امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

رمان دو موتور سوار قسمت 18

#1
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻏﺬﺍ ﻭﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﮐﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ...ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﻤﺮﺍﻫﺸﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺳﻼ‌ﻡ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﮕﻔﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺗﻮﻃﺌﻪ (!) ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ،ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﮑﻤﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺿﻌﯿﻔﻪ!ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺱ ﻭﻟﯽ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﻤﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﮔﻪ ﺑﺪ ﻣﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻮ ﺑﮑﻮﺑﯿﺪ ﺗﻮ ﺳﺮﻡ!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺑﺨﻮﺍﺩ...ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻫﺴﺖ ﺑﺨﻮﺭﻧﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮ ﮐﻨﻦ!ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻣﯿﺰ ﺭﺍ ﭼﯿﺪﯾﻢ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ:- ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ!ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻝ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ!ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﯿﻤﺮﻭ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻢ!ﻗﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺁﺏ ﺷﺪ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺩﺍﺭﯼ ﺟﺪﯼ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻨﯽ؟- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﮑﺶ ﮐﻤﻪ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﮏ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ.ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﯾﻔﻮﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ!ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻟﺒﺨﻨﺪﻡ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﻮﺩ!ﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﻫﻦ ﮐﺠﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ!ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻧﺎﻫﺎﺭ.ﻓﺮﺍﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﺳﻼ‌ﻡ.ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﺍﻭﻣﺪﯾﻦ؟ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻪ ﻣﺎﻡ ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ.ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺖ ﭼﺮﻣﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﺁﺯﺭﺩﮔﯽ ﮔﻔﺖ: - ﺑﻤﯿﺮﻡ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﯿﺎﺩ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺎﺷﯿﻨﺘﻮ ﺍﺯﺕ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﮕﻪ؟ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﻓﻀﻮﻟﯿﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ ﺑﺎﺯ؟ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺮﺵ ﺍﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯿﺮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ...ﺧﺐ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﺮﻭ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻧﮑﺸﯽ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺳﺮﺷﻮ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﺑﺎﻻ‌ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ!ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻩ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ.ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺸﮑﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﻮﯼ ﻏﺬﺍﯼ ﺗﻮﺋﻪ؟ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺷﺪ!ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ...ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﻮﺵ ﺑﺪﻩ؟ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺷﻤﺰﮔﯽ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻏﺬﺍ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﯼ؟!ﭘﺎﺷﻢ ﺑﯿﺎﻡ ﺗﺎ ﺳﻬﻢ ﻣﻨﻮ ﭘﺮﻫﺎﻣﻮ ﺑﺎﻻ‌ ﻧﮑﺸﯿﺪﯼ!ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﺣﻮﻟﻪ ﯼ ﺗﻤﯿﺰ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮﺩﻡ.ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ (ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ) ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺮﺳﯽ.ﺣﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺸﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﭘﺲ ﮐﻠﻪ ﺍﺵ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﯿﺸﻌﻮﺭﺕ ﮐﻨﻦ!ﺣﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺑﺮﺩﻡ.ﭘﻬﻨﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﻏﺬﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺵ ﮐﺮﻓﺲ ﺑﻮﺩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺖ.ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻏﺬﺍ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ.ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻻ‌ﺯﻡ ﺷﺪﯼ ﺩﺍﺩﺍﺵ؟ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺨﻮﺭﯾﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﯾﻦ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻦ؟ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﻟﯽ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺮﮐﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻏﺬﺍﯾﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺗﻨﮓ ﺁﺑﯽ ﮐﺎﺭﺑﻨﯽ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﮐﺮﻡ ﻭ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻫﺪ ﮐﺮﻡ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﺯﻏﺎﻟﯽ ﻭ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﻣﺸﮑﯽ ﺗﻨﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺍﯼ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﭙﺨﺘﻢ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ!ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﯿﺨﻮﺩ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻏﺬﺍﯾﻢ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ!ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﯾﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻋﺮﺿﻪ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ! 
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻏﺬﺍ ﻭﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﮐﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ...ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﻤﺮﺍﻫﺸﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺳﻼ‌ﻡ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﮕﻔﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺗﻮﻃﺌﻪ (!) ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ،ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﮑﻤﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺿﻌﯿﻔﻪ!ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺱ ﻭﻟﯽ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﻤﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﮔﻪ ﺑﺪ ﻣﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻮ ﺑﮑﻮﺑﯿﺪ ﺗﻮ ﺳﺮﻡ!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺑﺨﻮﺍﺩ...ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻫﺴﺖ ﺑﺨﻮﺭﻧﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮ ﮐﻨﻦ!ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻣﯿﺰ ﺭﺍ ﭼﯿﺪﯾﻢ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ:- ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ!ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻝ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ!ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﯿﻤﺮﻭ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻢ!ﻗﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺁﺏ ﺷﺪ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺩﺍﺭﯼ ﺟﺪﯼ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻨﯽ؟- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﮑﺶ ﮐﻤﻪ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﮏ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ.ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﯾﻔﻮﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ!ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻟﺒﺨﻨﺪﻡ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﻮﺩ!ﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﻫﻦ ﮐﺠﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ!ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻧﺎﻫﺎﺭ.ﻓﺮﺍﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﺳﻼ‌ﻡ.ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﺍﻭﻣﺪﯾﻦ؟ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻪ ﻣﺎﻡ ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ.ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺖ ﭼﺮﻣﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﺁﺯﺭﺩﮔﯽ ﮔﻔﺖ: - ﺑﻤﯿﺮﻡ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﯿﺎﺩ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺎﺷﯿﻨﺘﻮ ﺍﺯﺕ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﮕﻪ؟ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﻓﻀﻮﻟﯿﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ ﺑﺎﺯ؟ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺮﺵ ﺍﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯿﺮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ...ﺧﺐ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﺮﻭ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻧﮑﺸﯽ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺳﺮﺷﻮ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﺑﺎﻻ‌ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ!ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻩ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ.ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺸﮑﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﻮﯼ ﻏﺬﺍﯼ ﺗﻮﺋﻪ؟ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺷﺪ!ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ...ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﻮﺵ ﺑﺪﻩ؟ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺷﻤﺰﮔﯽ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻏﺬﺍ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﯼ؟!ﭘﺎﺷﻢ ﺑﯿﺎﻡ ﺗﺎ ﺳﻬﻢ ﻣﻨﻮ ﭘﺮﻫﺎﻣﻮ ﺑﺎﻻ‌ ﻧﮑﺸﯿﺪﯼ!ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﺣﻮﻟﻪ ﯼ ﺗﻤﯿﺰ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮﺩﻡ.ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ (ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ) ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺮﺳﯽ.ﺣﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺸﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﭘﺲ ﮐﻠﻪ ﺍﺵ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﯿﺸﻌﻮﺭﺕ ﮐﻨﻦ!ﺣﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺑﺮﺩﻡ.ﭘﻬﻨﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﻏﺬﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺵ ﮐﺮﻓﺲ ﺑﻮﺩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺖ.ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻏﺬﺍ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ.ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:- ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻻ‌ﺯﻡ ﺷﺪﯼ ﺩﺍﺩﺍﺵ؟ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺨﻮﺭﯾﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﯾﻦ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻦ؟ﻫﻤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﻟﯽ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺮﮐﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻏﺬﺍﯾﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺗﻨﮓ ﺁﺑﯽ ﮐﺎﺭﺑﻨﯽ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﮐﺮﻡ ﻭ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻫﺪﮐﺮﻡ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﺯﻏﺎﻟﯽ ﻭ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﻣﺸﮑﯽ ﺗﻨﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺍﯼ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﭙﺨﺘﻢ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ!ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﯿﺨﻮﺩ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻏﺬﺍﯾﻢ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﯾﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻋﺮﺿﻪ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ! 
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﻡ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﭼﻪ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﭽﻪ ﺍﻡ!ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺧﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﯾﻪ ﻧﯿﻤﺮﻭ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻋﯿﻦ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺵ ﮐﺮﻓﺲ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﯼ؟ﭘﺮﻫﺎﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﻫﻮﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﮔﻔﺖ:- ﻣﺮﺳﯽ.ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺭﺩ ﻧﮑﻨﻪ.ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ....ﻣﻦ....ﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﺳﯿﺮ ﺷﺪﻡ.ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺮﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ؟ﻧﮑﻨﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ؟ﺳﺮﯾﻊ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻪ ﻧﻪ!ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ!ﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺳﺎﮐﺖ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ.ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﻫﻢ ﺩﻭ ﻟﭙﯽ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ.ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﺬﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ.ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺯﺩ.ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻫﻢ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ.ﻓﺮﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﺩ.ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﻔﺖ:- ﺍﺯ ﺑﺲ ﻣﯿﻤﻮﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺭﻣﯿﺎﺭﯼ ﺻﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻧﺖ ﻧﮕﺮﺍﻧﻪ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:-ﺧﺪﺍ ﻟﻌﻨﺘﺖ ﮐﻨﻪ ﭘﺮﻫﺎﻡ...ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ....ﭼﯽ ﺷﺪ؟!ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺤﯽ ﮔﻔﺖ:- ﻓﻠﻔﻞ ﺭﯾﺨﺖ ﻧﻤﮏ ﺭﯾﺨﺘﻢ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﭘﺲ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﯾﺪ!...ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﺪ!ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ!ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!ﻣﻦ ﻏﺬﺍﻣﻮ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻡ!ﺍﮔﺮﻡ ﻓﺮﺍﺯ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺻﻼ‌ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺁﻣﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪ.ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ.ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺳﺎﮎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ.ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ...ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﺟﺮ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺳﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮﺷﺎﻥ ﺳﻼ‌ﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ.ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ.ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ.ﺑﻘﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ.ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.ﻣﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:- ﺻﻨﻢ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ ﯾﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﺎﺭﯼ...ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ‌ ﺗﺎ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﻡ.ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ.ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ.ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻘﻢ ﻏﺬﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﮑﺚ ﻃﻮﻻ‌ﻧﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺑﻌﺪﺵ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺶ ﺁﻣﺪ.ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ.ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ.ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﻡ.ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﺮﺳﯽ ﺍﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻥ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺷﺪﻡ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺁﺭﻣﯽ.ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺑﺸﯿﻦ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺮﻑ ﺭﻓﺖ.ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺍﻻ‌ﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﯼ ﻧﻤﮏ ﻧﺸﻨﺎﺱ ﺑﯿﺸﻌﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ...ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﯿﻨﮏ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﯾﻢ.ﻓﺮﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﮐﻒ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺗﻮ ﺁﺏ ﺑﮑﺶ.ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ...ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮﺩ...ﭼﻘﺪﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﯽ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﻮﺩ...ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﯼ ﺑﮕﯽ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﯼ؟...ﻭ ﭼﺮﺍ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ؟ 
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  رمان راغب | به قلبم بانوی نقابدار (زمان آنلاین دز حال تایپ)
Heart رمان خیانت به عشق (غم انگیز گریه دار هیجانی)
Rainbow یه رمان خیلی قشنگ.نخونی نصف عمرت فناست
  رمان عشق من ، عشق تو (عاشقانه ، معرکه) به قلم: خودم
  رمان عاشقانه ( کراش من توی دانشگاه یه دختر ترسناکه) به قلم خودم. پارت پایانی.
  رمان عاشقشم؟
  رمان تلخ و شیرین
  رمان فوق‌العاده ترسناک «فرزند ابلیس» | نوشته‌ی خودم
Heart رمان[انتقام شیرین]
  رمان تمنا برای نفس کشیدن

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان