مسئله ى گرمایش زمین را به شدت جدی بگیریم

[Interstellar]

دمای متوسط کره‌ی زمین اکنون ۰,۸ درجه گرم‌تر از قبل از انقلاب صنعتی است. در کنفرانس کپنهاگ سال ۲۰۰۹، سران کشورها خط قرمز ۲ درجه سانتی‌گراد را به رسمیت شناختند و به صورت ضمنی موافقت کردند که با مهار انتشارات کربن، دمای زمین را زیر ۲ درجه نگه‌دارند. البته سر این‌که آیا افزایش ۲ درجه سانتی‌گراد بی‌خطر است بحث است. آخرین باری که زمین این‌قدر گرم بود، بیش از صد هزار سال پیش بود و سطح دریا چند متر بالاتر از امروز بود. به هر حال بگذارید ببینیم با همین هدف ۲ درجه سانتی‌گراد وضع‌مان چطور است.
نموداری که می‌بینید مربوط به سال ۲۰۰۹ است. سه سناریوی مختلف برای انتشار کربن را نشان می‌دهد. اگر بخواهیم از دنیای ۲ درجه گرم‌تر اجتناب کنیم، حداکثر یک مقدار مشخصی کربن را می‌توانیم بسوزانیم. سطح زیر منحنی نشان دهنده‌ی مجموع کربنی است که در جو منتشر می‌کنیم. هر چه دیرتر به نقطه اوج نمودار برسیم، با شیب سریع‌تری باید انتشار کربن در جو را کاهش بدهیم. بنابرین اگر اوج مصرف سال ۲۰۲۰ باشد، باید با میزان ۹٪ در سال، انتشار کربن را کاهش بدهیم.

برای اینکه درک کنید ۹٪ کاهش سالانه یعنی چه، این را در نظر بگیرید: انگلیس، فرانسه، و آلمان که در دهه‌های اخیر به انرژی‌های پاک‌تر (مثل گاز و هسته‌ای و خورشیدی) متوسل شده‌اند، فقط توانسته‌اند سالی ۱٪ انتشارات کربن‌شان را کاهش بدهند. و فروپاشی شوروی فقط به کاهش سالانه‌ی ۵٪ ای منجر شد. معلوم نیست چطور می‌توانیم با سرعت ۹٪ در سال انتشارات را متوقف کنیم.

تازه، این نمودار مال پنج سال پیش است. اگر با میزان انتشارات چند سال قبل به‌روزش کنیم می‌بینیم که از منحنی قرمز هم بالاتر رفته‌ایم. (علامت ضرب‌در نارنجی را من اضافه کردم). پارسال ۳۶ گیگاتن کربن آزاد کردیم که در مقایسه با سال قبل ۲,۱٪ افزایش داشت. بسیار بعید است که بتوانیم زیر سطح ۲ درجه گرم‌تر برسیم و به احتمال زیاد تا پایان قرن بیست و یکم، زمین به طور متوسط ۳ تا ۶ درجه گرم‌تر خواهد شد.

تصویری که گوشه‌ی بالا-چپ می‌بینید، یک گروهی است در ام‌آی‌تی که پنج سال پیش یکی از جامع‌ترین مطالعات مدل‌سازی‌ای که تا کنون داشته‌ایم را انجام دادند و این سؤال را بررسی کردند: تا آخر قرن بیست و یکم، چقدر دمای کره‌ی زمین افزایش پیدا می‌کند؟ نتیجه‌شان را خیلی ساده و قابل فهم، به شکل دوتا چرخ رولت قمار ارائه دادند. چرخ سمت چپ برای حالتی است که سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای برای مهار انشارات کربنی اعمال شود. چرخ سمت راست هم حالتی است که هیچ کاری نشود. در این پنج سالی که گذشت هیچ نشانه‌ای از آن سیاست‌های سخت‌گیرانه دیده نشده. تازه وضع از این هم بدتر است، چون مدل‌سازی‌شان گازهای متان که در قطب شمال آزاد می‌شوند را شامل نمی‌شود (بعدا بیش‌تر در این مورد می‌نویستم).
افزایش چند درجه‌ای دما خیلی بدتر از چیزی است که به نظر می‌آید. اولا، این افزایش به صورت ناهم‌گن در زمین توزیع می‌شود. خشکی‌ها بیش‌تر از دریاها گرم خواهند شد. نقشه‌ای که در تصویر می‌بینید این را به خوبی نشان می‌دهد. با افزایش ۰,۸ درجه‌ای که تا کنون داشته‌ایم، ایران نزدیک ۲ درجه گرم‌تر شده است. نکته‌ی دیگر این‌که رخ‌دادهای گرمای شدید با سرعت بیشتری از دمای میانگین رشد می‌کند. (این به خاطر این است که چولگی توزیع دما دارد افزایش می‌یابد - کامنت دوم را ببینید).
فرآیندهای کره‌ی زمین بسیار حساس‌اند و افزایش چند درجه‌ای دما پیامدهای ناگواری خواهد داشت (بلایای [نا]طبیعی بیشتر و شدیدتر، افزایش سطح اقیانوس‌ها، تغییرات اقلیمی و موسمی ناخواسته). با همین تغییر زیر ۱ درجه که تا کنون داشته‌ایم، پارسال شاهد قدرت‌مندترین طوفان ثبت شده در خشکی بودیم (طوفان هایان)، سه سال پیش یک پنجم پاکستان را سیل گرفت، خیلی از رودخانه‌ها و دریاهای ایران کم‌آب یا خشک شده‌اند و به زودی تابستانی خواهیم داشت که اقیانوس قطب شمال بدون یخ باشد (احتمالا بین یک تا پنج سال دیگر).





 

یکی از نتایج گرمایش زمین، افزایش سطح دریاهاست. مقداری از این پدیده حاصل انبساط گرمایی آب است، ولی بیشترش نتیجه‌ی آب شدن یخسارهای قطب جنوب و گرینلد است. (آب شدن قطب شمال، نقش زیادی در افزایش سطح آب ندارد، چرا که یخ‌های قطب شمال روی آب شناورند).
فرآیند آب شدن یخسارها بسیار کند است. با همین گرمایی که اضافه شده، ممکن است قرن‌ها طول بکشد تا به نقطه‌ی پایداری برسیم و برخی معتقدند متوقف کردن این فرآیند ناممکن است. نرخ افزایش سطح دریاها فعلا فقط ۳ میلی‌متر در سال است. ولی انتظار می‌رود این نرخ افزایش یابد، به خصوص این‌که یخسارهای گرینلند و قطب جنوب تازه دارند بیدار می‌شوند. در مقایسه با پنج سال پیش، سرعت آب شدن یخ‌ها در گرینلند دو برابر و در قطب جنوب سه برابر شده است.
یکی از پدیده‌های ترس‌ناکی که محققان به تازگی متوجه آن شده‌اند این است که یخسارها فقط از سطح‌شان آب نمی‌شوند بلکه از زمین هم گرم می‌شوند. این باعث می‌شوند لایه‌های یخی از زمین کنده شوند به سمت اقیانوس‌ها سرازیر شوند. اگر این پدیده در مقیاس بزرگی اتفاق بیفتد، ممکن است با افزایش ناگهانی چند متری سطح دریاها مواجه شویم. افزایش ناگهانی سطح دریا بی‌سابقه نیست. ۱۴ هزار سال پیش، هنگامی که از عصر یخ‌بندان در می‌آمدیم، طی فقط ۲ الی ۵ قرن، سطح دریاها ۲۰ متر افزایش یافت.
پیش‌بینی‌های سطح دریا برای پایان قرن ۲۱ بین نیم متر تا ۵ متر است. به این بستگی دارد که انتشارات کربنی با چه روندی ادامه پیدا کند و سیستم به چه اندازه غیر خطی واکنش بدهد. با افزایش بیش از یک متر، بوشهر تبدیل به یک جزیره می‌شود و بصره زیر آب می‌رود. می‌توانید در این سایت نقشه‌ی جهانی با سطح آب بالاتر را بررسی کنید:http://flood.firetree.net/


 

یکی از موضوعاتی که کم‌تر به آن توجه می‌شود، تآثیر گرمایش زمین بر کشاورزی است. عوامل زیادی بر میزان بازدهی محصولات کشاورزی مؤثر است و تعدد عوامل و پیچیدگی آن‌ها، پیش‌بینی دقیق اثر گرمایش زمین بر کشاورزی را دشوار می‌کند. برخی عوامل ممکن است اثر مثبت بگذارند، مثلا افزایش دی‌اکسید کربن در هوا، سرعت رشد گیاهان را افزایش می‌دهد. ولی برخی عوامل منفی‌اند: مثل وقوع رخ‌دادهای گرمایش شدید، سیل و بارش شدید، خشک‌سالی و کم‌بود آب، افزایش دمای شب و افزایش دمای زمستان (که بهاره‌سازی را مختل می‌کند).
سر اعداد و ارقام دقیق اختلاف نظر هست ولی در مجموع انتظار می‌رود گرمایش کره‌ی زمین اثر منفی بگذارند. کشورهای فقیر آسیای شرقی و جنوبی آسیب‌پذیرترین مناطق هستند. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ بازدهی گندم در هند و آسیای جنوبی نصف می‌شود و محصولات برنج نیز ۳۰٪ در خارمیانه کاهش می‌یابند. گرمایش زمین منجر به سوءتغذیه‌ی ده‌ها میلیون کودک خواهد شد. (دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://bit.ly/XS4xaD )
علاوه بر نموداری که گذاشتم، این اینفوگرافیک آثار گرمایش زمین بر مناطق مختلف جهان را خلاصه کرده است: دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://bit.ly/1uRXIlg

مرجان‌ها توجه می‌شود. مرجان‌ها زیست‌گاه ۲۵٪ از موجودات دریایی را فراهم می‌کنند. با افزایش دی‌اکسید کربن جو، دریاها کربن دی‌اکسید بیشتری جذب می‌کنند و در نتیجه اسیدی می‌شوند. اسیدی شدن دریاها باعث فرسایش مرجان‌ها و جانوران صدفی می‌شود.

ولی از بین رفتن مرجان‌ها فقط نیمی از داستان است. مهم‌تر از آن فیتوپلانکتون‌ها هستند. فیتوپلانکتون‌ها مثل گیاهان دریا هستند. بیش از نیمی از جذب دی‌اکسید کربن هوا را به عهده دارند و بیش از نصف اکسیژنی که تنفس می‌کنیم را تولید می‌کنند. به علاوه، منبع غذایی مهمی در پایین زنجیره‌ی غذایی دریاها هستند. از سال ۱۹۵۰ تا کنون، با افزایش دمای اقیانوس‌ها و اسیدی شدن‌شان، جمعیت فیتوپلانکتون‌ها ۴۰٪ کاهش یافته است. این بسیار نگران کننده است، مخصوصا با توجه به اینکه گرمایش کره‌ی زمین تازه شروع شده است. (این‌ها را از تحقیقات ۵ سال اخیر می‌دانیم و شاید به همین خاطر است که کم‌تر کسی به اثر گرمایش زمین بر فیتوپلانکتون‌ها توجه دارد)تهیه کننده = فیس بوک حسام اخلاق پور 

 

[mr.destiny]

خب شما گفتی با افزایش کربن دی اکسید گیاهان بیشتر میشن 
خب این یه رابطه دوسویه است گیاه ها زیاد بشن کربن دی اکسید کم میشه 
و با افزایش سطح و مقدار آب دریا ها phآب بیشتر میشه و اسیدی بودنش کم تر میشه و فیتو پلانکتون ها باز بیشتر میشن
به نظر من درسته چرخه مختل شده ولی طبیعت راه خودشو پیدا میکنه 
ما باید به خودمون سخت بگیریم ولی به نظر من درست نیست پیش بینی کنیم تا چند سال دیگه  قطب شمال خالی از یخ میشه 

[حسین ناجی]

الان هر روز علم انسان به صورت تصاعدی داره جلو میره.مطمعن یه روز فکری میکنن که چطوری یک جارو کوهه یخش کنن یک جا رو ذوب کنن