گفتارهایی از فریدریش نیچه - فراسوی نیک و بد

[Actinium]

جایی که نیکی و خوبی آغاز می شود

حد و مرزی وجود دارد که از آن به بعد قدرت دیدِ انسان قادر به تشخیص غرایز بد و خبیثِ خود نیست، زیرا این غرایز بسیار ظریف و ناچیز شده اند. در آنجاست که انسان قلمروِ نیک و خیر خود را آغاز می کند و تصور ورود به آن هم زمان تمام غرایز، احساس امنیت، رفاه و آسایش و خیرخواهی را بیدار می کند، غرایزی که شر و بدیِ محدود و تهدیدش می کند. 

از این رو، هر اندازه چشم ضعیف تر باشد، دامنۀ خیر وسیع تر است! به این سبب کودکان و عوام همواره شادمانند...! و سرخوردگیِ و محزونی متفکران بزرگ ریشه در اینجا دارد و خلق و خوی بدشان خویشاوند عذاب وجدان است. 

فریدریش نیچه، دانش طربناک، کتاب اول، پاره 53