"شعر نو از فروغ فرخزاد"

[masuooood]

تمام روز را در آئینه گریه میکردم 
بهار پنجره ام را 
به وهم سبز درختان سپرده بود 
تنم به پیلهء تنهائیم نمیگنجید 
و بوی تاج کاغذیم 
فضای آن قلمرو بی آفتاب را 
آلوده کرده بود 
نمیتوانستم ، دیگر نمیتوانستم 
صدای کوچه ، صدای پرنده ها 
صدای گمشدن توپهای ماهوتی 
و هایهوی گریزان کودکان 
و رقص بادکنک ها
که چون حبابهای کف صابون 
در انتهای ساقه ای از نخ صعود میکردند 
و باد ، باد که گوئی 
در عمق گودترین لحظه های تیرهء همخوابگی نفس میزد 
حصار قلعهء خاموش اعتماد مرا 
فشار میدادند 
و از شکافهای کهنه ، دلم را بنام میخواندند