ویتنام از چشم یک ایرانی

[×ThundeRBolT×]

گاه لازم است برای شناخت بیشتر از خود و پی بردن به ظرفیت ها و قابلیت های گردشگری داخلی سری به دیگر کشورها بزنیم، تا از زبان کسانی که به دیگر کشورها رفته اند شرح حال و زندگانی مردم دیگر سرزمین ها را بشنویم. امروز به تماشای ویتنام می رویم، ولی از چشم یکی از مسافرانی که تازه از این کشور برگشته است.

امسال برای سفر نوروزی ویتنام را انتخاب کرده بودیم. برنامه ریزی سفر را خودم انجام دادم. سفر را برای ۹ روز برنامه ریزی کرده بودم. دو شب در شهر هو شی مینه، سه شب در هانوی، سه شب در جزیره زیبای کت با و شب آخر دوباره در هانوی.

به علت تأخیر پرواز به دوحه، پرواز دوحه ـ هوشی مینه را از دست دادیم و مجبور به یک شب اقامت اجباری در دوحه شدیم. روز بعد پس از هفت ساعت پرواز به این شهر رسیدیم. چیزی که در بدو ورود نظر هر تازه واردی را به خود جلب می کند، تعداد فراوان موتورسیکلت هایی است که در این شهر تردد می کنند. با این که تعدادی از کشورهای شرق آسیا را دیده ام اما به جرأت می گویم در هیچ شهر و کشوری نمی توان این تعداد از موتورسیکلت را مشاهده کرد. کافی است چراغ سر چهارراه قرمز شود تا در ظرف یک دقیقه در ساعات پرترافیک شهر متجاوز از ۲۰۰ موتورسیکلت سرچهاره راه جمع شوند و پس از سبز شدن چراغ منظره حرکت موتورسیکلت ها جالب است، مانند یک تظاهرات با موتور سیکلت!

در روز اول اقامت در این شهر متوجه شدم شهر هوشی مینه همان شهر سایگون معروف است که پایتخت ویتنام جنوبی در زمان جنگ بوده است.

واحد پول ویتنام دونگ است و هر دلار حدودا برابر با ۲۱هزار دونگ بود. ابتدا فکر کردم کشوری را یافته ام که ارزش پول ملی اش از ما کمتر باشد که یادم آمد الان دلار برابر با ۳۲ هزار و ۵۰۰ ریال است.

نکته جالب این بود که از حدود ۸ ـ ۷ سال پیش دیگر سکه در این کشور ضرب نشده است و بنابراین اکنون تمام پول این کشور به صورت اسکناس است و من چون علاقه به جمع آوری پول کشورهایی که سفر می کنم دارم ویتنام اولین کشوری است که نتوانستم سکه رایجی در آن بیابم.

هوشی مینه شهری تجاری است و چیز زیادی برای بازدید ندارد. ساختمان پست، کلیسای کاتولیک، ساختمان شورای شهر، ساختمان حزب کمونیست و بازار شهر از دیدنی های شهر به حساب می آمدند که هیچ کدام از نظر من از جذابیت ویژه و ارزش تاریخی با اهمیتی برخوردار نبودند.

دو نکته در این شهر و باقی سفر برایم جالب بود. اول این که با وجود سطح پایین زندگی که مشهود بود، بندرت افراد متکدی در خیابان بودند و از این حیث مدیریت شهری قابل تحسین بود. نکته دوم نبود کالسکه بچه بود. من چون مجبور بودم دختر کوچکم را مرتب با کالسکه جابه جا کنم، برایم جالب بود که در این کشور ۸۵ میلیون نفری با کودکان فراوان کسی از کالسکه استفاده نمی کرد.

ویتنام کشوری دراز و باریک در امتداد دریای جنوبی چین و در همسایگی چین، لائوس و کامبوج است. زیرساخت های حمل و نقل جاده ای و ریلی در این کشور چندان پیشرفته نیست و با توجه به مسافت طولانی بین شمال و جنوب آن هواپیما مناسب ترین وسیله جابه جایی است.

از هوشی مینه سیتی تا هانوی حدود ۱۷۰۰ کیلومتر راه است که با پرواز حدود دو ساعت طول می کشد. اما اگر همین مسیر را به صورت زمینی بخواهید، طی کنید حدود دو روز طول می کشد، زیرا سرعت مجاز در بخش عمده ای از جاده های ویتنام تنها ۵۰ کیلومتر در ساعت است! تا به حال چنین حد مجاز پایینی از سرعت را در هیچ جای دنیا مشاهده نکرده بودم. البته هستند جاهایی که می شود تا ۸۰ کیلومتر در ساعت هم رانندگی کرد، اما به جهت باریکی جاده ها و تردد کامیون ها، موتورسیکلت ها و همچنین در مسیر قرار داشتن شهرها و روستاهای زیادی که تردد عابران در آنها مکررا انجام می شود، عملا متوسط سرعت به کمتر از ۵۰ کیلومتر در ساعت می رسد. به هر حال پس از اقامت دو روزه در هوشی مینه سیتی با پرواز خطوط هوایی ویتنام به هانوی رفتیم. هانوی شهری نسبتا تمیزتر و زیباتر از هوشی مینه است. وجود دریاچه های متعدد در این شهر به آن زیبایی خاصی بخشیده است.

قسمت زیبای سفر بازدید از خلیج هالونگ بود. این خلیج در ۱۶۰ کیلومتری شرق هانوی قرار دارد و طبیعت خاص آن باعث شده است تا در میراث جهانی طبیعی در سازمان یونسکو به ثبت برسد. خلیج هالونگ متشکل از مجمع الجزایری با قریب به ۲۰۰۰ جزیره کوچک و بزرگ سنگی است که با پوشش انبوه گیاهی پوشیده شده و کشتی های تفریحی گردشگران را در سفری یکروزه به بازدید از این پدیده زیبای طبیعی می برند. از جاذبه های این منطقه غارهای سنگی داخلی جزیره هاست. یکی دیگر از دیدنی های جالب این منطقه، دهکده شناور ماهیگیران بود. تعدادی از خانواده های فقیر که از ماهیگیری امرار معاش می کنند در بخشی از این خلیج دهکده ای بنا شده بر قایق ها و شناورها ساخته اند که مدرسه و معبد هم دارد.

قریب به اتفاق جزایر خلیج هالونگ غیرمسکونی بوده اما چند جزیره که ابعاد بزرگ تری دارند، مسکونی هستند.

در این جزیره هتل های متعددی وجود داشت و یک مقصد گردشگری پرطرفدار برای توریست های خارجی به حساب می آمد.

پس از سه روز اقامت در جزیره کت ـ با، با اتوبوس دریایی جزیره که به طور منظم بین این جزیره و شهر ساحلی هایفونگ تردد می کرد و با سرعتی نسبتا بالا این مسیر را در ۴۵ دقیقه می پیمود به شهر هایفونگ رسیدیم و از آنجا با خودرو مسافت ۱۰۵ کیلومتری تا هانوی را در ۳ ساعت طی کردیم. سفر ما به ویتنام با یک شب دیگر اقامت در شهر هانوی به پایان رسید. روز بعد با پرواز خطوط هوایی ویتنام دوباره به شهر هوشی مینه برگشتیم و از آنجا هم به دوحه و در نهایت تهران مراجعت کردیم.