"شعر نو از فروغ فرخزاد"

[Dead Silence]

چون سنگها صدای مرا گوش میکنی

سنگی و ناشنیده فراموش میکنی

رگبار نو بهاری و خواب دریچه را

از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با بر گ های مرده هم آغوش میکنی

گمراه تر از روح شرابی و دیده را

در شعله می نشانی و مدهوش میکنی

ای ماهی طلایی مرداب خون من

خوش باد مستیت که مرا نوش میکنی

تو دره بنفش غروبی که روز را

بر سینه می فشاری و خاموش میکنی

در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت

او را به سایه از چه سیه پوش میکنی؟

[masuooood]

تمام روز را در آئینه گریه میکردم 
بهار پنجره ام را 
به وهم سبز درختان سپرده بود 
تنم به پیلهء تنهائیم نمیگنجید 
و بوی تاج کاغذیم 
فضای آن قلمرو بی آفتاب را 
آلوده کرده بود 
نمیتوانستم ، دیگر نمیتوانستم 
صدای کوچه ، صدای پرنده ها 
صدای گمشدن توپهای ماهوتی 
و هایهوی گریزان کودکان 
و رقص بادکنک ها
که چون حبابهای کف صابون 
در انتهای ساقه ای از نخ صعود میکردند 
و باد ، باد که گوئی 
در عمق گودترین لحظه های تیرهء همخوابگی نفس میزد 
حصار قلعهء خاموش اعتماد مرا 
فشار میدادند 
و از شکافهای کهنه ، دلم را بنام میخواندند