چرا روز قیامت را یوم "فزع اکبر" می‌نامند؟

[bOoOoOy]

به حقیقت، علی و پیروانش در روز قیامت بر تپه ‏ای از مشک که بوی خوشش فضا را عطرآگین می‏کند قرار دارند. مردم فزع می‏کنند و آن‏ها هراسی ندارند.

به گزارش افکارنیوز، ،نامهای زیادی به علل گوناگون و مختلف برای قیامت ذکر کرده اند و علت نام گذاری هر یک هم متفاوت است.



یکی از نامهای روز قیامت یوم الفزع است. چرا قیامت را فزع اکبر نامیده اند.


فزع یعنی روزی که هر کس در آسمان‏ها و زمین است به هراس می ‏افتد: «و یوم یُنفَخُ فی الصّور فَفزِع من فی السَّموات و مَن فی الأرض إلّا من شاء الله و کلٌّ أتوه داخِرین»[۱] [و روزی که در صور دمیده شود، پس هر که در آسمان‏ها و زمین است به هراس افتد مگر کسی که خدا بخواهد و جملگی با زبونی رو به سوی او آورند].



اما بهترین دلیل برای نام گذاری قیامت به این اسم (فزع اکبر) که همان وحشت بزرگ در روز قیامت است، آیات سوره تکویر می باشد که در احوالات و وقایع روز قیامت آمده. البته آیاتی که در مورد روز قیامت بیان شده بسیار است که فقط به فرمایشات خداوند تبارک و تعالی در سوره تکویر بسنده می کنیم:


در آن هنگام که خورشید در هم پیچیده شود، (۱)


و در آن هنگام که ستارگان بی‏فروغ شوند، (۲)


و در آن هنگام که کوه‏ها به حرکت درآیند، (۳)


و در آن هنگام که با ارزش‏ترین اموال به دست فراموشی سپرده شود، (۴)


و در آن هنگام که وحوش جمع شوند، (۵)


و در آن هنگام که دریاها برافروخته شوند، (۶)


و در آن هنگام که هر کس با همسان خود قرین گردد، (۷)


و در آن هنگام که از دختران زنده به گور شده سؤال شود: (۸)


به کدامین گناه کشته شدند؟! (۹)


و در آن هنگام که نامه ‏های اعمال گشوده شود، (۱۰)


و در آن هنگام که پرده از روی آسمان برگرفته شود، (۱۱)


و در آن هنگام که دوزخ شعله‏ ور گردد، (۱۲)


این وقایع و اتفاقاتی که در روز قیامت رخ می دهد همه باعث وحشت و فزع انسانها می گردد و این وحشت و فزع است که باعث شده روز قیامت را به فزع اکبر نام گذاری کنند.


در این میان انسان‏های کامل، هراس و اندوهی ندارند: «لا یحزنهم الفزع الأکبر»[۲] [دلهرة بزرگ، آنان را غمگین نمی‏کند].

پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) فرمودند: «إنّ علیّاً و شیعته یوم القیامة علی کثبان المسک الأوفر، یفزع النّاس و لا یفزعون و یحزن النّاس و لا یحزنون و هو قول الله عزّوجلّ: «لا یحزنهم الفزع الأکبر» [۳] [به حقیقت، علی و پیروانش در روز قیامت بر تپه ‏ای از مشک که بوی خوشش فضا را عطرآگین می‏کند قرار دارند. مردم فزع می‏کنند و آن‏ها هراسی ندارند. مردم اندوهگین ‏اند و آنان اندوهی ندارند و این معنای قول پروردگار عزّوجلّ است که فرمود: «لا یحزنهم»[۴].