مقایسه او با دیگران هرگز!

[bOoOoOy]

فرار از فکر مقایسه فرزند با فرزند دیگری، کار ساده ای است. کافی است، به خود بقبولانید که فرزند شما، موجودی مستقل و آزاد است که راه رشد و شیوه زندگی خودش را دارد و خواهد داشت.

بعضی ها، این اصل را همان روزی که روی صفحه مانتیور سونوگرافی، جنسیت کودک شان معلوم می شود، می پذیرند. این کودک قرار نیست همه خواسته های شما را موبه مو اجرا کند؛ همان طور که شما، خواسته های والدین تان را موبه مو انجام ندادید. فکر می کردید، دختردار می شوید، اما او پسر است. دل تان پسر می خواسته، اما او دختر است. او، به نظر شما، هیچ کاری ندارد. اگر هم همان جنسی است که می خواستید، از روی بخت و اقبال بوده، نه حرف شنوی کودک شما. هیچ فرزندی، به خواست مادر و پدرش، جنسیت ا ش را تعیین نمی کند.

مقایسه کردن، زمینه ساز دروغ گویی کودکان

انتظار و توقع بیش از حد از کودکان و مقایسه آنها با دوستان و همسالان در زمینه های گوناگون، یکی از علت های دروغ گویی محسوب می شود و والدینی که انتظارات بیش از حد توان و استعداد کودکان داشته باشند و آنان را زیر فشار قرار دهند، کودکان را به دروغگویی وامی دارند. والدین باید توجه داشته باشند که مقایسه کردن بچه ها، در هر سنی، کار غلطی است که سبب خودکم بینی کودک شده و سرخوردگی ایجاد می کند و این باعث می شود کودک، برای فرار از مقایسه شدن، در حقیقت، از والدینش فرار کند و این یعنی خطر! پس، باید به یاد داشته باشید که هرگز، بچه ها را با هم مقایسه نکنید.

در نظر داشته باشید که انسان ها، متفاوت از هم آفریده شده اند و توانایی ها و خصوصیات شان نیز متفاوت آفریده شده است. بنابراین مقایسه، امری دور از منطق است. هر کسی، در زمینه خاصی، توانایی و استعداد دارد و نمی توان انتظار داشت که دو نفر، مثل هم باشند. والدین باید اجازه دهند کودکان، خودشان باشند. کار والدین این است که شرایطی را فراهم کنند که استعدادهای خدادادی کودکان، شکوفا شود و پرورش یابد.

مقایسه کردن، زمینه ساز حسادت کودکان

متاسفانه برخی والدین مزیت یکی از کودکان را به رخ دیگری می کشند. برای مثال می گویند از برادر یا خواهرت یاد بگیر ببین شاگرد اول مدرسه شده پس کودک برای جلب محبت پدر و مادر درگیر یک رقابت ناسالم می شود و تصمیم می گیرد شاگرد اول شود، اما چون در درس ریاضی و علوم ضعیف است نمی تواند موفق شود در نتیجه احساس ناتوانی می کند و نیز درمی یابد پدر و مادر دیگر دوستش ندارند. بنابراین به خواهر یا برادرش حسادت می کند. حالا خودتان قضاوت کنید، آیا این رفتار شما درست است؟

پدران و مادران بهتر است به جای این گونه رفتارها، استعدادها و توانایی های کودکان را شناسایی و به آنها کمک کنند تا بتوانند استعدادهای خود را شکوفا کنند. همچنین اگر بچه ها را با هم مقایسه نکنند و آنها را مورد حمایت قرار بدهند، بچه ها خود را باور می کنند و اعتماد به نفس شان بالا می رود. در حقیقت والدین باید به کودکان نشان بدهند چقدر دوست شان دارند و همه را با یک چشم می بینند.



برای پرهیز از مقایسه چه باید کنید؟!

از شر افکار مقایسه ای خلاص شوید: اگر می خواهید از شر افکار مقایسه ای خلاص شوید، بهتر است یک دم نوش گیاهی برای خود درست کنید؛ وقتی فرزند خود را به پدرش سپرده اید تا او را برای هواخوری، به بیرون از خانه ببرد. یک قلم و کاغذ جلوی تان بگذارید و لیستی از بهترین های فرزندتان را تهیه کنید. سعی کنید ذهن را از مقایسه با دیگری دور کنید. فقط به نکات مثبت او فکر کنید؛ این که چه قدر زیبا لبخند می زند، موقع بازی، چه قدر هیجان زده می شود، فلان روز، در میهمانی، چه قدر آرام بود تا شما به میهمان ها برسید، اگرچه برای راه افتادنش، استرس زیادی داشتید، اما به حرف افتادنش، خیلی شیرین بود، هرچند بدغذایی می کند و لاغرتر از آن حدی است که باید باشد، ولی پرانرژی و بانشاط است و...

فرزند خود را باور داشته باشید: به کودک خود، اعتمادبه نفس بدهید زیرا بزرگ ترین سرمایه ای که یک مادر می تواند به فرزندش بدهد، ایجاد حس اعتمادبه نفس است. اگر مادری، فرزندش را باور نکند، چگونه او، خودش را باور کند. فرزند خود و روند رشدش را باور کنید. او، راه خودش را دارد، مانند هر انسان دیگری. مقایسه او با دیگر کودکان، بر سر این که زودتر به حرف افتاده اند یا شیرین تر با بزرگ ترها ارتباط برقرار می کنند و فرزند شما، چنین نیست، او را به مرور، از خودش مأیوس می کند. مبنای ذهنی تان را این بگذارید که فرزند شما، بهترین فرزندی است که می توانستید داشته باشید. دقت کنید؛ نمی گویم بهترین فرزند دنیا، که اگر چنین تصور کنید، یعنی فرزندتان را در مقام مقایسه با سایر کودکان، بهترین می دانید که این نوع نگرش، به مرور، می تواند برای شما، آفت شود.

کودک تان، برای شما، بهترین است: کودک خود را تبلیغ نکنید. او را آن چنان تصویرسازی نکنید که بعدها، اگر طور دیگری رفتار کرد، توی ذوق خود شما بخورد. بگذارید سیر طبیعی زندگی اش را داشته باشد. فرزند خود را ملاک دیگران نکنید.

اگر فرزند خود را به بُت زندگی تان تبدیل کنید، ممکن است او، براساس طبیعت کودکانه اش، رفتاری نشان دهد که برای شما، آزاردهنده باشد و به مرور، شما، از او دور شوید؛ چون توقعات شما را برآورده نمی کند. شما، کودک تان را بهترین معرفی کرده اید، اما او، به یک باره، مثلا در یک میهمانی، در مقابل دیدگان همه اقوام و دوستان، از خودش رفتاری نشان می دهد که نظر همگان را نسبت به خودش تغییر می دهد. یادتان باشد که کودک شما، راه طولانی در پیش دارد. اگر از همین روزهای اول و سال های نخست زندگی اش، دید خود را نسبت به او تغییر ندهید، در نوجوانی و بزرگسالی اش، دچار مشکلات جدی تر می شوید.

اگر او را شخصیت مستقل و آزاد نپندارید، چگونه می خواهید او را در انتخاب رشته تحصیلی و محل زندگی آزاد بگذارید. اگر در کودکی اش، می خواهید آن باشد که شما دوست دارید، چگونه در نوجوانی بتواند علایق و استعدادهایش را شناسایی کند. اگر ذهن شما، براساس مقایسه فرزندان تان با دیگران باشد، چگونه او، خودش باشد. پس، بهتر است تا دیر نشده، ذهن تان را خالی کنید و بگذارید کودک تان، سیر زندگی خودش را داشته باشد و شما، به عنوان پدر و مادر، فقط مراقب او باشید و از دیدن رشد او، لذت ببرید.

با وجود هر تفاوتی فقط محبت کنید و محبت!: فرزندان ما همه با هم متفاوت هستند و والدین باید به این مهم توجه کنند که توانمندی، استعدادها، یادگیری ها و رفتار کودکان با هم متفاوت است.

فرض کنید در باغچه منزل شما هم درخت سیب وجود دارد و هم درخت گلابی، هر دو درخت نیاز به نور، آب، زمین خوب و کود دارند اما در نهایت میوه ای که به دست می آید با هم متفاوت است. بنابراین فرزندان ما نیاز به توجه. مراقبت و عدم تبعیض دارند اما در نهایت هر فرزندی با توجه به نیاز رفتار خاص خود را دارد.

محبت کردن به کودکان را از مهم ترین بایدهای تربیتی دانست . محبت باید بدون افراط و تفریط، به موقع، به جا و به اندازه باشد.

تحقیر و سرزنش هرگز! : والدین نباید کودک را تحقیر و سرزنش کنند حتی برای اشتباهات و خطاهای او. بلکه باید ملایم و با لحن درست به او تذکر دهند. اشتباهات کودک نباید به رخ او کشیده شود و از تکرار اشتباهات برای کودک باید پرهیز شود. نباید از کودک انتظار بیش از حد داشت. چرا که هر کودکی توانمندی خاصی را دارد. همانطور که اثر انگشت دو فرزند با هم متفاوت است. سلول های مغز و پیچیدگی های مغز او هم با فرزند دیگر ما متفاوت خواهد بود. بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که کودکان ما مثل هم باشند و یا بیشتر از توانشان خود را نشان بدهند.