سطحی نویسی در قلم بزرگان شعر «سپید»

[sober]

وزه ساده نویسی در قلم اغلبِ بزرگان شعر سپید، جای خود را به سطحی نویسی داده است و از آنجا که ساده نویسی، هنر بزرگی است و هر کسی از عهده ی آن بر نمی آید، این جایگزینی خطای جبران ناپذیری است که می تواند لطمه های زیادی بر پیکره ی این قالب وارد کند. خطایی که مخاطب را نسبت به شعر سپید ، بی اعتماد می کند .


تنها با نوشتنِ عمودی واژه ها و به کاربردن کلمه هایی که فقط ظاهر شاعرانه دارند ،اتفاقِ شعر نخواهد افتاد . متأسفانه این بزرگان ، زیر پرچم شهرت ، هر گفتگوی عادیِ روزانه و هر مطلب پیش پا افتاده ای را با نام شعر منتشر می کنند بدون آن که مسئولیتی در قبال شهرتشان داشته باشند. شهرتی که شاید سال ها پیش در سایه ی سرایش شعری زیبا به دست آورده اند و یا دکلمه ی فرد معروفی اشعارشان را برجسته تر کرده است.

واضح است که داشتن شرایط تبلیغاتی مناسب مثل حضور در یک انتشاراتیِ مطرح ، بودن در خانواده ای شاعر و معروف و ...در زود و زیاد دیده شدن یک شاعر می تواند موثر باشد اما در نهایت، خوب می دانیم اگر قلم شاعر حرفی برای گفتن نداشته باشد از دیده ها و دفترها کنار خواهد رفت .

پس خوب است جوهره ی قلم این عزیزان تقویت شود و با اکتفا به آنچه که در گذشته خلق کرده اند حنجره ی قلمشان را مسیر عبور هر شعر نا پخته و نا خوشایندی نکنند . مخاطب با توجه به پیشینه ای که دارند، به آنها اعتماد دارد و هر چرا که به عنوان شعر، منتشر می کنند صفحه به صفحه و گروه به گروه در فضاهای مجازی پخش می کنند .

گاه شعری بی دلیل زیباست و اگر چندین منتقد مطرح هم با استدلال آن را رد کنند باز هم به مذاق خواننده خوش خواهد آمد و بر عکس گاهی شاعری تمام مؤلفه های یک شعر را رعایت کرده اما منجر به احساس زیبایی و لذت در مخاطب نشده است .پس بحث روی اشعار زیبا نیست بحث بر سر اشعاری است که علی رغم نداشتن ویژگی های ابتدایی یک شعر و عنصر زیبایی از صدقه سری اسم شاعر صفحه به صفحه می چرخند .

مشکلی که فراتر از مشکل سطحی نویسی وجود دارد این است که به خاطر روابط بین شعرا و نان قرض دادن های شاعرانه و نیاز شاعران به یکدیگر برای مهر تأیید و تحسین ،کسی نمی تواند اشعار این بزرگان را نقد کند .نقدی نه از روی حبّ و بغض، بلکه نقدی که نظری به مؤلف ندارد و منصفانه و صادقانه شعر را به چالش می کشد و جالب است همین شاعرانی که به هر دلیل امروز بر پیشانی شعر و ادب کشور می درخشند، با غروری کاذب بسیاری از نوشته هایی را که به مراتب از قلم آنها قویتر است ،شعر نمی دانند و به باد انتقاد می گیرند، شاعرش را با واژه هایی سنگین و سخیف ملامت می کنند که این نوشته هنوز تا شعر شدن بسیار فاصله دارد و ...

بی شک شعرها از صافی ِ زمان عبور خواهد کرد و هیچ نوشته ای از تیغِ تاریخِ ادبی کشورمان در امان نخواهد بود .