هم با خودش کشید.رو به من گفت:
-خاک تو سرت...ماهان...چرا اینقد تو گیجی؟بابا اگه به دادت نرسیده بودم که دختره تیکه تیکه ات کرده بود...یه ذره حواستو جمع کن برادر من...
سام با خنده گفت:
-ولی خوب تیکه ای بودا...باریک الله ماهان خان...دستت درست!
خندیدم و گفتم:
-نه به خدا...اتفاقی بود!
سعید ضربه ای به پشتم زد و گفت:
-ما خودمون زغال فروشیم...برو داداشتو رنگ کن...
خندیدم و حرفی نزدم..
.
.
.
نوید نفس نفس زنان گفت:
-من دیگه نمی کشم...همین جا بشینیم؟
-به این هیکلت نمی خوره انقدر زود خسته شی...!
سعید با لودگی گفت:
-اگه یه سوزن بکنی تو بازو های این،عین بادکنک بادش خالی می شه....همش واسه خالی نبودن عریضه است!
با تعجب رو به مهیار گفتم:
-راست می گه؟
سعید-از کی می پرسی داداش؟از خودم بپرس..این مهیار که از نویدم بدتره...!مهیار دیگه سوزن نمی خواد...یه مشت واسه ترکیدنش کافیه...
ضربه ای به بازوی خودش زد و ادامه داد:
-ولی هیکل من...هرچی بگی کم گفتی...همش ماهیچه خالص...
سام-سعید،تا حالا شده تو خفه شی،کسی اعتراض کنه؟
یا این حرف سام،همه زدیم زیر خنده...
نوید-حالا بشینیم یا نه؟من خسته شدم...
سعید در حالی که روی یکی از صخره ها می نشست گفت:
-دفعه دیگه یکی این بچه ریقو رو بیاره،من می دونم با اون...خیر سرمون می خواستیم قله رو فتح کنیما....
نوید بلند شد و در حالی که به سمت سعید می رفت ،گفت:
-جرات داری وایسا تا نشونت بدم بچه ریقو کیه...!
سعید هم سریع بلند شد و پا گذاشت به فرار...!نوید یه سنگ از روی زمین برداشت و به سمت سعید پرت کرد که محکم توی کمرش خورد و با بی خیالی به طرف ما برگشت.سعید در حالی که دستش روی کمرش بود،داد زد:
-الهی ننه ات داغتو ببینه که داغونم کردی...!
داشتم با مهیار،جوجه ها روروی آتیش سرخ می کردم که با صدای آشنایی،به عقب برگشتم:
-به به...سلام...ماهان خان...
علی بود.اخمی کردم و گفتم:
-سلام...
علی-وقتی ترانه گفت،باور نکردم...به جمع پسرا خوش اومدی
با بی زاری گفتم:
-چی می خوای بگی؟
علی-هیچی...فقط می خواستم مطمئن بشم...
-مطمئن شدی؟حالا گورتو گم کن...
علی-دختر بودی،خوش اخلاق تر بودیا...
پوفی کردم و گفتم:
-علی رو اعصابی...
علی-مهم نیست...
مهیار-آقا پسر مزاحم نشو...و گرنه بد می بینیا...
داداش مارو باش...مزاحم کی نشه؟!!
علی-من با تو کار ندارم..طرف صحبت من ماهانه...
-خب حرفتو بزن دیگه...
علی اشاره ای به بچه ها کرد که چهار چشمی بهش خیره شده بودن و گفت:
-تنهایی...
-شمارتو بده،یه روز باهات قرار میذارم ببینمت...
با شیطنت گفت:
-از هلیا بگیر...خدافظ..
عصبی داد زدم:
-اسم اونو نیار کثافت...
علی-اتفاقا من می خواستم همینو بهت بگم...دور هلیا رو خط بکش
به طرفش رفتم و یقه اشو گرفتم و گفتم:
-یه بار دیگه بری طرف هلیا،هرچی دیدی از چشم خودت دیدی....
خنده عصبی ای کرد و گفت:
-توی جوجه داری منو تهدید می کنی؟
سام و سعید منو از علی جدا کردن.
علی-منتظر تماست می مونم ماهان...
نفس هام نا منظم و عصبی شده بودن.روی زمین نشستم و دستم رو توی موهام فرو کردم.با این کارم،عصبانیتم کم تر شد...
مهیار-این کی بود ماهان؟
-مزاحم هلیا می شه...اعصابمو به هم ریخته
مهیار-خب به تو چه ربطی داره؟
چنان نگاهش کردم که روشو ازم برگردوند و مشغول صحبت با نوید شد...!یدفعه سام داد زد:
-خاک تو سرتون...جوجه ها سوختن...
و به طرف آتیش دوید...خوشبختانه فقط دوتا از سیخ ها سوخته بودن...
مهیار-برو اونور سام...خودم درست می کنم...
سام-نه عزیزم...تو بتمرگ سر جات...ما ناهار می خوایم...
از جام بلند شدم و گفتم:
-من می رم یه ذره قدم بزنم...
و راه افتادم...داشتم به هلیا فکر می کردم...اگه واقعا هلی علی رو دوست داشت چی؟اصلا به قول مهیار،این جریان چه ربطی به من داشت؟ولی یه حسی آزارم می داد...دلم نمی خواست هیچ کس رو نزدیک هلیا ببینم...طاقت دوری از هلیا رو نداشتم...واقعا دلم براش تنگ شده بود.گوشیم رو از توی جیبم در آوردم ولی یادم افتاد که گوشیم شارژ نداشت و گوشی مانی رو برداشتم...
شماره هلیا رو گرفتم...بعد از چند تا بوق،صدای قشنگش توی گوشم پیچید:
-بله..بفرمائید...
-سلام هلیا جونم...چطوری؟
هلیا-سلام...ببخشید،شما؟
-وا...هلیا منو نمی شناسی؟
هلیا-لطفا مزاحم نشین آقا...
و قطع کرد.چند لحظه با تعجب به گوشی مانی خیره شدم و بعد،زدم زیر خنده...هلیا منو نشناخت...مگه می شه؟پوزخندی زدم و دوباره شمارشو گرفتم که صدایی باعث شد برگردم:
-سلام آقا..
همون دختره بود که بهش خورده بودم...با تعجب گفتم:
-سلام...
دختر-من واقعا متاسفم از اینکه سرتون داد زدم...واقعا نمی دونستم که این چیزا رو نمیدونید...فکر کردم می خواین اذیتم کنید...
-اوه....خواهش می کنم...اشکالی نداره...تقصیر منم بود...به هر حال،من باعث شدم بخوری زمین...
دوستش -که فکر کنم اسمش صبا بود-گفت:
-شما با برادرتون دوقلوئین؟
-درسته...چطور مگه؟
صبا-آخه خیلی شبیه همدیگه این...ما هم از روی لباس شناختیمتون...!
خندیدم و گفتم:
-اتفاقا همه همنینو می گن...!
دختر گفت:
-من وندا هستم و اینم دوستم صبا ست...
-منم ماهان هستم و از آشنایی باهاتون خوشبختم...
وندا-شما هر جمعه میاین این جا؟
-من نمی دونم..این هفته،اولین هفته ای بود که با برادرم بودم....
وندا-ولی ما هر هفته این جائیم...
آهانی گفتم و سکوت کردم...
وندا-می تونم شمارتونو داشته باشم؟
فکر نمی کردم دخترا اینقد غرورشونو کم کنن...می گم کمبود پسر اومده ولی نه در این حد...خدایا،حالا این جا پیشنهاد ازدواج نده...!
لبخندی زدم و گفتم:
-بله..یادداشت می کنی؟
وندا گوشیش رو در آورد و گفت:
-آره...بگو..
-0912... .. ..ولی الان همراهم نیست...
وندا لبخندی زد و گفت:
-باشه...مشکلی نیست...من دیگه برم...به امید دیدار...
-از آشنائیت خوشحال شدم...خدافظ...
از پشت نگاهشون کردم...دخترای زیبایی بودن؛ولی نه به خوشگلی هلیا...!
دوباره شمارشو گرفتم:
هلیا-تا خودتو معرفی نکنی،حرف نمی زنم...
خندیدم و گفتم:
-الان که حرف زدی...
هلیا-قطع می کنما...
-نه...نه...قطع نکن...آخه من ففکر می کردم تو هیچ وقت صدای منو یادت نمی ره...
هلیا-علی تویی؟
داغ کردم.بی هوا داد زدم:
-آخه کجای صدای من شبیه اون بی شعوره؟ماهانم هلیا..ماهان...
هلیا-ماهان تویی؟اصلا باورم نمی شه...پس...پس چرا صدات اینطوریه؟
خنده عصبی کردم و گفتم:
-چه طوری؟توقع داری هنوز صدام مثل دخترا باشه؟
هلیا-وای ماهان...متاسفم...
-باشه..کاری نداری؟
هلیا-می خوای قطع کنی؟
-آره..
هلیا-دیونه چرا اینطوری می کنی؟تو هم جای من بودی،نمی شناختی...
-باشه..شماره علی رو بهم می دی؟
هلیا-واسه چی؟
-کارت نباشه...فقط شمارشو برام اس کن...
هلیا-آخه چرا؟
-کارش دارم..باید باهاش حرف بزنم...
هلیا-ماهااان....خب بگو چه حرفی...
-هیچی..الان با مهیار و دوستاش اومدم کوه،علی هم این جا بود...گفت می خواد باهام حرف بزنه...شمارشو از تو بگیرم،بهش زنگ بزنم...خودم هم باهاش حرف دارم...همین...
هلیا-باشه..برات می فرستمش
-دیگه کاری نداری؟
هلیا-نه عزیزم...خدافظ
روی یکی از نیمکت ها نشستم و سعی کردم به چیزی فکر نکنم...اما مگه می شد؟
نگاهی به ساعتم انداختم.بلند شدم و به سمت بچه ها راه افتادم که صدایی توجهم رو جلب کرد:
-نه عزیزم...نه به خدا...باور کن راست می گم...اون می خواست باهام دعوا کنه...چه می دونم...آره دادی بهش؟...خوب کاری کردی...نترس فقط می خوایم حرف بزنیم...آره درباره تو...خوب گوش کن،اون دیگه مثل قبل نیست که دلش بخواد با تو رفت و آمد داشته باشه...معلومه چی می گی؟...آره...ولی من فکر می کردم...ا تو حرفم نپر هلیا...معلومه که آره...حالا جرات داری یه بار دیگه ماهانو ببین...غلط می کنی...هلیا،رو اعصاب من راه نرو یه چیزی بهت می گما...
علی با حرص سرشو بلند کرد که با دیدن من گفت:
-ا...چه حلال زاده...نه عزیزم با تو نیستم...با آقا ماهانم...
فقط با پوزخند نگاهش می کردم...
علی-عشقم بعدا بهت زنگ می زنم....مواظب خودت باش...
و گوشی رو قطع کرد و بلند شد و گفت:
-می خوای همین جا حرف هامونو بزنیم؟
-من دنبال درد سر نیستم علی...
علی-منم همین طور...من فقط دنبال هلیا ام...
-اون تو رو دوست نداره...چرا نمی خوای اینو بفهمی؟
علی-خودش این حرفو بهت زده؟تو مطمئنی هلیا منو دوست نداره؟
حرفی نزدم..یعنی حرفی نداشتم که بزنم...
علی-ببین ماهان،ازت می خوام دست از سر هلیا برداری...دلم نمی خواد دیگه ببینیش....حتی به عنوان یه دوست...
-تونمی تونی منو از دیدن هلیا محروم کنی...
علی-ولی هلیا به خاطر عشق منم که شده،ولت می کنه...می بینی...
-مگه تو خواب بتونی ما رو از هم جدا کنی...ببین کی بهت گفتم...
اومد حرفی بزنه که صدای سام رو شنیدم:
-ماهان...ماهان کجایی؟
علی-بزرگترت اومد سراغت...بپر شیرت دیر نشه..

---

بی هیچ حرفی در حهت خلافش راه افتادم.سام با دیدنم گفت:
-کجایی تو بابا؟نگرانت شدیم...بیا بریم الان ناهارمونو اون غول بیابونی ها می خورن...
.
.
.
مهیار سر کوچه نگه داشت و گفت:
-تو برو،من بچه ها رو می رسونم...
با همشون دست دادم و گفتم:
-خدافظ بچه ها...خیالی بهم خوش گذشت...مرسی...
سعید-به ما هم همین طور...تا هفته دیگه...
مهیار پاشو روی گاز گذاشت و دور شد....لبخندی زدم و به طرف خونمون راه افتادم.خواستم در رو با کلیدم باز کنم که در باز شد و بهرام رو دیدم...لبخندی زدم و گفتم:
-سلام
بهرام-اوه...سلام...چطوری؟
-مرسی...از این ورا؟چه خبره؟
بهرام-اومدم دنبال بهار...اما قبلش یه کاری باهات داشتم...
-بباشه...بگو...
بهرام...این جا نمی شه...بریم کافه ای جایی...
-باشه...بریم...
با همدیگه به طرف ماشینش رفتیم .آدرس یکی از کافه های نزدیک رو بهش دادم...
.
.
.
بهرام با دستپاچگی گفت:
-اصلا نمی دونم چطوری بگم...
-بگو دیگه...مگه چی می خوای بگی؟
بهرام-راستش اول می خواستم با بابات حرف بزنم..اما دیدم اصلا نمی تونم...تصمیم گرفتم با تو حرف بزنم...تو هم می تونی کمکم کنی...
-وای...انگار می خوای پیشنهاد قتل بهم بدی...خب عین آدم بگو چته دیگه...
بهرام-می دونی مهیار..من....من
تو حرفش پریدم و گفتم:
-چی؟
بهرام-بذار حرفمو بزنم بعد دعوام کن...هنوز که هیچی نگفتم...
بی توجه به اینکه منو با مهیار اشتباه گرفته،گفتم:
-باشه...بگو...
بهرام-من...می خواستم از خواهرت...ماهان...خواستگاری کنم...
با چشم های گرد شده،خیره نگاش می کردم...
بهرام-تو رو خدا اونجوری نگام نکن مهیار...من دوسش دارم...قول میدم خوشبختش کنم...
خنده ام گرفته بود...بهرام هم لبخندی زد و گفت:
-تو مخالفتی نداری مهیار؟
ای بابا...حالا اگه دختر بودما،یه خواستگارم پیدا نمی شد برام..حالا یکی بیاد این کشته مرده های منو جمع کنه...همشونم قول خوشبختی می دن...آه..!
-من مهیار نیستم بهرام..ماهانم...
چند لحظه با تعجب نگام کرد و گفت:
-مسخره ام می کنی؟
-نه...کاملا جدی گفتم...من ماهانم....
بهرام-آخه چطور ممکنه؟می دونستم شیطونی ولی نه در این حد که مثل پسرا لباس بپوشی...ولی خدایی اصلا شک برانگیز نشدیا....!
خنده ام گرفته بوود...
-من واقعا یه پسرم بهرام...
بهرام-ها؟مگه نمی گی ماهانی؟
بلند شدم و گفتم:
-بیا بریم خونه...اون جا می فهمی...
بهرام هم بلند شد و راه افتادیم...
بهرام-نمی خوای حرف بزنی ماهان؟این کارت اصلا درست نیستا....اگه یه نفر بفهمه تو دختری،می دونی چی می شه؟
-صبر داشته باش...من نمی تونم بهت توضیحی بدم...بذار بریم خونه،اونوقت می فمی...
در سکوت ماشینو روشن کردو راه افتادیم...
ماشین مهیار جلوی در خونه بود.با بهرام پیاده شدم و وارد خونه شدیم...
مهیار با دیدنم گفت:
-کجا رفتی تو؟نمی گی ما نگرانت می شیم؟
به بهرام اشاره کردم و گفتم:
-با بهرام بودم..
مهیار-سلام..ببخشید ولی این ماهان یه گوشمالی حسابی لازم داره...
بهرام-اتفاقا منم همین نظ رو دارم...
مهیار-شما دیگه چرا؟حتما دوباره شیطونی کرده؟
بهرام به لباس هام اشاره کرد و گفت:
-این خودش بزرگ ترین شیطونیه...!
مهیار با گیجی گفت:
-منظورت رو نمی فهمم...
بهرام-اینکه خودش رو شبیه پسرا کرده...خیلی معذرت می خوام اما شما نباید این اجازه رو بهش می دادین...میدونین چقد خطرناکه؟
لبخندی زدم و گفتم:
-من می رم لباسامو عوض کنم...
و دوتا یکی پله ها رو بالا اومدم...از فکر اینکه مهیار رو توی هچل انداخته بودم،لبخند موزیانه ای روی لبم اومد...!
لباس هام رو عوض کردم و خواستم از اتاق بیرون بیام که بهار رو جلوی اتاق مهیار دیدم...چشم هاش خیس اشک بود..به طرفش رفتم و توی آغوشم گرفتمش.در حالی که موهاشو نوازش می کردم،گفتم:
-خوبی بهار جونم؟...چرا گریه می کنی؟
سرشو روی شونه ام گذاشت و با هق هق گفت:
-دلم براتون تنگ میشه ماهان...
-ما هم همینطور عزیز دلم..غصه نخور..زیاد میام پیشت..تازه،تو هم میتونی هر وقت دلت خواست،بیای تهران...
با پشت دست اشک هاشو پاک کردو گفت:
-ولی من اینجوری دوست ندارم..اونجوری که داداش بهرامم می گفت بیشتر دوست دارم...
-چه جوری؟
بهار-دیگه نمی شه...
-خب بگو،شاید شد...
بهار در حالی که گریه اش شدت می گرفت ،گفت:
-که تو بشی زن داداش بهرام..اونوقت دیگه هیچوقت از پیش من نمی ری...دیگه هیچوقت ازم جدا نمی شی...
دوباره توی آغوشم فشردمش و گفتم:
-الهی من قربونت برم گریه نکن...
بهار-ماهان...خیلی دوستت دارم...
-منم همینطور...منم دوستت دارم..گریه نکن بهاری دیگه...ببین اونوقت دلم می شکنه ها...
در حالی که بینیشو بالا می کشید،گفت:
-باشه باشه...دیگه گریه نمی کنم...
-آفرین دختر خوب...بریم پایین؟
بهار-بریم...
با همدیگه از پله ها پایین رفتیم...ماهان و مانی نبودن...بهرام هم روی یکی از مبل ها نشسته بود و سرشو توی دستاش گرفته بود...انقدر توی فکر بود که متوجه ورود ما نشد...بهار بی هوا به سمتش دوید و بلند جیغ زد:
-پخخخخخ...

بهرام سه متر پرید بالا...خنده ام گرفته بود...بهرام در حالی که دستش رو روی قلبش گذاشته بود،با خشم نگاهی به بهار انداخت و خواست چیزی بگه که نگاش روی من سر خورد...یه تی شرت آبی روشن تنم بود و آستیناش رو تا آرنجم بالا داده بودم...از قصد یه لباس تنگ انتخاب کرده تا بدنم رو ببینه...
نگاش از روی صورتم روی بدنم سر خورد...توی چشم هاش ناباوری موج می زد...یه جورایی دلم براش سوخت...بعد از اینکه خوب دید هاشو زد(!)،روی مبل ولو شد و به زمین خیره شد...با صدای مهیار به خودم اومدم:
-بچه ها خیلی ازت خوششون اومده بود...قرار هفته بعد رو هم گذاشتیم...
در حالی که روی یکی از مبل ها می نشستم،گفتم:
-شماها هم واسه خودتون شادین ها...
مانی در حالی که سینی چایی رو جلوی بهرام می گرفت،گفت:
-دیگه توهم شدی جزو اینا...بعد هم مگه شادی بده؟
به حالت تسلیم دستام رو بردم بالا و گفتم:
-بی خیاااال...
مهیار-دیگه چه خبر بهرام جان؟
بهرام با خونسردی جرعه ای از چاییش خورد و گفت:
-فعلا که هیچی..یه تصمیمایی داشتم که همش نقش بر آب شد...
و دوباره منو نگاه کرد...عمق نگاهش دلمو می سوزوند...
تو دلم گفتم:
-مگه تقصیر من بود که تو عاشقم شدی؟مگه تقصیر من بود پسر شدم؟بابا یه جوری نگام می کنی انگار خودم خواستم...به قرآن منم به زور راضی شدم...
پوفی کردم و نگاهمو از بهرام گرفتم...مهیار بهم اخمی کرد و ابروهاشو بالا انداخت...یعنی "از این کارا نکن".
روزگارو ببین...این مهیار بی شعورم به ما درس اخلاق می ده...!خدااااا...!
با بی حوصلگی به ساعتم نگاه کردم...2 بعد از ظهر بود...
یعنی هلیا الان داره چه کار می کنه؟
آهی کشیدم و سرم رو بلند کردم...بهار با اون دو تا دریای طوفانیش بهم خیره شده بود...بهش لبخندی زدم و گفتم:
-بیا پشین پیشم...با خوشحالی از کنار بهرام بلند شد و طبق عادت دیرینه اش،روی پاهام نشست...بهرام نگاه بی تفاوتی به ما انداخت و صحبتش رو با مهیار ادامه داد....
.
.
.
من و مهیار،همزمان برای بدرقه بهرام از جامون بلند شدیم .توی چهارچوب در دست بهار رو ول کرد،دستش رو به طرف من دراز کرد و گفت:
-در حقمون برادری کردی....
از لحنش خوشم نیومد...انگار داشت طعنه می زد...آهی کشیدم و گفتم:
-خواهش می کنم...وظیفه ام بود...
فشار محکمی به دستم آورد که از درد چهره ام تو هم کشیدم.بعداز چند لحظه،همراه با آه عمیقی،دستم رو رها کرد.بهار رو توی آغوشم گرفتمش و بوسیدم...چشم های آبی اش پر از اشک بود.لبخندی زدم و گفتم:
-دلم برات تنگ می شه...
بهار-منم همینطور...
-هروقت دلت خواست به داداشت بگو تا بیارت تهران،باشه؟
بهار-باشه....
***
با عصبانیت گفتم:
-ده دقیقه دیگه اونجام...
به سرعت بلند شدم و لباس هام رو پوشیدم .موهام رو مرتب کردم و بعد از برداشتن سوئیچم،با دو از پله ها پایین اومدم.داد زدم:
-مانی من می رم بیرون....معلوم نیست کی بیام....خدافظ...
کتونی های آدیداس مشکیم رو پوشیدم و به طرف در دویدم.خداروشکر ماشینم بیرون بود....سوارش شدم و پام رو روی پدال گاز فشردم.صدای جیغ لاستیک هام رو هم شنیدم...اونقدر عصبی بودم که به نگاه نگران مانی پشت پنجره هم توجهی نکردم...
.
.
.
علی با دیدنم از جاش بلند شد و گفت:
-سلام...چه زود اومدی...
-سلام.گفتم ده دقیقه دیگه...
علی روی نیمکت نشست و گفت:
-بشین...
کنارش نشستم.گفتم:
-جا قحطی بود؟حالا واسه چی این جا؟
علی-آخه هلیا هم می خواد بیاد...اونم باید باشه....
به طرفش چرخیدم و مستقیما به چشم هاش زل زدم و گفتم:
-حرف حسابت چیه علی؟
علی-می خوام تکلیف تو رو روشن کنم....
-می شه بپرسم چرا؟
علی-که دست از سر زندگیم برداری...هلیا رو ولش کنی...
-اما تو باید این کار رو بکنی...
علی-الان هلیا میاد،می فهمی کی باید بره...
پوزخندی زدم و به زمین بازی خیره شدم.
علی-کجایی عزیزم...آره...زود بیا منتظرتم ها....نه،ماهانم هست....زود باش گلم...باشه...
گوشیش رو قطع کرد و گفت:
-الانا دیگه می رسه....
دلم شور می زد...به دوستی بین خودم و هلیا ایمان داشتم،ولی دیگه من اون ماهان سابق نبودم...یعنی هلیا عاشق علی بود؟
صدایی در درونم فریاد می زد:
-تو کجای قصه ای ماهان؟اومدی این جا چی بگی؟تو دوست قدیمیت رو می خوای،دلت نمی خواد هلیا رو از دست بدی...ولی علی عشقشو می خواد....رابطه تو و هلیا هم دیگه مثل قبل نمی شه...اینو بفهم...
یه حس فوق العاده بد داشتم...حس خواستن و خواسته نشدن...از جام بلند شدم که برم اما هلیا رو روبروم دیدم...یه شلوار لی مشکی،با مانتوی قرمز پوشیده بود...اون مانتو رو با هم خریده بودیم...سلیقه من بود....با یاد آوری این موضوع،کمی دلم گرم شد...
هلیا-سلام....
من و علی-سلام
هلیا-دیر که نیومدم؟
علی-نه عزیز...مثل همیشه...سر وقت...
هلیا رو به من گفت:
-تو چطوری؟
-مرسی...خوبم...
هلیا-خب...با من چه کار داشتین؟
علی-می خوام تکلیفمون رو روشن کنی...
هلیا-یعنی چی؟
علی-ببین هلیا،من تو رو دوست دارم و دلم می خواد تا آخر عمرم باهات بمونم....ولی تو با من راه نمیای...
هلیا-من؟واسه چی؟
دوست داشتم هلیا بگه تو باید با من راه بیای...حرفش ناراحتم کرد....
علی-من دوستی قدیمی تو و ماهان رو قبول دارم اما الان وضع فرق کرده....باید انتخاب کنی...یا من...یا ماهان...من نمی تونم دوستی تو رو بایه پسر ببینم و حرفی نزنم....
هلیا با چشم های گرد شده گفت:
-علی..منظورت چیه؟تو نمی تونی منو از ماهان جدا کنی....ماهان دوست منه و پسر بودنش ربطی به رابطه ما نداره...ماهان هنوز واسه من مثل قبله علی...من هنوزم ماهان رو مثل خواهر خودم می دونم...
علی خواست حرفی بزنه که هلیا دستش رو جلوی صورتش گرفت و ادامه داد:
-می دونم الان پسره...ولی واسه من فرقی نداره...حالا بگم مثل داداشم خووبه؟
نمی دونم واسه چی،اما حرفش خوشحالم نکرد...منم خود درگیری مزمن داشتما...
علی با تحکم گفت:
-دلیل نیار...یا من..یا ماهان...
هلیا روی نیمکت نشست و سرشو توی دستاش گرفت و با بغض گفت:
-چرا انقدر منو اذیت می کنی علی؟
علی-تو داری منو اذیت می کنی....بودن تو با ماهان منو داغون می کنه...تو هیچ وقت اینو نفهمیدی....حالا هم می خوام خودمو خلاص کنم...یا من...یا ماهان...
هلیا چند لحظه به علی نگاه کرد و بعد،نگاهش رو روی من اندخت ولی سریع نگاهشو دزدید...آروم گفت:
-تو برام خیلی عزیزی ماهان..اما...اما...من...نمی تونم از علی جدا بشم...امیدوارم درکم کنی...
با ناباوری به هلیا نگاه کردم.چشم هاش خیس بود...لبخند محزونی بهش زدم و زمزمه کردم:
-موفق باشی...
و ازشون دور شدم.احساسم خیلی بدتر شده بود...باورم نمی شد هلیا به خاطر علی،منو پس زده باشه...آروم روی دستم رو نیشگون گرفتم تا از این خواب بد بیدار بشم اما نشدم...با بی حوصلگی خودم رو توی ماشینم انداختم و سرم رو روی فرمون گذاشتم...دلم می خواست گریه کنم اما یه حسی نمی ذاشت....ضبطم رو روشن کردم و آهنگ نارفیق مهدی احمدوند رو گذاشتم....شرح حال من بود(!)...پامو روی گاز گذاشتم و راه افتادم.ایندفعه عجله ای نداشتم.همینطور که با آهنگ زمزمه می کردم،به سمت مقصد نامعلومی روندم....:
-رفاقتو تو حق من امشب تموم کردی رفیق/گرفتی از من دستای عشقمو نامرد نارفیق/دارم می بینم اون روزو،نه اون تو رو بخواد نه تو/نه راه برگشت واسه من ،نه راه جبران واسه تو/چه حالی داشتم حال اون روزامو داری تو الان/تو دست من بود دستای اونکه تو دستته الان/یه روز به حرفم می رسی،امروزو یادت بمونه/رفتنی میره می دونم محاله یارت بمونه/نارفیق بودی برام،آهای رفیق با مرام/زخم کاریتم نذاشته بال پروازی برام/دلتم خنک بشه،پره دستم جای تیغ/ضربه آخرتم به هدف خورده دقیق....
با صدای ویبره گوشیم،کمی آهنگو کمتر کردم و گوشیمو از روی داشبورد برداشتم.شماره ناشناس بود...جواب دادم:
-بله؟
صدای دختری رو شنیدم:
-سلام ماهان خان...وندا هستم...
ماشینو نگه داشتم و وگفتم:
-سلام...حالتون خوبه؟
وندا-مرسی....شما خوبین؟
آهی کشیدم و گفتم:
-نه...
وندا-از صدات معلومه...اتفاقی افتاده؟
-نه...
وندا-ولی لحنت اینو نمی گه....
حرفی نزدم...
وندا-می تونم ببینمت؟
-باشه...
وندا-الان کجایی؟
-خیابون(!!!!).
کمی مکث کرد و گفت:
-پس بیا کافی شاپ(!!!).هم به تو نزدیکه،هم به من....
-مگه خونتون کجاست؟
وندا-شهرک(!!!!!).
-باشه...من الان راه می افتم...
وندا-می بینمت...
نمی دونستم واسه چی باهاش قرار گذاشتم اما به یه نفر احتیاج داشتم تا باهاش حرف بزنم...می گن همیشه یکی هست که درد دلت رو بهش بگی اما امان از اون روزی که همون بشه درد دلت؛منم همین طور شده بودم...
ماشینم رو پارک کردم و به آرومی ازش پیاده شدم.تازه فهمیدم اصلا حوصله حرف زدن رو هم ندارم...دلم می خواست قرارمون رو لغو کنم...اما با دیدن وندا که با خوشحالی به سمتم می دوید،فهمیدم دیگه راه فراری ندارم(!)...
شلوار لی لوله تفنگی روشنی رو بایه مانتوی تنگ مشکی پوشیده بود.شالش رو هم روی سرش انداخته بود به طوری که گردن سفیدش رو به رخ می کشید.آرایش ملایمی که داشت،زیبا ترش کرده بود...
متوجه شدم چند لحظه بی اینکه حرفی بزنم،دارم نگاش می کنم....
-سلام...
وندا لبخند محوی زد و گفت:
-سلام...
با همدیگه به طرف در راه افتادیم.در رو براش باز کردم و شونه به شونه وارد شدیم....موسیقی ملایمی که پخش می شد،کمی حالمو جا آورد...
-تو زیاد میای این جا؟
وندا-زیاد می اومدم...تقریبا 3ماهی می شه که نیومده بودم...
-واسه چی؟
وندا-خاطرات بدی از این جا دارم...
به طرفش چرخیدم و گفتم:
-پس واسه چی این جا رو انتخاب کردی؟
وندا در حالی که می نشست،گفت:
-می خواستم خودم رو محک بزنم....
دستم رو زیر چونه ام گذاشتم و گفتم:
-اگه دوست داری،دلم می خواد بهم بیشتر توضیح بدی...
آهی کشید و گفت:
-آره...یه جورایی خودم هم دلم می خواد مرورشون کنم...
با اومدن گارسون،حرفش رو قطع کرد و گفت:
-چی می خوری؟
کمی فکر کردم و گفتم:
-قهوه با کیک...
وندا-دو تا قهوه با کیک؛یکیش تلخ باشه لطفا...
بعد از اینکه گارسون کاملا ازمون دور شد،وندا گفت:
-تو چته؟
-خودم هم نمی دونم...واسه یه اتفاقی ناراحتم که اصلا ربطی به من نداره..یعنی نباید داشته باشه....
لبخندی زدم و ادامه دادم:
-نو نمی گی؟
وندا-همش یه بچگی بود....یه عادت مسخره...عادت از عشق بدتره...اگه عاشق کسی باشی،به خاطر خوشبختی خودش،می تونی ازش بگذری ،اما اگه بهش عادت کرده باشی،نه...دلت می خواد فقط مال تو باشه و بس...طاقت دوریش رو هم نداری....و این وابستگی مسخره رو عشق تلقی می کنی...حس منم این بود....دوسش داشتم،فکر می کردم دوسم داره....اونم همیشه بهم می گفت بهتر از من جایی پیدا نمی کنه....اونم می گفت دوسم داره...می گفت عاشقمه و من خر هم،همه حرفاشو باور می کردم...باهاش موندم و به خاطرش با خیلی ها به هم زدم...دل یه عاشقم شکستم...
آه عمیقی کشید و ادامه داد:
-حتی به خاطرش توی روی خانواده ام وایسادم...آخه پسر عموم ،فرشاد،خیلی دوسم داشت....همه هم اینو می دونستن ولی من انگار کر شده بودم و هشدار های بقیه رو نمی شنیدم...تازه،کور هم بودم که خوبی های فرشاد رو ندیدم...
یه قطره اشک از چشمش پایین اومد...خیلی ناراحت شده بودم...همیشه هر وقت توی مدرسه بچه ها درباره اینجور مسائل باهام حرف می زدن،کلی باهاشون دعوا می کردم و می گفتم مگه نمی دونی پسرا چقدر نامردن و هیچوقت باهات نمی مونن؟اما اون موقع خودم هم یه پسر بودم و نمی تونستم چیزی بهش بگم....
زمزمه کردم:
-وندا...وندا...گریه نکن...وندا..با توام....
سرش رو از روی میز برداشت و نگام کرد...زیر چشم هاش سیاه شده بود...لبخندی زدم و گفتم:
-آرایش پیرایشت مالیده شد...!
چشمکی زد و گفت:
-یه لحظه...
و از جاش بلند شد و به سمت سرویس بهداشتی رفت...به صندلیم تکیه دادم و نگاهی به اطراف انداختم.جای دنجی بود.گارسون قهوه و کیک رو روی میز گذاشت و گفت:
-تلخ مال شماست؟
ابروهام رو بالا انداختم و به صندلی خالی وندا اشاره کردم.لبخندی زد و میز رو چید و رفت...دلم نمی خواست به هلیا فکر کنم اما نمی تونستم.
یه حسی درونم داد می زد:
-هلیا پست زد بدبخت...به خاطر علی....همون هلیایی که ادعا می کرد واقعا دوستت داره...
چشم هام رو بستم و نفسم رو با صدا بیرون دادم....
وندا-خوبی ماهان؟تو چته امروز؟
نگاش کردم:
-یه اتفاق بد واسم افتاده...
وندا-چی شده؟اگه دوست داری بهم بگو...شاید بتونم کمکت کنم...
دلم می خواست حرف بزنم اما نمی دونستم از کجا باید شروع کنم....وندا با کنجکاوی بهم خیره شده بود....
-دوستم...دوستم به خاطر کسی که هرگز فکرش هم نمی کردم،ولم کرد...
لباشو غنچه کرد و با مکث گفت:
-دختره؟
-اوهوم...
وندا-پس یه درد مشترک داریم...
-نه...مساله من فرق می کنه...آخه...آخه من قبلا دختر بودم..!
براش گفتم و گفتم...از همه چی....و وندا هم کاملا محو حرف هام شده بود....گاهی لبخند می زد و بعضی موقع ها هم اخم هاش رو توی هم می کرد...
-هلیا هم گفت نمی تونه علی رو ول کنه...
وندا با ناباوری گفت:
-نهههه....راست می گی؟
-اوهوم...
وندا-تو چه کار کردی؟
-اومدم پیش تو...!
وندا پوفی کرد و گفت:
-این خانه از پای بست ویران است...
برای عوض کردن بحث گفتم:
-قهوه مون سرد شد....
وندا بی توجه به حرف من،گفت:
-حالا تو چرا ناراحتی؟اینم یه آدم مثل بقیه...یکی ندونه فکر می کنه شکست عشقی خوردی...!
-خب من دوسش دارم....
وندا با زیرکی گفت:
-از چه لحاظ اون وقت؟
زمزمه کردم:
-باورت می شه نمی دونم؟
لبخندی زد و گفت:
-می تونیم از این جدایی استفاده کنیم...حداقلش می تونیم بفهمیم احساست بهش از چه نوعیه...
با گیجی پرسیدم:
-یعنی چی؟
وندا نفسش رو با حرص بیرون داد و گفت:
-تو چقدر گیجی...!اگه قیافه خودتو تو آینه ببینی هم می فهمی بابا...
چند بار پلک زدم و نگاش کردم...با خنده گفت:
-نگو هنوزم نفهمیدی...!
با مظلومیت بهش خیره شدم...
وندا-تو چند وقته پسری؟
-7-8 ماهی می شه...
وندا-خب شاید تو این مدت عاشق هلیا شده باشی و خودتم نفهمیدی....
چند لحظه بی هیچ حرفی بهش خیره شدم....شاید راست می گفت....
وندا-چی شد؟هنگیدی؟
-نمی دونم چی بگم....تو هم به چه چیزایی دقت می کنی...!
وندا نگاهی به ساعتش کرد و گفت:
-ماهان...من دیگه باید برم...ببخشیدا....
با همدیگه بلند شدیم و راه افتادیم.پول قهوه ها رو حساب کردم و با هم بیرون رفتیم...
وندا-خب ...خدافظ...
-می شه من برسونمت؟کار خاصی ندارم...
وندا-پس تعارف نمی کنم...
در ماشینم رو باز کردم و وندا روی صندلی جلو نشست.خودم هم سوار شدم...
وندا-پس فکر هاتو بکن..اگه بخوای،منم می تونم کمکت کنم...اصولا پایه این جور کار هام...!
لبخندی زدم و گفتم:
-باشه...خیلی ازت ممنونم...
وندا-بپیچ دست راست...
.
.
.
جلوی در خونشون وایسادم و گفتم:
-می تونم بازم ببینمت؟
لبخندی زد و گفت:
-باشه...خوشحال می شم بهم اعتماد می کنی...!
و از ماشین پیاده شد و گفت:
-خدافظ...
با لبخند سرمو براش تکون دادم و راه افتادم.
.
.
.
توی یه پارک نزدیک خونمون نشسته بودم و بی حوصله،اطراف رو نگاه می کردم...دلم سیگار می خواست...ولی روم نمی شد برم بخرم...!
موبایلم زنگ خورد...از توی جیبم درش آوردم و نگاش کردم...ترانه بود
-الو؟
ترانه-سلام عزیزم..خوبی ماهان جونم؟
-سلام...مرسی...خوبم..چه خبرا؟
با عصبانیت گفت:
-خبرا که پیش توئه...کار اون هلیای احمق به گوشم رسیده...
نا خود آگاه داد زدم:
-تو حق نداری بهش توهین کنی...
ترانه-بی خود از اون دفاع نکن...اون دختره بی همه چیز غرورتو شکسته و تو هنوز ازش دفاع می کنی؟
داد زدم:
-لطفا خفه شو ترانه.....
ترانه-خفه شم که چی بشه ماهان؟هلیا داره تو رو نابود می کنه....
نفسم رو با حرص بیرون دادم و حرفی نزدم...
ترانه-من نگرانتم ماهان...خودت نمی فهمی اما هلیا داره عذابت می ده...اون اصلا دوستت نداره...شخصیتت رو خرد کرد ...چرا نمی خوای ولش کنی؟
بی حوصله گفتم:
-نمی خوای بس کنی؟
جیغ زد:
-ماااهااان..تو چرا اینقدر لج بازی؟
نالیدم:
-بس کن ترانه....بس کن...
ترانه با بغض گفت:
-ماهان،می خوام ببینمت...
-الان نه وقت دارم نه حوصله...
ترانه-خواهش می کنم...تو رو خدا...
جوابی ندادم...
ترانه-الان کجایی؟
-پارک نزدیک خونمون...
ترانه-وایسا من زود خودمو می رسونم اون جا...
-ترانه!الان نه...
ترانه-اتفاقا الان بهترین موقعیته....باید بیام...می بینمت....
و گوشی رو قطع کرد.
.
.
.
با انگشت هام روی صفحه سیاه و سفید شطرنج ضرب گرفتم.ترانه دستش رو زیر چونه اش گذاشته بود و با دقت نگام می کرد.بی هوا گفت:
-ته ریش بهت میاد...
نگاش کردم...سرد و بی روح....حس می کردم داره مسخره ام میکنه....پوزخندی زدم و گفتم:
-مرسی....
به آرومی گفت:
-ناراحت شدی؟
بی توجه گفتم:
-چی می خواستی بگی بهم؟
نفس عمیقی کشید و گفت:
-چرا اینقدر خودتو از من دور می کنی؟
دستش رو روی دستم گذاشت و ادامه داد:
-من دوستت دارم ماهان...همیشه....از اول هم دوستت داشتم...و تو هیچوقت منو نخواستی....هیچوقت نخواستی حسم رو درک کنی....
با تعجب گفتم:
-یعنی چی ترانه؟تو از اول منو دوست داشتی؟؟؟
ترانه-مگه چیه؟تو یه پسری و من یه دختر....خجالت هم نمی کشم بگم...دوستت دارم ماهان...دوستت دارم...
-مگه من از اول پسر بودم؟
ترانه-خب اولش فکر می کردم عشقم بهت گناهه ولی الان که اشکالی نداره....داره؟!!
نمی تونستم حرفی بزنم..کاملا گیج شده بودم...آروم دستم رو فشرد و گفت:
-دیگه هلیا تو رو نمی خواد....خودتو ازم دریغ نکن ماهان...خواهش می کنم...
توی چشم هاش پر از اشک بود...اصلا باورم نمی شد...آروم دستم رو از بین دست های لرزونش بیرون کشیدم و گفتم:
-اما تو فقط دوست منی ترانه...
ترانه-انقدر عشق دارم که بتونم تو رو هم عاشق کنم....
نگاش کردم:
-من خودم رو بهتر از هر کس دیگه ای می شناسم...تو دوست منی و تا ابد هم دوستم می مونی....
ترانه بدون اینکه جلوی گریه اش رو بگیره از جاش بلند شد و با هق هق گفت:
-یه روز پشیمون می شی....
و با حالت دو ازم دور شد....
سرم رو روی میز گذاشتم و چشم هام رو بستم...از فکرم گذشت:
-خدایا...چرا من اینقدر بدبختم؟
سرم رو بلند کردم و نگاهی به ساعتم انداختم....خیلی وقت بود از خونه بیرون زده بودم....از جام بلند شدم و به سمت ماشینم راه افتادم...بی حوصله سوارش شدم...هنوز بوی ادکلن وندا توی ماشین بود..بی اختیار لبخند زدم....!
.
با بی حوصلگی گفتم:
-نمی شه بی خیال شین؟
مهیار-نخیر....بالاخره تو باید درست رو ادامه بدی یا نه؟
با حرص گفتم:
-من بیام مدرسه پسرونه چی بگم ؟بگم یدفعه از کجا پیدام شد؟
مهیار خنده نمکی کرد و گفت:
-می گیم از تو لپ لپ درت آوردیم....!!!
نالیدم:
-مهیااار...
مهیار دستاش رو بلند کرد و گفت:
-معذرت...معذرت....خب به مدیرمون میگیم چه خبره ولی به بچه ها همون داستانی رو می گیم که به دوستام گفتیم...
پوفی کردم و حرفی نزدم....مهیار رو به بابا گفت:
-تو چی می گی بابا؟
بابا-منم قبول دارم...
و رو به من ادامه داد:
-نمی شه که درست رو ول کنی....بهترین کار هم همینه...
سری تکون دادم و به اتاقم برگشتم.روی تختم دراز کشیدم و گوشیم رو برداشتم.noteهام رو باز کردم و نوشتم:
-سلام..هلیای عزیزم،امروز یه هفته ای هست که ندیدمت...دلم برات تنگه...خیلی زیاد...چندبار بهت زنگ زدم...نه با شماره خودم،با تلفن همگانی....ببخش که اعصابت رو خرد کردم و مزاحمت شدم اما گلم،حداقل صداتو ازم نگیر...می خوامت هلیا...بیشتر از هر وقت دیگه ای...به کمک وندا،فهمیدم دوستت دارم...فهمیدم عاشقتم...چقدر دلم می خواست پیشت بودم...کاش هلیای من می شدی...هلیای ماهان...
دوستت دارم هلیا....کاش یه راهی واسم گذاشته بودی...یه راهی که بتونم برگردم پیشت...دلم برات تنگه هلی جونم....خیلی ....
نگاهی به ساعت انداختم.5 بود....ساعت 5 و نیم توی پاساژ(!!!)با وندا قرار داشتم.بی حوصله،یادداشتم رو مثل بقیه یادداشتهام توی این هفته،پاک کردم و از جام بلند شدم.نگاهی به کمدم انداختم.یه تی شرت آستین کوتاه قرمز تیره با یه شلوار لی آبی پوشیدم.موهام هم طبق معمول توی هوا فشن کردم!نگاهی به ته ریش پروفسوریم انداختم و زهر خندی زدم...هلیا عاشق پروفسوری بود....از ذهنم گذشت:
-عزیزم،کجایی ببینی واست ته ریش گذاشتم؟!!
در اتاقم رو باز کردم و اومدم بیرون.مهیار درحالی که یه لیوان بزرگ شیر و یه بشقاب پر از کیک دستش بود،به طرف اتاقش می رفت که با دیدنم گفت:
-کجا می ری تو؟
-بیرون...
مهیار-الهی کوفت بگیری تو...من هنوز نصف درسم مونده تو می خوای بری یللی تللی؟!
اشاره ای به دستاش کردم و گفتم:
-از بس می خوری...
مهیار نالید:
-خب از بس خوندم،انرژیم تحلیل رفته...
خندیدم و گفتم:
-پس برو سراغ درس هات...
مهیار-جان من چه کار می کنی انقدر زود درس هات تموم می شه؟حالا خوبه باهم یه ساعت رسیدیم خونه و یه درس هم داشتیم..!
با بی خیالی گفتم:
-مشکل فهمه داداش بزرگه!
مهیار-الهی فردا سر امتحان هر چی خوندی یادت بره...
در حالی که از پله ها پایین می رفتم ،گفتم:
-به دعای گربه سیاهه بارون نمیاد...
بی توجه به غرغر های بی سرو ته مهیار،از نرده ها سر خوردم وبا سر خوشی گفتم:
-مانی...مانی کجایی؟من می رم بیرون....
مامان-کجا می ری؟
-با دوستم قرار دارم...
وارد آشپزخونه شدم...مانی داشت ظرف می شست.گونه اش رو بوسیدم و گفتم:
-چیزی نمی خوای؟
مامان-چرا...یه برگه روی میزه،لیست خریده...
نالیدم:
-یه تعارفی کردم،تو چرا جدی می گیری؟
مانی با خنده گفت:
-عابر بانک بابات هم هست...
با لودگی گفتم:
-الهی..ببینم مهیار خریدی چیزی نداره؟!
مانی در حالی که با دستش به کتفم می زد،گفت:
-برو بچه...برو به کارت برس...!
.
وندا با حالتی شبیه ناله کردن گفت:
-وای...خسته شدم....اگه دیگه من با تو اومدم بیرون....!
-ا..واسه چی؟حالا خوبه خودت کلی خرید داشتی...
وندا-با این لیست مامان جون شما،اگه وقت کنم...!
-بیا اینا رو بذاریم تو ماشین،بعد بریم لباس هاتو بخر....!
وندا-اوووه....حال ندارم
-چقدر تنبل...حالا خوبه واسه خرید های تو می خوام بیام...
وندا اشاره ای به پلاستیک های توی دستم کرد و گفت:
-تا الان که داشتیم واسه خونه شما خرید می کردیم،اینا خسته ام کرد...
صندوق عقب رو باز کردم و پلاستیک های خودمو توش گذاشتم.به طرف وندا رفتم و پاکت ها رو ازش گرفتم.دستم به دستش خورد که حس کردم لرزید....به روی خودم نیاوردم.ماشینو قفل کردم و گفتم:
-بایه نوشیدنی چطوری؟
کمی فکر کرد و گفت:
-بستنی....
سرمو تکون دادم و گفتم:
-قیفی؟؟؟
با لبخند گفت:
-آره....!
با همدیگه به طرف مغازه بستنی فروشی رفتیم...
-دو تا قیفی لطفا....
.
.
.
دستم رو روی مانتو گذاشتم و گفتم:
-این عالیه...
یه مانتوی لی بود که دوختش خیلی جالب بود....
وندا برش داشت و گفت:
-آره...خیلی قشنگه...
و به سمت اتاق پرو رفت.دستم رو توی جیبم کردم و به سمت قفسه شلوار لی ها رفتم...یه شلوار لی سنگ شور برداشتم و برگشتم.به در ضربه زدم و گفتم:
-پوشیدی؟
وندا در رو باز کرد.یه لحظه با دیدنش همینطور موندم.موهاش باز بود و با حالت آشفته ای دورش ریخته بود....مانتو هم واقعا بهش می اومد.لبخندی زد و گفت:
-چطوره؟
شلوار رو به طرفش گرفتم و گفتم:
-اینم بپوش،بعد نظر می دم...!
با همون لبخند،شلوار رو ازم گرفت و دوباره در رو بست.ساعتم رو نگاه کردم.6 و نیم بود...چقدر زود گذشته بود....متوجه وندا شدم که جلوم وایساده بود و با لبخند نگام می کرد.خیلی خوش تیپ بود....
-خیلی بهت میاد...عالی شدی...
لبخندش رو عمیق تر کرد و گفت:
-فکر نمی کردم اینقدر خوش سلیقه باشی....
-مرسی واقعا...
وندا-توکه که اینهمه لطف کردی،بیا یه شال هم برام انتخاب کن....
شونه هام رو بالا انداختم و گفتم:
-مثل اینکه دیوار کوتاهتر از من پیدا نکردی ها....
چشم هاش رو ریز کرد و گفت:
-باشه؟
-باشه...!
وندا-من برم اینا رو عوض کنم....
و دوباره به اتاق پرو برگشت.به طرف ویترین رفتم و به شال ها زل زدم...با صدای باز شدن در،سرمو بلند کردم و وندا رو نگاه کردم.لباس هاش رو عوض کرده بود و مانتو شلوار لی روی دستش بود.اونا رو روی میز گذاشت و به سمت من اومد وگفت:
-چی انتخاب کردی؟
یه شال زرد که چند تا منگوله(!)از پایینش آویزون بود رو نشونش دادم و گفتم:
-این چطوره؟
وندا-عالی...
و رو به فروشنده گفت:
-می شه اینو برام بیارین؟
چند قدم عقب رفتم که فروشنده بتونه بره توی ویترین که با دیدن هلیا که با تعجب به من و وندا خیره شده بود،خشکم زد...
وندا با لبخند به سمتم اومد که با دیدن حالتم گفت:
-چی شدی یهو؟
جوابی ندادم....آروم گوشه لباسم رو کشید.بی هیچ حرفی کنارش راه افتادم...بدون اینکه در اتاق پرو رو ببنده،شالش رو درآورد و شال زرده رو پوشید...منم داشتم فکر می کردم...بدنم یخ شده بود....
وندا-تو خوبی؟
زمزمه کردم:
-هلیا الان این جاست...
با تعجب گفت:
-چی؟
آهی کشیدم و گفتم:
-پشت سرمون وایساده....تیپ مشکی زده...
وندا از روی شونه ام،پشت سرمو نگاه کرد و گفت:
-خوشگله...
-حالا چکار کنیم؟ما رو با هم ببینه فکر های بد می کنه...!
وندا با شیطنت گفت:
-اتفاقا اینطوری بهتره...حس حسودیشو باید تحریک کنی...
شونه هام رو بالا انداختم و گفتم:
-نمی دونم....
در حالی که دستم رو می گرفت،گفت:
-بسپارش به من..!
به سختی ماسک بی تفاوتی رو به صورتم زدم و با لبخند به وندا گفتم:
-دیگه چیزی نمی خوای عزیزم؟
وندا-نه مرسی....تا همینجا هم کلی درد سرت دادم....
-خواهش می کنم...وظیفمه..!
وندا با خنده گفت:
-اووه...شالمو یادم رفت در بیارم....
و به سمت اتاق پرو دوید...سرجام وایسادم و به هلیا نگاه کردم...قلبم وحشیانه می زد و حس می کردم بدنم داره می لرزه...با سرم بهش سلام دادم...با چند تا قدم بلند خودشو بهم رسوند.
-سلام..
هلیا-سلام..خوش می گذره؟
-مرسی....
وندا داشت به سمتمون می اومد.نگاهی به هلیا کرد و دستش رو دور بازوم حلقه کرد و گفت:
-معرفی نمی کنی ماهان جان؟
-ایشون هلیا دوستم هستن...
و رو به هلیا گفتم:
-ایشون هم وندا جان هستش...!
هلیا به سختی گفت:
-موفق باشین..من دیگه باید برم..دیرم شده...
و به آرومی ازمون دور شد...
.
.
.
حالا چی می شه وندا؟من می ترسم بدتر از خودم رنجونده باشمش...
وندا-هیچی بابا...از رفتارش معلوم بود حسابی بهش بر خورده...!
آهی کشیدم و چیزی نگفتم...
وندا-اوه اوه...دوباره تریپ شکست عشقی برداشت....!
لبخندی زدم و به سمتش برگشتم و گفتم:
-مرسی وندا...خیلی ازت ممنونم...
وندا-خواهش می کنم...قابل دوستی مثل تو رو نداره...ببخش که وقتت رو گرفتم...
-ولی خدایی خیلی خوش گذشت....خیلی وقت بود اینطوری خوش نگذرونده بودم...
وندا لبخندی زد و از ماشین پیاده شد.بوق کوتاهی زدم و راه افتادم
.
.
.
مهیار-الهی بمیری تو...چقدر آخه منو اذیت می کنی؟دیسکم زد بیرون...
-پس تقسیم کار به چه دردی می خوره؟من خریدم،تو آوردی داخل...!
مانی در حالی که پلاستیک میوه ها رو توی سینک می ذاشت،گفت:
-آفرین ماهان خان...حالا خوش گذشت؟
با تعجب گفتم:
-چی؟
مامان-همون قرارت با دوستت دیگه؟
دوتایی ریز ریز می خندیدن...بی حواس گفتم:
-ا..نه بابا...فقط یه دوستی ساده است...
مهیار-پ ن پ ..می خوای بگو یه نامزدی ساده است...
غریدم:
-مهیااار...!
مهیار-اوه اوه...چه زود جوش میاره..
مانی با خنده گفت:
-حالا خودتم چنان پاستوریزه نیستی مهیار جان..!
پقی زدم زیر خنده...
مهیار با دلخوری گفت:
-مامان....
-چیه؟دیگه فقط تو گل پسرش نیستی که طرفتو بگیره...!حالا مانی طرفدار حقه..!
مهیار با لحن عاقل اندرسفیهی گفت:
-نه که تو هم خیلی حقی!
-از تو بهترم...
مهیار-تو از من بهتری؟هه...!
مانی-ا..بس کنین دیگه...عین موش و گربه افتادین به جون هم...!
بلند شدم و گفتم:
-من برم لباس هامو عوض کنم...
و با سرخوشی پله ها رو دوتا یکی بالا اومدم...
لباس هام رو عوض کردم و خودمو روی تخت انداختم...خسته شده بودم،حسابی...
گوشیم رو برداشتم و آهنگ عشق اول مهدی احمدوند رو گذاشتم...عاشقش بودم...
-می گن هیچ عشقی تو دنیا/مث عشق اولین نیست/می گذره یه عمری اما/از خیالت رفتنی نیست/داغ عشق هیچکی مثل/اونکه پس میزنتت نیست/چه بده تنها شی وقتی/هیچ کسی هم قدمت نیست/چقده سخته بدونی اونکه می خوایش نمی مونه/که دلش یه جای دیگه است و همه وجودش مال اونه/چه بده برای اونکه جون می دی غریبه باشی/بگی می خوام با تو باشم/بگه می خوام که نباشی/چه قدره سخته...
با قطع شده آهنگ،گوشیمو برداشتم که با دیدن صفحه اش،برق از سرم پرید...
هلیا بود....!!!!