اشعـآر فآطمـه اختصآرے ♥

[Nυмв]

تهران زنی ست چادری و اخمو

با چشم های گم شده در بازار

با ساک خالی اش وسط کوچه

از شهر، از ادامه ی خود بیزار

تهران زنی ست پشت چراغی زرد

که هیچ وقت سبز نخواهد شد

تهران زنی ست که جلوی ماشین

یک لحظه ایستاد، سپس رد شد

تهران زنی ست توی کلاس درس

چوب الف کشیده سر ِ تخته

لای خطوط گم شده با گریه

با آلت تناسلی ِ اخته

تهران زنی ست حامله از میدان

آزادی و رسالت و راه آهن

سرگیجه دار ِ دور زدن در خود

حال تهوعی ست میان ون

تهران زنی ست حبس شده در بند

دلخوش به روزهای ملاقاتی

در اعتصاب های غذا همراه

با گریه بعد سیلی و خون قاطی

دیوار تکیه داده به پشت او

پاییز زرد ریخته بر دوشش

هر روز ترس ریختن آوار

هر شب صدای زلزله در گوشش

دنبال رفتن است به جایی دووور

مثل پرنده ای ست ولی بی بال

با مقصدی که گم شده در قلبش

تهران زنی ست داخل ترمینال