آیا آماده ظهور هستی؟

[bOoOoOy]

انتظار در دوران غیبت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به حق جلوه ویژه ای دارد. منتظران حقیقی این دوران هیچ شبی بدون انتظار به صبح نرسانده اند، انتظار تا آنجا که، شمشیر بر زیر بستر می نهادند تا اگر فردا روز ظهور باشد به یاری مولا بشتابند.

از آن زمان که پیامبر(صلی الله علیه و آله) سخن از جهانی شدن آیین توحید به دست حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به میان آورد و نوید غلبه اسلام بر تمامی ادیان را به مسلمانان داد و بهترین عبادت را انتظار فرج اسلام و مسلمانان به حساب آورد(1)؛ مسلمانان دیده انتظار به راه دولت کریمه ای دوختند که در آن اسلام و اسلامیان عزیز می ماند و کفر و نفاق به ذلت و زبونی گرفتار می آیند.(2)

در دوران پس از پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز، هر زمان که فتنه خلفای جور شدت می گرفت، پیشوایان معصوم(علیهم السلام) کوشیدند تا با انگیزش انتظار، امید را در دل های ستمدیدگان زنده نگه دارند و شور مقاومت و مبارزه را در وجودشان برانگیزانند.

چنانکه امیرمومنان علی(علیه السلام) به اصحاب خویش می فرمود: "انتظروا الفرج ولا تیأسوا من روح الله، فان احب الاعمال الی الله عزوجل انتظار الفرج؛ (الی ان قال: الاخذ بامرنا معنا غدا فی حظیرة القدس و المنتظر لامرنا کالمتشحط بدمه فی سبیل الله)(3)

چشم انتظار فرج باشید و از یاری و رحمت خدا ناامید نشوید. به یقین محبوب ترین کارها در نزد خدا انتظار فرج است.(تا آنجا که فرمود: کسی که به امر ولایت ما چنگ زند، فردای قیامت در روضه رضوان با ما خواهد بود و کسی که در انتظار امر ما به سر ببرد، مانند کسی است که در راه خدا به خون غلطیده باشد.)
آن بزرگواران از ما خواسته اند که مهیّای ظهور باشید؛ چون ظهور ناگهانی واقع می‌شود.

آمادگی یاران امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

اصحاب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به علت آمادگی، به محض شنیدن ندای حضرت، همگی در مكّه جمع می‌شوند. اینها كه بیكار نیستند؛ ولی طوری آماده‌اند كه اگر آب دستشان باشد، زمین گذاشته، می‌روند.

مانند یاران امام حسین (علیه السلام) باشیم

حبیب بن مظاهر در میان راه حمام با مسلم بن عوسجه برخورد كرد و گفت: كجا می‌روی؟ گفت: می‌روم حمام، گفت: وقت این كارها نیست از امام حسین (علیه السلام) نامه رسیده، باید رفت. از وسط راه، خانه نرفته به طرف كربلا رفتند. این آمادگی خیلی فرق می‌كند با آن كسی كه در زمان رسیدن سیّدالشّهدا (علیه السلام) به كربلا، تازه برای زن و بچه‌اش آذوقه می‌برد. خیلی هم دوست دارد به حضرت كمک كند؛ ولی از قبل فرصت‌ها را تخمین نزده، خودش را مهیّا نكرده، اهل سرعت و سبقت نبوده، پیدا است چنین آدمی عقب می‌افتد.

دل مشغول ولیّ خدا باشیم

وقتی اشتغال انسان به كار خویش باشد و دل‌مشغولی انسان، ولیّ خدا نباشد، یا اینكه صبح كه بلند می‌شود؛ فكرش این نباشد كه، امروز در كار امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه وظیفه‌ای دارم، مشكل ساز است. به هر حال باید دید كجای اردوگاه امام خالی است، همانجا را پر كرد.

حق خدا و مردم به گردنمان نباشد

دنبال كار خودمان نباشیم؛ اگر یکی به دنبال آیت‌الله شدن باشد و آن یكی، به دنبال خانه خریدن باشد، و سومی به دنبال چیز دیگر حتماً این تعلقات، ما را از ولیّ خدا دور می‌كند. اگر آمادگی و حالت انتظار وجود داشته باشد، انسان به نصرت ولیّ خدا موفق می‌شود.

همین‌كه حضرت پرچم [اَلبَیعتُ ِلله] را برداشت چنین شخصی آماده است. همه‌ كارهایش را كرده، نه اینكه وقتی جنگ شروع شد تازه به فكر نماز و روزه‌های قضا و به فكر قرض‌هایش باشد. حالا كه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به میدان آمده، وقت نماز قضا خواندن نیست اینها را باید قبلاً می‌خواند؛ دیگر وقت خودسازی نیست باید خود را به هر قیمتی شده به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برسانی؛ ولو اینكه این دو ركعت نماز را نخوانی؛ ولو همه قرض عالم روی دوش تو باشد، تا بروی قرضت را بدهی، كار تمام شده است.

نگام می کردی
وقت دروغ و غیبت هام نگام می کردی
وقت گناه تو خلوت هام نگام می کردی
اما بازم تو هیئت ها صدام می کردی
دعام می کردی
یا اباصالح پس کی میایی؟


«اللهم عبیدک المبتلی و اره سیده یا شدید القوی»: خداوندا بنده ات در چنگال بلای فراق از امام معصومش گرفتار شده است و تو ای شدید القوی، زیارت جمال دلربای مولایش را نصیبش فرما؛
«و ازل عنه به الاسی و الجوی و برد غلیله یا من علی العرش استوی »: و با فرج و وصال محبوبش غم و حزن این بنده ات را بر طرف نما، و ای کسی که بر عرش تسلط داری، جوش دل او را با شیرینی وصال سرورش سرد کن.(4)