رمان دو موتور سوار قسمت 4

[_leιтo_]

ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﮑﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ.ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺏ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﻡ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ.
ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺁﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺍﺫﯾﺘﺖ ﮐﻨﻪ؟
ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺩﯾﮕﺮ ﺗﮑﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺯﺍﻧﻮ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
 ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺮﺋﺘﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻡ:
- ﺍﻡ...ﭼﯿﺰﻩ...ﺣﺎﻟﺘﻮﻥ ﺧﻮﺑﻪ؟
ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺩﻩ؟
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.
ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﮐﺮﺩ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯿﻢ ﺩﻭﺧﺖ.ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭ ﺷﺪ.ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻭ ﭘﺎﺳﺘﻞ ﮔﭽﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺍﺵ ﮐﺮﺩ.
ﭘﺎﺳﺘﻞ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻣﻘﻮﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺩﺍﺩ.
ﺟﯿﻎ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻭﺍﯼ ﻧﮑﻨﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯿﺸﻪ!
ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻫﻢ ﻧﮑﺮﺩ.ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﮏ ﺩﻝ ﺳﯿﺮ ﮐﺘﮑﺶ ﺑﺰﻧﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺰﺩﻝ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺍﯾﻦ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺣﺎﻻ‌ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻩ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ.
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭘﻮ ﻭ ﭘﯿﮕﻠﺖ ﻭ ﺗﺎﯾﮕﺮ ﻭ ﺍﯾﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺮﻭﻋﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﭘﺎﺳﺘﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﺎﺳﺘﻞ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺷﮑﻢ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.
ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﻭﺍﺳﺶ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ!ﭼﻄﻮﺭ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺎﺩ!
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ.
ﺍﺯ ﺑﺲ ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ.
ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ.
ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻠﻮﺯ ﮐﻼ‌ﻩ ﺩﺍﺭ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﯾﮏ ﮐﻼ‌ﻩ ﻣﺪﻝ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻮﺋﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺯﯾﺮ ﮔﻮﺵ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﺵ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ.
ﯾﮏ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺎﺳﺘﻞ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ.ﭘﺎﺳﺘﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻼ‌ﻗﻪ ﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭼﯿﺪﺷﺎﻥ.
ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﻮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﻧﻔﺴﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺁﺳﻮﺩﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻡ.
ﭘﻮ ﻭ ﭘﯿﮕﻠﺖ ﻭ ﺗﺎﯾﮕﺮ ﻭ ﺍﯾﻮﺭ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﺑﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻢ!
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺘﻞ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ.
ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺭﻧﮓ ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﮑﺶ ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺵ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﺍ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺑﺪﻩ!
ﻭﺳﺎﯾﻠﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻮﺗﻮﺭﻡ ﺷﺪﻡ.
ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻼ‌ﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﺩﺧﺘﺮﻡ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻭ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩﻡ.ﺗﺎﺯﻩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﻮﺍﺭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺩﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ!
ﻣﻮ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﮑﺘﻪ ﯼ ﻏﻠﻂ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﺪ!
ﺩﻡ ﺩﺭ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.
ﺣﯿﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ؛ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺗﻮﻕ.
ﺍﺯ ﺣﯿﺎﻁ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪﻡ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ.
ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ ﻫﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯿﺰ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﯼ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮﻩ،ﻣﺒﻞ ﻫﺎﯼ ﮐﺮﻡ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﭘﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺩﺍﺧﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ.ﺟﻠﻮﺗﺮ،ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺮﯾﻀﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ.
ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯽ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ؛ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ.
ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ،ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻫﺮ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺳﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﻘﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﻣﻘﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻮﻧﺰ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻣﺶ.
ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﮐﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ!ﭼﻪ ﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ!
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﯿﭻ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻮﻡ.
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ...ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ...
ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ.ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻫﺎﻝ ﺷﺪﻡ.
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ.
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ 27ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻣﺎﻧﯿﺎ 28 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ.ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮ ﮐﺎﻭﻩ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻋﻤﻮ ﮐﺎﻭﻩ ﺑﯿﻦ ﺳﻪ ﺑﭽﻪ،ﺑﭽﻪ ﯼ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟! ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﯽ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﺑﯿﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻦ ﺭﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺬﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ.
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‌ﺧﺮﻩ ﭼﺸﻤﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ!ﺻﻔﺎ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺻﻨﻢ !
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺷﻤﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﻣﺤﻘﺮ ﻣﺎﺭﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﮐﺮﺩﯾﺪ.ﺧﻮﺑﯿﺪ؟
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﯿﻢ.ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﻣﻮﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ. ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻣﺠﺮﺩﯼ ﺣﺎﻝ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ‌ ﭼﯿﺰﯼ ﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﯾﺪ ﯾﺎ ﺁﺱ ﻭ ﭘﺎﺱ ﺍﻭﻣﺪﯾﻦ؟
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﺎ ﻣﻨﻈﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ!
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:
- ﻭﺍﻻ‌ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯿﺰﻩ ﺩﯾﮕﻪ!ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﻭ ﺍﻭﻥ ﭼﯿﺰ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ!
ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻄﺮﯼ ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ،ﮔﻪ ﺑﺨﻮﺍﯾﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩ ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﯿﻢ.ﻧﻈﺮﺕ ﭼﯿﻪ؟
ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ.ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺪﻩ ﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺰﺧﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ





ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ.ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺪﻩ ﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺰﺧﺮﻑ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ!
ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ!
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﮐﻤﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ.ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻮﺭﻩ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻧﺪ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﻨﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮﻡ.
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﮐﺮﺩ:
- ﺻﻨﻢ...
ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﺷﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻮ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺁﺷﻐﺎﻻ‌ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﯿﺪ.
ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ‌ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ.
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ!
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻭ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻭﻟﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻡ.
ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺖ ﭼﺮﻡ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ.
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ.ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺩﻋﻮﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ؛ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﭼﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ...ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﭽﻪ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ!



















ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ!
ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ!
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﮐﻤﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ.ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻮﺭﻩ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻧﺪ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﻨﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮﻡ.
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﮐﺮﺩ:
- ﺻﻨﻢ...
ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﺷﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻮ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺁﺷﻐﺎﻻ‌ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﯿﺪ.
ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ‌ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ.
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺻﻼ‌ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ!
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻭ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻭﻟﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻡ.
ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺖ ﭼﺮﻡ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ.
ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ.ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺩﻋﻮﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ؛ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﭼﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺮﯾﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ...ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﭽﻪ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ!
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺍﺯ ﮐﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ...ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼ‌ﻗﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮﺩﻡ!
ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺧﺐ؟!ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﯾﮕﺮ!ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ!
ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ.
ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻮﺗﻮﺭﻡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮐﻼ‌ﻫﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻭﻡ؛ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﻭﺭﺵ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻮﻡ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪﻡ...ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ﻭ ﯾﮏ ﻣﮑﺎﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺑﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.