جریان رپ دیس لاو را باید جدی گرفت!

[ÆMÆշЇÑζ]

جریان رپ دیس لاو را باید جدی گرفت!

جریان دیس لاو در رپ فارسی موسیقی مالکیت مرد بر زن است. عقب افتاده ترین فرم عشق. موسیقی عشق های نافرجام که بیمارترین و مالیخولیائی ترین فرم عشق است.

خیانت، تنفر، خودزنی، تیغ زنی، رگ زنی، خودکشی و حتی قتل (ناموسی) تصویری بشدت مریض از جامعه ای سنتی مردسالار را می دهد که دختر مال مرد است، وسیله ای برای دفع احساسات شهوانی مرد است و جواب “نه” از طرف وی فاجعه ای سیاه و مرگبار است. دختر اگر مرد دیگری را انتخاب کند از وی خائنی ساخته می شود که خونش حلال است.
پدیده اسیدپاشی یکی از نتایج چنین تفکری می باشد.

مفاهیم و موضوعاتی که محتوای این جریان را تشکیل می دهند همان مفاهیم و موضوعاتی ست که در موسیقی کوچه بازاری یا بقولی لاله زاری خوانندگانی ماننده عباس قادری، جواد یساری و مهوش نیز شنیده می شد اما در جریان دیس لاو شدتی بیشتر، ابعادی منفی تر، خشن تر و ترکیبی امروزی تر بخود گرفته است. این رپ خوانان همان تفکر و فرهنگ اجتماعی خوانندگان کوچه بازاری را نمایندگی می کنند اما با گستاخی و خشونت بیشتر.

عنصر دیگری که گاه گاه در موسیقی این هنرمندان شنیده می شود فرهنگ عاشورایی شیعه و شهادت بخاطر عشق است. از این دیدگاه به نوحه خوانی و فرهنگ موسیقایی مذهبی نیز نزدیک می شوند.

بنظر می رسد این جریان مخاطب زیادی دارد و از پایگاهی اجتماعی نسبتاً بزرگی نیز برخوردار است.
نقدپردازان موسیقی رپ باید پیرامون تاریخچه و ساختار موسیقائی و مفاهیم این جریان بیشتر تحقیق کنند و مطلب بنویسند. بی تفاوتی و نادیده گرفتن و حذف این جریان از رپ فارسی بی توجهی به واقعیات اجتماعی و پدیده های فرهنگی مریض و مبتذل رویکردی اشتباه است. این جریان را جامعه شناس ها نیز نباید نادیده بگیرند. باید بر روی این پدیده بیشتر پژوهش کرد تا حال و روز نوجوانان بیشتر درک شود.

[Actinium]

چند وقت پیش کسی یه آهنگ به اسم "هوس باز" از مسعود صادقلو نامی معرفی می کرد، بعد گوش کردنش کاملا هنگ کردم. البته این آهنگ سبک پاپ بود اما مشخصا همون جا هم گفتم که لحن این طور آهنگ ها بیشتر به سبک عشق های لوتی منشانه قدیم توی لاله زار می مونه تا لحن ادبیات عاشقانه ای که همه دنیا فکر و فرهنگ ایرانی رو باهاش می شناسه.

این یک حقیقت هست که ایرانی ها بیشتر بخصوص قدیمی ها پرورش یافته فرهنگی بودن که علمای دینی و حکومت بهشون تزریق می کرد تا چیزی که بزرگان اندیشه و فرهگشون بهشون انتقال می دادن. توی همین آهنگ صادقلو به معشوق "هوس باز" و "بی لیاقت" خطاب می شه و بعدش می گه "عاشقتم دیوونه"! چطور آدم می تونه عاشق کسی باشه و چنین واژه های زشت و سطح پایینی رو بهش نسبت بده. اصل اول توی عشق اعتماد و احترام درونی ای هست که عاشق برای معشوق قائل میشه. حالا این عاشق های لوتی منش و چاله میدونی جز اینکه دارن به خواست استیلاطلبانه خودشون توجه میکنن انگار که هیچ مقصود دیگه ای رو دنبال نمی کنن.

در آخر اینکه در کمال تعجب می بینیم که امروز مضامین ترانه های هالیوودی به نگاه ایرانی های کلاسیک مثل حافظ و مولانا وسعدی خیلی نزدیکتره تا داخلی های خودمون. من به شخصه می گم تا به امروز توی سبک پاپ یا راک هالیوود (که دنبال میکنم) ندیدم عاشق به معشوقش فحش بده یا مثلا وازه ای در سطح صادقلو رو به معشوقش بگه. به عبارتی میشه کاملا درک کرد که اون "راست بازی" و نگاه احترام آمیزی که توی ادبیات فارسی نسبت به معشوق وجود داشته از سمت اون وری ها بیشتر رعایت میشه تا خواننده های ایرانی که بعضا تحت تاثیر ادبیات لوتی منشانه و مردسالارانه فرهنگ عامه هنوز باقی موندن:

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن...