بازی آنلاین
آپلود عکس
24-06-2012، 1:45
در ذهن رودلف هس، جانشین هیتلر چه می گذشت ؟
یادداشت های تازه منتشر شده یکی از روانشناسان ارتش بریتانیا فاش کرده است که بریتانیایی ها چگونه می کوشیدند در زمان جنگ جهانی دوم راهی به درون ذهن جانشین پیشوای آلمان نازی بیابند.
*آدولف هیتلر و رودلف هس در دهه بیست میلادی، با هم در زندان بودند*
در یک بعدازظهر بارانی تابستان، در ۲ ژوئن ۱۹۴۱، دکتر هنری دیکس به خانه امن شدیدا محافظت شده MI6 در ساری رسید. او را برای کمک به بازجویی و تحقیق از رودلف هس، که در بازداشت بریتانیا بود، فراخوانده بودند.
دکتر دیکس را برای ملاقاتی تک به تک با سومین نفر نازی ها، پس از هرمان گوئرینگ و شخص هیتلر، به اتاقی در طبقه اول هدایت کردند.
دیکس امیدوار بود که با فهم شخصیت رودلف هس و وفاداری او به هیتلر، بتواند به فهمی کاربردی از جنون جمعی رهبران نازی دست یابد.
در رسانه ها، هس پرقدرت و اغلب در حال گام زدن دوشادوش هیتلر به تصویر کشیده می شد.
دیکس در یادداشت های خود، که به تازگی توسط خانواده اش برای عموم منتشر شده، نوشته است: "برداشت اولیه از او بی شک روان پریشی اسکیزوئید است".
"در مقایسه با عکس های مطبوعات، او اکنون چهره حیوانی رنجور را دارد. صورتش جانورخوی است، بوزینه یا گرگ، که شاید روزگاری به عنوان یک جوان چهره جذابی هم بوده باشد".
دیکس با پیشرفت گفتگوها از شدت شیفتگی هس و هیتلر به انگلیسی ها، آن هم به رغم این که خود در جنگ دست بالا را داشتند، شوکه شد.
او نوشته: "معتقدم آنان می خواهند ما را بترسانند، ولی خودشان از ما می ترسند".
"آنها مدام در نحوه زندگی، پوشش و ... به ما غبطه می خورند و از ما تقلید می کنند. دست کم بخشی از آنان عشقی دوگانه نسبت به ما دارند. ما همان نژاد برتر برگزیده ای هستیم که آنان دیوانه وار می خواهند خودشان به آن بدل شوند".
دیکس می پنداشت که علاقه به بریتانیایی ها دلیل پرواز هس به اسکاتلند در ۱۰ مه ۱۹۴۱ بود، سفری که خودش آن را ماموریتی برای صلح خوانده بود.
هیتلر اعلام کرد که اطلاعی از آنچه هس در پی انجامش بوده نداشته است و حزب نازی نیز به سرعت او را دیوانه نامید.
با این حال برخی مورخان بر این باورند که هس در پی پیشبرد خواست پیشوا برای رسیدن به توافقی با بریتانیا بود تا آلمان های آماده حمله به روسیه ناگزیر به جنگیدن در دو جبهه نباشند.
به گفته پروفسور ریچارد اووری از دانشگاه اکستر فرصت بررسی شخصیت هس این امکان را به نیروهای بریتانیا داد که نیروهای هدایت کننده نازی ها را بشناسند و "ریشه های این جنون" را دریابند.
"فکر می کنم برایشان مهم بود که بکوشند و حدس بزنند اگر هیتلر در مقابلشان نشسته بود چه می گفت و به این ترتیب بیشتر به درک رفتار او دست یابند".
هس پس از ورودش به اسکاتلند از این که به جای یک فرستاده صلح، با او همچون زندانی برخورد کردند خشمگین بود. او خواهان دیدار با مقامات عالی رتبه بریتانیایی بود و حکومت نیز سرانجام در ۱۰ ژوئن ۱۹۴۱، تصمیم گرفت با فرستادن سر جان سیمون، رییس مجلس لردها، با او همکاری کند.
دیکس پیش از این دیدار اضطراب شدید هس را ثبت کرده و اشاره کرده که او به طور ناخودآگاه نسبت به بریتانیایی ها احساس فرودستی می کند. دیکس نگران بود که بیمار پس از رد پیشنهادهایش توسط سر سیمون، کنترلش را از دست بدهد. بعدتر مشخص شد این نگرانی به جایی بوده است.
چند روز بعد هس خود را از نرده پلکان جایی که در آن نگهداری می شد پرتاب کرد. بنا به یادداشت های دیکس، هس در ساعات ابتدایی بامداد خواست او به ملاقاتش برود، سپس به سوی او دوید و از روی نردهها پایین پرید و پایش شکست.
هس نجات یافت و پس از آن رفتار متغیرش به مرور زندانبانان بریتانیایی را به خود جلب کرد. تصور این بود که سرسپردگی به سان یک سگ دلیل جایگاه بالای هس در حزب نازی بود.
دیکس و همکارانش در پی طرحی راهبردی برای 'نازی زدایی' روان آلمانی ها بودند. بازآموزی ایده ای بود که دیکس پیش از تحویل پرونده به همکارش در ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۱، در آخرین یادداشتش ذکر کرده بود.
دیکس نوشت: "مطابق اظهارات او به چندین افسر که در گزارش های سرگرد فولی (افسر اطلاعاتی) ثبت شده اند، روشن به نظر می رسد که شیفتگی ناخودآگاهش نسبت به انگلستان نمایان تر شده است".
"باید اشاره کنم اجازه دسترسی به روزنامه ها و نشریات به خصوص انگلیسی برای او تصمیمی خردمندانه برای پی ریختن گفتگوهایی آموزنده میان او و سرگرد فولی و سایر افسران است. آموزش ها تا کنون تاثیر زیادی در محو توهمات او داشته اند".
دکتر جسیکا رینیش، از دانشگاه لندن، می گوید که اعتقاد دیکس مبنی بر امکان بحث با هس برای رهاندن او از شیفتگی نسبت به هیتلر، در آن مقطع نظری خوش بینانه بوده است.
باور مشترک دانشگاهیان بر این بود که امید چندانی به آینده نیست؛ چرا که از نظرشان ذهنیت آلمانی به نحوی تغییرناپذیر اقتدارگرا، توطئه پندار و نظامی گرا بود.
رینیش می گوید: "دیکس از تجربه خود با هس و سایر زندانیان نظامی آلمان در بریتانیا بهره گرفت که بگوید کدام یک از این قدم ها را می توان در مساله نازی زدایی آلمانی ها به کار گرفت و همچنین اشخاص مناسبی را برای جایگاه های کلیدی در آلمان پس از هیتلر برگزید".
پروفسور دانیل پیک، از کالج بیرکبک، که تحقیقاتش درباره این موضوع به تسریع انتشار یادداشت های دیکس انجامید، می گوید دکترهای بریتانیایی می خواستند به تصویری کلان از چگونگی مواجهه با عشق تعصب آمیز و ناخودآگاه آلمانی ها به اقتدار دست یابند.
او می افزاید: "فکر می کنم آنها هس را به عنوان نمونه ای افراطی از یک نازی متعصب بررسی کردند. کسی که به دلایل شخصی و ناخودآگاه، از جمله جستجوی مرجع قدرتی برای جایگزین کردن با نقش پدر مقتدر، شیفته هیتلر بود".
"در همان زمانی که هس تحت بررسی بود، سازمان های اطلاعاتی آمریکا نیز روانکاوی را برای مطالعه ذهن هیتلر به کار گرفتند".
هس را در سال ۱۹۴۲ و در حالی که هنوز در اسارت بریتانیایی ها بود به بیمارستان نظامی میندیف کورت، در ابرگاونی منتقل کردند؛ جایی که تا پایان جنگ در آن نگهداری می شد.
پس از آن هس طی محاکمات نورنبرگ و در نمونه ای غریب به حبس ابد محکوم شد. بسیاری شرایط عقلی او را مناسب شرکت در دادگاه نمی دانستند و وینستون چرچیل، نخست وزیر بریتانیا، نیز تصدیق کرد که مورد او را باید یک پرونده روانی، و نه جنایی، دانست.
دیکس بعدها گفت هیچ یک از کسانی که هس را دیده بودند نمی توانستند باور کنند چنان قدرت بالایی به او واگذار شده بود.
دیکس در مصاحبه ای گفت: "او بیش از آن که خطرناک و نفرت انگیز باشد، رقت آور و ترحم برانگیز بود. ما که اطرافش بودیم احساس می کردیم او مردی نامطمئن است که در اوایل زندگی به ترتیبی دچار آسیب هایی شدید شده است. اگر فقط روش های بهتری وجود داشت یا اگر او زندانی به آن پایه مهمی نبود، شاید کارهای بیشتری به حالش می کردیم".
هس در ۹۳ سالگی و در زندان اسپاندائو درگذشت. گزارش رسمی حاکی از خودکشی هس بود، اما مانند چیزهای بسیار دیگری درباره او، نظرات دیگری هم هست، از جمله قتل او به دست متفقین.
زندگانی رودلف هس ؛
۱۸۹۴: تولد در اسکندریه، مصر
۱۹۱۴ - ۱۹۱۸: خدمت در جنگ جهانی اول، کسب درجه ستوانی تا پایان جنگ
۱۹۲۰: پیوستن به حزب نوپای نازی هیتلر
۱۹۲۳: به زندان افتادن همراه هیتلر و رسیدن به مقام منشی او
۱۹۳۳: نایب رئیسی حزب نازی پس از به قدرت رسیدن هیتلر
۱۹۴۱: پرواز تک نفره به بریتانیا در جستجوی صلح، بازداشت توسط نیروهای بریتانیایی
۱۹۴۶: محکومیت به حبس ابد به خاطر جنایت علیه صلح (جنایات جنگی)
۱۹۴۷: انتقال به زندان اسپاندائو در برلین
۱۹۸۷: کشف جنازه به دار آویخته اش در زندان
یادداشت های تازه منتشر شده یکی از روانشناسان ارتش بریتانیا فاش کرده است که بریتانیایی ها چگونه می کوشیدند در زمان جنگ جهانی دوم راهی به درون ذهن جانشین پیشوای آلمان نازی بیابند.
*آدولف هیتلر و رودلف هس در دهه بیست میلادی، با هم در زندان بودند*
در یک بعدازظهر بارانی تابستان، در ۲ ژوئن ۱۹۴۱، دکتر هنری دیکس به خانه امن شدیدا محافظت شده MI6 در ساری رسید. او را برای کمک به بازجویی و تحقیق از رودلف هس، که در بازداشت بریتانیا بود، فراخوانده بودند.
دکتر دیکس را برای ملاقاتی تک به تک با سومین نفر نازی ها، پس از هرمان گوئرینگ و شخص هیتلر، به اتاقی در طبقه اول هدایت کردند.
دیکس امیدوار بود که با فهم شخصیت رودلف هس و وفاداری او به هیتلر، بتواند به فهمی کاربردی از جنون جمعی رهبران نازی دست یابد.
در رسانه ها، هس پرقدرت و اغلب در حال گام زدن دوشادوش هیتلر به تصویر کشیده می شد.
دیکس در یادداشت های خود، که به تازگی توسط خانواده اش برای عموم منتشر شده، نوشته است: "برداشت اولیه از او بی شک روان پریشی اسکیزوئید است".
"در مقایسه با عکس های مطبوعات، او اکنون چهره حیوانی رنجور را دارد. صورتش جانورخوی است، بوزینه یا گرگ، که شاید روزگاری به عنوان یک جوان چهره جذابی هم بوده باشد".
دیکس با پیشرفت گفتگوها از شدت شیفتگی هس و هیتلر به انگلیسی ها، آن هم به رغم این که خود در جنگ دست بالا را داشتند، شوکه شد.
او نوشته: "معتقدم آنان می خواهند ما را بترسانند، ولی خودشان از ما می ترسند".
"آنها مدام در نحوه زندگی، پوشش و ... به ما غبطه می خورند و از ما تقلید می کنند. دست کم بخشی از آنان عشقی دوگانه نسبت به ما دارند. ما همان نژاد برتر برگزیده ای هستیم که آنان دیوانه وار می خواهند خودشان به آن بدل شوند".
دیکس می پنداشت که علاقه به بریتانیایی ها دلیل پرواز هس به اسکاتلند در ۱۰ مه ۱۹۴۱ بود، سفری که خودش آن را ماموریتی برای صلح خوانده بود.
هیتلر اعلام کرد که اطلاعی از آنچه هس در پی انجامش بوده نداشته است و حزب نازی نیز به سرعت او را دیوانه نامید.
با این حال برخی مورخان بر این باورند که هس در پی پیشبرد خواست پیشوا برای رسیدن به توافقی با بریتانیا بود تا آلمان های آماده حمله به روسیه ناگزیر به جنگیدن در دو جبهه نباشند.
به گفته پروفسور ریچارد اووری از دانشگاه اکستر فرصت بررسی شخصیت هس این امکان را به نیروهای بریتانیا داد که نیروهای هدایت کننده نازی ها را بشناسند و "ریشه های این جنون" را دریابند.
"فکر می کنم برایشان مهم بود که بکوشند و حدس بزنند اگر هیتلر در مقابلشان نشسته بود چه می گفت و به این ترتیب بیشتر به درک رفتار او دست یابند".
هس پس از ورودش به اسکاتلند از این که به جای یک فرستاده صلح، با او همچون زندانی برخورد کردند خشمگین بود. او خواهان دیدار با مقامات عالی رتبه بریتانیایی بود و حکومت نیز سرانجام در ۱۰ ژوئن ۱۹۴۱، تصمیم گرفت با فرستادن سر جان سیمون، رییس مجلس لردها، با او همکاری کند.
دیکس پیش از این دیدار اضطراب شدید هس را ثبت کرده و اشاره کرده که او به طور ناخودآگاه نسبت به بریتانیایی ها احساس فرودستی می کند. دیکس نگران بود که بیمار پس از رد پیشنهادهایش توسط سر سیمون، کنترلش را از دست بدهد. بعدتر مشخص شد این نگرانی به جایی بوده است.
چند روز بعد هس خود را از نرده پلکان جایی که در آن نگهداری می شد پرتاب کرد. بنا به یادداشت های دیکس، هس در ساعات ابتدایی بامداد خواست او به ملاقاتش برود، سپس به سوی او دوید و از روی نردهها پایین پرید و پایش شکست.
هس نجات یافت و پس از آن رفتار متغیرش به مرور زندانبانان بریتانیایی را به خود جلب کرد. تصور این بود که سرسپردگی به سان یک سگ دلیل جایگاه بالای هس در حزب نازی بود.
دیکس و همکارانش در پی طرحی راهبردی برای 'نازی زدایی' روان آلمانی ها بودند. بازآموزی ایده ای بود که دیکس پیش از تحویل پرونده به همکارش در ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۱، در آخرین یادداشتش ذکر کرده بود.
دیکس نوشت: "مطابق اظهارات او به چندین افسر که در گزارش های سرگرد فولی (افسر اطلاعاتی) ثبت شده اند، روشن به نظر می رسد که شیفتگی ناخودآگاهش نسبت به انگلستان نمایان تر شده است".
"باید اشاره کنم اجازه دسترسی به روزنامه ها و نشریات به خصوص انگلیسی برای او تصمیمی خردمندانه برای پی ریختن گفتگوهایی آموزنده میان او و سرگرد فولی و سایر افسران است. آموزش ها تا کنون تاثیر زیادی در محو توهمات او داشته اند".
دکتر جسیکا رینیش، از دانشگاه لندن، می گوید که اعتقاد دیکس مبنی بر امکان بحث با هس برای رهاندن او از شیفتگی نسبت به هیتلر، در آن مقطع نظری خوش بینانه بوده است.
باور مشترک دانشگاهیان بر این بود که امید چندانی به آینده نیست؛ چرا که از نظرشان ذهنیت آلمانی به نحوی تغییرناپذیر اقتدارگرا، توطئه پندار و نظامی گرا بود.
رینیش می گوید: "دیکس از تجربه خود با هس و سایر زندانیان نظامی آلمان در بریتانیا بهره گرفت که بگوید کدام یک از این قدم ها را می توان در مساله نازی زدایی آلمانی ها به کار گرفت و همچنین اشخاص مناسبی را برای جایگاه های کلیدی در آلمان پس از هیتلر برگزید".
پروفسور دانیل پیک، از کالج بیرکبک، که تحقیقاتش درباره این موضوع به تسریع انتشار یادداشت های دیکس انجامید، می گوید دکترهای بریتانیایی می خواستند به تصویری کلان از چگونگی مواجهه با عشق تعصب آمیز و ناخودآگاه آلمانی ها به اقتدار دست یابند.
او می افزاید: "فکر می کنم آنها هس را به عنوان نمونه ای افراطی از یک نازی متعصب بررسی کردند. کسی که به دلایل شخصی و ناخودآگاه، از جمله جستجوی مرجع قدرتی برای جایگزین کردن با نقش پدر مقتدر، شیفته هیتلر بود".
"در همان زمانی که هس تحت بررسی بود، سازمان های اطلاعاتی آمریکا نیز روانکاوی را برای مطالعه ذهن هیتلر به کار گرفتند".
هس را در سال ۱۹۴۲ و در حالی که هنوز در اسارت بریتانیایی ها بود به بیمارستان نظامی میندیف کورت، در ابرگاونی منتقل کردند؛ جایی که تا پایان جنگ در آن نگهداری می شد.
پس از آن هس طی محاکمات نورنبرگ و در نمونه ای غریب به حبس ابد محکوم شد. بسیاری شرایط عقلی او را مناسب شرکت در دادگاه نمی دانستند و وینستون چرچیل، نخست وزیر بریتانیا، نیز تصدیق کرد که مورد او را باید یک پرونده روانی، و نه جنایی، دانست.
دیکس بعدها گفت هیچ یک از کسانی که هس را دیده بودند نمی توانستند باور کنند چنان قدرت بالایی به او واگذار شده بود.
دیکس در مصاحبه ای گفت: "او بیش از آن که خطرناک و نفرت انگیز باشد، رقت آور و ترحم برانگیز بود. ما که اطرافش بودیم احساس می کردیم او مردی نامطمئن است که در اوایل زندگی به ترتیبی دچار آسیب هایی شدید شده است. اگر فقط روش های بهتری وجود داشت یا اگر او زندانی به آن پایه مهمی نبود، شاید کارهای بیشتری به حالش می کردیم".
هس در ۹۳ سالگی و در زندان اسپاندائو درگذشت. گزارش رسمی حاکی از خودکشی هس بود، اما مانند چیزهای بسیار دیگری درباره او، نظرات دیگری هم هست، از جمله قتل او به دست متفقین.
زندگانی رودلف هس ؛
۱۸۹۴: تولد در اسکندریه، مصر
۱۹۱۴ - ۱۹۱۸: خدمت در جنگ جهانی اول، کسب درجه ستوانی تا پایان جنگ
۱۹۲۰: پیوستن به حزب نوپای نازی هیتلر
۱۹۲۳: به زندان افتادن همراه هیتلر و رسیدن به مقام منشی او
۱۹۳۳: نایب رئیسی حزب نازی پس از به قدرت رسیدن هیتلر
۱۹۴۱: پرواز تک نفره به بریتانیا در جستجوی صلح، بازداشت توسط نیروهای بریتانیایی
۱۹۴۶: محکومیت به حبس ابد به خاطر جنایت علیه صلح (جنایات جنگی)
۱۹۴۷: انتقال به زندان اسپاندائو در برلین
۱۹۸۷: کشف جنازه به دار آویخته اش در زندان
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
