تآلـآر لبآس هـآی محلی

[L²evi]

پوشاک محلی  مازندران :شلیته




این لباس، دامن بسیار پرچین و معمولاً کوتاهی است برای تهیه شلیته پارچه‌ای به طول میانگین m10 و عرض cm50-30 بکار می‌برند. برعکس سایر شیوه‌های دوخت، عرض پارچه را برای قد لباس به  کار برده و طول آن را برای چین کش کمر به این ترتیب  شلیته دامن پرچین و کوتاهی به قد cm50-30 خواهد بود. برای تهیه شلیته معمولاً از پارچه‌ی تافته (ابریشمی) و کتان‌های ظریف یک رنگ استفاده می‌کردند. دورا دور لبه پایین شلیته را گاه با نوار سیاه رنگی تزئین می‌کردند و به آن «سیاهیک» می‌گفتند برای چین کش کمر شلیته، نوار کتانی بلندی به جای کش به کار می‌برند. نوار با کارگاه بافندگی به عرض میانگین cm4 و طول cm150 تهیه کرده و دو سر آن را گره می‌زدند.
هنگامی‌که شلیته را می‌پوشیدند، چین کمر آن به جای آنکه در گودی قرار گیرد، روی استخوان لگن قرار می‌گرفت. پیراهن را روی شلیته می‌پوشیدند و به این ترتیب مقدار کمی از پائین‌شلیته، بیرون پیراهن بود.
در سرزمین‌های جلگه‌ای اندازه قد شلیته کوتاهتر و در نواحی کوهستانی معمولاً بلند‌تر است شاید این با دلایل معیشی توجیه شود زیرا در سرزمین‌های جلگه‌ای شالیکاری توسط زنان، معیشت رایجی است.
کار در شالیزار‌های انباشته از آب، هنگامی‌که جامه‌ها کوتاهتر باشد آسانتر خواهد بود در گذشته پوشیدن شلیته تنها در مازندران رایج نبود. این لباس جزئی از پوشاک محلی  بیشتر روستائیان و عشایر ایران است.
هر اندازه به جنوب ایران نزدیک‌تر می‌شویم، شلیته بلند‌‌تر خواهد بود پیشینه‌ی این لباس کاملاً روشن نیست. اما در تندیس‌های بدست آمده از دوره‌ی اشکانیان مجسمه‌زنی با شلیته بلند و پیراهن نیمه‌کوتاه دیده می‌شود. امروزه پوشیدن شلیته در میان زنان روستایی مازندران رایج نیست، آن را گاه در هنگام جشن‌ها برای رقص محلی در محافل زنانه می‌پوشند.