امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

رمان دو موتور سوار قسمت 5

#1
ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ.
ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﭼﯿﺰ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﺩ...ﺭﻭﺯﻣﺮﮔﯽ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻫﻢ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺍﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻥ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺭﻓﺖ...
ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ،ﭘﺎﺗﻮﻕ،ﻧﻘﺎﺷﯽ،ﭘﺎﺗﻮﻕ...
ﮔﺎﻫﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﺧﺘﻼ‌ﻟﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ...
ﻏﻠﺘﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:
ﺍﯾﻨﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ.ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺭ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻭﺭ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯽ!
ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺷﺪﻡ.ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺻﺪ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﻼ‌ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:
ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺗﻮﻗﻤﻮ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﻢ؟!
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ:
ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ. ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺑﻠﺪﻩ!
ﺍﺯ ﺗﻮﺟﯿﻬﻢ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻼ‌ﻩ ﻫﺎ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻮﺍ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻼ‌ﻩ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺨﺖ!ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻭ ﮐﻼ‌ﻩ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﺳﺮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!
ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﺷﺪﻡ.
ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻗﺖ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ؟!
ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ.ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺯﯾﺎﺩ ﻋﺎﺩﯼ ﻧﯿﺴﺖ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ...ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ...
ﺑﯿﻨﯽ ﻧﻮﮎ ﺗﯿﺰﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺳﺮﺥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﭽﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺑﺎ ﺩﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻡ.
ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﮑﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺩﻭﺧﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ.
ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﯿﺒﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.
ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺟﺰ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻢ؟!
ﯾﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ؟!
ﺧﯿﺮ ﺳﺮﻡ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻥ ﺟﻮﺭ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ.
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.
ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻧﺪ.ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ.
ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺯﻝ ﺯﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ.ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺍﺭﯼ؟
ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
ﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ.ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ.ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻠﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ؟
- ...
- ﺧﺐ ﺳﻼ‌ﻡ.ﺣﺎﻻ‌ ﺑﻠﻪ؟
- ...
- ﭼﻪ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﮐﺠﺎﻡ؟ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﯼ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ ﭼﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
- ...
ﺑﺎ ﮐﻼ‌ﻓﮕﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ‌ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ.ﻣﻦ...
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:
- ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ.
- ...
-ﺍﻡ...ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ.
- ...
ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ﻣﺎﻣﺎﻥ...
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺷﻪ.ﻓﻌﻼ‌.
ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﻟﻌﻨﺘﯽ.
ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﻮﺭﻣﻪ ﺍﯼ ﺭﻧﮕﺶ ﻧﺸﺴﺖ.
ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﻭ ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻝ ﺑﺰﻧﻢ!
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ.
ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﺣﺎﻻ‌ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟!
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺧﺸﮑﻢ ﺯﺩ.
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﯼ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﻨﻔﺮﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﻣﺒﻞ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻠﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ؛ﯾﮏ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ.
ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﺑﺎ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻫﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﺧﺐ!
ﻧﭻ ﻧﭽﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ.
ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ،ﮐﻮﭼﻮﻝ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ...ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ...
ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﻮﻝ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺁﻫﻨﮓ ﺁﻧﺎﺳﺘﺎﺯﯾﺎ ﺭﺍ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩﻡ...
- ﻣﺎﻣﺎﻥ؟
ﻣﻮﻫﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﻣﯽ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺒﻨﺪﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ...
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﺎﻣﺎﻥ؟ﺧﻮﺑﯽ؟ﮐﺠﺎ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﺮﯼ؟ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ...ﭼﺮﺍ ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ ﺷﻮﻧﻪ ﻧﮑﺮﺩﯼ؟
ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻟﻄﯿﻔﺶ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﮐﺮﺩ.
ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺭﻓﺘﻢ.
ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺳﯿﺪ.
ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻓﺖ.ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ.
ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺖ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ.ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯾﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.
ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺍﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﯼ...
ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ.
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ.ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺸﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ. 
ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺍﺯ...ﺧﻮﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮﺩ...ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻔﯿﺪﺵ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ...ﺧﻮﻥ




ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﺶ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﯾﺨﺖ.
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﻮ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ...
ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺟﯿﻎ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﺎﻫﺎﺕ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﻪ...
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻫﻞ ﺩﺍﺩ.ﮐﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﺕ ﺷﺪﻡ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﻢ،ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ...ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ...
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  رمان راغب | به قلبم بانوی نقابدار (زمان آنلاین دز حال تایپ)
Heart رمان خیانت به عشق (غم انگیز گریه دار هیجانی)
Rainbow یه رمان خیلی قشنگ.نخونی نصف عمرت فناست
  رمان عشق من ، عشق تو (عاشقانه ، معرکه) به قلم: خودم
  رمان عاشقانه ( کراش من توی دانشگاه یه دختر ترسناکه) به قلم خودم. پارت پایانی.
  رمان عاشقشم؟
  رمان تلخ و شیرین
  رمان فوق‌العاده ترسناک «فرزند ابلیس» | نوشته‌ی خودم
Heart رمان[انتقام شیرین]
  رمان تمنا برای نفس کشیدن

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان