شیخ صفی الدین اردبیلی

[♣♦♠l♥k♠♦♣]

شیخ صفی‌الدین اردبیلی

---

( 631-713 خورشیدی برابر 650 - 735  قمری)

نیای بزرگ دودمان صفویان از بومیان کُردتبارایرانی است

که مادر او آذری است و نیز هشتمین نسل از تبار فیروزشاه زرّین کلاه بود.

فیروزشاه نیز از بومیان کُردتبار ایرانی بود که در منطقه مغان نشیمن گرفته بود.

زبان مادری شیخ صفی‌الدین زبان آذری بود

دودمان صفوی نام خویش را از وی گرفته بودند

او پایه‌گذار خانقاه صفوی در اردبیل بود که با

گذشت زمان پیروان بسیاری را به دست آورد

---

پدر و اجداد وی در قریه کلخوران اردبیل زراعت داشتند

پیشینیان آنها از قریه رنگین گیلان به اسفرنجان در حدود اردبیل آمده بودند

پدر او امین الدین جبرائیل نام داشت و می‌گویند با وجود مکنتی که از

راه کشاورزی به هم رسانیده بود، علاقه به عزلت و انزوا داشت

و از معاشرت با خلق اجتناب می‌ورزید

صفی الدین در سال ۶۵۰ قمری در محیط انزوای خانواده و در صفای

زندگی روستایی به دنیا آمد.

در عین اشتغال به مقدمات علوم رسمی، تمایلی به زهد و ریاضت یافت

و به روزه داری و شب زنده داری پرداخت.

گاه اوقات خویش را در مقابر اولیاء بسر می‌برد

و گاه رویاها و مکاشفات صوفیانه می‌دید

و گاه در کوه سبلان برای آنچه وی آنرا «ملاقات مردان خدا»

می‌خواند، می‌رفت و در آن حال، از آب و خاک آن کوه چیزی به تبرک همراه می‌آورد

اینکه از علوم رسمی چه اندازه بهره داشت معلوم نیست

اما از اقوال و احوالش، آشنایی کافی با علوم شرعی پیداست

به هرحال آنگونه که از قول مؤلف «عالم آرای عباسی» بر می‌آید

«مدتی به اکتساب فضایل و کمالات صوری پرداخت»

و این کمالات او لامحاله، آن اندازه بود که قرآن را حفظ کرد،

در فرایض و سنن وقوف تمام یافت چنانکه

از لغات عربی و فارسی و ترکی و مغولی هم بهره مند گشت

و به قول
مؤلف «روضات الجنان» از اشعار و نکات و لطایف نیز محتظی شد

---

بعضی از نما ها و ساختمانهای آرامگاه شیخ صفی الدین اردبیلی

محبّت علی و آل علی

در خاندان صفویان شعله میزد

آنگاه مذهبِ حقِّ تشیّع

در ایرانِ بریده از آتش رسمی شد

و جواز جنّت؛ بدین ترتیب بر پیشانیِ

شیعیان و محبّینِ امام علی نوشته شد