جریان رپ دیس لاو را باید جدی گرفت!

جریان دیس لاو در رپ فارسی موسیقی مالکیت مرد بر زن است. عقب افتاده ترین فرم عشق. موسیقی عشق های نافرجام که بیمارترین و مالیخولیائی ترین فرم عشق است.

خیانت، تنفر، خودزنی، تیغ زنی، رگ زنی، خودکشی و حتی قتل (ناموسی) تصویری بشدت مریض از جامعه ای سنتی مردسالار را می دهد که دختر مال مرد است، وسیله ای برای دفع احساسات شهوانی مرد است و جواب “نه” از طرف وی فاجعه ای سیاه و مرگبار است. دختر اگر مرد دیگری را انتخاب کند از وی خائنی ساخته می شود که خونش حلال است.
پدیده اسیدپاشی یکی از نتایج چنین تفکری می باشد.

مفاهیم و موضوعاتی که محتوای این جریان را تشکیل می دهند همان مفاهیم و موضوعاتی ست که در موسیقی کوچه بازاری یا بقولی لاله زاری خوانندگانی ماننده عباس قادری، جواد یساری و مهوش نیز شنیده می شد اما در جریان دیس لاو شدتی بیشتر، ابعادی منفی تر، خشن تر و ترکیبی امروزی تر بخود گرفته است. این رپ خوانان همان تفکر و فرهنگ اجتماعی خوانندگان کوچه بازاری را نمایندگی می کنند اما با گستاخی و خشونت بیشتر.

عنصر دیگری که گاه گاه در موسیقی این هنرمندان شنیده می شود فرهنگ عاشورایی شیعه و شهادت بخاطر عشق است. از این دیدگاه به نوحه خوانی و فرهنگ موسیقایی مذهبی نیز نزدیک می شوند.

بنظر می رسد این جریان مخاطب زیادی دارد و از پایگاهی اجتماعی نسبتاً بزرگی نیز برخوردار است.
نقدپردازان موسیقی رپ باید پیرامون تاریخچه و ساختار موسیقائی و مفاهیم این جریان بیشتر تحقیق کنند و مطلب بنویسند. بی تفاوتی و نادیده گرفتن و حذف این جریان از رپ فارسی بی توجهی به واقعیات اجتماعی و پدیده های فرهنگی مریض و مبتذل رویکردی اشتباه است. این جریان را جامعه شناس ها نیز نباید نادیده بگیرند. باید بر روی این پدیده بیشتر پژوهش کرد تا حال و روز نوجوانان بیشتر درک شود.