تاریخ اندونزی و وقایع آن

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

تاریخ اندونزی به واسطه موقعیت جغرافیایی، منابع طبیعی آن، مجموعه ای از مهاجرت‌ها و تماس‌های انسانی، جنگ‌ها و فتح‌ها و همچنین تجارت، اقتصاد و سیاست شکل گرفته‌است. اندونزی کشوری مجمع‌الجزایر است که از ۱۷۰۰۰ تا ۱۸۰۰۰ جزیره (۸٫۸۴۴ نامگذاری شده و ۹۲۲ سکونت دائمی) در امتداد استوا در جنوب شرق آسیا امتداد دارد. موقعیت استراتژیک دریایی این کشور باعث تقویت تجارت بین جزیره ای و بین‌المللی آن شد. تجارت از آن زمان به بعد اساساً تاریخ اندونزی را شکل داده‌است. منطقه اندونزی توسط مهاجران مختلف شکل گرفته‌است و باعث ایجاد تنوع فرهنگ، قومیت و زبان گردیده‌است. اراضی و شرایط آب و هوایی مجمع الجزایر به‌طور قابل توجهی بر کشاورزی و تجارت و تشکیل دولت تأثیر گذاشت. مرزهای ایالت اندونزی مرزهای قرن بیستم هند شرقی هلند را نشان می‌دهد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

بقایای فسیل شده انسان راست‌قامت و ابزارهای وی، که به عنوان " جاوا " شناخته می‌شود، نشان می‌دهد که مجمع الجزایر اندونزی حداقل ۱٫۵ میلیون سال پیش در آن سکونت وجود داشته‌است. تصور می‌شود مردمان آسترونزیایی، که اکثریت جمعیت مدرن را تشکیل می‌دهند، اصالتاً اهل تایوان بوده‌اند و در حدود سال ۲۰۰۰ پیش از میلادی به اندونزی رسیده‌اند. قرن هفتم پس از میلاد، پادشاهی دریایی قدرتمند امپراتوری سریویجایا شکوفا شد و تأثیرات هندو و آیین بوداییرا با آن گرفت. پس از آن سلسله‌های بودایی سیلندرا و پادشاهی مدانگ در جاوا شکوفا شدند. آخرین پادشاهی مهم غیرمسلمان، پادشاهی هندو ماجاپاهیت بود که، از اواخر قرن ۱۳ام به وجود آمد و تأثیر آن بر بیشتر اندونزی گسترش یافت. اولین شواهد از جمعیت اسلامی شده در اندونزی مربوط به قرن سیزدهم در شمال سوماترا است. سایر مناطق اندونزی به تدریج اسلام را پذیرفتند که تا پایان قرن شانزدهم دین اصلی در جاوه و سوماترا شد. در بیشتر موارد، اسلام با تأثیرات فرهنگی و مذهبی موجود همپوشانی و آمیخته‌است.
ر سال ۲۰۰۷، تجزیه و تحلیل علائم برش بر روی دو استخوان گاو موجود در سنگیران، نشان داد که ۱٫۵ تا ۱٫۶ میلیون سال پیش توسط ابزارهای از صدف ساخته شده‌است. این قدیمی‌ترین مدرک برای حضور انسان اولیه در اندونزی است. بقایای فسیل شده انسان راست‌قامت، که به عنوان " انسان جاوه‌ای " معروف است، اولین بار توسط آناتومیست هلندی، یوگن دوبوسی در ترینیل در سال ۱۸۹۱ کشف شد، و حداقل ۷۰۰۰۰۰ سال قدمت دارد، در این زمان قدیمی‌ترین جد انسان که تاکنون پیدا شده‌است. علاوه بر این فسیل‌های انسان راست‌قامت سولوییدر یک سن مشابه در دهه ۱۹۳۰ در سنگگریان توسط انسان‌شناس گوستاو هاینریش رالف فون کشف شد که در همان دوره زمانی نیز فسیل‌های موجود در نانگاندونگ را در کنار ابزارهای پیشرفته تر کشف کرد و در سال ۲۰۱۱ دوباره بین ۵۵۰۰۰۰ تا ۱۴۳٬۰۰۰ سال قدمت گذاشت. .
در متون خاورمیانه از مناطقی از اندونزی امروزی به عنوان «جابه» و «زابج» یاد شده‌است. این دو نام بیش از آنکه به‌زعم برخی پژوهندگان محدود به دو جزیرهٔ جاوه و سوماترا باشد، یک عنوان کلی برای قلمرو پادشاهی سری‌ویجایا و ماجاپاهیت، شامل تعداد زیادی از جزایر هند بوده‌است. مسلمانان تمام این جزایر را تحت نام کلی جاوه می‌شناختند و کلمهٔ زابج یا جابه نیز در متون کهن اسلامی به همین معنا به کار رفته‌است. تلقی مارکوپولو از جاوهٔ بزرگ و جاوهٔ کوچک نیز احتمالاً به اعتبار همین نام کلی می‌باشد.