علل فروش کم بازی های رایانه ایی ایرانی

[sadeq sm]

صنعت بازیسازی ایرانی در حال پیشرفت قابل ملاحظه ای است و این قضیه بر هیچ کس پوشیده نیست. عناوین گوناگون و متعدد با کیفیت مطلوب و چشمداشت های مالی بسیار، سال آینده وارد بازار شده و به تعالی این صنعت کمک خواهند کرد. اما گمان می کنم شما هم به این نتیجه رسیده باشید که در اکثر مواقع، انتظارات یک بازیکن در بازی های ایرانی به هیچ وجه برآورده نمی شوند. دقت کنید، همه بازی های ایرانی! به عبارتی دیگر، باید برای فهم این قضیه به سراغ علم منطق برویم.

این قضیه درست شبیه آن است که شما برای تست مرغوب بودن یک برنج، هیچگاه همه آن را نمی پزید و اگر باب میلتان نبود، استنباط می کنید که کل محصول کیفیت خوبی ندارد و دیگر هرگز سراغ آن نخواهید رفت. با اینکه ممکن است آن شرکت در آینده برنامه های بسیار بهتری برای بهبود بخشیدن به برنج خود داشته باشد! صنعت بازیسازی نیز به همین شکل است. یک ایرانی ایرانی آنقدر بازی های با کیفیت خارجی تجربه کرده که در همان دقایق اولیه با مشاهده منوی آن، متوجه می شود که خوب است یا خیر! اما مشکل از کجاست؟ یکی از اصلی ترین مشکلاتی که باعث فروش کم بازی های ایرانی نسبت به رقبای خارجی خود شده، بحث گرافیک و استفاده از ساده ترین موتورهای بازیسازی است که کاربرد مفیدشان به ده ها سال پیش برمی گردد. البته بازی هایی که به تازگی برای ایران افتخار آفریدند، از این قاعده پیروی نکرده اند، ولی تر و خشک با هم خواهند سوخت.

نکته اینجاست که بسیاری از بازی های ایرانی دورنمای زیبایی دارند، اما در موارد متعددی دیده شده که بعد از انتشار، آن کیفیت را ندارند. این مسئله، جز ایجاد ذهنیت بد برای یک بازیکن ایرانی، چیز دیگری در بر نخواهد داشت. حال اگر محصول بعدی شرکت، بهتر و تکامل یافته تر وارد بازار شود، کمتر کسی مایل به خرید آن خواهد بود، زیرا با خود می گوید: "گول قبلی را نخواهیم خورد." البته مورد یاد شده تنها محدود به بخش گرافیکی بازی های ایرانی نمی شود، بلکه سایر بخش های تکامل دهنده یک اثر نیز تأثیر مهمی در شکل گیری این تفکر خواهند داشت. مثلاً در تریلر یک بازی، دشمنان از هوش مصنوعی بسیار خوب و تحسین برانگیزی برخوردار هستند، ولی در نهایت، این بخش مانند همان صحبت ها اعتباری نخواهد داشت.

از دیگر دلایل ضعف این صنعت در کشور، زمان های عرضه نه چندان  مناسب است که نتیجه کم کاری در پروژه است. در نمایشگاه بازی های رایانه ای امسال، بالغ بر 250 بازی مستقل در معرض دید عموم قرار گرفتند. این اتفاق، به جهتی بسیار خوب و از جهت دیگر بسیار گران برای همه بازیسازان جوان تمام خواهد شد. دیده شدن بیشتر و پیش خرید از آن ها، جهت مثبت کار و دیدن پروژه های به شدت ضعیف و تعریف و تمجیدهای بیهوده، جهت منفی کار است. در چند سال گذشته، تعداد بازی های بی کیفیت و تقلیدی به میزانی بالا بوده که مخاطبان را حتی از همراهی با آن ها سرد کرده است.

البته قبول داریم که در شرایط فعلی، استفاده از الگوهای از قبل تثبیت شده عناوین موفق خارجی، بهترین راه چاره است، اما این امر زمانی به مذاق مخاطب خوش می آید که بازی ایرانی تنها گذری از آن الگوها کرده باشند نه اینکه تنها با یک موتور ضعیف تر و لوگو مخصوص شرکت آن را به زشت ترین شکل ممکن کپی کند! علاوه بر این، تعداد بازی ها در زمینه اسلامی-آموزشی نیز جز چندین محصول، به قدری ضعیف ساخته شده اند که دیگر کمتر بازیسازی به سراغ آن مضامین خواهد رفت. از طرف دیگر، عدم حمایت بجا و صحیح بازیکنان ایرانی در کنار کمک های نه چندان مفید بنیاد ملی بازی های رایانه ای، این مسئله را تشدید کرده است. به طوری که بازیسازن ایرانی مجبور خواهند بود تا هزینه ساخت بازی را از سرمایه شخصی پرداخت کنند! مشکل کیفیت پایین CDها و موضوع کپی رایت بازی های خارجی، به این امر قوت بخشیده اند.

نویسنده: امیرحسین نجاح