خالکوبی‌های سلنا گومز

[Actinium]

شما را پارسایی اندرز می گویم؟ پاررسایی برخی را فضیلت است، و بسیاری را کمابیش رذیلت.

اینان اگرچه خوب خویشتن‌دار اند، اما ماده سگ نفس از هر کارشان با رشک بیرون می نگرد.

از بلندی های فضیلت تا سردنای جان این جانور و بی آرامی اش به دنبال ایشان است. 

چون از ماده سگ نفس تکه ای گوشت دریغ شود، چه خوب می داند که چگونه تکه ای جان دریوزه کند. 

تراژدی ها و چیزهای جانگذاز را دوست می دارید؟ اما من به ماده سگ نفس‌تان بدگمانم. 

دیدگانی بی رحم دارید و دردمندان را شهوت‌ناکانه می نگرید. مگر نه آن است که شهوت شما جامه دیگر کرده و خود را رحم نامیده است. 


آن را که پارسایی کاری دشوار است می باید از آن برحذر باشد تا که پارسایی او را راه دوزخ نشود؛ یعنی راه پلیدی و آلودگی روان. 

آیا از پلشتی ها سخن می گویم؟ اما به گمان من این بدترین کار نیست. 

نه آنگاه که حقیقت پلشت است، بل آنگاه که کم ژرفاست. مرد دانا با ناخوشدلی پای در آب های آن می نهد. 



به راستی هستند کسانی از جان و دل پارسا؛ اینان دل آسوده تر اند و از شما بهتر و بیشتر می خندند. 

آنان به پارسایی نیز می خندند و می گویند: پارسایی دیگر کدام است؟

پارسایی مگر دیوانگی نیست؟ اما این دیوانگی خود به ما رو کرد، نه ما به او. 

ما به این میهمان آشیان دادیم و دل. اکنون با ما می زید. بگذار هرچه می خواهد بماند!

چنین گفت زرتشت.


والسلام. 
5 دی ماه 1397
مهرداد