ܓ نـآمه هـآی نَهجُ البلاغـه

[ρυяρℓє_ѕку]

نامه 15 

چون دشمن را آماده جنگ مي‏ديد، مي‏گفت 

خدايا دلها به سوي تو روانه است، و گردنها به درگاه تو كشيده، و ديده‏ها به آستان تو دوخته و گامها در راه تو نهاده، و تن‏ها در خدمت تو لاغر گرديده. خدايا دشمنيهاي پوشيده آشكار است و در خروش، و ديگهاي كينه در جوش. خدايا به تو شكوه آريم كه پيامبرمان را ميان خود نداريم، و دشمنان ما بسيار است و هر يكي‏مان چيزي را خواستار «خدايا ميان ما و دشمنانمان به حق داوري فرما، كه تو بهترين داوراني.» 

نامه (15) 

و كان عليه السلام يقول إذا لقي العدو محاربا 

اللَّهُمَّ إِلَيْكَ أَفْضَتِ الْقُلُوبُ وَ مُدَّتِ الْأَعْنَاقُ وَ شَخَصَتِ الْأَبْصَارُ وَ نُقِلَتِ الْأَقْدَامُ وَ أُنْضِيَتِ الْأَبْدَانُ اللَّهُمَّ قَدْ صَرَّحَ مَكْنُونُ الشَّنَآنِ وَ جَاشَتْ مَرَاجِلُ الْأَضْغَانِ اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ غَيْبَةَ نَبِيِّنَا وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ تَشَتُّتَ أَهْوَائِنَا رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحِينَ