: توسعه طلبى عثمانيان

[~ERFAN~]

امپراتورى عثمانى با توجه به خلق و خوى نظامى گرى آن, دنبال تصاحب زمين و فتح نواحى بوده است. و در فتح و كشورگشايى به مسإله دين اقوام و مردم سرزمين ها كارى نداشت, مسيحيت, اسلام, حتى تشيع و تسنن براى آنها در كشورگشايى مطرح نبود. در اروپا, مسيحيان را مى كوبيدند و در ايران تسنن و تشيع را. تشيع كه معلوم است. به علت آن كه مورد حمايت صفويه بود, اما تسنن چگونه؟
در سفرنامه هاى ونيزيان در ايران, شرح حمله سنگين سلطان محمد عثمانى(فاتح قسطنطنيه) براى گرفتن بخش هايى بزرگ از ايران با سپاهى انبوه كه نفرات آن را بيش از 150 هزار نفر نوشته اند, به خوبى ترسيم شده است(1). پادشاه آن زمان ايران ((اوزون حسن آق قويونلو))(حسن دراز سفيد گوسفند), (به خاطر علامت گوسفند سفيد بر پرچم ها) بوده است.
اوزون حسن (جد مادرى شاه اسماعيل صفوى) از ديدن انبوه سپاه عثمانى حيرت كرد و دشنام مادر به سلطان محمد داد آن هم با زبان تركى!
اين نبرد هولناك در ساحل فرات روى داد(878ق) و برغم پيروزى اوليه ايرانيان, در مرحله دوم جنگ, شكست بر اردوى اوزون حسن افتاد و بيش از ده هزار تن از فرزندان ايران علف هرز شمشير تركان عثمانى گشتند. اگر عثمانيان قصد كوبيدن صفويان شيعى را داشتند, چرا به حكومتى چون آق قويونلو كه شيعه نبودند, حمله نمودند؟ هدف; گرفتن ايران بود چه ايران آق يويونلويى, چه ايران صفوى!.
عثمانيان در جبهه اروپا, پيش رفته مقاومت ها را درهم شكستند اما در جبهه ايران با سد سنگين ايرانيان سلحشور(سنى يا شيعه) مواجه گشتند و عاقبت براى زير فشار گذاشتن بيشتر ايران, با ازبكان كه حكومتى قوى در شرق ايران به وجود آورده و گاه تا يزد را زير سم اسبان خود مى كوبيدند و غارت مى كردند, در صدد اتحاد برآمدند و شايد هم اسناد مربوط به اتحاد را امضا نمودند! اما ايرانيان غيرتمند در زمان شاه اسماعيل صفوى, دو دست شكيب خان را بريده براى هم پيمان تركش فرستادند يعنى كه دست دست دراز را قطع مى كنيم!(2).