رمان دو موتور سوار قسمت 6

[_leιтo_]

ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﺵ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﻢ.
ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮐﻮﭼﻮﻝ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ.
ﻋﺮﻕ ﺳﺮﺩ ﺭﻭ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻭ ﮐﻤﺮﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﻡ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ...ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ...ﻣﺎﻣﺎﻥ...ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ...ﻣﺎﻣﺎﻥِ ﻣﺮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﻻ‌ ﭘﺮﺕ ﮐﻨﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ...ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ...
ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ...
ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻟﺸﻢ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ...
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ...
*****
ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ.
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﯾﮏ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﭼﺎﯼ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﺩﻭ ﻗﺎﺷﻖ ﺷﮑﺮ ﺩﺭﺵ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﺶ ﺷﺪﻡ.
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪﻩ.ﺩﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪﯼ؟
ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﮑﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ.ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻡ.
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﺎ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺩﻋﻮﺍ ﮐﺮﺩﯼ؟
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﺮﺟﻮﺭﯼ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻨﯽ ﺍﻭﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺍﺻﻼ‌ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﻋﻮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ...
ﯾﮏ ﻗﻠﻮﭖ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ.ﺍﺻﻼ‌ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻨﻮﺷﻢ ﯾﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ.
ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻭ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻢ.
ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ...ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺁﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ...ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ...ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ.
ﭼﻘﺪﺭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ...ﮐﯽ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻤﺎ ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ؟
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ...
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﻟﮕﺮﺩ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ...
ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻢ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ...
ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.
ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ...ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ.
ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ.
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺎﺗﻮﻕ...ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭼﻤﻦ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺣﻔﻈﻢ!
ﺟﻠﻮﯼ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﮕﺪ ﺯﺩﻡ.
ﭘﺎﯾﻢ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﮐﺎﺭﺍﺗﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻟﮕﺪ ﺯﺩﻡ...ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ...ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪﻡ...ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺣﺮﺹ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﮕﯿﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ...
- ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎﻭﺭﺕ ﻧﺸﺪ...
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺣﺎﻻ‌ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺑﻄﯽ ﺩﺍﺭﻩ؟...ﺑﺮﻭ ﻭﺍﯾﻨﺴﺎ ﺭﻭ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭ....
ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻡ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯽ ﺭﻡ.
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪﻡ ﻭ ﻟﮕﺪﯼ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﺩﻡ.
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﯼ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺕ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺳﻮﮊﻩ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﺯﺑﻮﻥ ﺷﺪﻩ؟
ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ...ﺩﺭﺩ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺳﺎﮊﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺁﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.
ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ؟ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺎﯼ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﻨﺪ؟
ﺑﻪ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ.
ﻣﺸﺖ ﻣﺸﺖ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪﻡ ﻭ ﭘﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﺑﻌﻀﯿﺎ ﯾﻪ ﺑﺰ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺍﺭﻥ...ﻣﺜﻞ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭﻭﻥ...ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻭ ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻦ ﻓﻌﺎﻝ ﻣﯿﺸﻪ؟
ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﯼ؟
ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭼﻤﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻫﻞ ﺩﺍﺩ.ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﭘﺎﯾﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﺍﺯ ﺟﯿﺒﺶ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﮐﺮﺩ.
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺍﯾﻨﻮ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ؟
ﻣﺮﺩﺩ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ.
ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺍﻧﮕﺮﯼ ﺑﺮﺩﺯ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؟
ﺑﺎ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻤﻢ ﺳﺮﺩ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻥ ﺧﻮﮎ ﻫﺎ ﭘﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ.
ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺧﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﻨﻈﻢ.
ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ.
- ﭼﻨﺪﻣﯽ؟
ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ.ﺍﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ؟
ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺩﺍﺭﻡ.
ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻢ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺤﻠﻪ ﺍﻣﻮﻧﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺍﻻ‌ﻥ ﺗﯿﮑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ؟
ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
- ﻣﺮﺳﯽ.