بازی آنلاین
آپلود عکس
جنگ اول ایران و روم در زمان ارد اول روی داد که با پیروزی ایران پایان یافت. کراسوس Crassus یکی از روسای سه گانه(دو نفر دیگر ژولیوس سزار و پومیه) مستعمره های روم، در این زمان حکمران سوریه و مستعمره های دیگر در آسیا شد. این شخص تسخیر ایران و هند را به طور جدی جزو نقشه خود قرار داده بود که در دفعه اول با لژیون های رومی به بین النهرین حمله کرده و پیشرفت کرد و پس از آن در 54 ق.م به شام بازگشت.
در این احوال اَرتاواردس پادشاه ارمنستان، او را ملاقات کرد و وعده داد که 16 هزار سوار و 30 هزار پیاده به او بدهد و به کراسوس گفت که اگر در ارمنستان با ایران جنگ کند، سواره نظام ایران قادر به حرکتی نخواهد بود و پیاده نظام روم که به کوهستان عادت کرده پیروز خواهد شد. اما کراسوس که بین النهرین را بخاطر سفرش بهتر میشناخت ترجیح داد از این راه به ایران حمله کند.
در این موقع ارد نزد کراسوس سفیری فرستاد و این پیام را رساند:
اگر مردم روم میخواستند با من جنگ کنند من جنگ میکردم و از بدترین عواقب آن بیمی نداشتم، اما فهمیده ام شما برای منافع شخصی به خاک ایران حمله میکنید، پس رحم میکنم و حاضرم اسرای رومی را پس بدهم!
کراسوس به سفیر گفت: جواب پادشاه شما را در سلوکیه خواهم داد. سفیر خندید و گفت: اگر ممکن است از کف دست من مویی بروید شما هم سلوکیه را خواهید دید.
پس از آن کراسوس با سپاهی تشکیل شده از لژیون های مجرب و 42 هزار نفره عازم بین النهرین گشت اما ارد با پیاده نظام خود با نهایت سرعت داخل ارمنستان شد و این کشور را اشغال کرد تا پادشاه آن نتواند سواره نظام خود را به کمک کراسوس بفرستد.
بعد از انجام این کار، سورنا که سردار شجاع و با تجربه ای بود با تمامی سواره نظام پارتی به جنگ با کراسوس رفت اما کراسوس در ابتدا میخواست در ساحل فرات توقف کند و در مقابل سلوکیه جنگ کند اما از ترس یکی از بزرگان بادیه نشین ها که از متحدین ارد بود نقشه خود را تغییر داد و وارد جلگه های بین النهرین شد و تا نزدیکی حران(کاره) پیش رفت.
در این زمان ناگهان لشگر سورنا پیدا شد و سردار ایرانی حیله ای را به کار برد. برای اغفال رومی ها قسمتی از سواره نظام ایران را که کم عده بودند و اسلحه مناسبی نداشتند به رومی ها نشان داد و کراسوس فکر کرد که به آسانی پیروز میشود، و لشگر رومی ها بدون رفع خستگی و استراحت جنگ را شروع کرد.
تصویر
لژیون های رومی اول میخواستند با نیزه و پس از آن با شمشیر جنگ تن به تن کنند. لشگر رومی ها از سربازان ورزیده و متحد بوجود امده بود و همین که این لشگر به حرکت درآمد صدای طبل لشگر های ایرانی در امد و سواره های ایرانی که پنهان شده بودند از هر طرف جمع شدند و شروع به جنگ کردند.
تیرهای رومی به لشگر ایران کارساز نبود چون پارتی ها در تیراندازی مهارت داشتند و از دور جنگ میکردند. بعد که پیاده نظام رومی نزدیک شد، سواره نظام پارتی روش جنگ و گریز را انتخاب نمود. یعنی کمی جنگ میکردند و بعد از هر طرف فرار میکردند تا اینکه رومی ها را به مکان های خشک و بی آب میکشیدند. پس از آن دوباره از هر طرف به سواره نظام رومی حمله میکردند و تلفات زیاد بر آنها وارد کردند.
در همین موقع فابیوس Fabius پسر کراسوس که زیر دست بزرگترین سردار رومی یعنی ژولیوس سزار بود در گل(فرانسه کنونی) فنون جنگی را آموخته بود و با 140 نفر سوار رسید و به کمک کراسوس رفت. اما سواره نظام رزم دیده ی رومی در گل، نتوانست از عهده ی سربازان پارتی برآید. این سواره نظام دور فابیوس را خالی کردند ولی برگشتند و به او حمله کردند و زمانی که کراسوس میخواست فرمان حمله به لشگر خود بدهد ناگهان سر پسرش را بر روی نیزه در میان لشگر پارتی ها دید.
سواران پارتی همین که سر را دیدند بر جرات خود افزودند و عرصه را چنان بر رومی ها تنگ کردند که اوکتاویوس Octavius یکی از فرماندهان لشگر روم و قیصر بعدی روم تصمیم به عقب نشینی گرفت. لشگر روم میخواست به کوهستان پناه ببرد تا از حملات ایرانی ها در امان باشد اما بخاطر اشتباه بلده راهی که لشگر را هدایت میکرد، این هدف حاصل نشد و رومی ها در محل باز قرار گرفتند که باز هم پارتی ها در آنجا توانایی عملیات داشتند.
پس از آن سورنا به کراسوس گفت که با ایران صلح کند و او را متقاعد کرد که به طرف رودخانه برود و متارکه را امضا کند. کراسوس مطمئن شد و تنها با سورنا به طرف رودخانه رفت. پس از حرکت کراسوس فرماندهان لشگر او، نگران شدند که مبادا به او خیانتی شود و به دنبال او رفتند. در همین زمان جنگی میان پارتی ها و رومی ها پیش آمد و کراسوس کشته شد.
همین که لشگر روم خبر کشته شدن او را شنید وحشت زده شدند و به استثنای 2 هزار نفر که موفق به فرار شدند بقیه اسیر پارتی ها شدند یا دست بادیه نشینان افتادند. تلفات لشگر کراسوس را در این جنگ 20 هزار نفر ذکر کرده اند و تعداد اسرایی که پارتی ها گرفتند و به مرو فرستادند، نزدیک همان 20 هزار نفر ذکر شده است. همچنین برخی کشته شدن کراسوس را بخاطر شورشی در لشگر روم قلمداد کرده اند.
در این احوال اَرتاواردس پادشاه ارمنستان، او را ملاقات کرد و وعده داد که 16 هزار سوار و 30 هزار پیاده به او بدهد و به کراسوس گفت که اگر در ارمنستان با ایران جنگ کند، سواره نظام ایران قادر به حرکتی نخواهد بود و پیاده نظام روم که به کوهستان عادت کرده پیروز خواهد شد. اما کراسوس که بین النهرین را بخاطر سفرش بهتر میشناخت ترجیح داد از این راه به ایران حمله کند.
در این موقع ارد نزد کراسوس سفیری فرستاد و این پیام را رساند:
اگر مردم روم میخواستند با من جنگ کنند من جنگ میکردم و از بدترین عواقب آن بیمی نداشتم، اما فهمیده ام شما برای منافع شخصی به خاک ایران حمله میکنید، پس رحم میکنم و حاضرم اسرای رومی را پس بدهم!
کراسوس به سفیر گفت: جواب پادشاه شما را در سلوکیه خواهم داد. سفیر خندید و گفت: اگر ممکن است از کف دست من مویی بروید شما هم سلوکیه را خواهید دید.
پس از آن کراسوس با سپاهی تشکیل شده از لژیون های مجرب و 42 هزار نفره عازم بین النهرین گشت اما ارد با پیاده نظام خود با نهایت سرعت داخل ارمنستان شد و این کشور را اشغال کرد تا پادشاه آن نتواند سواره نظام خود را به کمک کراسوس بفرستد.
بعد از انجام این کار، سورنا که سردار شجاع و با تجربه ای بود با تمامی سواره نظام پارتی به جنگ با کراسوس رفت اما کراسوس در ابتدا میخواست در ساحل فرات توقف کند و در مقابل سلوکیه جنگ کند اما از ترس یکی از بزرگان بادیه نشین ها که از متحدین ارد بود نقشه خود را تغییر داد و وارد جلگه های بین النهرین شد و تا نزدیکی حران(کاره) پیش رفت.
در این زمان ناگهان لشگر سورنا پیدا شد و سردار ایرانی حیله ای را به کار برد. برای اغفال رومی ها قسمتی از سواره نظام ایران را که کم عده بودند و اسلحه مناسبی نداشتند به رومی ها نشان داد و کراسوس فکر کرد که به آسانی پیروز میشود، و لشگر رومی ها بدون رفع خستگی و استراحت جنگ را شروع کرد.
تصویر
لژیون های رومی اول میخواستند با نیزه و پس از آن با شمشیر جنگ تن به تن کنند. لشگر رومی ها از سربازان ورزیده و متحد بوجود امده بود و همین که این لشگر به حرکت درآمد صدای طبل لشگر های ایرانی در امد و سواره های ایرانی که پنهان شده بودند از هر طرف جمع شدند و شروع به جنگ کردند.
تیرهای رومی به لشگر ایران کارساز نبود چون پارتی ها در تیراندازی مهارت داشتند و از دور جنگ میکردند. بعد که پیاده نظام رومی نزدیک شد، سواره نظام پارتی روش جنگ و گریز را انتخاب نمود. یعنی کمی جنگ میکردند و بعد از هر طرف فرار میکردند تا اینکه رومی ها را به مکان های خشک و بی آب میکشیدند. پس از آن دوباره از هر طرف به سواره نظام رومی حمله میکردند و تلفات زیاد بر آنها وارد کردند.
در همین موقع فابیوس Fabius پسر کراسوس که زیر دست بزرگترین سردار رومی یعنی ژولیوس سزار بود در گل(فرانسه کنونی) فنون جنگی را آموخته بود و با 140 نفر سوار رسید و به کمک کراسوس رفت. اما سواره نظام رزم دیده ی رومی در گل، نتوانست از عهده ی سربازان پارتی برآید. این سواره نظام دور فابیوس را خالی کردند ولی برگشتند و به او حمله کردند و زمانی که کراسوس میخواست فرمان حمله به لشگر خود بدهد ناگهان سر پسرش را بر روی نیزه در میان لشگر پارتی ها دید.
سواران پارتی همین که سر را دیدند بر جرات خود افزودند و عرصه را چنان بر رومی ها تنگ کردند که اوکتاویوس Octavius یکی از فرماندهان لشگر روم و قیصر بعدی روم تصمیم به عقب نشینی گرفت. لشگر روم میخواست به کوهستان پناه ببرد تا از حملات ایرانی ها در امان باشد اما بخاطر اشتباه بلده راهی که لشگر را هدایت میکرد، این هدف حاصل نشد و رومی ها در محل باز قرار گرفتند که باز هم پارتی ها در آنجا توانایی عملیات داشتند.
پس از آن سورنا به کراسوس گفت که با ایران صلح کند و او را متقاعد کرد که به طرف رودخانه برود و متارکه را امضا کند. کراسوس مطمئن شد و تنها با سورنا به طرف رودخانه رفت. پس از حرکت کراسوس فرماندهان لشگر او، نگران شدند که مبادا به او خیانتی شود و به دنبال او رفتند. در همین زمان جنگی میان پارتی ها و رومی ها پیش آمد و کراسوس کشته شد.
همین که لشگر روم خبر کشته شدن او را شنید وحشت زده شدند و به استثنای 2 هزار نفر که موفق به فرار شدند بقیه اسیر پارتی ها شدند یا دست بادیه نشینان افتادند. تلفات لشگر کراسوس را در این جنگ 20 هزار نفر ذکر کرده اند و تعداد اسرایی که پارتی ها گرفتند و به مرو فرستادند، نزدیک همان 20 هزار نفر ذکر شده است. همچنین برخی کشته شدن کراسوس را بخاطر شورشی در لشگر روم قلمداد کرده اند.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
