بازی آنلاین
آپلود عکس
10-04-2020، 15:02
(آخرین ویرایش در این ارسال: 10-04-2020، 15:09، توسط The moon.
دلیل ویرایش: افزودن تصاویر/
)
در سال‌های دهه 70 که با اذن Federal Trade Commission مجوز ورود سیگارهای لایت به بازار صادر شد، چه مبلغی بهتر از «سینما» که قهرمان‌های زنش با آن ژست‌های اسطوره‌ای، محبوب‌ترین‌ها بین مردم بودند...
شاید بتوان گفت که مقایسه نه‌درصد زنان سیگاری در مقابل جمعیت 40درصدی مردان سیگاری، رقم قابل توجهی نیست؛ اما همین عدد یعنی حدود 200میلیوننفر از یک‌میلیارد آدم سیگاری جهان را زنان تشکیل می‌دهند و درکنار همه عوارض ناگواری که این عادت ناسالم برای‌شان به‌ارمغان می‌آورد، سالانه جان 1.5میلیوننفر ازآنها را هم می‌گیرد... این، تنها نمونه‌ای از ده‌ها آماری‌ست که درمورد مصرف دخانیات توسط زنان ازسوی سازمان بهداشت جهانی موسوم‌به WHO منتشر شده است. گزارش این‌سازمان می‌افزاید: «البته ازبعضی‌جهات، عوامل زمینه‌ساز رویکرد زنان به‌این سبک بد زندگی، متفاوت از دلایل مردان است. برای مثال، سیگارکشیدن به‌عنوان راهی برای کاهش وزن یا افزایش اعتمادبه‌نفس باعث شده تا آنها بخواهند نخ‌های بیشتری را برای بهبود وجهه ظاهری‌شان در مجامع عمومی، دود کنند».
محققان مجموعه پژوهشی The Tobacco Atlas تاکید دارند که مدیوم‌های قدرتمند سلبریتی‌محور، توانایی افزایش یا کاهش یک رفتار یا سبک را در توده مردم دارند که به‌این‌روند، «اپیدمی الگوی مصرف» می‌گویند و به‌همین‌علت، عادتی همچون سیگارکشیدن را می‌توان توسط هنرهای موزیکال یا نمایشی، به‌راحتی در جامعه محبوب یا مطرود ساخت؛ البته بااین‌توضیح که تب ایجاد آن به‌سرعت روی می‌دهد؛ درحالی‌که خروج‌از‌این‌جریان، با رویکرد مثبت مدیوم‌های یادشده به پروسه‌ای پنج تا 10ساله نیاز دارد. برای همین، صحنه‌های سیگارکشیدن یا هر صحنه‌ای مرتبط با مصرف دخانیات که بر ذات قهرمان‌پروری فیلم‌ها تاکید کند یا آن‌را درقالب آموزش شکلی از ناهنجاری به‌تصویر بکشد، ازسوی مصلحان اجتماعی و منتقدان تاثیرات مخرب رسانه بر جامعه، تقبیح شده و سعی در جلوگیری از تبلیغ و ترویج آن در محصولات فرهنگی دارند.
فانتزی قهرمانی با سیگاری بر لب، تاثیرات مخربی را بر وضعیت بهداشت و سلامت عمومی گذاشت؛ تاجایی‌که نشریه Paste در مقاله‌ای به‌تاریخ 23 جولای 2010 نوشت: «از زمان ستاره‌های کلاسیک همچون بت دیوس، پل هنرید و اودری هپبورن تا همین‌امروز، سیگار؛ جزئی جدایی‌ناپذیر از شخصیت قهرمان‌ها و گاه ضد قهرمان‌های محبوب بوده. ستاره‌هایی که بر پرده عریض، حجمی عظیم از دود و مواد سمی آن‌را با پکی عمیق در نماهایی زیبا و افسونگر به ریه‌های خود فرستاده‌اند. تولیدکنندگان سیگار همیشه بخشی‌از هزینه تبلیغات خود را برای قدرت فیلم‌ها و کاریزمای ستاره‌ها کنار گذاشته‌اند. با این‌حال، گاهی غرامت اشتباهات خود را هم پرداخته‌اند. برای مثال، در سال 1998 و طی قرارداد Tobacco Master Settlement، چهار شرکت تولید سیگار آلتریا، آرجی رینولدز، براون اند ویلیامسن و لوریلارد معروف به غول‌های تنباکوی آمریکا متعهد شدند مبالغی به‌عنوان جریمه تاثیراتی که سیگار بر سلامت عمومی جوانان 46 ایالت این‌کشور آن‌هم با واسطه مدیوم سینما گذاشته بود را برای توسعه کیفی سینماهای این‌ایالات هزینه کنند تا درمقابل، ازآنها شکایت نشود».
بااین‌همه، سینما و سیگار، اتحاد خود را در اشکال مختلف حفظ کردند و این، به‌رغم کوشش‌های مجموعه‌های فعال درزمینه آسیب‌شناسی این‌تصویرسازی‌ها بود. گزارش منتشره ازسوی موسسه آگاهی‌رسان کانادایی Smokefree Movies که درزمینه «سینمای عاری از دخانیات» فعالیت می‌کند، آورده است: «سیگارکشیدن در سینما از اوایل 1940 آغاز شد و به‌سرعت، فیلمنامه‌نویسان و کارگردان‌ها در همفکری با یکدیگر به‌این‌نتیجه رسیدند که پز ستاره‌ها در به‌دست‌گرفتن سیگار یا روشن‌کردن آن، نقش موثری بر بعد قهرمانانه داستان می‌گذارد و درعین اینکه به‌صورت کلی بر جنبه مردانه قهرمان‌ها می‌افزود، درشکلی جزئی‌تر، مثلا در کلیشه‌هایی همچون مرد یاغی یا مرد خونسرد، استایل‌هایی متفاوت از دودکردن سیگار مورد استفاده قرار گرفت تا جاذبه متمایز هریک از آنها نیز جداگانه حفظ شود».
جالب‌آنکه، تسری این رفتار به زنان بازیگر و ازآن‌طریق به زنان جامعه هم درهمان‌سال‌ها شکل گرفت. برای نمونه، ستاره‌ای چون بت دیویس در فیلم Now, Voyager ساخته 1942 ایروینگ رپر، بارها درحال دودکردن سیگار نمایش داده شد. ضمن اینکه سیگارکشیدن زنان در فیلم‌ها قرار بود مروج راهی برای ترفیع شخصیت اجتماعی آنها نیز باشد. شاید بتوان گفت که خلق ژانر نوآر در سینما و ازسویی، تثبیت نگاه روشنفکرمابانه در سینمای اروپا، به زنان امکان بیشتری برای حضور با سیگار روی پرده بزرگ سینما داد؛ جینا لولو بریجیدا، آیدا لوپینو، ایوونه دی کارلو، دبورا کر، جین گریر، هدی لامار، پتریشیا نیل، روزالیند راسل، دولورس دل‌ریو، ناتالی وود، آنیتا اکبرگ، آن بنکرافت، کارول بیکر، کاترین هپبورن، ورونیکا لیک، آوا گاردنر، سوفیا لورن، مارلنه دیتریش، آلکسی لوبومیرسکی و... خیل عظیمی از زنان مطرح هالیوود و سینمای اروپا بودند که دراین‌مسیر قدم گذاشتند و تصاویر اغواگرانه سیگاربه‌دست‌شان در نشریات معتبر به‌چاپ رسید و سینما دیگر بدون این‌ژست‌ها معنایی نداشت. نسل جدید سینما هم به‌رغم وجود ممنوعیت‌ها و ایراد قوانین سختگیرانه، همچنان این‌مسیر را ادامه می‌دهد.
متخصصان پژوهشکده بهداشت عمومی وابسته به دانشگاه هاروارد در سال 2006 تمرکز خود را معطوف تاثیرات نمایش مصرف دخانیات در فیلم‌های سینمایی بر جامعه، کردند. آنها دریافتند که چگونگی تصویرکردن سیگارکشیدن نیز می‌تواند تاثیر روانی مثبت یا منفی بر مخاطب نقش داشته باشد. برای نمونه، شخصیتی که اما تامپسن در فیلم Stranger than Fiction بازی می‌کرد، سیگار می‌کشید؛ اما لیندسی دوران؛ تهیه‌کننده فیلم عنوان کرد که صحنه‌های سیگارکشیدن شخصیت زن را برای نمایش عواقب ظاهری نامناسب سیگارکشیدن مانند سرفه‌های ممتد و به‌خطرافتادن سلامتی، در اثر خود گنجانده است. /salamcinama.ir
شاید بتوان گفت که مقایسه نه‌درصد زنان سیگاری در مقابل جمعیت 40درصدی مردان سیگاری، رقم قابل توجهی نیست؛ اما همین عدد یعنی حدود 200میلیوننفر از یک‌میلیارد آدم سیگاری جهان را زنان تشکیل می‌دهند و درکنار همه عوارض ناگواری که این عادت ناسالم برای‌شان به‌ارمغان می‌آورد، سالانه جان 1.5میلیوننفر ازآنها را هم می‌گیرد... این، تنها نمونه‌ای از ده‌ها آماری‌ست که درمورد مصرف دخانیات توسط زنان ازسوی سازمان بهداشت جهانی موسوم‌به WHO منتشر شده است. گزارش این‌سازمان می‌افزاید: «البته ازبعضی‌جهات، عوامل زمینه‌ساز رویکرد زنان به‌این سبک بد زندگی، متفاوت از دلایل مردان است. برای مثال، سیگارکشیدن به‌عنوان راهی برای کاهش وزن یا افزایش اعتمادبه‌نفس باعث شده تا آنها بخواهند نخ‌های بیشتری را برای بهبود وجهه ظاهری‌شان در مجامع عمومی، دود کنند».
محققان مجموعه پژوهشی The Tobacco Atlas تاکید دارند که مدیوم‌های قدرتمند سلبریتی‌محور، توانایی افزایش یا کاهش یک رفتار یا سبک را در توده مردم دارند که به‌این‌روند، «اپیدمی الگوی مصرف» می‌گویند و به‌همین‌علت، عادتی همچون سیگارکشیدن را می‌توان توسط هنرهای موزیکال یا نمایشی، به‌راحتی در جامعه محبوب یا مطرود ساخت؛ البته بااین‌توضیح که تب ایجاد آن به‌سرعت روی می‌دهد؛ درحالی‌که خروج‌از‌این‌جریان، با رویکرد مثبت مدیوم‌های یادشده به پروسه‌ای پنج تا 10ساله نیاز دارد. برای همین، صحنه‌های سیگارکشیدن یا هر صحنه‌ای مرتبط با مصرف دخانیات که بر ذات قهرمان‌پروری فیلم‌ها تاکید کند یا آن‌را درقالب آموزش شکلی از ناهنجاری به‌تصویر بکشد، ازسوی مصلحان اجتماعی و منتقدان تاثیرات مخرب رسانه بر جامعه، تقبیح شده و سعی در جلوگیری از تبلیغ و ترویج آن در محصولات فرهنگی دارند.
فانتزی قهرمانی با سیگاری بر لب، تاثیرات مخربی را بر وضعیت بهداشت و سلامت عمومی گذاشت؛ تاجایی‌که نشریه Paste در مقاله‌ای به‌تاریخ 23 جولای 2010 نوشت: «از زمان ستاره‌های کلاسیک همچون بت دیوس، پل هنرید و اودری هپبورن تا همین‌امروز، سیگار؛ جزئی جدایی‌ناپذیر از شخصیت قهرمان‌ها و گاه ضد قهرمان‌های محبوب بوده. ستاره‌هایی که بر پرده عریض، حجمی عظیم از دود و مواد سمی آن‌را با پکی عمیق در نماهایی زیبا و افسونگر به ریه‌های خود فرستاده‌اند. تولیدکنندگان سیگار همیشه بخشی‌از هزینه تبلیغات خود را برای قدرت فیلم‌ها و کاریزمای ستاره‌ها کنار گذاشته‌اند. با این‌حال، گاهی غرامت اشتباهات خود را هم پرداخته‌اند. برای مثال، در سال 1998 و طی قرارداد Tobacco Master Settlement، چهار شرکت تولید سیگار آلتریا، آرجی رینولدز، براون اند ویلیامسن و لوریلارد معروف به غول‌های تنباکوی آمریکا متعهد شدند مبالغی به‌عنوان جریمه تاثیراتی که سیگار بر سلامت عمومی جوانان 46 ایالت این‌کشور آن‌هم با واسطه مدیوم سینما گذاشته بود را برای توسعه کیفی سینماهای این‌ایالات هزینه کنند تا درمقابل، ازآنها شکایت نشود».
بااین‌همه، سینما و سیگار، اتحاد خود را در اشکال مختلف حفظ کردند و این، به‌رغم کوشش‌های مجموعه‌های فعال درزمینه آسیب‌شناسی این‌تصویرسازی‌ها بود. گزارش منتشره ازسوی موسسه آگاهی‌رسان کانادایی Smokefree Movies که درزمینه «سینمای عاری از دخانیات» فعالیت می‌کند، آورده است: «سیگارکشیدن در سینما از اوایل 1940 آغاز شد و به‌سرعت، فیلمنامه‌نویسان و کارگردان‌ها در همفکری با یکدیگر به‌این‌نتیجه رسیدند که پز ستاره‌ها در به‌دست‌گرفتن سیگار یا روشن‌کردن آن، نقش موثری بر بعد قهرمانانه داستان می‌گذارد و درعین اینکه به‌صورت کلی بر جنبه مردانه قهرمان‌ها می‌افزود، درشکلی جزئی‌تر، مثلا در کلیشه‌هایی همچون مرد یاغی یا مرد خونسرد، استایل‌هایی متفاوت از دودکردن سیگار مورد استفاده قرار گرفت تا جاذبه متمایز هریک از آنها نیز جداگانه حفظ شود».
جالب‌آنکه، تسری این رفتار به زنان بازیگر و ازآن‌طریق به زنان جامعه هم درهمان‌سال‌ها شکل گرفت. برای نمونه، ستاره‌ای چون بت دیویس در فیلم Now, Voyager ساخته 1942 ایروینگ رپر، بارها درحال دودکردن سیگار نمایش داده شد. ضمن اینکه سیگارکشیدن زنان در فیلم‌ها قرار بود مروج راهی برای ترفیع شخصیت اجتماعی آنها نیز باشد. شاید بتوان گفت که خلق ژانر نوآر در سینما و ازسویی، تثبیت نگاه روشنفکرمابانه در سینمای اروپا، به زنان امکان بیشتری برای حضور با سیگار روی پرده بزرگ سینما داد؛ جینا لولو بریجیدا، آیدا لوپینو، ایوونه دی کارلو، دبورا کر، جین گریر، هدی لامار، پتریشیا نیل، روزالیند راسل، دولورس دل‌ریو، ناتالی وود، آنیتا اکبرگ، آن بنکرافت، کارول بیکر، کاترین هپبورن، ورونیکا لیک، آوا گاردنر، سوفیا لورن، مارلنه دیتریش، آلکسی لوبومیرسکی و... خیل عظیمی از زنان مطرح هالیوود و سینمای اروپا بودند که دراین‌مسیر قدم گذاشتند و تصاویر اغواگرانه سیگاربه‌دست‌شان در نشریات معتبر به‌چاپ رسید و سینما دیگر بدون این‌ژست‌ها معنایی نداشت. نسل جدید سینما هم به‌رغم وجود ممنوعیت‌ها و ایراد قوانین سختگیرانه، همچنان این‌مسیر را ادامه می‌دهد.
متخصصان پژوهشکده بهداشت عمومی وابسته به دانشگاه هاروارد در سال 2006 تمرکز خود را معطوف تاثیرات نمایش مصرف دخانیات در فیلم‌های سینمایی بر جامعه، کردند. آنها دریافتند که چگونگی تصویرکردن سیگارکشیدن نیز می‌تواند تاثیر روانی مثبت یا منفی بر مخاطب نقش داشته باشد. برای نمونه، شخصیتی که اما تامپسن در فیلم Stranger than Fiction بازی می‌کرد، سیگار می‌کشید؛ اما لیندسی دوران؛ تهیه‌کننده فیلم عنوان کرد که صحنه‌های سیگارکشیدن شخصیت زن را برای نمایش عواقب ظاهری نامناسب سیگارکشیدن مانند سرفه‌های ممتد و به‌خطرافتادن سلامتی، در اثر خود گنجانده است. /salamcinama.ir
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
