جریان رپ دیس لاو را باید جدی گرفت!

[Actinium]

چند وقت پیش کسی یه آهنگ به اسم "هوس باز" از مسعود صادقلو نامی معرفی می کرد، بعد گوش کردنش کاملا هنگ کردم. البته این آهنگ سبک پاپ بود اما مشخصا همون جا هم گفتم که لحن این طور آهنگ ها بیشتر به سبک عشق های لوتی منشانه قدیم توی لاله زار می مونه تا لحن ادبیات عاشقانه ای که همه دنیا فکر و فرهنگ ایرانی رو باهاش می شناسه.

این یک حقیقت هست که ایرانی ها بیشتر بخصوص قدیمی ها پرورش یافته فرهنگی بودن که علمای دینی و حکومت بهشون تزریق می کرد تا چیزی که بزرگان اندیشه و فرهگشون بهشون انتقال می دادن. توی همین آهنگ صادقلو به معشوق "هوس باز" و "بی لیاقت" خطاب می شه و بعدش می گه "عاشقتم دیوونه"! چطور آدم می تونه عاشق کسی باشه و چنین واژه های زشت و سطح پایینی رو بهش نسبت بده. اصل اول توی عشق اعتماد و احترام درونی ای هست که عاشق برای معشوق قائل میشه. حالا این عاشق های لوتی منش و چاله میدونی جز اینکه دارن به خواست استیلاطلبانه خودشون توجه میکنن انگار که هیچ مقصود دیگه ای رو دنبال نمی کنن.

در آخر اینکه در کمال تعجب می بینیم که امروز مضامین ترانه های هالیوودی به نگاه ایرانی های کلاسیک مثل حافظ و مولانا وسعدی خیلی نزدیکتره تا داخلی های خودمون. من به شخصه می گم تا به امروز توی سبک پاپ یا راک هالیوود (که دنبال میکنم) ندیدم عاشق به معشوقش فحش بده یا مثلا وازه ای در سطح صادقلو رو به معشوقش بگه. به عبارتی میشه کاملا درک کرد که اون "راست بازی" و نگاه احترام آمیزی که توی ادبیات فارسی نسبت به معشوق وجود داشته از سمت اون وری ها بیشتر رعایت میشه تا خواننده های ایرانی که بعضا تحت تاثیر ادبیات لوتی منشانه و مردسالارانه فرهنگ عامه هنوز باقی موندن:

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن...