رمان دو موتور سوار قسمت 2

[_leιтo_]

ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮﺧﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ.ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﭼﺎﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﯾﺨﺘﻢ.ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻗﺎﺷﻖ ﺷﮑﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﯾﺨﺘﻢ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺗﻼ‌ﺷﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ.
- ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ.
ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ.ﺍﻭﻣﺪﯼ ﺩﻋﻮﺍ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﯽ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻧﺸﺴﺖ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ:
- ﺩﻋﻮﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻌﺪ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ.
ﺑﺎ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺰﻩ ﯼ ﺭﻭﻧﺪﻥ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎﯼ ﺗﻬﺮﻭﻥ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺗﻮﺵ ﺑﺎﺷﯽ.
ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ.ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﯼ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﮔﻢ.ﻗﻮﻝ ﻣﯿﺪﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺎﯼ؟
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺁﻭﺭﺩ.ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺵ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻗﻮﻝ ﻣﯿﺪﻡ.
ﻟﯿﻮﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﻗﻠﻮﭖ ﻧﻮﺷﯿﺪﻡ.ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:
ﺩﯾﮕﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﺭﻭ ﭼﻤﻨﺎﯼ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﻮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻦ...
ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ:
ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺍﻡ ﻧﮑﺮﺩ.ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ...
ﯾﮑﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﭼﺎﯼ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ.ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺮﻭﻡ ﮐﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﺻﺒﺤﻮﻧﺖ ﭼﯽ؟
- ﺍﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ.
- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭﺍ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﺳﯽ ﮐﯿﻠﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﯽ ﮐﯿﻠﻮ؟ﻣﻦ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﮐﯿﻠﻮ ﺍﻡ!
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺁﻣﯿﺰ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻢ ﻭﺯﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﻣﺎﻟﯽ ﺍﯼ.
ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻤﺮﻡ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺣﺎﻻ‌ ﺩﻭ ﮐﯿﻠﻮ ﭼﺮﺑﯽ ﻭ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﻣﺎﻟﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ؟
- ﺁﺧﻪ ﮐﯿﻮ ﺩﯾﺪﯼ ﺑﺎ ﻗﺪ ﺻﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﮐﯿﻠﻮ ﺑﺎﺷﻪ؟
- ﺧﯿﻠﯿﺎﺭﻭ.
ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯿﺖ ﺑﺮﺱ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﯾﮏ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﻭ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻨﻔﺶ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ.ﭘﺎﺳﺘﻞ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻭﺳﻂ ﺍﺗﺎﻕ ﻭﻟﻮ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﯽ ﺩﺭ ﺳﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ.
ﺭﻭﯼ ﺷﮑﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﮔﺎﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺑﻠﻪ.ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧﮑﻨﯿﺪ.ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺳﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺰﺭﮔﻮﻧﻪ ﺑﺪﻡ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺭﻧﺞ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ . ﭘﺎﺳﺘﻞ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.


ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.
ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺗﺨﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮﻩ ﯼ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﯼ ﺁﺑﯽ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺁﺑﯽ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻨﻔﺶ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻘﯿﻪ ﯼ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯿﺰ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﮐﺮﻡ،ﮐﻤﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ ﻣﯿﺰ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺑﻨﻔﺶ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ‌ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﻧﮓ ﻣﻬﺎﺭﺗﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﯾﮏ ﺳﺮﯼ ﺧﺮﺕ ﻭ ﭘﺮﺕ ﻫﺎﯼ ﺟﺰﺋﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﻥ ﻭﯾﺪﯾﻮ ﭘﺮﮊﮐﺘﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﻟﺪ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﮕﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﺩﻟﯿﻠﺶ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺩﻭ ﻣﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺰﻧﻢ.ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺸﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﻭ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻼ‌ﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟!
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺭﺵ ﮐﺮﻓﺲ ﺣﺎﺻﻞ ﺩﺳﺖ ﺭﻧﺞ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ!
ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﯾﺤﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺎﺯ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﯿﻎ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺩﻭﯾﺪﻡ.ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼ‌ﻡ ﺻﻨﻢ.ﺑﺎﺯ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻻ‌ﻏﺮ ﺷﺪﯼ!
ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺷﻮﻕ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺍﯾﻨﺎﺭﻭ ﻭﻝ ﮐﻦ ﺭﯾﺤﺎﻧﻪ.ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺕ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ!