علت اينکه بسياري از افراد بسيار احساساتي بوده و با ديدن يک فيلم غم انگيز بلافاصله اشک هايشان جاري مي شود ترشح پايين يک هورمون است.
افرادي هستند که هميشه مقداري اشک اضافي در جيب خود ذخيره دارند تا در روز مبادا (همين لحظه، همين حالا) از آن استفاده کنند.
اين افراد اين بار که با ديدن يک فيلم غم انگيز مثل هميشه احساساتشان به شدت تحريک شد و قصد استفاده از اشک هاي داخل جيبشان را داشتند مي توانند همه تقصيرها با خيال راحت را به گردن هورموني به نام «سروتونين» بيندازند.
سروتونين نوعي انتقال دهنده عصبي خلق و خو است که به گفته محققان مرکز پزشکي سطح پايين آن مي تواند باران اشک ها را با وزيدن کوچکترين نسيم احساسي جاري کند.
اين محققان براي دستيابي به اين نتايج 25 داوطلب زن را به دو گروه تقسيم کردند. به گروه اول يک دوز واحد از داروي رايج ضد افسردگي (پاروکستين) داده شد. اين دارو مي تواند به طور موقت سطح سروتونين را افزايش دهد.
اين محققان براي گروه دوم داروي بي اثر (پلاسيبو) تجويز کردند.
چهار ساعت بعد از آنها خواسته شد که يکي از دو فيلم غم انگيز پيشنهادي را تماشا کنند. در فيلم اول قهرمان داستان در اثر ابتلا به سرطان مي مرد و فيلم دوم مربوط به خشونت هاي خانوادگي بود.
نتايج اين تحقيقات نشان داد که افزايش ميزان سروتونين در مغز بيماراني که يک دوز از پاروکستين را دريافت کرده بودند موجب کاهش گريستن در صحنه هاي غم انگيز شد.
افرادي هستند که هميشه مقداري اشک اضافي در جيب خود ذخيره دارند تا در روز مبادا (همين لحظه، همين حالا) از آن استفاده کنند.
اين افراد اين بار که با ديدن يک فيلم غم انگيز مثل هميشه احساساتشان به شدت تحريک شد و قصد استفاده از اشک هاي داخل جيبشان را داشتند مي توانند همه تقصيرها با خيال راحت را به گردن هورموني به نام «سروتونين» بيندازند.
سروتونين نوعي انتقال دهنده عصبي خلق و خو است که به گفته محققان مرکز پزشکي سطح پايين آن مي تواند باران اشک ها را با وزيدن کوچکترين نسيم احساسي جاري کند.
اين محققان براي دستيابي به اين نتايج 25 داوطلب زن را به دو گروه تقسيم کردند. به گروه اول يک دوز واحد از داروي رايج ضد افسردگي (پاروکستين) داده شد. اين دارو مي تواند به طور موقت سطح سروتونين را افزايش دهد.
اين محققان براي گروه دوم داروي بي اثر (پلاسيبو) تجويز کردند.
چهار ساعت بعد از آنها خواسته شد که يکي از دو فيلم غم انگيز پيشنهادي را تماشا کنند. در فيلم اول قهرمان داستان در اثر ابتلا به سرطان مي مرد و فيلم دوم مربوط به خشونت هاي خانوادگي بود.
نتايج اين تحقيقات نشان داد که افزايش ميزان سروتونين در مغز بيماراني که يک دوز از پاروکستين را دريافت کرده بودند موجب کاهش گريستن در صحنه هاي غم انگيز شد.