قطار لذت کیم جونگ اون؛از خرچنگ تازه تا حرمسرایی دختران جوان!

[sober]

کیم جونگ اون «تشکیلاتِ لذت»، متشکل از دخترانِ جوان داشت که در هر لحظه که اراده می‌کرد آن‌ها را فرا می‌خواند تا او و ملتزمانش را سرگرم کنند. دیکتاتور‌ها عاشقِ قطار‌های خصوصی‌شان هستند. هیتلر «آمِریکا» را داشت، یک هیولای زرهیِ مجهز به تفنگ‌های ضدِ هوایی که در طیِ جنگِ جهانی دوم، از آن به عنوانِ مقرِ متحرک استفاده می‌کرد. موسولینی و استالین هر دو اصرار داشتند که در سفر‌های راه دور از واگن‌های سفارشیِ مجلل خود استفاده کنند.

در راستای این وضعیت، آخرین دیکتاتورِ دنیای سنتی هم باید با این نمادِ ظلم جا‌به‌جا شود: نمادی که ممکن است بتواند سرنخی درباره محل زندگی او، که شاید حتی دیگر زنده نباشد، به دست بدهد.

کیم جونگ-اون، این «رهبرِ باهوشِ» کره شمالی، مردِ قدرتمندِ هسته‌ای و دشمنِ جیمز باند در دنیای واقعی، قطارِ سبز-خاکی رنگِ خودش را دارد. قطاری مجهز به تسلیحاتِ نظامی که دو موتور آن را با سرعتی در حدود ۳۷ مایل در ساعت روی ریل‌های کهنه و زهوار در رفته کشور جا‌به‌جا می‌کنند. پیدا شدنِ سروکله این قطار در ایستگاهِ خصوصیِ محلِ اقامتِ کیم جونگ اون در ساحلِ وُنسان در هفته گذشته، آن را به سرعت به کانون توجه ماهواره‌های جاسوسی آمریکایی تبدیل کرد که از مدت‌ها پیش در پی سرنخی درباره زنده یا مرده بودنِ او بودند.

شایعه‌ها درباره مرگِ اون از روز ۱۵ آوریل شروع شد؛ یعنی روزِ مراسمِ جشنِ تولد پدربزرگش، کیم ایل سونگ و نخستین دیکتاتورِ کره شمالی، که کیم جونگ اون در آن غیبت داشت. برطبقِ شایعه‌ها کیم جونگ اونِ چاق که عادت دارد سیگار پشتِ سیگار روشن کند، به دنبالِ یک عملِ قلب جان باخته است.

تا حل شدنِ این معما، تحرکاتِ این قطار با دقت زیرِ نظرِ واشنگتن و سئول است. این قطار آنقدر بزرگ است و آنقدر کند حرکت می‌کند که شناسایی آن از فضا کار سختی نیست.

این قطار ۲۰ عدد یا کمی بیشتر واگن، یک سالنِ بزرگ که دو طرف آن کاناپه‌هایی با چرمِ مرجانیِ صورتی قرار گرفته، یک اتاقِ کنفرانسِ مدرن و تمام‌-سفید، یک دفتر کار مجهز به تلویزیون ماهواره‌ای و یک آشپزخانه با ظرفیتِ تهیه بهترین غذا‌ها را دارد.

خرچنگ تازه، بهترین نوشیدنی‌ها و مأمورانِ زیبای زنِ قطار ترکیبی عالی را برای یک گردشِ دیکتاتورمآبانه تشکیل می‌دهند. این حاکمِ آخرین بسترِ کمونیسمِ استالینیستی، تفریحات دیگری هم دارد. گفته می‌شود کیم، که با یک خوانندۀ ۶ سال از خودش کوچکتر ازدواج کرده، یکی از آیین‌های پدرِ فقیدش، کیم جونگ ایل را زنده کرده است. کیم جونگ ایل «تشکیلاتِ لذت»، متشکل از دخترانِ جوان داشت که در هر لحظه که اراده می‌کرد آن‌ها را فرا می‌خواند تا او و ملتزمانش را سرگرم کنند.

رهبر این کشورِ فقیر برای سوار شدنِ به قطار از روی رمپی که با فرش قرمز تزئین شده است، عبور می‌کند. بعد از مشورت با مجموعه‌ای از مک‌بوک‌های اَپِل [اشاره به استفاده از تکنولوژیِ غرب]و احتمالاً امضا کردنِ یک یا دو حکمِ مرگ، او پشتِ میزِ ناهار می‌نشیند تا با قاشق و چنگالِ نقره‌اش غذا بخورد.

بطری‌هایی از نوشیدنی‌های خارجی غذای شاهانه او را تکمیل می‌کنند. قحطی در زمانِ خاندانِ کیم جانِ میلیون‌ها نفر را در کره شمالی گرفته است. این خاندان همچنین بر شبکه‌ای از اردوگاه‌های زندانیان نظارت دارد که در آن‌ها زندانیانِ قحطی‌زده – که شاملِ کودکان هم هستند – وادار شده‌اند برای به دست آوردنِ ذرت‌هایی آمیخته با فضولاتِ حیوانی یا خوردنِ موش و حشره با هم بجنگند.

کیم همچنین به پنیرِ سوئیسی علاقه‌مند است. این میراثی است که از زمانِ تحصیل در سوئیس به جا مانده است. او در آنجا به عنوانِ فرزندِ یکی از کارکنانِ سفارت جا زده شده بود. قطار همچنین می‌تواند مرسدسِ ضدِ گلوله کیم را با خود حمل کند. گاهی اوقات کیم حمامِ شخصیِ متحرک خود را نیز با خود می‌برد. برخلافِ استالین و پدرِ خودش که از پرواز واهمه داشتند، کیمِ ۳۶ ساله هر زمانی که نیاز باشد از هواپیما هم استفاده می‌کند. او یک ایلوشینِ ۶۲ ساختِ روسیه به نامِ Chammae-۱ دارد که نامش را از گونه‌ای از شاهین گرفته است.

از او حتی در هنگامِ کنترلِ یک هواپیمای سبک عکس گرفته‌اند – اگرچه که خوشبختانه به دلیلِ علاقه زیاد او به غذا که نتیجه آن در او مشهود است، هواپیما در کمالِ امنیت روی زمین باقی ماند.
او برای بازدید از روسیه، چین و ویتنام و کاخ‌های متعدد و مقر‌های فرمانده‌ایش که برخی از آن‌ها در اعماقِ زمین هستند، از قطارش استفاده کرده است.

در این سفر‌های طولانی، کیم تدابیرِ امنیتی را که هیتلر رعایت می‌کرد، رعایت می‌کند. مسیر کاملاً خالی می‌شود و اطلاعاتِ مربوط به مقصد قطار را فقط عده معدودی می‌دانند.

دو قطارِ محافظ که یکی جلوی این قطار و یکی در پشتِ آن حرکت می‌کند، از امنیت و پاکیِ مسیر اطمینان حاصل می‌کنند. هلیکوپتر‌ها از بالا قطار را پوشش می‌دهند و قطار به صورتِ غیرمستقیم از ۲۰ ایستگاهِ خصوصی عبور می‌کند.
البته قطار می‌تواند در مواقع اضطراری به عنوانِ طعمه برای فرار از سوءقصد یا حمله نظامی هم استفاده شود. او گاه‌گاه برای سیگار کشیدن از قطار پیاده شده است، که معروفترین آن زمانی بود که از چین عبور می‌کرد تا به ملاقاتِ رئیس‌جمهورِ آمریکا، دونالد ترامپ، در ویتنام برود.

از او در فوریه سال گذشته در حالی که داشته خاکسترِ سیگارش را داخلِ زیرسیگاریِ کریستالی که در دستِ خواهرش، کیم یو جونگ، بوده می‌ریخته، فیلم گرفته‌اند. کیم جونگ اون سال ۲۰۰۹ با ری سُل یو ازدواج کرد، اما گفته می‌شود که رسمِ پدرش در شکل دادن به تشکیلاتِ لذت را دنبال کرده است.

قطارِ لذتِ کیم جونگ-اون: از خرچنگِ تازه تا انواعِ نوشیدنی و حرمسرایی از دخترانِ جوان

او وقتی در سال ۲۰۱۲ به قدرت رسید، استخدامِ دخترانِ نوجوان به عنوان ملعبه‌های جنسی را متوقف کرد. اما گفته می‌شود که ۳ سال بعد از مرگِ پدرش این کار را دوباره از سر گرفته است. او در سال ۲۰۱۵ دستور داد دخترانِ «بلند قد و زیبا» را استخدام کنند و پیش از آن مطمئن شوند که همه باکره هستند.

به این دختران ۱۴۰۰ پوند – که رقمِ بالایی در کره شمالی است – پرداخت می‌شود. به والدین اطلاع داده می‌شود که دخترانشان برای خدمت به رهبر در «مأموریتِ دولتی» به خدمت گرفته شده‌اند.
یکی از مقاماتِ روسی که توانسته است یکبار داخلِ این قطار را ببیند درباره آن گفته است: «هر نوع غذایی از روسی، چینی، کره‌ای، ژاپنی و فرانسوی را می‌توانید سفارش بدهید.»

یکبار که دو قطار در نزدیکی مرز چین با هم تصادف کردند و انفجار رخ داد و ۱۶۰ نفر کشته شدند، رهبرِ کره شمالی که دو ساعت پیش از این حادثه از همان محل عبور کرده بود، بدونِ ابرازِ نگرانی از مرگِ آن ۱۶۰ نفر گفت که این سانحه به نیتِ سوءقصد به جان او رخ داده است.

اما تمامِ محافظت‌ها در جهان نمی‌تواند کیم جونگ اون را از شکنندگیِ انسان بودن مصون نگه دارد. در سال ۲۰۱۱ گزارش دادند که او در اثر سکته در قطار خود جان باخته است. اگر کیم نهایتاً در اثر سکته قلبی جانش را از دست بدهد، جای تعجب نیست، زیرا این بیماری در خاندانِ کیم ارثی است.

درحالِ حاضر، این توسنِ فولادیِ مجلل خالی در کنارِ کاخ او مستقر شده است: یک قطارِ درخشانِ «اورینت اکسپرس» [قطار سریع‌السیر ِ. شرق]که در سرزمینیِ تاریک و فقیر سفر می‌کند.

منبع: Daily Mail

[Medusa]

جای تاسفه.

قذافی (رهبر لیبی) هم یه همچین حرمسرایی داشته.

توی بازدیدهای مردمی وقتی رو سر یه دختری دست میکشیده، علامت این بوده که اون دختر انتخاب شده و زیردستاش وظیفه داشتن اونو براش ببرن.

جامعه رو هم جوری دستکاری کرده بوده که هیچ‌کس جرات حرف زدن درباره این سوءاستفاده‌ها رو نداشته. حتی بعد از مرگش.

[sober]

جای تاسفه.

قذافی (رهبر لیبی) هم یه همچین حرمسرایی داشته.

توی بازدیدهای مردمی وقتی رو سر یه دختری دست میکشیده، علامت این بوده که اون دختر انتخاب شده و زیردستاش وظیفه داشتن اونو براش ببرن.

جامعه رو هم جوری دستکاری کرده بوده که هیچ‌کس جرات حرف زدن درباره این سوءاستفاده‌ها رو نداشته. حتی بعد از مرگش.

چیزی که من حس می کنم اینه که رهبران دیکتاتور زن رو موجب ضعف و ابزاری برای نشون دادن برتری و سلطه ی خودشون می دونن
این حس برتری باعث میشه که به بعضی از کارها دست بزنن و چی بهتر از زن؟!
زن رو ضعیف می کنن و تو سرش می زنن و اونا هم از خود قانون (کسی که قانون رو طراحی کرده) به کدوم قانون پناه ببرن؟!
و یه چیز دیگه این رهبران به زنان و آدمهای جامعه شون القا کردن که من خدای شمام
از شما برترم
هرچی میگم صلاحه!
مردم هم فکر می کنن دارن به خدا و بتی که توی ذهنشون ساخته شده خدمت می کنن پس چی از این بالاتر؟!
حتی افتخار هم می کنن
و وقتی که هیچ راهی نیست برای اگاهی دادن به اونها،چطور می فهمن که این کار غلطه یا درست؟!
خوب یا بد بودن یه چیزی نیاز به اگاهی داره که در کشورهایی با حکومت دیکتاتور مآبانه همچین چیزی وجود نداره!