امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

رمان دو موتور سوار قسمت 13

#1
- ﺑﺒﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ!ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻼ‌ﻣﺘﯽ؟...ﻣﯿﺮﯼ ﺩﻟﺒﺮﯼ؟!ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮﺕ ﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻣﯽ ﺭﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻫﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﮔﯿﺎ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﯼ؟- ﺁﺭﻩ.ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩﻡ...ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺒﻮﺩ.ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ...ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮﺩ:- ﺻﻨﻢ؟ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺳﻮﯾﯿﭻ ﮐﻮﭘﻪ ﺟﻨﺴﯿﺴﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ.ﺍﺯ ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟!ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺵ ﮐﻨﻢ.ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﻮﯾﻢ:- ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻣﯿﺎﺩ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ.ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺁﻝ ﺍﺳﺘﺎﺭ ﺳﻮﺭﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺩﺭ 206 ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺵ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺳﻼ‌ﻡ!ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻼ‌ﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺳﺮ ﺗﺎﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺁﻧﺎﻟﯿﺰ ﮐﺮﺩ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮﺩ:- ﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﻪ ﺭﮊ ﻟﺐ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺩﻟﻢ ﻧﺴﻮﺯﻩ!-ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﺋﻪ ﻫﻢ ﺍﻋﺼﺎﺑﻤﻮ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ!- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ...ﻭﻟﯽ ﭼﻘﺪﺭﻡ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎﺩ!ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺎﺩ!ﺍﺧﻢ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺧﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻧﺎﺯ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺯﻣﯿﻨﻦ ﻭ ﺑﺎﯾﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﯿﺎﺩ!...ﭘﺲ ﻧﻪ،ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻧﺮﻩ ﻏﻮﻝ ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺷﺪﯼ؟!...ﯾﺎ ﻣﺜﻼ‌ ﻓﺮﺍﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻣﻦ ﻋﺴﻠﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺭﺩﺵ؟!ﻓﺮﺍﺯ...ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ!...ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ...ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﺁﺭﺍﻣﺶ...ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:- ﻋﺠﺐ ﺟﯿﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ...ﺑﯽ ﺁﺭﺍﯾﺸﻢ ﻫﻠﻮﯾﯽ!ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ!ﻭﺍﺭﺩ ﭘﺎﺳﺎﮊﯼ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ:- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯿﺰﺍﯼ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ.ﺍﺻﻼ‌ ﺩﺭ ﺧﺮﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﺮﯾﺪ!...ﺑﻪ ﻋﻼ‌ﻭﻩ ﯼ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮﺩﻭﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ...ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺟﯿﻦ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺟﯿﻦ ﺯﺭﺷﮑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ.ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮏ ﮐﻔﺶ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﮐﻪ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﮐﻔﺶ ﺷﻮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﯽ ﭘﻮﮐﯿﻢ...ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﮐﻔﺶ ﻫﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ!ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺭﺿﻠﯿﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺎﺷﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﮐﻔﺶ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ.ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺎ ﯾﻪ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﭼﻄﻮﺭﯼ؟ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:-ﻋﺎﻟﯿﻢ!ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﯾﻢ،ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺷﺪﻡ.ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺭﻧﮕﺶ.ﺻﻮﺭﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﻫﻮﯼ!ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺍﺭﻣﺎ!ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:-ﺣﺎﻻ‌ ﺍﯾﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮐﯿﻪ؟!ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﭼﺮﺧﯿﺪ.ﺭﻭﯼ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺍﻭﻧﻪ!ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺟﻬﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ...ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﮑﻢ ﮔﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﯿﺒﯿﻞ ﭼﺨﻤﺎﻗﯽ!ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﺮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ!ﻫﺮ ﺩﻭ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﺩﯾﻢ!ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺷﺒﯿﻪ ﺷﯿﺮ ﻋﻠﯽ ﻗﺼﺎﺑﻪ!ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ!...ﺁﺋﻢ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺳﺮ ﻭ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﻧﻪ ﻣﺪﻝ...ﺍﯾﻨﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺩﯾﮕﻪ!...ﺑﺎ ﺳﺎﻃﻮﺭ ﻭﺍﯾﻤﯿﺴﻪ ﭘﺸﺘﺖ،ﺳﯿﺒﯿﻼ‌ﺷﻢ ﻫﯽ ﺗﺎﺏ ﻣﯿﺪﻩ ﺗﮑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﻩ!ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ!ﺳﻔﺎﺭﺷﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺪﯾﻢ.ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺯﻭﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ...ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ.*****ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﺪﻑ ﺑﺎ ﮐﺮﻭﺍﺗﺶ ﻭﺭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﻡ...ﭼﯿﺰﻩ ﺁﺑﺘﯿﻦ...ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺩﺍﺷﯽ؟ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ.ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩﻡ:- ﺍﮔﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﺸﺘﺖ ﻭﺍﯾﻤﯿﺴﻢ...ﺍﺻﻼ‌ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ...ﺧﻮﺑﻪ؟ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ...ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ...ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻭ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺑﻮﺩ.ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ (ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮﯼ) ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺒﻬﻢ ﺍﺯ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺵ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﻮﺩ.ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ (ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ!) ﻭ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﭘﺮ ﺑﻐﻀﺶ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ.ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮐﻤﺮﺵ ﺣﻠﻘﻪ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺑﺎﻻ‌ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﮐﻤﺮﻡ ﻣﺸﺖ ﺷﺪﻧﺪ.- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺍﮔﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ.ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭼﯿﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ؟!...ﻣﮕﻪ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺑﺮﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ؟!ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺩ...ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﺪﻩ!ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ.ﺑﺎ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ.ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‌ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺮﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﺯﻥ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩ؛ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺗﺤﮑﻢ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:- ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﺎﺭﻡ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎ ﺳﺮﺍﻏﻢ...ﺍﺫﯾﺘﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﻡ...ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺍﺷﺖ ﺳﺮ ﺑﺰﻥ ﮐﻪ ﺩﻟﺶ ﺑﺮﺍﺕ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ...ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﺵ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ(ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺑﻮﺩ)!ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ:- ﻣﻨﻢ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺩﺍﺷﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ...ﯾﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺨﻮﺍﻡ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﯼ؟ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻫﺮﭼﯽ ﺑﺨﻮﺍﯼ.- ﺍﻣﺸﺐ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮﻭ...ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺫﻫﻨﻤﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﻤﻮﻧﻪ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ،ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ...ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﺯﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﭼﮑﯿﺪ.ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﮐﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ.ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺖ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻣﺸﮑﻠﺶ ﭼﯿﺴﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﺪ... 
ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ!ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰﻡ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﺭﮊﻟﺐ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ... !ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺷﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮ ﻗﺪ ﺩﺍﺷﺖ.ﻟﺒﺎﺱ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺟﻮﺭﺍﺏ ﺷﻠﻮﺍﺭﯼ ﺭﻧﮓ ﭘﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﺎﯾﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ!ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ...ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ!ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻣﺸﮑﯽ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺳﺮﺵ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺍﻣﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﯼ!ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻤﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻼ‌ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﺑﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ!...ﺩﺍﺩﺍﺷﺘﻮ ﺭﻭﻭﻧﻪ ﮐﺮﺩﯼ؟ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ...ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮﺍﻧﺸﻢ.ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ!- ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻨﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯾﻪ...ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﺸﻮﻥ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺗﻮ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻩ ﮐﺸﺘﺎﺭﮔﺎﻩ!- ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻩ...ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ...ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﺸﻪ...ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯿﮕﻪ...ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮﺍﺑﻪ!ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﮔﻔﺖ:- ﭘﺲ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ.ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ!ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟!ﻭﻟﯽ ﮐﯽ؟ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻢ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺍﺯ ﻏﻔﻠﺘﻢ ﺳﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺁﻣﺪ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺍﺗﻮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮐﻤﯽ ﮐﺠﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩ.ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﯼ!ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯼ ﻭﺍﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺧﺐ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯿﺮﻩ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﻭ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ؟!ﺑﺎ ﮐﻼ‌ﻓﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﺑﺎﺑﺎ!ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﯾﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﯿﺪﻩ ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ!- ﺧﺐ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺑﮕﻮ.- ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﮐﻪ...ﺑﻌﺪﺷﻢ ﮐﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺗﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ؟ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮﺩ:- ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﺎ!ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:- ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺑﺸﻪ.- ﺧﺪﺍ ﮐﻨﻪ.ﮐﻤﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﯿﻢ.ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ.ﻣﺎﻧﯿﺎ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﯽ ﻣﺴﯽ ﺭﻧﮓ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﯿﭗ ﺍﺳﭙﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻭﯾﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻭ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻡ.ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﮔﻔﺖ:- ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ...ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻣﺖ!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﻭﻟﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﭘﺎﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!ﻣﺸﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺯﺩﻡ.ﺍﺯ ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﺩﺍﺩﻡ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﮔﯿﺴﻮ ﻭ ﮔﻼ‌ﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ.ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﻭ ﻗﻠﻮ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﯼ ﻋﻤﻪ ﮐﯿﺎﻧﺎ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﮐﯿﺎﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﯼ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﭽﻪ ﯼ ﺩﻭﻡ.ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ.ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﻼ‌ﻡ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮔﻼ‌ﺭﻩ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺧﺒﺮﯾﻪ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟- ﺧﺒﺮ؟ﭼﻪ ﺧﺒﺮﯼ؟ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎﺩ.ﺁﻣﺪﻡ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ ﺷﻨﯿﺪﻡ:- ﺻﻨﻢ؟ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ...ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﺎﻧﺪ.ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺸﮑﯽ،ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﮐﺮﻭﺍﺕ ﺍﺳﭙﺮﺕ ﻣﺸﮑﯽ.ﻣﻮ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ.ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺵ ﻣﺪﻝ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻣﺜﻞ ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﻭﻧﺪ (ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ) ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﻓﺮﻕ ﺳﺮﺵ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺳﻼ‌ﻡ.ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ.ﺧﯿﺮﻩ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ.ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ:- ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪﯼ.ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩ.ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﺮﺳﯽ...ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﯼ...ﺑﺎﻻ‌ﺧﺮﻩ ﻧﻤﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻮﯼ ﺗﻮﺭﻡ ﺩﯾﺪﯾﻢ!ﺻﺪﺍﯼ ﮔﻼ‌ﺭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎ ﭘﺮﺍﻧﺪ:- ﻋﺰﯾﺰﻡ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺁﻗﺎ ﺭﻭ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯽ؟ﻓﺮﺍﺯ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﻼ‌ﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﻧﺪﯾﺪﯼ؟ﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﺑﻪ ﮔﻼ‌ﺭﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻡ...ﺍﻭﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻣﻪ...ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯﺵ ﺧﻮﺷﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.- ﻧﺬﺍﺭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﺘﺸﻮﻥ...ﺑﺪ ﻏﯿﺮﺗﯽ ﻣﯿﺸﻪ.ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻣﺎﻥ؟!ﺍﺻﻼ‌ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎﺩ!ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮﺍﺭﺵ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ:- ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﺷﻮ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻡ...ﺯﺩ ﺩﮐﻮﺭ ﻭ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯼ ﻃﺮﻓﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻭﺭﺩ...ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻟﻮﺩﮔﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ؟!ﮔﻔﺘﻢ:- ﺑﺮﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ...ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺣﯿﺎﻁ ﺑﺎﺷﻦ.ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ.ﻧﮕﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ...ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.ﭘﯿﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ.ﺳﺮ ﻣﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻭ ﺳﻼ‌ﻡ ﮐﺮﺩﯾﻢ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺒﯿﻦ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻮ!ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺻﻨﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻻ‌ﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺸﻪ...ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺸﻮﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ‌...ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟- ﭘﯿﺶ ﻧﺮﯼ...ﭘﺎﯼ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﺯﺩ.ﺑﻼ‌ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.- ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ.ﺷﮏ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ.ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻓﺮﺍﺯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻨﺪﻓﺮﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﻮﺷﺶ ﺷﺪﻡ.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻨﺪﻓﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺵ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﺟﻤﻊ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺬﺍﺭﻩ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ.ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻣﺪﯼ.ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺪﯼ ﻭ ﺗﻨﺪ!ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﻌﺬﺏ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﮐﺮﺩ.ﺣﺮﻑ ﺑﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ.ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺳﻼ‌ﻡ ﺁﺗﺮﯾﻦ.ﻣﻨﻮ ﯾﺎﺩﺗﻪ؟ﺳﺮﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.- ﻣﻦ ﺻﻨﻤﻢ.ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ.- ﻫﻤﻮﻥ ﺻﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻡ؟ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ ﻫﻤﻮﻥ ﺻﻨﻢ.ﺭﮎ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺎﺑﺎ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎﻣﺎﻧﻮ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻩ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ.ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺿﺮﺑﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺯﺩ.- ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ.ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺖ:- ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﺰﻧﯽ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻫﺎ!-ﺗﻮ ﯾﮑﻢ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﺖ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﻧﯿﻔﺘﻪ!  
ﺍﺯ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﺎ ﻣﺰﻩ ﺑﻮﺩ...ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﭘﺪﺭ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮ ﻭ ﯾﮏ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻭ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻟﮑﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ.ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ...ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ...ﺍﮔﺮ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ؛ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ!- ﺁﺗﺮﯾﻦ؟!ﻣﺎﻣﺎﻥ؟!ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺳﺎﮐﺘﯽ؟!...ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﻩ؟ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﭘﺮﺍﻧﺪ.ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﺧﻮﺑﻢ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﻧﻔﺴﺖ ﺩﺭ ﻧﻤﯿﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ؟ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ.ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﮔﺮﻓﺖ.ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺍﺷﺖ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺖ:- ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻧﺠﺎﺗﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ؟...ﺍﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ...ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻫﻠﺶ ﺩﺍﺩ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻭﻡ ﭘﺮﻫﺎﻡ...ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺑﯿﺎﺭﺵ.ﺳﺮﯾﻊ ﺭﻓﺖ.ﻓﺮﺍﺯ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻼ‌ﯾﻤﺖ ﮔﻔﺖ:-ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ؟ﺧﺐ ﺍﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺮﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﺑﺸﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﻧﮑﺸﻪ.ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻟﺠﺒﺎﺯﯼ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﮔﻔﺖ:- ﭘﺲ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺧﺲ ﺧﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟!ﺁﺗﺮﯾﻦ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩ...ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺩ؛ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺩ.ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮔﻔﺖ:- ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﺩﮎ ﺟﻤﻌﺖ ﮐﻨﻪ.ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ.ﻣﺮﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ.ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:- ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺸﻢ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﺎﺯﻡ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺣﺘﻤﺎ.ﻣﯿﺎﻡ.ﺩﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﯾﺎ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﺳﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ.ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺭﻓﺖ.ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:- ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺁﺳﻢ ﺩﺍﺭﻩ؟ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻩ ﺩﺍﺭﻩ.ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ...ﺍﻭﻥ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﯾﻪ ﭘﺎﺵ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﯾﻪ ﭘﺎﺵ ﺧﻮﻧﻪ...ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺧﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺳﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺯﺵ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺗﻮﻫﻢ ﭘﺪﺭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺍﻭﻧﻪ ﮐﻪ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺁﺳﻢ ﺩﺍﺭﻩ...ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻋﺼﺎﺑﺶ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻩ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ...- ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﭼﺮﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ؟- ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﯼ ﻣﻨﻔﯽ.ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺁﺗﺮﯾﻦ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﺳﻢ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ...ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ.ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ:- ﺩﺳﺘﺎﺕ ﯾﺨﻦ...ﻋﺼﺒﯽ ﺍﯼ ﻭ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯼ...ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺑﺘﯿﻦ.ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ،ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ.ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ...ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ.ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﺮﻣﺸﺎﻥ ﮐﻨﺪ.ﻣﻦ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ...ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﭘﺮﺭﻭﯾﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﺁﺧﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮﺩ...ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ؛ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ‌ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﮔﺮﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ...ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ:- ﺁﺑﺘﯿﻦ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺱ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮ ﺑﯿﺎﺩ...ﻻ‌ﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﯿﺴﺘﻮ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻪ.ﺑﻪ ﻋﻼ‌ﻭﻩ...ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﭼﯿﺰﺍﯼ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯼ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ.ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﯼ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ.ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﻨﻢ.ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻟﭗ ﻫﺎﯾﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺍﯾﻨﺎ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻤﻮ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺍﺷﺖ ﺑﮕﻢ ﺩﻟﺶ ﻭﺍ ﺷﻪ!ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:- ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟- ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﺭﻭﻡ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﮕﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﺰﻧﻪ!ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﺷﻮﺥ ﺑﺎﺷﺪ...ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ؟!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺖ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﮐﯽ ﺩﻟﺒﺮﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻟﭙﺎﺕ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ؟ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮏ ﺯﺩ (ﺍﯼ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻧﺎﻗﻼ‌!) ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:- ﺩﻟﺒﺮﯼ؟!..ﺯﯾﺎﺩ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪﻩ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﯾﮏ ﺍﺑﺮﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ "ﺧﺮ ﺧﻮﺩﺗﯽ" ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﮕﻔﺖ.ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺭﮐﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ!ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﯼ ﻋﻘﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺩﻗﯿﻖ ﺷﺪﻡ.ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﮐﻤﺮﻧﮓ،ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﺗﯿﺮﻩ.ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ؟!ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﺒﻮﺩ...ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﺷﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ.ﺧﺪﺍﯾﺎ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ؟!ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:ﺧﺐ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺯﯾﺮﺵ ﺑﮕﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﯾﻢ!ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﺪﻡ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ...ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﻧﺒﺎﻟﺸﺎﻥ!ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ.ﺷﺎﻝ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﺷﻨﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻔﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺗﻨﻢ ﮐﺮﺩﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺮﯾﻢ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩ:- ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯿﮕﯽ!ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺰﻩ ﺍﺵ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﯼ ﺟﻮﺍﺩ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺭﺑﯿﺎﺭﯼ ﻭ ﻫﯽ ﺑﻮﻕ ﺑﺰﻧﯽ!ﻓﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:- ﺟﻮﻥ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺯ!ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺑﺎﺭﻭ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ﺷﻮ!ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪ.ﻣﻦ ﺑﻼ‌ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ؟!ﮐﻨﺎﺭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻤﮏ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﭘﺮﺍﺩﻭﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺷﯿﺸﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﻧﻤﯿﺮﯼ؟ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺧﻪ..ﭼﯿﺰﻩ...- ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮ.ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺁﺳﻮﺩﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ.ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺩﻗﯿﻖ ﺷﻮﺩ!ﺿﺒﻂ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ...ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﻫﺎﯼ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ!ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ:- ﺩﺍﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﻪ.- ﺍﺯ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﺑﺪﺵ ﻣﯿﺎﺩ.- ﺧﺐ ﺑﺬﺍﺭ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﻢ.ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﺮﯾﺪﮔﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ.ﭼﻨﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ؟!ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺗﺎ ﺍﯾﻨﺎ ﺑﺎﺷﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﺴﺐ ﯾﮏ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻧﭽﺴﺒﻦ.ﯾﮏ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺁﻭﺭﺩﯼ.ﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪﻡ.ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ؟- ﻭﻟﺶ ﮐﻦ.ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺧﻮﻧﻪ...ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﺮﻡ.ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺮﺍﻩ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﯽ؟ﺩﻫﻨﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ.ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺣﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻧﺸﺪ.ﻣﻦ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ...ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ. 
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  رمان راغب | به قلبم بانوی نقابدار (زمان آنلاین دز حال تایپ)
Heart رمان خیانت به عشق (غم انگیز گریه دار هیجانی)
Rainbow یه رمان خیلی قشنگ.نخونی نصف عمرت فناست
  رمان عشق من ، عشق تو (عاشقانه ، معرکه) به قلم: خودم
  رمان عاشقانه ( کراش من توی دانشگاه یه دختر ترسناکه) به قلم خودم. پارت پایانی.
  رمان عاشقشم؟
  رمان تلخ و شیرین
  رمان فوق‌العاده ترسناک «فرزند ابلیس» | نوشته‌ی خودم
Heart رمان[انتقام شیرین]
  رمان تمنا برای نفس کشیدن

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 2 مهمان