لفظ عمو و خاله را از دایره لغات کودکان حذف کنیم!

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

معصومه انصاریان می‌گوید: در بسیاری از خانواده‌ها دوستان پدر و مادر با لفط خاله و عمو خطاب می‌شوند و لفظ عمو و خاله صمیمیت و محرمیت را القا می‌کند. من به شدت مخالف این کلمات هستم و باید با برخوردی آگاهانه به این امر پایان داد.

به گزارش ایسنا، مراسم رونمایی از کتاب «آوا در آینه» که به موضوع آزار جنسی بچه‌ها می‌پردازد با عنوان «سکوت بس!» روز دوشنبه ۲۹ بهمن‌ماه  در خانه وارطان برگزار شد.
در این مراسم، معصومه انصاریان - مترجم و منتقد -  با اشاره به وجوه مختلف این اثر، گفت: این اثر شجاعانه تلنگرهایی برای ما دارد. در این اثر فرد متعرض مردی به اسم "عمو کامران" است. عمو کامران فرصت‌های زیادی دارد تا فرد موجهی به نظر برسد. نخست او یک دوست خانوادگی است، دوم این‌که دوست خانوادگی قدیمی است،  سوم این‌که رابطه او با آوا (شخصیت اصلی کتاب) دوستانه است، چهارم این‌که در جایی رابطه آن‌ها معلم – شاگردی است، از سوی دیگر عمو کامران مهمان است و تفاوت سنی او با آوا امتیازی است برای اعتماد آوا به او و درنهایت این مرد که عموی آوا نیست با لفظ عمو مورد خطاب قرار می‌گیرد و لفظ عمو، صمیمیت و محرمیت را القا می‌کند.
این مترجم و منتفد افزود: من به شدت مخالف الفاظ خاله و عمو هستم. روانشناسان نیز بر این نکته تاکید دارند. در بسیاری از خانواده‌ها دوستان پدر و مادر با این کلمات خطاب می‌شوند و باید با برخوردی آگاهانه به این امر پایان داد. در این کتاب هم آوا با تمام این موانع روبه‌روست، او دچار شک و تردید و درگیری درونی است چون کامران، عموی اوست.

او با اشاره به ذهنیت پدرها و مادرها در برابر این نوع آشنایان، خاطرنشان کرد: مساله مهم دیگر این کتاب، ذهنیت پدر و مادر است. دوست آن‌ها (کامران) در رشته ادبیات نمایشی درس خوانده و به دخترشان کمک می‌کند. دختر خانه اهل کتاب و روابط اجتماعی است. اما در نهایت می‌بینیم او آماده صحبت کردن درباره چالشی که برایش رخ داده نیست. پدر و مادر آوا به شدت مشغول حرفه خود هستند. خیلی دوستان‌شان را دوست دارند و دچار خودشیفتگی‌اند. این تصاویر به بی‌احتیاطی پدرها و مادرها اشاره دارد. پدر و مادرهایی که امکان تحصیلی خوب را برای فرزندشان مهیا می‌کنند، توجه و مراقبت مدوام دارند و لحظه به لحظه در کنار فرزندشان‌ هستند، اما موضوع مهمی را فراموش کرده‌اند؛ موفقیت تحصیلی را با آگاهی اجتماعی اشتباه نگیریم.
 در ادامه مراسم مهدی رجبی - نویسنده ادبیات کودک و نوجوان - با اشاره  به مساله‌ آی کیو و ای کیو اظهار کرد: هوش هیجانی مبحث گسترده‌ای است. بعضی از فرزندان ما برای پرورش ای کیو تربیت نمی‌شوند. حاصل این آموزش ندیدن والدینی است که به شخصی مثل عمو کامران اجازه می‌دهند با دخترشان شوخی کند.
این نویسنده تاکید کرد: فارغ از مباحث مذهبی باید به مساله‌ حریم پرداخت. این‌که یک غریبه تا چه اندازه اجازه نزدیکی فیزیکی به فرزند ما را دارد و مهم است که بتوانیم این امر را به فرزندمان بیاموزیم. لازم است که بزرگسالان در کلاس‌هایی با این موضوع شرکت کنند و یاد بگیرند. اتفاقی که کمتر رخ می‌دهد و نسل زیادی از افراد تحصیل‌کرده هم درباره آن اطلاعاتی ندارند.

رجبی در بخش دیگری از سخنان خود بیان کرد: در انتهای داستان عمو کامران مجازات نمی‌شود و می‌تواند از کشور خارج شود. به اصطلاح دل مخاطب خنک نمی‌شود اما اتفاق بهتری می‌افتد. در جایی از متن آوا با پسری مزاحم روبه‌رو می‌شود و این بار برخورد فیزیکی دارد. او یاد می‌گیرد در موارد مشابه سکوت نکند و از خودش دفاع کند. البته باید گفت این شیوه دفاع نیز نیاز به آموزش دارد. این‌که چطور سکوت نکنیم یا چطور از خود دفاع کنیم.
در پایان فائزه دائمی -  نویسنده «آوا در آینه» - درباره این کتاب گفت: همان‌طور که به رابطه عاطفی آوا با عمو کامران اشاره شد، تلاش کردم تا شخصیت تبدیل به فردی خاکستری شود. قرار نیست ما بخش‌های خوب را انکار و خاطرات‌مان را پاک کنیم. در این داستان هم جمله‌ای وجود دارد. آوا می‌گوید من عمو کامران قبل از ۱۱ سالگی را نگه می‌دارم و سعی می‌کنم مرد بعد از ۱۴ سالگی‌ام را پاک کنم. آوا به این شیوه با اتفاق روبه‌رو می‌شود.

دائمی با ارائه توضیحاتی درباره‌ شکل‌گیری این کتاب، بیان کرد: کتاب‌های نردبان با تشکیل کارگروهی تالیف آثاری با موضوع مهارت‌های زندگی را شروع کرد. من هم دوست داشتم درباره هویت جنسی و پذیرش آن بنویسم، چون خودم هم در نوجوانی با آن دست به گریبان بودم. بعد از نوشتن طرح اولیه و سفری که طرح طی کرد به جایی رسیدیم که بحث تجاوز مطرح شد و این موضوع انتخاب شد.
این نویسنده‌ جوان به ممیزی‌های موجود درباره این موضوع اشاره کرد و گفت: در حین نوشتن کتاب ابتدا دست خود را باز گذاشتم اما خودسانسوری آرام آرام در من شکل گرفت تا جایی که اثر بعد از بازبینی بررس تغییری نداشت. نمی‌دانم بابت این خودسانسوری باید خوشحال باشم یا خیر؟