رقص و ارتباط با خدا

[F A R ! N]

رقص و ارتباط باخدایان:
رقص به عنوان شیوه ی مخصوص ارتباط انسان با خدایان در جوامع مذهبی از سه جنبه قابل بررسی است:
الف) رقص وسیله ی ارتباط با مافوق طبیعت:
چنین رقصی را میتوان نوعی ارتباط مستقیم یا نیایش نامید . دعوت به رقص با انگیزه ای مقدس شکل میگیرد حال چه این رقص در میان جوامع بدوی قبل از شکار و از طریق تقلید بوده باشد و یا در میان انسانهای امروزی . قویترین نوع ارتباط با موجودات الهی را باید در رقصهای خلسه آور جست. خلسه ای که رقص ایجاد می کند با توجه به متون مقدسی که مرجع آن به حساب می آیند توجیه پذیر است. رقصی مثل سماء اگر عاری از مسائل جنسی باشد هیچ خطری برای روح ندارد و راهی برای پیوند و نزدیکی با خداست. رقص همواره میان دو قطب شهوت و معنویت در گردش است و همین دو قطب منجر به بروز احساساتی چون شور و شعف و انزجار و محکومیت نسبت به رقص شده است.
در کشور ما ایران نیز رقص های از نوع خلسه آور وجود دارد که که در پوششی از مراسم آیینی قرار گرفته اند . از جمله ی این مراسم شامل :
1- مراسم دراویش قادریه: در این مراسم پیر طریقتی با نام شیخ عبد القادر حضور دارد که او را با القابی چون "پیر" ، " غوث الثقلین" ، "غوث اعظم" ،و "شیخ مشرق" میخوانند.در این مراسم مریدان شیخ با تلفیق و پذیرش این توانایی را میابند که دست به اعمال خارق العاده و دور ازذهن بزنند . در این مراسم دف میزنند و همراه با نوای آن با سر و گردن به رقص میپردازند برخی از دراویش که به مرحله ی جذبه می رسند حالی دگرگون پیدا می کنند و حرکات نمایشی خارق العاده ی جسمانی تحت تأ ثیر موسیقی و دف انجام میدهند برخی چانه یا شکم خود را پاره می کنند بدون اینکه دردی احساس کنند و برخی شیشه یا میخ می خورند و... این کار آنها به عقیده ی خودشان نوعی وصول به حقیقت است که از طریق قیل و قال و سماع انجام می گیرد. مراسمی شبیه به این در سیستان و بلوچستان صورت می گیرد به نام مراسم مالد یا پیر پاتر (Pire Pater) . از مراسم مالد نیز برای درمان بیماریهای روانی استفاده می شود.